054
نتیجتاً اگر شناسایی ما به عنوان [شناسایی] محدود می بایست [شناسایی] شهودی باشد که چیزها را می پذیرد، پس کافی نیست که صرفا این واقعیت را بیابیم. بلکه بعکس، هم اکنون این مسأله برای نخستین بار سر بر می آورد: پس چه چیزی ضرورتاً به امکان این پذیرش موجودات، که به هیچ وجه بدیهی نیست، تعلق دارد؟
آنچه آشکارست این که موجودات از بیرون از خودشان مورد مواجهه قرار می گیرند یعنی می توانند به منزلة آنچه که مقابل می ایستد [als Gegenstehendes] ظاهر شوند. با این حال اگر ما کنترلی بر در-دست- بودگی موجود نداریم، پس دقیقاً وابستگی به پذیرش همان [موجود] می طلبد که موجود پیشاپیش و در همة اوقات امکان مقابل-ایستایی داشته باشد.
شهودی که چیزها را می پذیرد تنها در یک قوة مقابل-ایستا- گذاریِ…، در گردش-به سوی…. ای که پیش از هر چیزی یک تطابق را صورت می دهد متحقق می گردد. و [اما] آن چیست که ما، از درون خودمان، می گذاریم مقابل-بایستد؟ آن امر نمی تواند یک موجود باشد. اما اگر یک موجود نیست پس عدم [ein Nichts] است. تنها اگر مقابل-ایستا-گذاریِ… یک نگه داشتن کسی در عدم است بازنمایی می گذارد نا-عدم [ein nich-Nichts]، یعنی چیزی همچون موجود چنانچه چنین چیزی خود را به نحو تجربی نشان دهد به جای عدم و در عدم مورد مواجهه قرار گیرد. مطمئناً این nihil absolutum [عدم مطلق] نیست. آنچه که باید با این مقابل-ایستا-گذاریِ… انجام دهد سزاوار بحث است.
اگر چنانچه با کانت محدودیت در نقطه عزیمت استعلا قرار می گیرد پس برای خروج از «ایده الیسم سوبژکتیو» مصطلح ضروری نیست طالب یک «بازگشت به ابژه»<19> شویم- بازگشتی که امروزه [در جریان پدیدارشناسی] دوباره آنقدر با قیل و قال و با چنان فهم قلیلی از مسئله مورد تمجید قرار می گردد. هر چند در حقیقت ماهیت محدودیت بطور ناگزیر ما را به پرسش مربوط به شرایط امکان یک معطوف-بودگی نخستین به سوی ابژه یعنی راجع به ماهیت گردش انتولوژیک ضروری به سوی ابژه بطور کلی سوق می دهد. بنابراین کانت در استنتاج استعلایی یعنی در رابطه با وظیفه توضیح امکان درونی معرفت انتولوژیک پرسش اساسی ای طرح می کند، و علاوه بر این اولین بار است [که این پرسش طرح می گردد].
«پس در اینجا ضروری است که برخود روشن سازیم که از عبارت ابژه/برابرایستا[Gegenstand]بازنمایی ها چه منظوری داریم»92 مسئله تحقیق دربارة ویژگی آن چیزی است که در مقابل-ایستاگذاری محض[im reinen Gegenstehenlassen] مقابل ما می ایستد [entgegensteht]. «اکنون می یابیم که تفکر ما از رابطة هر شناختی با ابژه اش علاوه بر/همراه آن حامل مؤلفه ای از ضرورت است، طوری که در واقع این [ابژه] به عنوان چیزی دیده می شود که مانع این است که معرفت ما اتفاقی و دلبخواه باشد، بلکه در عوض به بطور ماتقدم به نحو خاصی متعین می گردد.»93 در مقابل- ایستا- گذاری به ماهو، چیزی خودش را به عنوان «آنچه که ممانعت می کند» آشکار می سازد.
As a consequence, if our knowing, as finite, must be an intuiting which takes things in stride, then it is not enough merely to establish this fact. On the contrary, the problem now arises for the first time: What then necessarily belongs to the possibility of this taking of beings in stride, which is in no way self-evident?
Obviously this, that beings are encountered from out of themselves, i.e., they can appear as that which stands-against [als Gegenstehendes]. If, however, we are not in control of the Being-at-hand of the being, then precisely the dependency upon the taking-in-stride of the same requires that the being have in advance and at all times the possibility of standing-against.
An intuiting which takes things in stride can take place only in a faculty of letting-stand-against of . . . , in the turning-toward . . . which first of all forms a pure correspondence. And what is it that we, from out of ourselves, allow to stand-against? It cannot be a being. But if not a being, then just a nothing [ein Nichts]. Only if the letting-stand-against of … is a holding oneself in the nothing can the representing allow a not-nothing [ein nich-Nichts], i.e., something like a being if such a thing shows itself empirically, to be encountered instead of and within the nothing. To be sure, this nothing is not the nihil absolutum. What it has to do with this letting-stand-against of . . . is worth discussing.
