9- ماده- صورت (بنگريد به B322ff)

1) اخذ شده به عنوان صورت داده شده محض— و از مفهوم آنچه فهمیده شده است— به عنوان آنچه تعيّن بخش، determinans ، است – يعني به عنوان آنچه ايجاب يا سلب مي كند، بطور حملي خلق شده (باومگارتن) و در عين حال بطور استعلايي، يعني در ارتباط با امكان معرفت ابژه ها بطور كلي. در اينجا به عنوان: تعيّن بخش– تعيّن پذیر بيان شده است.

اما اين امر تنها بر اساس حیث التفاتي-استعلاي اگزیستانس [daseins] ممكن است. در اينجا است كه شرط امكان و ضرورت صوري اين وابستگي يافت مي گردد.

اما ممكن نیست بطور صوري و كلي اين را از خلاء خلق كنم.

براي كانت جواب از پيش مي تواند در اينجا يافت گردد، چرا كه منطق صوري كه در وجودشناسي بنيادي ريشه ندارد، بلكه صرفا في نفسه است– مسلّم ترين است.

بنگريد به B346: «اپرسپشن، و همراه آن تفكر، بر هر ارائه تعيّن بخش ممكن از بازنمايي ها مقدم اند.» در اينجا پيش فرضي كه كانت پيرو دكارت و لايبنیز بدان ملزم است– ماتقدم اصيل تر براي آنها «من فكر مي كنم» است و با اين امر است كه تقدم منطق بنيان مي گردد!

اینکه پيش فرض دكارت هنوز بدين نحو براي كانت در مسئله ای كاملا متمايز فعال است اغلب جلوی استقرار اصيل [مسئله] را می گیرد، و لذا مي توان حداقل اين پيش فرض را نادیده گرفت يا آن را کنار گذاشت.

اين امر با بدفهمي مسئله استعلا هم معني است.

2) اما در عين حال، دوام اين جداسازي بايد تخريب گردد، و بايد به نسبت انتيك-انتولوژيك باز گردد.

اين امر توسط تمايز وجودشناختی باستاني ὕλη-εἶδος انگيخته شده است، و از اين افق سازنده [Herstellungshorizont] بروز مي كند، يعني از مطلق سازي كاملا تعيّن يافته مفهوم وجود. موجودات به عنوان آنچه در دست اند، و معرفت = ادراك تعيّن بخش اينها [موجودات].

3) سلطه صوري سازي بايد شكسته گردد بوسیله این بیّنه كه هنگامي كه هر چيزي در واقع قابل تفسير است، در عين حال هر چيزي همچنين توسط شاکله مقید مي شود، كه آن را از پرابلماتیک وجودشناختي، که مشتق از امر اصیل است، منحرف مي سازد همانطورکه از پرابلماتیک منطقي.

امر محض، كه بطور منطقي- استعلايي اخذ شده، ماده است نسبت به آنچه اوليه است. تعيّن بخشی آنچه تعيّن پذیر است را پيش فرض مي گيرد. لذا بطور قابل ملاحظه اي آشكار مي گردد كه: با مكان و زمان، براي قرار دادن صورت به عنوان آنچه مقدم است بر ماده، آنچه اين ها را در وهله نخست قابل تعيّن مي سازد، يعني مي گذارد كه آنها مورد مواجهه قرار گيرند، B324. اما در اينجا كسي به نحوی صرفا عقلي نمي تواند براساس مفاهيم صرف خود چيزها حكم كند. بلكه از پديدارها مي توان دید كه مكان و زمان بر همه داده ها تقدم مي يابد. بنگريد به B322-23 مربوط به استفاده ازمفاهیم ماده.

ماده — بطور متافيزيكي توضیح شده— بطور محض قابل دسترس، نه از طريق گزاره هايي كه به آن به عنوان ابژه [Object] روي مي كنند، =«برابرایستا/ابژه»[“Gegenstand”] در معناي ديگري، ابژه ادراك [Gegenstand der Empfindung]، «امر تجربي معتبر در شهود حسي»، اصول متافيزيكي علوم طبيعي، Εrklӓrung I، Αnmerkung 2.

9. Matter — Form (see B322ff.)

1) taken as purely formalized — and from the Concept of what is understood — as what is determinative, determinans — i.e., as what affirms or negates, created predicatively (Baumgarten) and at the same time transcendentally, i.e., in connection with the possibility of the knowledge of objects in general. Expressed here as: the determinative — the determinable.

But this is only possible on the grounds of the intentionality-transcendence of existence [Daseins]. It is here that the condition for the possibility and formal necessity of this correlation is found.

I may not, however, formally and universally create this out of thin air.

For Kant the answer can already be found here, because Formal Logic — which is not grounded in fundamental ontology, but is only in itself — is the most certain.

See B345: “apperception, and with it thought, precedes all possible determinative ordering of representations.” Here the presupposition, which Kant along with Descartes and Leibniz adhered to — the most original a priori is for them the “I think,” and it is in this that the priority of Logic is grounded!

