16- توضیح استعلای عقل محدود به منزله قصد اصلی استنتاج استعلایی

 ذات شناسای محدود تنها خود را به موجودی که خودش نیست[موجودی غیر خود] و خودش نیز خلق نکرده است مرتبط می نماید، چنانچه این موجود که از پیش در دسترس است بتواند بنفسه مورد مواجهه قرار گیرد. اما برای اینکه بتواند با این موجود به عنوان موجودی که هست مواجهه شود، این موجود می بایست از پیش و بطور کلی به عنوان یک موجود، یعنی از حیث ساختار وجود اش، «بازشناخته» شود. اما این امر دال بر این است که: معرفت انتولوژیک، که در اینجا همواره ماقبل- انتولوژیک است، شرط امکانی است که بطور کلی چیزی همچون یک موجود می تواند خود در مقابل یک ذات محدود بایستد.<17> ذوات محدود این قوه اساسی گردش-به سویِ….. را که می گذارد [چیزی]- در مقابل- بایستد را نیاز دارند.<18> در این گردش اصیل به سویِ، ذات محدود ابتدا به فضایی/فسحتی  برای بازی/جولان[Spielraum] که در آن چیزی می تواند با آن «مطابق» گردد مجال می دهد. پیشاپیش نگه داشتن کسی در چنین فضای-بازی، [یعنی] تشکیل دادن آن بطور اصیل، چیزی جز استعلا نیست که همة معاملات محدود به موجودات را مشخص می نماید. اما اگر امکان معرفت انتولوژیک در تألیف محض بنیان دارد و اگر معرفت انتولوژیک با این وجود دقیقاً مجال-مقابل-ایستاییِ… را قوام می دهد، پس تألیف محض می بایست به عنوان آن چیزی آشکار گردد که با کل متحد ساختار ذاتی درونی استعلا موافق می افتد و آن را پشتیبانی می کند. پس از طریق توضیح این ساختار تألیف محض درونی ترین ماهیت محدودیت عقل مکشوف می گردد.

معرفت محدود شهودی است که چیزها را می پذیرد. بدین نحو نیازمند تفکر تعین بخش است. لذا در مسأله وحدت معرفت انتولوژیک تفکر محض یک اهمیت مرکزی می طلبد، بدون پیش داوری، و در واقع چنین می طلبد بخاطر تفوقی که شهود در کل معرفت دارد.

تفکر محض در منصب خدمتگذاریش[Dienststellung] به چه خدمت [Dienst] ذاتی ای فراخوانده می شود؟ به چه هدفی خدمت می کند در ممکن- سازی ساختار ذاتی استعلا؟ دقیقا این پرسش دربارة ماهیت تفکر محض، ظاهرا بار دیگر بطورمجزا[و نه بصورت وحدت اصیل تفکر و شهود]، می بایست به درونی ترین هسته مسأله وحدت ذاتی راه ببرد.

تصادفی نیست که کانت در «گذر به استنتاج استعلایی مقولات»90 به محدودیت به وضوح درک شدة بازنمایی مان گریز می زند، یعنی به محدودیت آنچه که بطور محض شناخته شده است: «چرا که ما اینجا از علیت آن بوسیله اراده سخن نمی گوییم.» بلکه پرسش این است: چیست بازنمایی ای که می تواند لنفسه انجام گیرد در نسبت با موجوداتی که خودش را به آنها مرتبط می سازد؟ کانت می گوید که «بازنمایی فی نفسه» «نمی تواند ابژه اش را تا جایی که به وجود ابژه مربوط می شود پیش آورد/طرح کند/ وضع نماید.» شناخت ما بطور انتیک خلاق نیست؛ معرفت ما قادر نیست از درون خود موجود را پیش خود وضع کند. در میان بحث استنتاج استعلایی کانت تأکید می کند که «بیرون معرفت مان چیزی نداریم تا بتوانیم در برابر این معرفت قرار دهیم به عنوان مطابقت دادن با آن»91

§16. The Elucidation of the Transcendence of Finite Reason as Basic Intention of the Transcendental Deduction

A finite, knowing creature can only relate itself to a being which it itself is not, and which it also has not created, if this being which is already at hand can be encountered from out of itself. However, in order to be able to encounter this being as the being it is, it must already be “recognized” generally and in advance as a being, i.e., with respect to the constitution of its Being. But this implies: ontological knowledge, which here is always pre-ontological, is the condition for the possibility that in general something like a being can itself stand in opposition to a finite creature.<17> Finite creatures need this basic faculty of a turning-toward . . . which lets-[something]-stand-in-opposition.<18> In this original turning-toward, the finite creature first allows a space for play [Spielraum] within which something can “correspond” to it. To hold oneself in advance in such a play-space, to form it originally, is none other than the transcendence which marks all finite comportment to beings. If, however, the possibility of ontological knowledge is grounded in pure synthesis and if ontological knowledge nevertheless constitutes precisely the letting-stand-against of . . . , then the pure synthesis must be revealed as that which complies with and supports the unified whole of the inner, essential structure of transcendence. Through the elucidation of this structure of pure synthesis, the innermost essence of the finitude of reason is then unveiled.

