28- قوة استعلايي خيال و شهود محضa

 كانت شهودهاي محض زمان و مكان را «بازنمايي هاي اصيل»مي نامد. «اصيل در اينجا به نحو انتيك يا روانشناختي فهميده نمي شود و مربوط به وجود در دست يا شايد فطری <11>بودن اين شهودها در نفس نيست. بلكه «اصيل» طريقي را توصيف مي كند كه براساس آن اين بازنمايي ها بازنموده مي شوند. عبارت «اصيل» مطابق با «originarius» در عنوان intuitus originarius مي باشد و بدين معني است: به [چيزي] اجازه پيش آمدن دادن.b اكنون البته به عنوان [وصف] مربوط به محدوديت بشر، شهودهاي محض در بازنمايي شان نمي توانند بگذارند هیچ موجودي پيش آيد.

و در عین حال، آنها صورتبخش اند به این معناي خاص كه منظر مكان و زمان را از پيش به عنوان كليت هايي كه في نفسه چند گانه اند پيش مي نهند [vor- stellen] . آنها منظر را مي پذيرند، اما اين پذيرش في نفسه خود-دهندگي صورتبخش آن چيزي است كه خود را مي دهد. براساس ماهیت اش، شهودهاي محض خودشان «اصيل»اند، يعني ظهور پیش-آی-گذارآنچه قابل شهود است:exhibitio originaria . اما ماهيت قوه محض خيال در اين [عمل] ظهور قرار دارد. لذا شهود محض مي تواند «اصيل» باشد چرا که براساس ماهيت اش این خود قوه خيال محض است كه خود بطور صورتبخش مناظر (تصاوير) را از دورن خودش مي دهد.<12>

ريشه داشتن شهود محض در قوه خيال محض اگر دربارة خصوصيت آنچه در شهود محض شهود مي شود بپرسيم بطور كامل آشكار مي گردد. در واقع مفسرين معمولاً اغلب و به سرعت انكار كرده اند كه چيزي بطور كلي در شهود محض شهود مي گردد [بنا به این دعوی] كه در واقع شهود محض تنها «فرم شهود» است. آنچه در شهود محض مشخص مي گردد كل ي است كه في نفسه متحد است، گرچه تهي نيست و اجزائش هميشه همان حدود خودش هستند. اما اين كل متحد بايد بگذارد تا خودش از پيش با ملاحظه اين باهم بودگي چندگانگي اش كه اغلب معمولاً نامتمايز است مشخص گردد. شهود محض- متحد سازي بطور اصیل- يعني وحدت ِ دهشگر- بايد وحدت را بیابد.<13> لذا كانت بدرستي در اينجا نه از يك تاليف بلكه از «هم ديد»197 سخن مي گويد.

كليت آنچه در شهود محض شهود مي گردد وحدتي را كه كليت مفهوم را توصيف مي نمايد ندارد. بدين ترتيب وحدت كليت شهود همچنين نمي تواند از «تاليف  فاهمه» ناشي شود. اين كليت، كليتي است كه از پيش در صورتگری صورت- دهنده یافت می شود. «جمع» [“syn”] <14>كليت مكان و زمان مربوط به قوة شهود صورتبخش است. «هم ديد» محض، اگر مقوم ماهيت شهود محض است، تنها در قوة خيال استعلايي ممكن است، و علی الخصوص چون [قوه خيال استعلايي] بطور كلي منشا همه آنچه كه «تاليفي»198 است مي باشد. «تاليف» بايد اينجا به نحوي كه كاملاً بكفايت گسترده است اخذ گردد تا همديد شهود و «تاليف» فاهمه را در بر بگيرد.

§28. The Transcendental Power of Imagination and Pure Intuitiona

Kant calls the pure intuitions Space and Time “original representations.” The “original” is not to be understood here ontically or psychologically, and it does not concern the Being-at-hand or perhaps the innateness<11> of these intuitions in the soul. Rather, the “original” characterizes the way according to which these representations are represented. The expression “original” corresponds to the “originarius” in the title intuitus originarius and means: to let [something] spring forth.b Now of course, as belonging to human finitude, the pure intuitions in their representing cannot allow any beings to spring forth.

And yet, they are formative in the peculiar sense that they pro-pose [vor-stellen] the look of space and time in advance as totalities which are in themselves manifold. They take the look in stride, but in itself this taking-in-stride is the formative self-giving of that which gives itself. According to their essence, the pure intuitions themselves are “original,” i.e., presentations of what is intuitable which allow [something] to spring forth: exhibitio originaria. In this presenting, however, lies the essence of the pure power of imagination. Pure intuition, therefore, can only be “original” because according to its essence it is the pure power of imagination itself which formatively gives looks (images) from out of itself.<12>

The rooting of pure intuition in the pure power of imagination becomes fully clear if we ask about the character of what is intuited in pure intuition. Indeed, interpreters for the most part all too often and all too quickly deny that something is intuited in pure intuition in general, that indeed it may only be the “form of intuition.” What is discerned in pure intuition is a whole which is unified in itself, although it is not empty, and whose parts are always just limitations of itself. But this unified whole must allow itself to be discerned in advance regarding this togetherness of its manifoldness which is for the most part indistinct. Pure intuition — originally unifying, i.e., giving unity — must catch Sight of the unity.<13> Kant therefore rightly speaks here not of a synthesis, but rather of the “Synopsis.”197

The totality of what is intuited in pure intuition does not have the unity which characterizes the universality of a concept. The unity of the totality of intuition, therefore, also cannot spring forth from the “synthesis of the understanding.” It is a unity which is caught sight of in advance in the image-giving imagining [im Bild-gebenden Einbilden]. The “syn”<14> of the totality of space and time belongs to a faculty of formative intuition. The pure synopsis, if it constitutes the essence of pure intuition, is only possible in the transcendental power of imagination, and that is all the more so as this [transcendental power of imagination] is in general the origin of all that is “synthetic.”198 “Synthesis” must be taken here in a way which is quite wide enough to encompass the synopsis of intuition and the “synthesis” of the understanding.

28. Die transzendentale Einbildungskraft und die reine Anschauung a

Kant nennt die reinen Anschauungen Raum und Zeit „ursprüngliche Vorstellungen”. Das „ursprünglich” ist hier nicht ontisch psychologisch verstanden und betrifft nicht das Vorhandensein, etwa das Angeborensein dieser Anschauungen in der Seele, sondern charakterisiert die Weise, gemäß der diese Vorstellungen vorstellen. Der Ausdruck „ursprünglich” entspricht dem „originarius” in dem Titel intuitus originarius und besagt: entspringen lassen. b Nun können freilich die reinen Anschauungen, als zur Endlichkeit des Menschen gehörig, in ihrem Vorstellen kein Seiendes entspringen lassen.

Und doch sind sie bildend in der eigentümlichen Weise, daß sie im vorhinein den Anblick von Raum und Zeit als in sich mannigfaltiger Ganzheiten vor-stellen. Sie nehmen den Anblick hin, aber dieses Hinnehmen ist in sich gerade das bildende Sichselbstgeben des sich Gebenden. Die reinen Anschauungen sind ihrem Wesen nach „ursprüngliche”, d. h. entspringenlassende Darstellung des Anschaubaren: exhibitio originaria. In diesem Darstellen aber liegt das Wesen der reinen Einbildungskraft. Die reine Anschauung kann nur deshalb „ursprünglich” sein, weil sie selbst ihrem Wesen nach reine Einbildungskraft ist, die von sich aus Anblicke (Bilder) bildend gibt.

Die Verwurzelung der reinen Anschauung in der reinen Einbildungskraft wird vollends deutlich, wenn wir dem Charakter des in der reinen Anschauung Angeschauten nachfragen. Zwar leugnen die Ausleger meist allzu grob und schnell, daß in der reinen Anschauung überhaupt etwas angeschaut werde, da sie doch nur „Form der Anschauung” sei. Das in der reinen Anschauung Erblickte ist ein in sich einiges, obzwar nicht leeres Ganzes, dessen Teile immer nur Einschränkungen seiner selbst sind. Dieses einige Ganze muß sich nun aber gerade im vorhinein bezüglich dieses Zusammen seiner meist unabgehobenen Mannigfaltigkeit erblicken lassen. Die reine Anschauung muß ursprünglich einigend, d. h. Einheit gebend, die Einheit erblicken. Kant spricht daher mit Recht hier nicht von einer Synthesis, sondern von der „Synopsis” 197.

Die Ganzheit des in der reinen Anschauung Angeschauten hat nicht die Einheit einer Allgemeinheit des Begriffes. Die Einheit der Anschauungsganzheit kann daher auch nicht der „Synthesis des Verstandes” entspringen. Sie ist eine im Bild-gebenden Einbilden im vorhinein erblickte Einheit. Das „Syn” der Ganzheit von Raum und Zeit gehört zu einem Vermögen der bildenden Anschauung. Die reine Synopsis ist, wenn sie das Wesen der reinen Anschauung ausmacht, nur in der transzendentalen Einbildungskraft möglich; das um so mehr, als diese überhaupt der Ursprung alles „Synthetischen” ist 198„Synthesis” muß hier durchaus so weit gefaßt werden, daß sie die Synopsis der Anschauung und die „Synthesis” des Verstandes umgreift.

§ 28. — L’imagination transcendantale et l’intuition pure.

