مرحله چهارم بنیانگذاری: بنیاد امکان درونی معرفت انتولوژیک

 امکان درونی معرفت انتولوژیک از کلیت خاص ساخت استعلا آشکار می گردد. واسطه عقد آن قوه خیال محض است. کانت نه تنها این نتیجة بنیانگذاری را «غریب» می یابد بلکه همچنین مکرراً تیرگی که کل بحث استنتاج استعلایی می بایست در آن حرکت نماید را گوشزد می کند. در عین حال بنیانگذاری برای معرفت انتولوژیک یقیناً- ورای یک توصیف صرف از استعلا- می کوشد تا آن را به نحوی توضیح دهد که بتواند به عنوان یک کلیت نظامند از یک ارائه از استعلا (فلسفه استعلایی= انتولوژی) بسط یابد.

حال استنتاج استعلایی در واقع دقیقاً کلیت معرفت انتولوژیک را در وحدتش به یک مسأله تبدیل کرده است. چرا که با معنای مرکزی محدودیت و غلبه طریق منطقی (عقلانی) طرح پرسش در متافیزیک، فاهمه- یا به تعبیری رابطة آن با واسطه وحدت دهنده، [یعنی] با قوة خیال- است که روی صحنه می آید.

اما اگر تمام معرفت اولا شهود است و اگر شهود محدود ویژگی پذیرش چیزها را دارد پس برای روشن سازی کاملاً معتبر استعلا رجوع هر دو قوة خیال استعلایی و فاهمه محض به شهود محض می بایست به وضوح بحث شود. اما چنین وظیفه ای، قوه خیال استعلایی و خود- صورتبخشی[self-forming] استعلا و افق های آن را به آشکار ساختن کارکرد متحدکننده شان در تحقق ذاتی شان هدایت می نماید. کانت رهاسازی بنیاد ذاتی معرفت انتولوژیک به عنوان شهود محض محدود را در بخشی به عهده می گیرد که در کنار استنتاج استعلایی قرار دارد و عنوان «دربارة شاکله سازی مفاهیم محض فاهمه»125 را حمل می کند.

همین واقعیت اشاره به جایگاه نظامند فصل شاکله سازی در ترتیب مراحل بنیانگذاری، این واقعیت را برملا می سازد که این یازده صفحه از «نقد عقل محض» می بایست هسته مرکزی کل اثر حجیم را بسازد. البته این اهمیت محوری نظریه شاکله سازی کانت بطور مشروع و برای نخستین بار [تنها] براساس تفسیر محتوای آن می تواند برجسته گردد. این تفسیر باید پرسش بنیادی مربوط به استعلای ذات محدود را حفظ کند.

اما بار دیگر کانت مسئله را به صورت سطحی تری به عنوان راهنمایی به پرسش مربوط به اندراج ممکن پدیدارها تحت مقولات عرضه می کند. توجیه این طریق طرح پرسش، مطابق پرداخت «quaestio juris» [«پرسش حقوقی»]، باید ابتدئا [بعد از] پردازش دینامیک درونی مسأله شاکله سازی دنبال گردد.

THE FOURTH STAGE OF THE GROUND-LAYING: THE GROUND FOR THE INNER POSSIBILITY OF ONTOLOGICAL KNOWLEDGE

The inner possibility of ontological knowledge is exhibited from the specific totality of the constitution of transcendence. The medium holding it together is the pure power of imagination. Kant not only finds this result of the groundlaying to be “strange,” but he also repeatedly stresses the obscurity into which all discussions of the Transcendental Deduction must move. At the same time, the laying of the ground for ontological knowledge certainly strives — over and above a mere characterization of transcendence — to elucidate it in such a way that it can come to be developed as the systematic totality of a presentation of transcendence (transcendental philosophy=ontology).

Now the Transcendental Deduction has indeed made precisely the totality of ontological knowledge in its unity into a problem. For all that, with the central meaning of finitude and the dominance of the logical (rational) way of posing the question in metaphysics, it is the understanding — or rather its relation to the unity-forming medium, to the pure power of imagination — which comes to the foreground. 