Finite knowledge is intuition which takes things in stride. As such, it requires determinative thinking. Therefore, in the problem of the unity of ontological knowledge, pure thinking demands a central significance, without prejudice, and indeed does so precisely because of the preeminence which intuition has in all knowledge.

To what essential service [Dienst] is pure thinking called in its serving appointment [Dienststellung]? What purpose does it serve within the making-possible of the essential structure of transcendence? Precisely this question concerning the essence of pure thinking, apparently isolated once again, must lead to the innermost kernel of the problem of essential unity.

It is not accidental that in the “Transition to the Transcendental Deduction of the Categories”90 Kant alludes to the clearly perceived finitude of our representing, namely, to that of what is purely known; “for we are not here speaking of its causality by means of the will.” The question is rather: what is the representing able to accomplish for itself with respect to the beings to which it relates itself? Kant says that the “representation in itself” “cannot bring forth its object so far as its existence [Dasein] is concerned.” Our knowing is not ontically creative; it is not able, from out of itself, to place the being before itself. In the middle of the discussion of the Transcendental Deduction, Kant emphasizes that “outside our knowledge we have nothing which we could ever set over against this knowledge as corresponding to it.”91

16. Die Aufhellung der Transzendenz der endlichen Vernunft als Grundabsicht der transzendentalen Deduktion

Ein endlich erkennendes Wesen vermag sich zum Seienden, das es selbst nicht ist und das es auch nicht geschaffen hat, nur dann zu verhalten, wenn dieses schon vorhandene Seiende von sich aus begegnen kann. Um jedoch als das Seiende, das es ist, begegnen zu können, muß es im vorhinein schon überhaupt als Seiendes, d. h. hinsichtlich seiner Seinsverfassung, „erkannt” sein. Darin liegt aber: die ontologische, d. h. hier immer vorontologische Erkenntnis ist die Bedingung der Möglichkeit dafür, daß einem endlichen Wesen überhaupt so etwas wie Seiendes selbst entgegenstehen kann. Endliches Wesen bedarf dieses Grundvermögens einer entgegenstehenlassenden Zuwendung-zu … In dieser ursprünglichen Zuwendung hält sich das endliche Wesen überhaupt erst einen Spielraum vor, innerhalb dessen ihm etwas „korrespondieren” kann. Sich im vorhinein in solchem Spielraum halten, ihn ursprünglich bilden, ist nichts anderes als die Transzendenz, die alles endliche Verhalten zu Seiendem auszeichnet. Wenn nun aber die Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis in der reinen Synthesis gründet, ontologische Erkenntnis jedoch gerade das Entgegenstehenlassen von … ausmacht, dann muß die reine Synthesis sich als das offenbaren, was das einige Ganze des inneren Wesensbaues der Transzendenz fügt und trägt. Durch die Aufhellung dieses Gefüges der reinen Synthesis enthüllt sich dann das innerste Wesen der Endlichkeit der Vernunft.

Endliche Erkenntnis ist hinnehmende Anschauung. Als solche bedarf sie des bestimmenden Denkens. Deshalb beansprucht das reine Denken im Problem der Einheit der ontologischen Erkenntnis eine zentrale Bedeutung, unbeschadet, ja gerade wegen des Vorrangs, den die Anschauung in aller Erkenntnis hat.

Zu welchem wesentlichen Dienst ist das reine Denken in seiner Dienststellung berufen? Wozu dient es innerhalb der Ermöglichung des Wesensbaues der Transzendenz? Gerade diese scheinbar wieder isolierte Frage nach dem Wesen des reinen Denkens muß in den innersten Kern des Problems der Wesenseinheit führen.

Nicht zufällig gibt Kant im „Übergang zur transzendentalen Deduktion der Kategorien” 90 einen Hinweis auf die klar gesehene Endlichkeit unseres Vorstellens, und zwar die des rein erkennenden; „denn von dessen Kausalität, vermittelst des Willens, ist hier gar nicht die Rede.” Die Frage ist vielmehr:  was vermag das Vorstellen für sich bezüglich des Seienden, dazu es sich verhält, zu wirken? Kant sagt, daß die „Vorstellung an sich” „ihren Gegenstand dem Dasein nach nicht hervorbringt”. Unser Erkennen ist nicht ontisch schöpferisch; es vermag das Seiende nicht aus sich heraus vor sich hinzustellen. Kant betont mitten in der Erörterung der transzendentalen Deduktion, daß „wir außer unserer Erkenntnis doch nichts haben, welches wir dieser Erkenntnis als korrespondierend gegenübersetzen könnten” 91.

§ 16. — L’intention fondamentale de la Déduction transcendantale : l’éclaircissement de la transcendance de la raison finie.

