بنابراين مراحل اصلي انجام بنیانگذاری اينها هستند:

الف- برجسته نمودن مؤلفه هاي ماهيت معرفت محض: يعني [برجسته نمودن] شهود محض (مكان، زمان) و تفكر محض (حسيات استعلايي و تحليل مفاهيم).

ب- توصيف وحدت ذاتي اين مؤلفه ها در تأليف محض (§10، از ويراست 2).

ج- توضيح امكان دروني اين تأليف ذاتي، یعنی [توضيح] تأليف محض (استنتاج استعلايي).

د- پرده برداري از بنیادهای امكان ماهيت معرفت وجودشناختي (فصل شاكله سازي).

مورد شماره 3. بنیانگذاری در اصالت اش.

ثمره[Ergebnis] مورد قبل: بنياد امكان معرفت تأليفي ماتقدم، قوه خيال استعلايي است. كانت در طول بنیانگذاری بنياد، برخلاف نقطه عزيمت مورد استفاده، يك سرچشمه اصلي سوم را معرفي مي كند.

اين [سرچشمه] «بين» دو شاخه فوق الذكر قرار ندارد، بلكه ريشه آنهاست.
اين [ريشه] بواسطه اين واقعيت مشخص مي شود كه حساسيت محض و فاهمه محض به قوه خيال باز مي گردند – نه فقط اين، بلكه عقل نظري و عقل عملي [نيز] در جداگانگي شان و وحدت شان [ به اين ريشه باز مي گردند].

بنابراين نقطه عزيمت در عقل به دو نيم منشق گردیده است.

با اين امر خود كانت، بواسطه ريشه گرايي اش، به مرز موضعي رسيده بوده كه از آنجا مجبور به عقب نشيني گرديد.

اين امر دال بر انهدام بنياد سابق متافيزيك غرب (روح، لوگوس، عقل) است.

اين مسئله يك آشكارسازي ريشه اي و تازه از بنيادهاي امكان متافيزيك به عنوان يك وضع طبيعي موجودات بشري را طلب مي كند. يعني متافيزيكي از دازاين معطوف به امكان متافيزيك، به نحوي كه بايد پرسش مربوط به ماهيت موجودات بشري را به گونه اي وضع كند كه نسبت به هر انسان شناسي فلسفي و فلسفه فرهنگي مقدم است.

The major stages of the carrying-through of the ground-laying, therefore, are the following:

a. The emphasizing of the elements of the essence of pure knowledge: i.e., of pure intuition (space, time) and pure thinking (Transcendental Aesthetic and Analytic of the Concepts).

b. Characterization of the essential unity of these elements in pure synthesis (§lO of the 2d ed.).

c. Elucidation of the inner possibility of this essential unit, i.e., of pure synthesis (Transcendental Deduction).

d. Unveiling of the grounds for the possibility of the essence of ontological knowledge (chapter on Schematism).

As to 3. The ground-laying in its originality.

Outcome of the former: the ground for the possibility of a priori synthetic knowledge is the transcendental power of imagination. In the course of the ground-laying, Kant introduced a third basic source of the mind, contrary to the operative point of departure.

This does not lie “between” both of the previously cited stems, but rather is their root.

This [root] is indicated by the fact that pure sensibility and pure understanding lead back to the power of imagination-not only this, but to theoretical and practical reason in their separateness and their unity.

The point of departure in reason has thus been broken asunder.

With that Kant himself, through his radicalism, was brought to the brink of a position from which he had to shrink back.

It implies: destruction of the former foundation of Western metaphysics (spirit, logos, reason).

It demands a radical, renewed unveiling of the grounds for the possibility of metaphysics as natural disposition of human beings, i.e., a metaphysics of Dasein directed at the possibility of metaphysics as such, which must pose the question concerning the essence of human beings in a way which is prior to all philosophical anthropology and cultural philosophy.

Die Hauptstadien der Durchführung der Grundlegung sind daher folgende:

a) Herausstellung der Elemente des Wesens reiner Erkenntnis: d. h. reiner Anschauung (Raum, Zeit) und reinen Denkens (transzendentale Ästhetik und Analytik der Begriffe).

b) Charakteristik der Wesenseinheit dieser Elemente in der reinen Synthesis (§10 der 2. Auflage).

c) Aufhellung der inneren Möglichkeit dieser Wesenseinheit, d. h. der reinen Synthesis (transzendentale Deduktion).

d) Enthüllung des Grundes der Möglichkeit des Wesens der ontologischen Erkenntnis (Schematismuskapitel).

ad 3. Die Grundlegung in ihrer Ursprünglichkeit.

Ergebnis des Vorigen: Der Grund der Möglichkeit der synthetischen Erkenntnis a priori ist die transzendentale Einbildungskraft. Kant hat im Verlauf der Grundlegung entgegen dem leitenden Ansatz eine dritte Grundquelle des Gemütes eingeführt.

Diese liegt nicht „zwischen” den beiden angesetzten Stämmen, sondern ist deren Wurzel.

Dies wird gezeigt dadurch, daß reine Sinnlichkeit und reiner Verstand auf die Einbildungskraft zurückgeführt werden — nicht nur diese, sondern theoretische und praktische Vernunft in ihrer Geschiedenheit und Einheit.

Der Ansatz in der Vernunft ist so gesprengt worden.

Damit hat Kant sich selbst durch seinen Radikalismus vor eine Position gebracht, vor der er zurückschrecken mußte.

Sie besagt: Zerstörung der bisherigen Grundlagen der abendländischen Metaphysik (Geist, Logos, Vernunft).

Sie verlangt eine radikale erneute Enthüllung des Grundes der Möglichkeit der Metaphysik als Naturanlage des Menschen, d. h, eine auf die Möglichkeit der Metaphysik als solche gerichtete Metaphysik des Daseins, die die Frage nach dem Wesen des Menschen stellen muß in einer Weise, die vor aller philosophischen Anthropologie und Kulturphilosophie liegt.