اما بدين عنوان خود قوه استعلايي خيال از صرفاً چيزي خيالي بودن دور است زيرا اين قوه به عنوان ريشه «صورت مي دهد»[“bildet”]، همانطور كه چيزي نيست كه بتواند به عنوان «قوه اساسي» در نفس انديشيده شود. هيچ چيزي بيش از توضيح تجربي و وحدت گراي سایر قواي نفس براساس قوة خيال دورتر از اين بازگشت به منشا اصيل استعلا نیست. بر اين اساس، اين قصد[بازگشت به منشا] خود از پيش مانع [چنین تلقی ای] است چرا كه در پايان آشکارسازي ذاتي استعلا نخست تعیین میکند كه به چه معنی ای از «نفس» و «ذهن» می توان سخن گفت، [یعنی] حدي كه اين مفاهيم بطور اصيل ماهيت متافيزيكي- وجودشناختي انسان را برآورده مي كنند.

برعكس، بازگشت به قوة استعلايي خيال به عنوان ريشه حساسيت و فاهمه تنها بدين معني است: نظر به ساختار ذاتي قوة استعلايي خيال كه در مساله تاسيس بنياد حاصل شده، قوام استعلا می بایست از نو بر بنيادي هاي امكانش فرافکنده شود. بازگشت بنیانگذار در ساحت «امكان ها» وارد می شود، ساحت ممكن سازی ممکن. در اینجا بالاخص اين واقعيت قرار دارد كه، آنچه تا بدينجا به عنوان قوة خيال استعلايي شناخته شده است، در پايان[سیر بازگشت] به «امكانات» اصيل تري منحل مي گردد، طوری که بوسيله خودش عنوان «قوه خيال» نا مناسب مي گردد.

آشكارسازي بيشتر اصالت تاسيس بنياد[در این بخش] حتی نسبت به مراحل قبلا توصیف شده آزاد-گذاری/اکتشاف بنياد که توسط كانت پیموده شد کمتر محتمل است به مبنای توضيح دهنده مطلقی نائل شود. غرابت بنياد مقرر شدة قبلي كه می بایست خود را بر كانت تحميل کرده باشد نمي تواند زدوده گردد. بلكه با اصالت رو به رشد افزايش مي يابد، اگر در واقع طبيعت متافيزيكي انسان به عنوان ذات محدود در عین حال ناشناخته ترين و بالفعل ترین است نسبت او.

اگر قوه خيال استعلايي می تواند به عنوان ريشه استعلا نشان داده شود، پس مسئله استنتاج استعلايي و شالكه سازي ابتداً وضوح خود را بدست مي آورد. پرسش دربارة تاليف محضي كه در اينجا طرح شده معطوف است به وحدت اصيلی كه در آن آنچه متحد است بايد پيشاپیش از مؤلفه هایي كه می بایست متحد می شدند برويد. هر چند اين صورتدهي وحدت اصيل تنها تا حدي ممكن است كه براساس ماهيتش آن چيز كه متحد است اجازه مي دهد آنچه قرار است متحد شود پيش آيد. لذا خصوصيت بنياد از پيش مقرر به عنوان ريشه ابتداً اصالت تأليف محض را، يعني پيش-آي-گذاری اش را، قابل فهم مي سازد.

در تفسير ذيل درست است كه رويكرد[تفسیر] همچنان به طريقي كه تاسيس بنيادي كه قبلا در طول آن حركت كرده ايم می چسبد، اما ديگر مراحل منفرد  توصيف نمي شوند. طريق خاصي كه در آن قوه خيال محض، شهود محض و تفكر محض به هم درمی آمیزند بايد همچنين بطور اصيل آشکار گردد فقط تا حدي كه تاسیس بنياد كانتي شامل اشارات آن است.

But just as the transcendental power of imagination itself is far from being merely something imaginary [Eingebildetes] because as a root it “forms” [“bildet”], likewise it is not something that could be thought of as a “basic power” in the soul. Nothing lies further from this going-back into the essential origin of transcendence than the monistic-empirical explanation of the remaining faculties of the soul based on the power of imagination. Accordingly, this intention is already self-prohibitive because in the end the essential unveiling of transcendence decides in the first place the sense in which one is permitted to speak of “soul” and “mind,” the extent to which these concepts originally meet the ontologico-metaphysical essence of human beings.

On the contrary, the going-back to the transcendental power of imagination as the root of sensibility and understanding only means: in view of the essential structure of the transcendental power of imagination, which was attained within the problematic of the ground-laying, the constitution of transcendence is to be projected anew onto the grounds of its possibility. The going-back which lays the ground moves in the dimension of “possibilities,” of the possible [instances of] making-possible. Above all, therein lies the fact that, in the end, what has hitherto been known as the transcendental power of imagination is broken up into more original “possibilities” so that by itself the designation “power of imagination” becomes inadequate.

