تداوم و شكل گيري مجدد «مدرسه ماربورگ» امروزه در كار ارنست کاسیرر (استاد صاحب کرسی در هامبورگ) و نيكولاي هارتمان (ملبس شده در 1909 در ماربورگ، استادیار در1920، استاد صاحب کرسی به عنوان جانشين ناترپ 1922، از پاييز 1925 در كولوگن) نمود يافته است. هنگامي كه آلبرت گورلند (استاد در ماربورگ) و والتر كينكل (استاد در گيسن) اغلب در جايگاه تاسيس شده توسط كوهن را در دست داشتند، براي سالها کاسیرر كوشيد تا يك «فلسفه فرهنگ» فراگير را براساس پرسشگري نوكانتي پي افكند. فلسفه صورت هاي سمبليك وي (بخش اول، زبان،1923؛ بخش دوم، تفكر اسطوره اي، 1925) تلاش دارد تا معاملت و هیآتی از روح را پي افكند كه توسط ايده «تجلي» تفسيری نظامند هدايت شده است. کاسیرر با تلاش هاي ناترپ به نحو خاصي همگرا مي گردد، كه اهميت اش بيشتر در تاسيس مقولي فراگير از سيستم است، و نه در تفسير انضمامي «سمبل هاي» منفرد روح.

تحقيقات هارتمان («اوصاف اصلی متافیزیک شناخت»،1921، و «اخلاق»،1926) در راستاي تغييري بنيادي در پرابلماتیک «مدرسه» حركت مي كند. فهم مسئله وجودشناختي كه به تازگي بواسطه تحقيق پديدارشناختي و نظريۀ ابژه بيدار و هدايت شده بود و آنچه از عهد قديم سنت عظيم فلسفۀ علمي را متعين ساخته است، هارتمان را به تلاش براي چرخش نه تنها پرسشگری معرفت شناختي بلكه پرسشگري فلسفي بطور كلي به بيرون از حدود تنگ افق انتقادي- ايده اليستي واداشت. با اين وجود وي در اين كار به موقف سنتي دسیپلين هاي فلسفي و چشم اندازهاي غالب بر مسائلي كه آنها داشتند نچسبيد. به عنوان پيامدي از اين صورت بندی مجدد نظامند «مدرسه ماربورگ» فهم جدیدی از تاريخ وجودشناسي خاص و عام بيدار مي گردد. هنز هيمسوت (ملبس در ماربورگ،1912، از پاييز 1933،استاد صاحب کرسی در كونیسبرگ) از طريق پژوهش اش در مقدمات وجودشناختي فلسفه كانت،  شناخت بسط متافيزيك را به نحو جوهری به پيش برد.

بیرون «مدرسه» ژوليس برگمن به عنوان استاد صاحب کرسی در فلسفه از سال 93-1874 فوريت و استقلالي را در تدريس اش به نمايش گذارد. وي از تاريخ يك اكتبر 1893 از دستمزد حاصل از وظايف سخنراني اش دست شسته و چشم پوشي نمود، اما در عين حال به عنوان عضو دانشكده تا زمان مرگش در 1904 در استخدام كامل باقي ماند. برگمن يكي از شاگردان لوتسه و ترندلنبرگ بود. کار وی در حوزه منطق متافیزیک («منطق عام»، 1879;«وجود و شناخت»، 1880; «مسائل اساسی منطق»، 1882; «مطالعاتی درباره نکات اصلی فلسفه»، 1900) اثری برجا نهاد که به همان میزان که محجوب بود قدرتمند بود. برگمن مجله «کتاب ماه فلسفه» را كه مجله فني پيش تازي در طول دهه پاياني قرن گذشته بود در 1868 تاسيس نمود [مجله اي] كه در 1894 با مجله «بایگانی تاریخ فلسفه» ادغام گرديد.

در 1908 آنهايي كه برای استادیاری در فلسفه فعالیت می کردند، پاول منزر (در ماربورگ از 1906، فراخوانده شده به دانشگاه هاله در 1908 به عنوان استاد صاحب کرسی)، هرمان استواتز (10-1908، بعد از استاد صاحب کرسی شدن در دانشگاه گريفسوارد)، گئورگ میسچ (17-1911، بعد از استاد صاحب کرسی شدن درگوتينگن)؛ ماکزیمیلیان ونت (20-1918، بعد از استاد صاحب کرسی شدن در ينا)؛ نیکلای هارتمان (22-1920) بودند.

The continuation and re-casting of the “Marburg School” is manifest today in the work of Ernst Cassirer (Ordinarius Professor in Hamburg) and Nicolai Hartmann (habilitated in Marburg in 1909, außerordentlicher Professor 1920, Ordinarius Professor as Natorp’s successor 1922, since Autumn of 1925 in Cologne). While A. Görland (Professor in Hamburg) and W. Kinkel (Professor in Gielßen) for the most part held to the position established by Cohen, for years Cassirer strove to lay out a universal “Philosophy of Culture” on the basis of Neo-Kantian questioning. His Philosophy of Symbolic Forms (Part 1, Language, 1923; Part 2, Mythical Thinking, 1925) attempted to layout the comportment and shaping of spirit, guided by the idea of the “expression” of a systematic interpretation. Cassirer converges with Natorp’s efforts in a particular way, which has its importance more in the universal categorial founding of the system, and not in the concrete interpretation of the individual “symbols” of spirit.