If finitude is placed at the point of departure for transcendence as clearly as it is by Kant, then it is not necessary, in order to escape an alleged “subjective idealism,” to invoke a “turn to the Object”<19>—a turn which is praised again today all too noisily and with all too little understanding of the problem. In truth, however, the essence of finitude inevitably forces us to the question concerning the conditions for the possibility of a preliminary Being-oriented toward the Object, i.e., concerning the essence of the necessary ontological turning-toward the object in general. Thus in the Transcendental Deduction, i.e., in connection with the task of an illumination of the inner possibility of ontological knowledge, Kant poses the decisive question, and what is more, it is the first one.
“And here, then, it is necessary that we make clear to ourselves what we mean by the expression an object [Gegenstand] of representations.”92 It is a matter of investigating the character of that which stands opposed to us [entgegensteht] in the pure letting-stand-against [im reinen Gegenstehenlassen]. “Now we find that our thought of the relation of all knowledge to its object carries with it an element of necessity, where indeed this [the object] is viewed as that which opposes so that our knowledge is not haphazard or arbitrary, but is instead determined a priori in a certain way … “93 In the letting-stand-against as such, something reveals itself as “that which opposes.”
Wenn sonach unser Erkennen als endliches ein hinnehmendes Anschauen sein muß, dann genügt es nicht, dies nur einzugestehen, sondern jetzt erwacht erst das Problem: was gehört denn notwendig zur Möglichkeit dieses keineswegs selbstverständlichen Hinnehmens von Seiendem?
Doch offenbar dieses, daß Seiendes von sich aus begegnen, d. h. als Gegenstehendes sich zeigen kann. Wenn wir aber des Vorhandenseins des Seienden nicht mächtig sind, dann verlangt gerade die Angewiesenheit auf das Hinnehmen desselben, daß dem Seienden im vorhinein und jederzeit die Möglichkeit des Entgegenstehens gegeben wird.
Allein, in einem Vermögen des Gegenstehenlassens von …, in der eine reine Korrespondenz allererst bildenden Zuwendung-zu …, kann sich ein hinnehmendes Anschauen vollziehen. Und was ist es, was wir da von uns aus entgegenstehen lassen? Seiendes kann es nicht sein. Wenn aber nicht Seiendes, dann eben ein Nichts. Nur wenn das Gegenstehenlassen von … ein Sichhineinhalten in das Nichts ist, kann das Vorstellen anstatt des Nichts und innerhalb seiner ein nicht-Nichts, d. h. so etwas wie Seiendes begegnen lassen, falls solches sich gerade empirisch zeigt. Allerdings ist dieses Nichts nicht das nihil absolutum. Welche Bewandtnis es mit diesem Gegenstehenlassen von … hat, gilt es zu erörtern.
Wenn so klar wie bei Kant die Endlichkeit in den Ansatz der Transzendenz gestellt ist, dann bedarf es nicht erst, um einem vermeintlichen „subjektiven Idealismus” zu entgehen, einer gerade heute wieder allzu lärmend und mit allzu geringem Problemverständnis angepriesenen „Wendung zum Objekt”. Wohl aber drängt das Wesen der Endlichkeit unausweichlich zu der Frage nach den Bedingungen der Möglichkeit eines vorgängigen Gewendetseins zum Objekt, d. h. nach dem Wesen der hierzu notwendigen ontologischen Zuwendung zum Gegenstand überhaupt. So stellt denn Kant in der transzendentalen Deduktion, d. h. im Zusammenhang der Aufgabe einer Erhellung der inneren Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis, die entscheidende Frage, und zwar als erster.
„Und hier ist denn notwendig, sich darüber verständlich zu machen, was man denn unter dem Ausdruck eines Gegenstandes der Vorstellungen meine.” 92 Es gilt nachzuforschen, von welchem Charakter dasjenige ist, was da im reinen Gegenstehenlassen entgegensteht. „Wir finden aber, daß unser Gedanke von der Beziehung aller Erkenntnis auf ihren Gegenstand etwas von Notwendigkeit bei sich führe, da nämlich dieser [der Gegenstand] als dasjenige angesehen wird, was dawider ist, daß unsere Erkenntnisse nicht aufs Geratewohl, oder beliebig, sondern a priori auf gewisse Weise bestimmt seien …” 93. Im Gegenstehenlassen als einem solchen bekundet sich etwas, „was dawider ist”.
Si notre connaissance, en tant que finie, doit être une intuition réceptrice, il ne suffit pourtant pas de constater ce fait. C’est à présent que surgit le problème: Quelle est donc la condition nécessaire pour que cette réception de l’étant, qui n’est nullement évidente en elle-même, soit possible?