Un être [Wesen] fini connaissant n’est capable de se rapporter à un étant qu’il n’est pas lui-même et qu’il n’a pas non plus créé, que si cet étant, déjà présent, peut de soi s’offrir à être rencontré. Mais pour que ce dernier puisse être rencontré comme l’étant qu’il est, il doit préalablement avoir déjà été « reconnu » comme étant, c’est-à-dire dans sa structure d’être [Seinsver­fassung]. Cela implique que la connaissance ontologique qui, en l’occurrence, est toujours préontologique, conditionne la possibilité pour un être [Wesen] fini, de s’ob-jeter, en général, quelque étant. Tout être fini a besoin de cette faculté fondamentale qui consiste à se tourner vers… [s’orienter vers…] en laissant s’ob-jeter 1 .

Par cette orientation originelle, l’être fini se pro-pose un domaine d’ouverture, à l’intérieur duquel quelque chose pourra lui « correspondre ». Se tenir par avance dans un tel domaine d’ouverture, le former originellement, n’est rien d’autre que la transcendance, laquelle marque tout comportement fini à l’égard de l’étant. Si la possibilité de la connaissance ontologique se fonde dans la synthèse pure et si la connaissance ontologique rend possible l’acte qui laisse s’ob-jeter…, la synthèse pure devra se manifester comme ce qui organise et porte la totalité unifiée de la structure essentielle et intrinsèque de la transcendance. L’éclaircissement de la structure de la synthèse pure permet alors de dévoiler l’essence intime de la finitude de la raison.

La connaissance finie est une intuition réceptive. Comme telle, elle a besoin de la pensée déterminante. C’est pourquoi la pensée pure prétend à une signification centrale dans le problème de l’unité de la connaissance ontologique, sans préjudice du privilège que l’intuition possède dans toute connaissance ou même à cause de ce privilège.

A quel service essentiel la pensée pure est-elle donc appelée par sa fonction auxiliaire? A quoi sert-elle relativement à ce qui rend possible la structure de la transcendance? C’est justement cette question de l’essence de la pensée pure qui, bien qu’ainsi posée elle paraisse à nouveau isoler ce dernier élément, doit conduire au cœur du problème de l’unité essentielle.

Ce n’est pas un hasard si Kant, dans le Passage à la déduction transcendantale des catégories 2 , fait allusion à la finitude, clairement perçue, de notre représentation, et tout spécialement à celle de la représentation en tant que connaissance pure; « car il n’est pas du tout question ici de la causalité [de la représentation] par la volonté ». Au contraire, la question est : quel pouvoir l’acte de représentation comme tel peut-il avoir relativement à l’étant auquel il se rapporte? Kant dit que la « représentation en elle-même » « ne produit pas son objet quant à l’existence ». Notre connaissance n’est pas créatrice dans l’ordre ontique, elle ne peut de soi se proposer l’étant. Dans le corps du développement de la Déduction transcendantale Kant souligne qu’« en dehors de notre connaissance, nous n’avons rien que nous lui puissions opposer à titre de correspondant 3 ».

§16. The Explication of the Transcendence of Finite Reason as the Basic Purpose of the Transcendental Deduction

A finite cognitive being is able to relate itself to an essent which it itself is not and which it has not created, only if this essent can by itself come forward to be met. However, in order that this essent can be encountered as the essent that it is, it must be “recognized” in advance as essent, i.e., with respect to the structure of its Being. But this implies that ontological knowledge, which in this circumstance is always pre-ontological, is the condition of the possibility that an essent as such can, in general, become an ob-ject for a finite being.71 All finite beings must have this basic ability, which can be described as a turning toward . . . [orientation toward . . .] which lets something become an ob-ject.

In this primordial act of orientation, the finite being first pro-poses to itself a free-space [Spielraum] within which something can “correspond” to it. To hold oneself in advance in such a free-space and to form it originally is nothing other than transcendence which marks all finite comportment [Verhaltern] with regard to the essent. If the possibility of ontological knowledge is based upon the pure synthesis, and if it is ontological knowledge which makes the act of ob-jectification possible, then the pure synthesis must manifest itself as that which organizes and supports the unified totality of the intrinsic, essential structure of transcendence. Through the elucidation of the structure of the pure synthesis the inmost essence of the finitude of reason is revealed.

Finite knowledge is receptive intuition. As such, it requires determinative thinking. On this account, pure thought lays claim to a central role in the problem of ontological knowledge, although without prejudice to—indeed, because of—the priority which intuition enjoys in all knowledge.

To what service is pure thinking called in its subsidiary function? What is its task relative to that which makes the essential structure of transcendence possible? It is just this question relative to the essence of pure thought—although when put in this way it appears to isolate this element anew—that must lead to the core of the problem of the essential unity of ontological knowledge.

It is no accident that Kant, in the Transition to the Transcendental Deduction of the Categories,72 alludes to the finitude, which he clearly perceives, of our act of representation and especially to that act as an act of pure knowledge, “for we are not here speaking of its causality by means of the will.” On the contrary, the question is: What power is the act of representation as such able to exercise relative to the essent to which it relates itself? Kant states that the “representation in itself” “cannot produce its object so far as its existence is concerned.” Our mode of cognition is not ontically creative; it is not able of itself to bring the essent before itself. Midway in the discussion of the Transcendental Deduction, Kant emphasizes that “outside our knowledge we have nothing which we could set over against this knowledge as corresponding to it.”73