Kant appelle « représentations originelles », les intuitions pures, l’espace et le temps. « Originel » n’est pas à comprendre ici de manière ontique et psychologique et ne vise pas la présence donnée, voire l’innéité, de ces intuitions dans l’âme; ce terme caractérise la manière dont ces représentations représentent. Ce mot correspond au terme originarius dans l’expression intuitus originarius et signifie faire surgir. Or, les intuitions pures, en tant qu’elles appartiennent à la finitude de l’homme, ne sauraient par la représentation faire surgir aucun étant.

Et pourtant elles sont formatrices en ceci qu’elles proposent d’emblée la vue de l’espace et du temps comme totalités multiples en elles-mêmes. Elles reçoivent cette vue, mais cette réception est en elle-même un acte formateur qui se donne à lui-même ce qui s’offre. Les intuitions pures sont essentiellement une présentation « originelle » qui fait surgir l’objet de l’intuition : exhibitio originaria. En cette présentation consiste précisément l’essence de l’imagination pure. L’intuition pure ne peut être originelle que parce qu’elle est, de par sa nature, imagination pure, c’est-à-dire une imagination qui se donne spontanément, en les formant, des vues (des images).

L’enracinement de l’intuition pure dans l’imagination pure devient parfaitement clair lorsque nous examinons le caractère de ce qui est intuitionné par l’intuition pure. Sans doute, les commentateurs ne sont-ils que trop prompts à nier que l’intuition pure intuitionne quoi que ce soit, pour la simple raison qu’elle n’est que la « forme de l’intuition ». Ce qui est « vu » par l’intuition pure est en soi une totalité unifiée, mais non pas vide, dont les parties ne sont jamais que des limitations d’elle-même. Cette totalité unifiée doit cependant d’emblée se laisser saisir relativement à sa diversité globale, généralement indistincte. L’intuition pure, par cela qu’elle unifie et forme originellement I’unité, doit apercevoir cette unité. C’est donc à bon droit que Kant ne parle pas ici d’une synthèse, mais d’une « synopsis 1 ».

La totalité de ce qui est intuitionné dans l’intuition pure ne possède pas l’unité caractérisant l’universalité du concept. L’unité de la totalité, fournie par l’intuition, ne peut donc jaillir de la « synthèse de l’entendement ». C’est une unité « vue » d’emblée dans l’acte d’imagination qui forme l’image. Le « syn » de la totalité de l’espace et du temps appartient à une faculté de l’intuition formatrice. La synopsis pure, si elle constitue l’essence de l’intuition pure, n’est possible que dans l’imagination transcendantale; et cela d’autant plus que cette dernière est à l’origine de tout ce qui possède un caractère « synthétique 1 ». Le terme de synthèse doit donc être pris ici en un sens assez large pour qu’il puisse englober la synopsis de l’intuition et la « synthèse » de l’entendement.

§ 28. Transcendental Imagination and Pure Intuition

Kant termed the pure intuitions, space and time, “original representations.” The term “original” is not to be understood here in an ontic or psychological sense and does not concern the presence or perhaps the innateness of these intuitions in the soul, but characterizes the manner in which the representations are represented. The word “original” corresponds to originarius and means: to let spring forth.

But for all this, these intuitions are, in a sense, formative in that they pro-pose [vor-stellen] in advance the aspect of space and time as multiple totalities in themselves. They receive this aspect, but the reception is in itself a formative act which gives to itself that which offers itself. The pure intuitions are essentially “originative,” i.e., presentations which let the object of intuition spring forth, exhibitio originaria. In this act of presentation lies the essence of pure imagination. Pure intuition can only be original in the sense just noted, because, according to its essence, it is pure imagination, an imagination which in forming aspects (images) spontaneously gives them [to itself].

The enrooting of pure intuition in pure imagination becomes perfectly clear when we examine the character of what is intuited in pure intuition. Without doubt, commentators are only too quick to deny that something is intuited in pure intuition for the simple reason that it is supposed to be only the “form of intuition.” The fact is, however, that what is “seen” in pure intuition is in itself a unified but by no means empty totality, the parts of which are always but limitations of itself. This unified totality from the first must let itself be apprehended relative to its inclusive multiplicity, which last is generally indistinct. Pure intuition as originally unifying, i.e., giving unity, must perceive this unity. Therefore, Kant is justified in speaking here not of a synthesis, but of a synopsis.18

The totality of that which is intuited in pure intuition does not have the unity which characterizes the universality enjoyed by concepts. Hence, the unity of the totality supplied by intuition cannot arise from the “synthesis of the understanding.” It is a unity perceived from the first in the act of imagination which forms the image. The “syn” of the totality of space and time pertains to a faculty of formative intuition. If the pure synopsis constitutes the essence of pure intuition, it is possible only in transcendental imagination—all the more so since the latter is in general the source of all that is “synthetic” in character.19  The term “synthesis” must therefore be taken here in a sense broad enough to include the synopsis of intuition and the “synthesis” of the understanding.