However, if all knowledge is primarily intuition and if finite intuition has the character of taking things in stride, then for a fully valid illumination of transcendence the reference of both the transcendental power of imagination and the pure understanding to pure intuition must be explicitly discussed. Such a task, however, leads the transcendental power of imagination and the self-forming of transcendence and its horizons to demonstrate their unifying function in their innermost occurrence. Kant undertakes the freeing-up of the essential ground for ontological knowledge as finite, pure intuition in the section which adjoins the Transcendental Deduction and which bears the heading “On the Schematism of the Pure Concepts of the Understanding.”125

The very fact of this allusion to the systematic place of the Schematism chapter within the ordering of the stages of the ground-laying betrays the fact that these eleven pages of the Critique of Pure Reason must constitute the central core of the whole voluminous work. Of course, this central significance of Kant’s Doctrine of the Schematism can [only] stand out legitimately and for the first time on the basis of the interpretation of its content. This interpretation has to keep to the fundamental question regarding the transcendence of the finite creature.

But once again, Kant introduces the problem in a more superficial form as a guide to the question concerning the possible subsumption of the appearances under the categories. The justification of this way of posing the question, corresponding to the treatment of the “quaestio juris,” should first follow [after] a working-out of the inner dynamic of the problem of the schematism.

Das vierte Stadium der Grundlegung

Der Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis

Die innere Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis zeigt sich aus der spezifischen Ganzheit der Transzendenzverfassung. Deren zusammenhaltende Mitte ist die reine Einbildungskraft. Kant findet dieses Ergebnis der Grundlegung nicht nur „befremdlich”, sondern er betont mehrfach die Dunkelheit, in die alle Erörterungen der transzendentalen Deduktion hineindrängen müssen. Zugleich strebt freilich die Grundlegung der ontologischen Erkenntnis — über eine bloße Kennzeichnung der Transzendenz hinaus — dahin, sie so aufzuhellen, daß sie als systematisches Ganzes einer Darstellung der Transzendenz (Transzendentalphilosophie = Ontologie) ausgebildet werden kann.

Nun hat die transzendentale Deduktion zwar gerade das Ganze der ontologischen Erkenntnis in seiner Einheit zum Problem gemacht. Dabei stand, bei der zentralen Bedeutung der Endlichkeit und der Herrschaft der logischen (rationalen) Fragestellung in der Metaphysik, der Verstand im Vordergrund, d. h. sein Verhältnis zur einheitbildenden Mitte, zur reinen Einbildungskraft.

Wenn jedoch alle Erkenntnis primär Anschauung ist und endliche Anschauung den Charakter des Hinnehmens hat, dann muß für eine vollgültige Erhellung der Transzendenz ebenso ausdrücklich der Bezug der transzendentalen Einbildungskraft zur reinen Anschauung und damit der Bezug des reinen Verstandes zu dieser erörtert werden. Eine solche Aufgabe führt aber dazu, die transzendentale Einbildungskraft in ihrer einigenden Funktion und damit das Sich-bilden der Transzendenz und ihres Horizontes in seinem innersten Geschehen vorzuführen. Die Freilegung des Wesensgrundes der ontologischen Erkenntnis als endlicher reiner Anschauung unternimmt Kant in dem an die transzendentale Deduktion sich anschließenden Abschnitt, der überschrieben ist „Von dem Schematismus der reinen Verstandesbegriffe” 125.

Schon allein dieser Hinweis auf die systematische Stellung des Schematismuskapitels innerhalb der Ordnung der Grundlegungsstadien verrät, daß diese elf Seiten der Kritik der reinen Vernunft das Kernstück des ganzen umfangreichen Werkes ausmachen müssen. Freilich kann diese zentrale Bedeutung der Schematismuslehre Kants erst auf Grund der inhaltlichen Interpretation recht in die Augen springen. Diese hat sich an die Grundfrage nach der Transzendenz des endlichen Wesens zu halten.

Kant führt nun zunächst das Problem wieder in einer mehr äußeren Form ein, am Leitfaden der Frage nach der möglichen Subsumtion der Erscheinungen unter die Kategorien. Die Rechtfertigung dieser Fragestellung soll, entsprechend der Behandlung der „quaestio juris”, einer Herausarbeitung der inneren Dynamik des Schematismusproblems erst nachfolgen.

LA QUATRIÈME ETAPE DE L’INSTAURATION DU FONDEMENT.

LE FONDEMENT DE LA POSSIBILITÉ INTRINSÈQUE DE LA CONNAISSANCE ONTOLOGIQUE

La possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique se montre à partir de la totalité spécifique de la structure de la transcendance. L’imagination pure en constitue la force polarisante. Non seulement Kant trouve « étrange » ce résultat de l’instauration, mais encore il souligne, à maintes reprises, l’obscurité où sombrent inévitablement tous les exposés de la déduction transcendantale. Par-delà la simple présentation de la transcendance, l’instauration du fondement de la connaissance ontologique voudrait encore expliciter cette transcendance de telle sorte qu’elle puisse se développer en un tout systématique; c’est que philosophie transcendantale et ontologie sont synonymes.

