«حس اولیه تقدس» و «تقسيم اولیه» اي كه همراه آن داده مي شود كل درک مكان را از پيش شكل مي دهد همانگونه كه حدود منفرد در آن وضع مي گردد. بخش بندي اصيل مکان، كه ابتدا در آن به ماهو نامكشوف مي گردد، دو «منطقه» را متمايز مي سازد: ناحيه ای «مقدس»، نامتعارف، به نحو مقتضی محافظت شده و صيانت شده، و ناحيه ای «عمومی» كه در همه اوقات براي همه افراد قابل دسترسي است. به هر حال مكان هرگز مقدم بر اين «بطور في نفسه» داده نشده است، طوری كه سپس بتواند بطور اسطوره اي «تفسير گردد». بلكه ابتدا دازاين اسطوره مكان را به ماهو بدين گونه كشف مي كند. جهت گيري فضايي اسطوره اي كه از طريق آن هرجا توسط تقابل روز و شب هدايت مي گردد، که به سهم خود خود را بطور اولی بصورت اسطوره ای اعلان می دارد، یعنی در قدرت شبه- مانايي ويژه اي كه هر دازاينی را به درون سحر منقادگرش می کشاند. تا حدي كه حیث فضايي ای که بدين سان مكشوف گشته، بطور كلي سكونت ممكنی را براي دازاين متعاملا متعین مي سازد، مكان و بخش هاي بالفعل مربوطه به آن مي توانند براي متنوع ترين خصايص دازاين شاکله گردند (براي مثال دسته بندي پيچيده از حوزه ادراكي توتمی را ملاحظه نماييد). دازاين اسطوره اي براي خود بدين نحو يك جهت يابي كلي متحد تامین می کند كه مي تواند به سادگي مسلط گردد.

زمان براي دازاين اسطوره اي حتي از مكان بطور اصيل تري مقوم است. كاسيرر توصيف اين روابط را بر مفهوم عاميانه زمان مبتني مي سازد و بواسطه ويژگي «زماني» اسطوره مي فهمد، یعنی «در- زمان- بودن» — براي نمونه «در- زمان- بودن» خدايان. «تقدس» واقعيت اسطوره اي بواسطه منشأ آن تعيين مي گردد. گذشته بدين عنوان خود را به عنوان سرچشمه و آخرين «چرايي» همه موجودات نشان مي دهد. در توالي فصول، در ضرب آهنگ مراحل زندگي و عمر، قدرت زمان آشكار مي گردد. بخش هاي منفرد زمان «اوقات قدسي» هستند. معاملت با اوقات، به دور از محاسبه صرف، بواسطه آيين ها و آداب خاصي تنظيم مي گردد (براي مثال آداب مشرّف گشتن). حوالت وقت به عنوان حوالت سرنوشت، قدرتی كيهاني است و بر اين اساس در ترتيب اش يك عهد مقيد كننده را آشكار مي سازد كه در تمام اعمال بشر سريان مي يابد. تنظيم سالنامه اي و تعهد اخلاقي به قدرت وقت پيوند خورده اند. پس نسبت ديني- اسطوره اي اولیه با وقت مي تواند بطور خاص يك رويكرد زماني خاص را برملا سازد. حالات منفردِ احساسات مختلف وقت و تلقیات وقت كه در اينجا از پيش شكل مي گيرند «يكي از عميق ترين تمايزات را در ويژگي اديان منفرد» مي سازند. كاسيرر در حركت گسترده اي تصاوير نوعي زمان را كه در ميان عبرانيان، ايرانيان، هندوها، در دين چيني و مصري و در فلسفه يونان يافت مي گردد نشان مي دهد. (ص. 150)

The “basic feeling of the sacred” and the “basic division” that is given along with it prefigure both the total comprehension of space as well as the way in which individual boundaries are posited within it. The original partitioning of space, in which it is first of all uncovered as such, distinguishes two “regions”: a “sacred,” extraordinary, appropriately preserved and protected region, and a “common” region that is at all times accessible to everyone. Space is, however, never given prior to this “in itself,” in such a way that it can then be mythically “interpreted.” Rather, mythical Dasein first of all discovers space as such in this manner. The mythical spatial orientation is thereby guided everywhere by the opposition between day and night, which for its part announces itself primarily mythically, that is, in the specific mana-like power that forces all Dasein into its binding spell. To the extent that spatiality, thus uncovered, co-determines in general a possible habitat for Dasein, space and its corresponding factical division can become a schema for the most manifold traits of Dasein (consider, for example, the complicated classification of the totemistic perceptual sphere). Mythical Dasein procures for itself in this way a uniform overall orientation that can be easily mastered.