Cette condition est, manifestement, que l’étant puisse de soi s’offrir à notre rencontre, c’est-à-dire, apparaître en tant qu’ob-jet. Mais si nous n’avons pas pouvoir sur le caractère qui fait de l’étant un étant donné [Vorhandensein], notre ordination à le recevoir suppose que cet étant soit pourvu d’emblée et toujours de la possibilité de s’ob-jeter.
Une intuition réceptrice ne peut s’accomplir que dans une faculté ob-jectivante, dans une manière de se tourner vers… [Zuwendung-zu…], par laquelle seule se constitue la possibilité de la pure correspondance. Et qu’est-ce donc que, par nous, nous laissons s’ob-jeter? Ce ne peut être quelque étant. Si ce n’est un étant, c’est donc un néant. Ce n’est que si cette ob-jectivation s’expose au néant et se tient en lui que l’acte de représenter peut, au sein de ce néant, nous laisser rencontrer ce qui, au lieu d’être le néant, est non-néant, c’est-à-dire l’étant. Cette rencontre se réalise dès que l’étant se manifeste empiriquement. Naturellement, le néant dont nous parlons n’est pas le nihil absolutum. II reste maintenant à développer ce qu’est précisément cette ob-jectivation.
Puisque Kant place si nettement la finitude dans la perspective de la transcendance, on n’a nul besoin, sous prétexte d’éviter un prétendu « idéalisme subjectif », d’invoquer ce « retour à l’objet » que l’on remet aujourd’hui si bruyamment en honneur, sans que, pourtant, il s’accompagne d’une compréhension suffisante du problème. A la vérité, l’essence de la finitude se concentre inévitablement dans la question des conditions de possibilité de l’orientation [Zuwendung] préalable vers l’objet. C’est-à-dire, en fin de compte, dans le problème de l’orientation ontologique vers l’objet en général qui est nécessaire à cette fin. Kant est, dès lors, le premier à poser, avec la déduction transcendantale, c’est-à-dire en s’efforçant d’éclaircir la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique, la question décisive.
« Et ici, il est nécessaire de bien faire comprendre ce qu’on entend par cette expression d’un objet des représentations 1 . » Il s’agit de rechercher la nature de ce qui s’ob-jette dans l’ob-jectivation pure. « Mais nous trouvons que notre pensée sur le rapport de toute connaissance à son objet comporte quelque nécessité, attendu, en effet, que cet objet est considéré comme ce qui s’oppose à la connaissance et que nos pensées ne sont pas déterminées au hasard ou arbitrairement, mais a priori d’une certaine manière… 2 » Dans l’objectivation comme telle se manifeste quelque chose qui « s’oppose ».
If our cognition as finite must be a receptive intuition, then it is not sufficient merely to establish this fact, for the problem now arises: What does the possibility of this by no means self-evident reception of the essent entail?
Obviously this: that the essent by itself can come forward to be met, i.e., appear as ob-jective [Gegenstehendes]. However, if the presence of the essent is not subject to our control, then our being dependent on its reception requires that the essent have in advance and at all times the possibility of becoming an ob-ject.
A receptive intuition can take place only in a faculty which lets something become an ob-ject in an act of orientation toward . . . , which alone constitutes the possibility of a pure correspondence. And what is it that we, by ourselves, let become an ob-ject? It cannot be something essent. If not an essent, then a Nothing [Nichts].74 Only if the act of ob-jectification is a holding oneself into Nothing [Sichhineinhalten in das Nichts] can an act of representation within this Nothing let, in place of it, something not nothing, i.e., an essent, come forward to be met, supposing such to be empirically manifest. Naturally, this Nothing of which we speak is not the nihil absolutum. What it has to do with the act of ob-jectification remains to be discussed.
Since Kant so clearly places finitude in the perspective of transcendence, there is no need, under the pretext of avoiding an alleged “subjective idealism,” of invoking that “return to the object” about which so much noise is made today, a noise unaccompanied by an adequate comprehension of the problem. In truth, a consideration of the essence of finitude inevitably forces us to a consideration of the question of the conditions governing the possibility of a precursory orientation toward the object, i.e., to a consideration of the question of the nature of the ontological turning toward the object necessary for this.
Thus, in the transcendental deduction, i.e., in connection with the clarification of the intrinsic possibility of ontological knowledge, Kant is the first to propound the decisive question: “At this point we must make clear to ourselves what we mean by the expression ‘an object of representations,’ “75 It is a matter of investigating the nature of that which confronts us in the act of ob-jectification. “Now we find that our thought of the relation of all knowledge to its object carries with it an element of necessity; the object is viewed as that which prevents our modes of knowledge from being haphazard or arbitrary, and which determines them a priori in some definite fashion.”76 In this act of letting something take up a position opposite to . . . as such, is manifested something “which is opposed” [was dawider ist].
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH