اكنون البته تمايل به انكار ابژه در معناي چيزي شهود شده نسبت به شهود محض بطور كلي بدين وسيله مستحكم مي گردد بطور خاص توسط اين واقعيت كه كسي مي تواند به ويژگي نسبتاً پديداري شهود محض ارجاع دهد- يقيناً بدون اينكه بتواند بكفايت اين ويژگي را تعيين نمايد. در رابطه شناختي با چيزهايي كه در دست اند و «مكاني- زماني» مرتب شده اند، ما تنها به اين[پدیدار] معطوف هستيم. اما با اين همه، مكان و زمان خودشان اجازه نمي دهند تماما انكار شوند. لذا پرسش ايجابی مي بايست بگويد: پس چگونه مكان و زمان در عین حال هستند؟ اگر كانت مي گويد آنها ممكن است شهود باشند پس ما بايد جواب دهيم: اما در واقع اينها شهود شده نبودند. يقيناً آنها در اين معني كه دريافتهايي موضوعي اند شهود نمي شوند، بلكه آنها در معناي يك دهندة اصيل [و] صورتبخش شهود مي گردند. دقيقاً چون بطور محض شهود مي گردند هستند آنچه هستند و آنطور كه هستند، [يعني] به عنوان ضروري براي صورتدهي- مطابق با معناي دوگانه توصيف شده از منظر محض كه می بایست خلق شود- شهود محض نمي تواند «شهود شده» اش را به نحو يك پذيرش دريافت کننده و موضوعي از چيزي كه در دست است شهود كند.

لذا تفسير اصيل شهود محض به عنوان قوة خيال محض ابتدا امكان توضيح ايجابي آنچه در شهود محض شهود شده است را فراهم مي آورد. به عنوان صورتدهي مقدماتي منظر محض غير موضوعي و (به معناي كانتي) غير ابژکتیو، شهود محض ممكن مي سازد كه [عمل] شهود تجربي از اشياء فضایي- زماني كه در افق آن وارد مي شوند نيازمند شهود مكان و زمان در معناي دريافتي كه ابتداًc اين كثرت را معلوم مي سازد نباشد.

حال از راه اين تفسير از شهود محض است كه ابتداً خصوصيت استعلايي شهود محض آشكار مي گردد، اگر در واقع ماهيت دروني استعلا مبتني بر قوة خيال محض است. لذا قرار گرفتن حسيات استعلايي درآغاز «نقد عقل محض» چنانکه قرار دارد، بطور بنيادي غير معقول است. حسيات تنها خصوصيتي تداركاتي دارد و براي اولين بار بطور مناسب [تنها] از منظر شالكه سازي استعلايي مي تواند خوانده شود.

هرچند تلاش مکتب ماربورگ در تفسیر کانت براي درك مكان و زمان به عنوان «مقولات» در معناي منطقي و منحل نمودن حسيات استعلايي در منطق غيرقابل دفاع است، اما يكي از علل ارائه شده توسط آن تلاش اصيل است:[یعنی] اين بينش، مسلماً واضح ناشده، كه حسيات استعلايي بنفسه نمي تواند خودش مقوم كل آنچه  به عنوان امكان در آن قرار دارد باشد، اما براساس خصوصيت «جمع» عجيب شهود محض، تعلق به يكديگر شهود محض تابع تأليف فاهمه نیست. بلكه تفسير اين خصوصيت «جمع» به منشا شهود محض در قوة استعلايي خيال مي انجامد. لذا انحلال حسيات استعلايي در منطق باز هم پرسش برانگیزتر مي شود هنگامي كه نشان داده مي شود كه ابژه مختص منطق استعلايي، [یعنی] تفكر محض، هم ريشه در قوه خيال محض دارد.203

Now of course the inclination to deny an object in the sense of something intuited to pure intuition in general thereby becomes strengthened in particular by the fact that one can refer to a genuinely phenomenal character of pure intuition — to be sure, without being able sufficiently to determine this character. In the knowing relation to things which are at hand and which are “spatio-temporally” ordered, we are directed only at this. But for all that, space and time do not allow themselves to be flatly denied. The positive question must therefore read: How, then, are space and time there as well? If Kant says they may be intuitions, then we might reply: but in fact these were not intuited. Certainly they are not intuited in the sense of a thematic apprehension, but rather they are intuited in the manner of an original, formative giving. Precisely because the pure intuited is what and how it is, as essential for the forming — in accordance with the characterized double sense of the pure look which is to be created — the pure intuiting cannot intuit its “intuited” in the manner of a thematic, apprehending, taking-in-stride of something which is at hand.

Thus the original interpretation of pure intuition as pure power of imagination first provides the possibility to elucidate positively what the intuited is in pure intuition. As preliminary forming of a pure, unthematic, and (in the Kantian sense) unobjective look, pure intuition makes it possible that the empirical intuiting of spatio-temporal things which moves within its horizon does not first need to intuit space and time in the sense of an apprehension which firstc ascertains these multiplicities.

Now, it is also through this interpretation of pure intuition that the transcendental character of transcendental intuition is first clarified, if indeed the innermost essence of transcendence is grounded in the pure power of imagination. Thus, standing as it does at the beginning of the Critique of Pure Reason, the Transcendental Aesthetic is fundamentally unintelligible. It has only a preparatory character and can be read properly for the first time [only] from the perspective of the Transcendental Schematism. 

Thus as untenable as the effort by the Marburg School of Kant Interpretation is to apprehend space and time as “categories” in the logical sense and to absorb the Transcendental Aesthetic into the Logic, one of the motives suggested by that effort, however, is genuine: the insight, admittedly not clarified, that the Transcendental Aesthetic, taken by itself, cannot itself constitute the whole of what lies closed up within it as a possibility. However, based on the peculiar “syn”-character of pure intuition, the belonging-together of pure intuition with the synthesis of the understanding does not follow. Rather, the interpretation of this “syn”-character leads to the origin of pure intuition in the transcendental power of imagination. Absorbing the Transcendental Aesthetic into the Logic, moreover, becomes still more questionable when it is shown that the specific object of the Transcendental Logic, pure thinking, is also rooted in the transcendental power of imagination.203

Freilich wird nun die Neigung, der reinen Anschauung überhaupt einen Gegenstand im Sinne eines Angeschauten abzusprechen, besonders dadurch verstärkt, daß man sich auf einen echten phänomenalen Charakter der reinen Anschauung berufen kann, ohne diesen allerdings hinreichend zu bestimmen. Im erkennenden Verhalten zu den vorhandenen „räumlich-zeitlich” geordneten Dingen sind wir nur auf diese gerichtet. Raum und Zeit aber lassen sich dabei doch nicht wegleugnen. Die positive Frage muß jedoch lauten: wie sind denn dabei Raum und Zeit da? Wenn Kant sagt, sie seien Anschauungen, dann möchte man erwidern: aber gerade sie sind doch nicht angeschaut. Gewiß, nicht angeschaut im Sinne der thematischen Erfassung, sondern in der Weise einer ursprünglich bildenden Gebung. Gerade weil das rein Angeschaute ist, was und wie es ist, als wesenhaft zu Bildendes — in der charakterisierten Doppelbedeutung des zu schaffenden reinen Anblickes — kann das reine Anschauen sein „Angeschautes” nicht anschauen in der Weise des thematisch erfassenden Hinnehmens eines Vorhandenen.

So gibt gerade erst die ursprüngliche Interpretation der reinen Anschauung als reiner Einbildungskraft die Möglichkeit, positiv aufzuhellen, was das in der reinen Anschauung Angeschaute ist. Als vorgängiges Bilden eines reinen unthematischen und im Kantischen Sinne ungegenständlichen Anblickes ermöglicht die reine Anschauung gerade, daß das in ihrem Horizont sich bewegende empirische Anschauen der räumlich-zeitlichen Dinge nicht erst den Raum und die Zeit anzuschauen braucht im Sinne einer diese Mannigfaltigkeiten erst c feststellenden Erfassung.

Durch diese Interpretation der reinen Anschauung ist nun auch erst der transzendentale Charakter der transzendentalen Anschauung verdeutlicht, wenn anders das innerste Wesen der Transzendenz in der reinen Einbildungskraft gründet. So, wie die transzendentale Ästhetik am Anfang der Kritik der reinen Vernunft steht, ist sie im Grunde unverständlich. Sie hat nur vorbereitenden Charakter und kann eigentlich erst aus der Perspektive des transzendentalen Schematismus gelesen werden.

So unhaltbar der Versuch der Marburger Kantinterpretation ist, Raum und Zeit als „Kategorien” im logischen Sinne zu fassen und die transzendentale Ästhetik in die Logik aufzulösen, so echt ist doch ein Motiv, das diesen Versuch nahegelegt hat: die, freilich nicht geklärte, Einsicht, daß die transzendentale Ästhetik für sich genommen nicht das Ganze selbst sein kann, das in ihr der Möglichkeit nach beschlossen liegt. Aber aus dem eigentümlichen „Syn”-Charakter der reinen Anschauung folgt nicht die Zugehörigkeit der reinen Anschauung zur Synthesis des Verstandes, sondern die Auslegung dieses „Syn”-Charakters führt auf den Ursprung der reinen Anschauung aus der transzendentalen Einbildungskraft. Die Auflösung der transzendentalen Ästhetik in die Logik wird aber noch fragwürdiger, wenn sich zeigt, daß auch der spezifische Gegenstand der transzendentalen Logik, das reine Denken, in der transzendentalen Einbildungskraft verwurzelt ist 203.

Cependant, la tendance qui dénie tout objet d’intuition à l’intuition pure trouve un renfort particulier dans le fait qu’il est possible de se référer à un caractère réellement phénoménal de l’intuition pure sans qu’on soit pourtant capable de déterminer suffisamment celui-ci. Nos rapports de connaissance avec les choses données, organisées spatio-temporellement, ne visent que ces choses seules. Mais l’espace et le temps ne s’en laissent pourtant pas éliminer. Nous devons donc nous demander positivement : comment l’espace et le temps sont-ils présents dans ces rapports? Si Kant déclare que l’un et l’autre sont des intuitions, on pourrait être tenté de lui répondre qu’ils ne sont pourtant jamais intuitionnés. Et certes, ils ne forment jamais l’objet d’une intuition thématique, mais ils sont intuitionnés selon la modalité d’un apport originellement formateur. Justement parce que l’intuitionné pur est ce qu’il est et comme il est, à savoir comme essentiellement à former — selon la double signification décrite d’une vue pure à créer, — l’acte d’intuition pure ne peut intuitionner son « objet » comme s’il s’agissait de saisir thématiquement, de recevoir un étant donné.

Ainsi donc l’interprétation originelle de l’intuition pure comme imagination pure fournit-elle seule la possibilité d’expliquer positivement ce qui est intuitionné dans l’intuition pure. L’intuition pure comme formation préalable d’une vue pure non thématique et, au sens kantien, non objective, permet que l’intuition empirique des choses spatio-temporelles, se mouvant dans son horizon, ne soit pas astreinte à intuitionner l’espace et le temps en les saisissant explicitement comme multiplicité.

Le caractère transcendantal de l’intuition transcendantale se précise également par cette interprétation de l’intuition pure, s’il est vrai que la signification propre de la transcendance se fonde dans l’imagination pure. Placée, comme elle l’est, au début de la Critique de la Raison pure, l’esthétique transcendantale est au fond inintelligible. Elle n’a qu’un caractère introductif et ne peut être vraiment lue que dans la perspective du schématisme transcendantal.

Si l’on ne peut défendre la tentative de l’école de Marbourg qui cherche à interpréter Kant en faisant de l’espace et du temps des « catégories » au sens logique et à dissoudre l’esthétique transcendantale dans la logique, cette tentative s’inspire pourtant d’un motif légitime. Ce motif réside dans la conviction, qui n’est certes jamais clairement fondée, que l’esthétique transcendantale, lorsqu’on la prend séparément, ne constitue pas le tout dont cependant elle porte en elle la possibilité. Mais la spécificité du caractère coordinateur (« syn ») original de l’intuition pure n’implique pas que cette intuition relève de la synthèse de l’entendement; au contraire, l’explication de ce caractère coordinateur conduira [à trouver] l’origine de l’intuition pure dans l’imagination transcendantale. La dissolution de l’esthétique transcendantale dans la logique devient d’ailleurs encore plus contestable, lorsqu’il apparaît que l’objet spécifique de cette logique transcendantale, la pensée pure, est lui-même enraciné dans I’imagination transcendantale 1 .

Thus, the primordial interpretation of pure intuition as pure imagination first provides the possibility of a positive explication of what is intuited in pure intuition. As the precursory formation of a pure, unthematic, and, in the Kantian sense, unobjective aspect, pure intuition makes it possible for the act of empirical intuition exercised within its horizon not first to have to intuit space and time in the sense of an explicit apprehension of them as a multiplicity.

Hence, if it is true that the innermost essence of transcendence is grounded in pure imagination, then the transcendental character of transcendental intuition is made clear for the first time by means of this interpretation of pure intuition. Placed as it is at the beginning of the Critique of Pure Reason, the transcendental aesthetic is basically unintelligible. It has only an introductory character and can be truly understood only in the perspective of the transcendental schematism.

Although one cannot defend the attempt of the so-called “Marburg school” to interpret space and time as “categories” in the logical sense and to reduce the transcendental aesthetic to logic, one must admit that the attempt is inspired by a legitimate motive. This motive arises from the conviction, certainly never clearly justified, that the transcendental aesthetic taken by itself can never constitute the whole of that which lies in it as a possibility. However, from the specific “syn” character of pure intuition it does not follow that this intuition is dependent on the synthesis of the understanding. On the contrary, the correct interpretation of this “syn” character leads to the conclusion that pure intuition originates in the pure imagination. Moreover, the reduction of transcendental aesthetic to logic becomes all the more questionable when it is shown that the specific object of transcendental logic, pure thought, is itself rooted in the transcendental imagination.24