La déduction transcendantale érige en problème l’ensemble de la connaissance ontologique considéré en son unité. Etant donné l’importance décisive de la finitude et la prépondérance de la pensée logique (rationnelle) dans la position des problèmes métaphysiques, il se fait que l’entendement ou plus exactement sa relation à l’imagination pure comme centre médiatisant de la connaissance ontologique, passe à l’avant-plan.

Si cependant toute connaissance est premièrement intuition, et si l’intuition finie se caractérise par la réceptivité, il convient qu’une explicitation pleinement valable de la transcendance traite tout aussi explicitement de la relation de l’imagination transcendantale à l’intuition pure et, par là, de la relation de l’entendement pur à cette dernière. Pareille tâche exige que l’on présente l’imagination transcendantale en sa fonction unificatrice, ce qui revient à exposer en son développement le plus intime la constitution de la transcendance et de son horizon. Kant entreprend la mise au jour du fondement essentiel de la connaissance ontologique comme intuition pure finie au cours de la section qui fait suite à la déduction transcendantale et est intitulée : Du schématisme des concepts purs de l’entendement 125 A 137-148, B 176-187 (trad, cit., p. 175-182). .

Cette référence à la place que le chapitre du schématisme occupe au sein du système et dans la suite des étapes de l’instauration du fondement, trahit à elle seule que ces onze pages de la Critique de la Raison pure doivent former le noyau de toute l’œuvre. Sans doute, l’importance décisive de la doctrine kantienne du schématisme ne s’impose-t-elle qu’après l’interprétation du contenu de cette doctrine. Cette interprétation doit se laisser guider par le problème fondamental de la transcendance de l’être fini.

Mais Kant, à nouveau, introduit le problème d’une manière plutôt extérieure, en le liant à la question de la possibilité de subsumer les phénomènes sous les catégories. La justification de ce procédé — conformément à ce qui a été fait lors de l’exposition de « la quaestio juris » — ne pourra que faire suite à l’étude approfondie de la dynamique interne du problème du schématisme.

The Fourth Stage of the Laying of the Foundation: The Ground of the Intrinsic Possibility of Ontological Knowledge

The intrinsic possibility of ontological knowledge is revealed through the specific totality of the constitution of transcendence. Its binding medium [zusammenhaltende Mitte] is the pure imagination. Kant not only finds this result “strange,” but also stresses more than once the obscurity which inevitably engulfs all discussion of the transcendental deduction. At the same time, the laying of the foundation of ontological knowledge strives—over and above a simple presentation of transcendence—to elucidate this transcendence in such a way that it can be developed into a systematic whole (transcendental philosophy = ontology).

Now, the transcendental deduction has raised to a problem the totality of ontological knowledge considered in its unity. Given the decisive importance of finitude and the dominance of the logical (rational) approach to the problems of metaphysics, the understanding—or more precisely, its relation to pure imagination as the unifying medium—comes to the fore.

However, if all knowledge is primarily intuition and if finite intuition is characterized by receptivity, then for an explication of transcendence that is completely valid the relation of the transcendental imagination to pure intuition and also that of pure understanding to pure intuition must be explicitly discussed. Such a task demands that the transcendental imagination be presented in its unifying function and that thereby the constitution of transcendence and its horizon be exhibited in its most intimate development. Kant undertakes the revelation of the essential ground of ontological knowledge in the section which adjoins the transcendental deduction and is entitled: The Schematism of the Pure Concepts of the Understanding.108

This reference to the position occupied by the chapter on schematism within Kant’s system and in the sequence of the stages of the laying of the foundation in itself reveals that these eleven pages of the Critique of Pure Reason form the heart of the whole work. Without doubt, the decisive importance of the Kantian theory of schematism first becomes obvious only on the basis of the interpretation of the content of this doctrine. This interpretation must let itself be guided by the fundamental problem of the transcendence of a finite being.

But, as before, Kant first introduces the problem in a form which is rather superficial, linking it to the question of the possible subsumption of phenomena under the categories. The justification of this procedure, in conformity with the treatment of the quaestio juris, must first await a working out of the internal dynamic of the problem of transcendence.