2- درباره نقد کاسیرر

  یک سؤال اصلی در دو وجه. ماهیت شناخت:

 اینکه شناخت «اولا» (بنگرید به متن) شهود است (نه اینکه شناخت= شهود)، مگر [درمورد شناخت] نامحدود که: «فقط» شهود [است.](محدودیت به عنوان ساخت).

«اولاً» به «ثانیاً» ارجاع می دهد- و دومی بی اهمیت نیست، بلکه ضرورتاً همانگونه لازم است، اما در ساختار تبعی؛ اینکه این تابع به عنوان محدود-خودش را حقیقتاً‌ اشتباه می گیرد، باز هم دلیلی برای نامحدود [بودن آن] نیست، بلکه بالعکس. کانت خودش این پدیدار [محدودیت] را بسط نداد.

 2) پس از همه اینها [بر می آید که] معرفت الف) نه شهود است «بنفسه» نه تفکر است «به نفسه» ب) اما: شهود به علاوه تفکر، با هم نیز نیست، بلکه ج) امر سوم، اما این [امر سوم] به عنوان امری همچنین اصیل تر، قوه خیال و «زمان» است؛ اما با این [امر سوم] باز هم مسأله داریم!

3- کاسیرر

 چه آموزه ای درباره خود انگیختگی فاهمه باید بسازیم، جایی که برای من دقیقاً قوه خیال است که به میدان مرکزی آورده شده است.

اما کاسیرر چیزی در مورد این واقعیت که این تاکید بر فاهمه در واقع مبهم است نمی گوید، اینکه [مدرسه] ماربورگ چیزی کاملاً متفاوت بر عهده گرفت- فقط فاهمه و فقط منطق [برای مدرسه ماربورگ اصل هستند] و شهود به سادگی پس مانده ای نامطبوع است که نباید بخشی از فرایند نامحدود [آزادسازی پیش رونده به تعبیر کاسیرر]  باشد. مکان و زمان به عنوان مفاهیم فاهمه [تفسیر شده اند در مدرسه ماربورگ]!!

 من هرگز دعوی نمی کنم که فاهمه صرفا فقط چیزی ثانویه به بار می آورد که به زعمی زائد است.

 و آنچه کاسیرر از مشعل دار می خواهد بنابراین فقط یک تصویر است و مطلقاً چیزی راجع به ماهیت ارتباط تفکر با شهود بیان نمی کند، اما این[ماهیت مشعل داری] دقیقاً آن چیزی است که به عنوان یک مسأله در پدیده قوه خیال نهفته است.

4- درباره کاسیرر
ماهیت فاهمه و محدودیت

 فاهمه به عنوان مشعل دار خدمت می کند، خدمت در هر موردی، و حمل یک مشعل به چه معنی است- تنویر/ اشراق.

 اساساً [فاهمه] چیزی نیست که نور بدهد، بلکه چیزی است که نیازمند تنویر است؛ به عنوان فاهمه تنها بناست متعین سازد. تنها به عنوان فاهمه شماتیکی تنویر می کند؛ از خودش در واقع حتی قادر به خدمت نیست.

کاسیرر به کلمات می چسبد و دقیقاً از پرابلماتیک فاهمه محض و منطق چشم می پوشد.

2. On Cassirer’s Critique

A basic question in two respects. Essence of knowledge:

1) that knowledge is “primarily” (see text) intuition (not knowledge = intuition), but infinite: “only” intuition (finitude as construction).

“Primarily” refers to “secondarily” — and the latter is not unimportant, but rather is essentially just as necessary, but in the structure of the subordinance [Dienststellung]; that this subordinant [Dienende] — as finite — mistakes precisely itself, which still is no proof for infinitude, but rather the reverse. Kant himself did not develop this Phenomenon.

2) From all of this, then, knowledge is a) neither intuition nor thinking “by itself,” b) but also not: intuition as well as thinking, both together, but rather c) the third, but this as also the more originary, the power of imagination and “time”; but with this we still have a problem!

3. Cassirer

What should we make of the teaching as to the spontaneity of the understanding, where for me it is precisely the power of the imagination which has been brought to center stage.

But Cassirer says nothing about the fact that this emphasis on the understanding is indeed ambiguous, that the Marburg [School] undertook something quite different — only understanding and only logic and intuition are simply a disagreeable residue that should not be part of the infinite process. Space and Time as Concepts of the Understanding!!

I never assert that the Understanding simply brings out something after the fact which is, as it were, superfluous! (Schleppe).

And what Cassirer wants with the torchbearer is thus only an image and says absolutely nothing concerning the essence of the relation of thinking to intuition; but that is precisely what is concealed as a problem in the phenomenon of the Power of Imagination. 

4. On Cassirer
Essence of the Understanding and Finitude

 The understanding serves as torchbearer, serving in any case, and what does bearing a torch mean — to illuminate!

It is essentially not what gives the light [Licht], but rather what needs the clearing [Lichtung]; as understanding, it is simply to determine. It only illuminates as schematic Understanding; from itself, in fact, it is not even able to serve.

Cassirer sticks to the letter and overlooks precisely the problematic of pure understanding and logic.

2. Zu Cassirers Kritik

Eine Grundfrage in zwei Hinsichten. Wesen der Erkenntnis:

1) daß Erkenntnis „primär” (vgl. Text) Anschauung ist (nicht Erkenntnis = Anschauung), aber unendliche: „nur” Anschauung (Endlichkeit als Konstruktion).

Das „primär” bezogen auf „sekundär” — dieses aber nicht belanglos, sondern wesensmäßig ebenso notwendig, aber in der Struktur der Dienststellung; daß dieses Dienende — als das Endliche — sich gerade vermißt, das doch kein Beleg für Un-endlichkeit; sondern umgekehrt. Kant selbst nicht gewachsen diesem Phänomen.

2) Aus all dem Erkenntnis a) weder Anschauung noch Denken „je allein“, b) aber auch nicht: sowohl Anschauuung als auch Denken, je beide, sondern c) das Dritte und dieses aber als Ursprünglicheres, Einbildungskraft und „Zeit”; damit aber doch ein Problem!

3. Cassirer

Was soll die Belehrung über die Spontaneität des Verstandes, wo doch gerade die Einbildungskraft ins Zentrum gestellt wird von mir.

Aber Cassirer verschweigt, daß diese Betonung des Verstandes eben zweideutig ist und daß die Marburger etwas ganz anderes unternommen haben — nur Verstand und nur Logik und Anschauung nur ein fataler Rest, der im unendlichen Prozeß weg soll! Raum und Zeit als Verstandesbegriffe!!

Ich behaupte nie, daß der Verstand nur einfach etwas hinterher bringt, was gleichsam entbehrlich wäre! (Schleppe).

Und was Cassirer mit der Fackelträgerin will, so ist das ja nur ein Bild und sagt gar nichts über das Wesen des Bezugs des Denkens zur Anschauung; das ist aber gerade verborgen als Problem im Phänomen der Einbildungskraft.

4. zu Cassirer

Wesen des Verstandes und Endlichkeit

Der Verstand dient als Fackelträger, jedenfalls dienend; und was heißt Fackeltragen — erleuchten!

Er ist sachlich gerade nicht das Licht gebender, sondern der Lichtung bedürftiger; als Verstand bestimmen nur. Er erleuchtet nur als schematisierter Verstand; er von sich aus vermag gerade nicht einmal zu dienen.

Cassirer hängt am Buchstaben und übersieht gerade die Problematik des reinen Verstandes und der Logik.