Time is still more originally constitutive for mythical Dasein than space. Cassirer grounds the characterization of these connections in the vulgar concept of time and understands by the “temporal” character of myth “being-within-time” — for example, of the gods. The “sacredness” of the mythically actual is determined by its origin. The past as such shows itself as the genuine and last ‘why’ of all beings. In the periodicity of the seasons, in the rhythm of the phases of life and age, the power of time is made evident. The individual sections of time are “sacred times.” The comportment toward them, far from being a mere calculation, is regulated by particular cults and rites (for example, initiation rites). The order of time, as an order of destiny, is a cosmic power and thus makes manifest in its regularity a binding obligation that pervades all human practice. Calendrical regulation and ethical obligation are welded to the power of time. The basic mythical-religious relation to time can then especially accentuate an individual time orientation. The individual modifications of the different feelings of time and the conceptions of time that are prefigured in these make up “one of the most profound differences in the character of individual religions.” Cassirer shows (p. 150ff.) [Symbolic Forms, p. 119ff.] in broad strokes the typical images of time that are found in the Hebrews, the Persians, the Indians, in Chinese and Egyptian religion, and in Greek philosophy.

Das „Grundgefühl des Heiligen” und die mit ihm gegebene „Urteilung” zeichnen sowohl die Gesamtauffassung des Raumes vor, als auch die Art der einzelnen Grenzsetzungen innerhalb seiner. Die ursprüngliche Gliederung des Raumes, in der er überhaupt allererst enthüllt ist, unterscheidet zwei „Bezirke”: einen „heiligen”, ausgezeichneten, entsprechend umhegten, geschützten und einen „gemeinen”, jederzeit jedermann zugänglichen. Der Raum ist aber nie zuvor „an sich” gegeben, um dann erst mythisch „gedeutet” zu werden, sondern das mythische Dasein entdeckt „den” Raum allererst in der genannten Weise. Dabei wird die mythische Raumorientierung überall geleitet durch den Gegensatz von Tag und Nacht, der sich seinerseits primär mythisch bekundet, d. h. in der spezifisch manahaften Mächtigkeit alles Dasein in seinen Bann zwingt. Sofern die dergestalt enthüllte Räumlichkeit überhaupt den möglichen Aufenthalt des Daseins mitbestimmt, kann der Raum und seine je faktische Gliederung zu einem Schema der mannigfaltigsten Daseinsbezüge werden (vgl. z. B. die verwickelte Klasseneinteilung des totemistischen Anschauungskreises). Das mythische Dasein verschafft sich so eine gleichförmige, leicht beherrschbare Gesamtorientierung.

Noch ursprünglicher als der Raum ist die Zeit für das mythische Dasein konstitutiv. Bei der Kennzeichnung dieser Zusammenhänge legt C. den vulgären Zeitbegriff zugrunde und versteht unter dem „zeitlichen” Charakter des Mythos das „in-der-Zeit-sein” z. B. der Götter. Die „Heiligkeit” des mythisch Wirklichen ist durch seine Herkunft bestimmt. Die Vergangenheit als solche erweist sich als das echte und letzte Warum alles Seienden. In der Periodik der Jahreszeiten, in der Rhythmik der Lebensphasen und Altersstufen bekundet sich die Mächtigkeit der Zeit. Die einzelnen Zeitabschnitte sind „heilige Zeiten”, das Verhalten zu ihnen, weit entfernt von einem bloßen Rechnen, regelt sich durch bestimmte Kulte und Riten (z. B. Initiationsriten). Die Zeitordnung ist, als Schicksalsordnung, eine kosmische Macht und offenbart so in ihrer Gesetzlichkeit eine alles Tun des Menschen durchdringende Verbindlichkeit. Kalendarische Regelung und sittliche Bindung sind in der Macht der Zeit noch verschmolzen. Das mythisch-religiöse Grundverhältnis zur Zeit kann nun eine einzelne Zeitrichtung besonders akzentuieren. Die Abwandlungen des jeweils verschiedenen Zeitgefühls und die darin vorgezeichneten Auffassungen der Zeit machen „eine der tiefsten Differenzen im Charakter der einzelnen Religionen” aus. C. zeigt (S. 150 ff.) in den Hauptzügen die typischen Bilder der Zeit bei den Hebräern, Persern, Indern, in der chinesischen und ägyptischen Religion und in der griechischen Philosophie.