The further unveiling of the originality of the ground-laying will be even less likely to lead to an absolute explanatory basis than did the stages of the setting-free of the ground covered by Kant that have already been presented. The strangeness of the previously laid ground which must have forced itself upon Kant cannot disappear. Rather, it will increase with the growing originality, if indeed mans metaphysical nature as a finite creature is at once the most unknown and the most actual to him.

If the transcendental power of imagination may be shown as the root of transcendence, then the problematic of the Transcendental Deduction and the Schematism first achieves its transparency. The question concerning pure synthesis which was posed there aims for an original union in which what is unified must have grown in advance from the elements which were to be united. This forming of an original unity, however, is only possible to the extent that, according to its essence, what is unified allows what is to be unified to spring forth. Hence, the character of the already-laid ground as root first makes the originality of the pure synthesis, i.e., its letting-spring-forth, understandable.

In the following interpretation, it is true that the orientation continues to adhere to the way of the ground-laying which we have already run through, but the individual stages will no longer be described. The specific way in which the pure power of imagination, pure intuition, and pure thinking hang together should also come to be unveiled originally only to the extent that the Kantian ground-laying itself contains indications of it.

Aber so wenig die transzendentale Einbildungskraft deshalb, weil sie als Wurzel „bildet”, selbst ein nur Eingebildetes ist, so wenig wird sie auch als „Grundkraft” in der Seele gedacht werden können. Nichts liegt diesem Rückgang in den Wesensursprung der Transzendenz ferner als die monistisch-empirische Erklärung der übrigen Seelenvermögen aus der Einbildungskraft. Diese Absicht verbietet sich dadurch schon von selbst, daß am Ende die Wesensenthüllung der Transzendenz allererst entscheidet, in welchem Sinne von „Seele” und „Gemüt” gesprochen werden darf, inwieweit diese Begriffe das ontologisch-metaphysische Wesen des Menschen ursprünglich treffen.

Der Rückgang zur transzendentalen Einbildungskraft als der Wurzel von Sinnlichkeit und Verstand bedeutet vielmehr einzig: im Blick auf die innerhalb der Grundlegungsproblematik gewonnene Wesensstruktur der transzendentalen Einbildungskraft die Verfassung der Transzendenz erneut auf den Grund ihrer Möglichkeit entwerfen. Der grund-legende Rückgang bewegt sich in die Dimension der „Möglichkeiten”, der möglichen Ermöglichungen, hinein. Darin liegt vor allem, daß sich am Ende das, was bisher noch als transzendentale Einbildungskraft bekannt ist, in ursprünglichere „ Möglichkeiten” auflöst, so daß die Bezeichnung „Einbildungskraft” von selbst unangemessen wird.

Die weitere Enthüllung der Ursprünglichkeit der Grundlegung wird daher noch weniger als die schon dargestellten Stadien der von Kant durchmessenen Freilegung des Grundes auf eine absolute Erklärungsbasis führen wollen. Die Befremdlichkeit des gelegten Grundes, die sich Kant aufdrängen mußte, kann nicht schwinden, sondern sie wird sich mit der wachsenden Ursprünglichkeit steigern, wenn anders dem Menschen als endlichem Wesen seine metaphysische Natur das Unbekannteste und Wirklichste zugleich ist.

Wenn sich die transzendentale Einbildungskraft als Wurzel der Transzendenz nachweisen läßt, dann gewinnt die Problematik der transzendentalen Deduktion und des Schematismus erst ihre Durchsichtigkeit. Die dort gestellte Frage nach der reinen Synthesis zielt auf eine ursprüngliche Einigung, in der das Einigende den zu einigenden Elementen im vorhinein gewachsen sein muß. Dieses Bilden einer ursprünglichen Einheit ist aber nur so möglich, daß das Einigende seinem Wesen nach das zu Einigende entspringen läßt. Der Wurzelcharakter des gelegten Grundes macht demnach erst die Ursprünglichkeit der reinen Synthesis, d. h. ihr Entspringenlassen, verständlich.

In der folgenden Interpretation bleibt zwar die Orientierung auf den durchlaufenen Weg der Grundlegung festgehalten, die einzelnen Stadien aber werden nicht mehr beschrieben. Der spezifische Zusammenhang von reiner Einbildungskraft, reiner Anschauung und reinem Denken soll auch nur soweit ursprünglich enthüllt werden, wie die Kantische Grundlegung selbst dazu Vorweisungen enthält.