Hartmann’s investigations (Grundzüge einer Metaphysik der Erkenntnis, 1921, and Ethik, 1926) move in the direction of a fundamental change in the problematic of the “school.” The understanding of the ontological problem, which was newly awakened and guided by phenomenological research and the theory of the object, and which since Antiquity has determined the great tradition of scientific philosophy, led Hartmann to attempt to twist not only epistemological questioning, but rather philosophical questioning in general, out of the narrow confines of the idealistic-critical horizon. In so doing, he nevertheless held fast to the traditional standing of the philosophical disciplines and the prevailing perspectives on problems that they held. As a consequence of this systematic reformation of the “Marburg School,” a new understanding is awakened for the history of universal and special ontology. Through his investigation into the ontological antecedents of Kantian philosophy, H. Heimsoeth (habilitated in Marburg, 1912, since autumn of 1923 Ordinarius Professor in Königsberg) advanced in an essential way the knowledge of the development of metaphysics.

Outside of the “school,” Julius Bergmann, as Ordinarius in Philosophy from 1874-93, exhibited an urgency and independence in his teaching. As of October 1, 1893, he resigned and relinquished the stipend earned from his lecturing obligations, but he still remained in full possession of his rights as a faculty member until his death in 1904. Bergmann was a student of Lotze and Trendelenburg. His work in the area of the logic of metaphysics (Allgemeine Logik, 1879; Sein und Erkennen, 1880; Die Grundprobleme der Logik, 1882; Untersuchungen über Hauptpunkte der Philosophie, 1900) left an impression just as unobtrusive as it was strong: Bergmann established the journal Philosophischen Monatshefte in 1868, which was the leading technical journal during the final decade of the last century and which was merged with the “Archiv für Geschichte der Philosophie” in 1894.

In 1908, those who managed to attain Extraordinarius in Philosophy were P. Menzer (in Marburg since 1906, called to Halle in 1908 as Ordinarius); H. Schwarz (1908-10, after being Ordinarius in Greifswald); G. Misch (1911-17, after being Ordinarius in Göttingen); M. Wundt (1918-20, after being Ordinarius in Jena); N. Hartmann (1920-22).

Die Fort- und Umbildung der „Marburger Schule” bekundet sich heute in den Forschungen von Ernst Cassirer (o. Professor in Hamburg) und Nicolai Hartmann (habilitiert in Marburg 1909, a. o. Professor 1920, o. Professor als Nachfolger Natorps 1922, seit Herbst 1925 in Köln). Während A. Görland (Professor in Hamburg) und W. Kinkel (Professor in Gießen) sich vorwiegend in den durch Cohen festgelegten Perspektiven halten, strebt Cassirer seit Jahren danach, eine allgemeine „Kulturphilosophie” auf dem Boden der neukantischen Fragestellungen zu entwerfen. Seine „Philosophie der symbolischen Formen” (I. Teil, Die Sprache 1923, II. Teil, Das mythische Denken 1925) versucht die Verhaltungen und Gestaltungen des Geistes am Leitfaden der Idee des „Ausdrucks” einer systematischen Deutung zu unterwerfen. Cassirer trifft auf eigenem Wege mit den Bemühungen Natorps zusammen, die ihr Gewicht mehr in der allgemeinen kategorialen Fundamentierung des Systems und nicht in der konkreten Interpretation der einzelnen „Symbole” des Geistes haben.

In der Richtung einer grundsätzlichen Umstellung der Problematik der „Schule” bewegen sich die Untersuchungen Hartmanns (Grundzüge einer Metaphysik der Erkenntnis 1921 und Ethik 1926). Das durch die phänomenologische Forschung und die Gegenstandstheorie neu geweckte und geleitete Verständnis der ontologischen Probleme, die seit der Antike die große Tradition der wissenschaftlichen Philosophie bestimmen, führt Hartmann zu dem Versuch, nicht nur die erkenntnistheoretische Fragestellung, sondern die der Philosophie überhaupt aus der Enge des idealistisch-kritischen Horizontes herauszudrehen, wobei er gleichwohl den überlieferten Bestand der philosophischen Disziplinen und die in ihnen herrschenden Problemperspektiven festhält. Im Gefolge dieser systematischen Umbildung der „Marburger Schule” ist auch ein neues Verständnis für die Geschichte der allgemeinen und speziellen Ontologie erwachsen. H. Heimsoeth (habilitiert in Marburg 1912, seit Herbst 1923 o. Professor in Königsberg) hat durch seine Untersuchungen über die ontologische Vorgeschichte der Kantischen Philosophie die Kenntnis der Entwicklung der Metaphysik wesentlich gefördert.

Außerhalb der „Schule” entfaltete Julius Bergmann als Ordinarius der Philosophie in den Jahren 1874-93 eine eindringliche und selbständige Lehrtätigkeit. Vom 1. Oktober 1893 ab ließ er sich, unter Verzicht auf das Gehalt, von der Vorlesungspflicht entbinden, blieb jedoch im vollen Besitz seiner Rechte als Fakultätsmitglied bis zu seinem 1904 erfolgten Tode. Bergmann war Schüler von Lotze und Trendelenburg. Seine Arbeiten zur Logik der Metaphysik (Allgemeine Logik 1879, Sein und Erkennen 1880, Die Grundprobleme der Logik 1882, Untersuchungen über Hauptpunkte der Philosophie 1900) haben ebenso unauffällig wie stark gewirkt. Bergmann begründete 1868 die in den letzten Jahrzehnten des vorigen Jahrhunderts führende Fachzeitschrift, die „Philosophischen Monatshefte”, die 1894 mit dem „Archiv für Geschichte der Philosophie” verschmolzen wurde.

Das im Jahre 1908 errichtete Extraordinariat für Philosophie verwalteten P. Menzer (seit 1906 in Marburg, 1908 als Ordinarius nach Halle berufen); H. Schwarz (1908-10, seitdem Ordinarius in Greifswald); G. Misch (1911-17, seitdem Ordinarius in Göttingen); M. Wundt (1918-20, seitdem Ordinarius in Jena); N. Hartmann (1920-22).