Mais comme l’imagination transcendantale n’est pas un pur imaginaire parce que, en tant que racine, elle est « formatrice », on ne pourra pas davantage la penser à la façon d’une « puissance fondamentale » sise dans l’âme. Cette régression vers l’origine essentielle de la transcendance ne ressemble en rien à une explication monistico-empiriste des facultés de l’âme par l’imagination. Une telle intention se prohibe elle-même car, finalement, le dévoilement de l’essence de la transcendance permet seul de décider en quel sens il est encore possible de parler d’« âme » et d’« esprit » [Gemüt] et en quelle mesure ces concepts portent originellement sur l’essence ontologique et métaphysique de l’homme.

La régression vers l’imagination transcendantale comme racine de la sensibilité et de l’entendement, signifie, au contraire, qu’on veut examiner [projeter] à nouveau la constitution de la transcendance relativement au fondement de sa possibilité, à la lumière de la structure essentielle de l’imagination transcendantale telle qu’elle fut mise au jour par la problématique de l’instauration du fondement. La régression instauratrice du fondement se meut dans la dimension des « possibilités », dans la dimension de ce qui rend possible. Il en résulte que l’imagination transcendantale telle qu’elle fut connue jusqu’à présent se transforme finalement en « possibilités » plus originelles, de sorte que le nom même d’« imagination » devient fatalement inadéquat.

Le dévoilement subséquent de l’instauration du fondement en son authenticité tendra donc encore moins à fournir une base d’explication absolue que ce ne fut le cas pour les étapes de la mise au jour du fondement déjà exposées et parcourues par Kant. Le caractère mystérieux du fondement établi, qui déjà s’imposa à Kant, ne saurait s’atténuer mais devra s’aggraver à mesure qu’on se rapproche de l’origine, puisque aussi bien la nature métaphysique de l’homme, en tant qu’être fini, est à la fois ce qu’il y a de plus réel et de plus mystérieux.

La problématique de la déduction transcendantale et du schématisme ne devient vraiment claire que si l’imagination transcendantale se laisse saisir comme racine de la transcendance. La question de la synthèse pure, posée à cette occasion, nous mène vers une unification originelle dans laquelle l’élément unifiant doit d’emblée être à la mesure des éléments à unifier. La formation de cette unité originelle n’est cependant possible que si l’élément unifiant fait, par nature, surgir les éléments à unifier. La fonction de racine du fondement établi rendra enfin compréhensible l’originalité de la synthèse pure, rendra compréhensible cette synthèse pure en tant qu’elle est elle-même origine et source.

L’interprétation ultérieure continue de s’orienter selon la ligne de l’instauration du fondement telle qu’elle a été parcourue, mais sans que soient reprises en détail les étapes particulières déjà franchies. L’imbrication spécifique de l’imagination, de l’intuition et de la pensée pures, ne sera d’ailleurs dévoilée originellement que dans la mesure des indications données par l’instauration kantienne.

But just as the transcendental imagination cannot be considered to be purely “imaginary” [Eingebildetes] because as a root it is “formative,” so also can it not be considered to be a “fundamental power” in the soul. This regression to the essential origin of transcendence is not at all intended to be a monistic-empirical explanation of the other faculties of the soul in terms of the imagination. Such an intention would be self-prohibitive, for, in the end, the disclosure of the essence of transcendence itself determines in what sense one may speak of the “soul” or spirit [Gemüt] and to what extent these concepts bear originally on the ontologico-metaphysical essence of man. The regression to the transcendental imagination as the root of sensibility and understanding signifies, on the contrary, only that we wish to examine [project] anew the constitution of transcendence relative to the ground of its possibility and in the light of the essential structure of the transcendental imagination which has been thrown into relief within the problematic of the laying of the foundation. This regression, which is also a laying of the foundation, moves in the dimension of “possibilities,” i.e., in the dimension of that which makes possible. Consequently, the transcendental imagination as we have known it up to this point is transformed into more original “possibilities” so that even the name “imagination” becomes inadequate.

The ensuing stages of the laying of the foundation in its originality tend even less to supply an absolute basis of interpretation than do those stages of the laying bare of the foundation already set forth and examined by Kant. The strangeness of the established ground, which must have forced itself on Kant, cannot disappear but will increase as we draw nearer to the origin, since, after all, the metaphysical nature of man as a finite being is at once that which is most mysterious and most real.

The problematic of the transcendental deduction and of transcendental schematism becomes clear only if the transcendental imagination is shown to be the root of transcendence. The question as to the pure synthesis which is posed here refers to an original unification in which the unifying element must from the first be proportional to the elements to be unified. The formation of this original unity is only possible, however, if the unifying element lets the elements to be unified spring forth. The root-character of the established ground first makes comprehensible the originality of the pure synthesis, i.e., makes it comprehensible as that which lets spring forth.

Although the following interpretation will continue to be oriented according to the stages of the laying of the foundation already established, the individual stages will no longer be described. The specific interrelation of pure imagination, pure intuition, and pure thought will be revealed only to the extent indicated by the Kantian laying of the foundation itself.