That Descartes’s presupposition is still active in this way for Kant in a completely different problematic prevents for the most part its original embedding, and therefore one can at the least overlook this presupposition, or simply strike it out.

It is synonymous with the misunderstanding of the problem of transcendence. 

2) but at the same time, the predominance of this separation must be destroyed, and it must lead back to the ontic-ontological correlate.

This is motivated by the ancient ontological difference ὕληεἶδος, and from this the productive horizon [Herstellungshorizont] comes forth, i.e., from the completely determined absolutizing of the concept of Being. Beings as what is at hand, and knowledge = determinative perception of these [beings].

3) The dominance of the formalization must be broken by means of the evidence that while everything is indeed interpretable, at the same time everything is also constrained by a Schema, which diverts it from the ontological problematic, derived from the original, as well as from the logical problematic.

The pure, taken logico-transcendentally, is material to what is primary. Determining presupposes what is determinable. Thus it appears remarkable: with Space and Time, to set the Form as what is primary ahead of the Matter, which makes these determinable, i.e., lets them be encountered, in the first place, B324. But one may not judge here in a purely intellectual manner according to mere concepts of things themselves. Rather, from appearances one can see that Space and Time precede all data. See B322-23 concerning the use of concepts of matter.

Matter — metaphysically explained — purely accessible, not through predicates that approach it as Object [Objekt], = “object” [“Gegenstand”] in another sense, object of perception [Gegenstand der Empfindung], “the authentically empirical in sensuous intuition,” Metaphysical Principles of Natural Science, Erklärung I, Anmerkung 2.

9. Materie  Form (vgl. B 322 ff .)

1) rein formalisiert genommen — und aus dem Begriff des Verstandes — als Bestimmenden, determinans — d. h. Bejahend-Verneinenden, prädizierenden (Baumgarten) geschöpft und zugleich transzendental, d. h. mit Beziehung auf Möglichkeit der Erkenntnis von Gegenständen überhaupt. Hier wird ausgedrückt: Bestimmendes — Bestimmbares.

Das aber nur möglich auf Grund der Intentionalität-Transzendenz des Daseins. Hier liegt die Bedingung der Möglichkeit und formale Notwendigkeit dieser Korrelation.

Ich darf sie aber nicht formal allgemein erfinden und in die Luft stellen.

Bei Kant hier schon der Ansatz, weil die formale Logik — nicht fundamentalontologisch verwurzelt ist, sondern nur an sich — das Sicherste.

vgl. B 345: „die Apperzeption, und, mit ihr, das Denken geht vor aller möglichen bestimmten Anordnung der Vorstellungen vorher”. Hier die Voraussetzung, die Kant mit Descartes und Leibniz festhält — das ursprünglichste Apriori ist für ihn das „Ich-denke”, und darin hat der Vorrang der Logik seinen Grund!

Daß daher Descartes’ Voraussetzung gerade noch bei Kant in einer ganz anderen Problematik wirksam ist, verhindert ihre ursprüngliche Einbettung am meisten, und daher kann man gerade diese Voraussetzung am wenigsten übersehen oder einfach wegstreichen.

Sie ist gleichbedeutend mit dem Verkennen des Problems der Transzendenz.

2) muß aber zugleich die Vorherrschaft dieser Scheidung destruiert und auf das ontisch-ontologische Korrelat zurückgeführtwerden.

Sie ist motiviert durch den ontologischen Unterschied der Antike ὕλη-εἶδος, und dieser entspringt dem Herstellungshorizont d. h. aus ganz bestimmter Verabsolutierung des Seinsbegriffes. Seiendes als Vorhandenes und Erkenntnis = bestimmende Anschauung desselben.

3) Die Herrschaft der Formalisierung muß gebrochen warden durch den Nachweis, daß so zwar alles interpretierbar, aber zugleich auch alles in ein Schema gezwängt, das von ursprünglich gewonnener ontologischer Problematik und auch der logischen ablenkt.

Rein logisch transzendental genommen ist materia das Primäre. Bestimmen setzt voraus Bestimmbares. Daher scheint es merkwürdig: bei Raum und Zeit die Form als das Primäre zu setzen vor Materie, die diese allererst bestimmbar macht, d. h. begegnen läßt, B 324. Man darf hier aber nicht nach bloßen Begriffen von Dingen selbst rein intellektuell urteilen, sondern auf Erscheinungen zu sehen, hier gehen Raum und Zeit vor allen Datis vorher. Über die Anwendung des Materie-Begriffes vgl. B 322/23.

Materie — metaphysisch erklärt — rein zugangsmäßig, nicht durch Prädikate, die ihr als Objekt zukommen, = „Gegenstand” äußerer Sinne, Gegenstand der Empfindung, „das Eigentlich-empirische der sinnlichen Anschauung”, Metaphysische Anfangsgründe der Naturwissenschaft I. Erklärung, Anmerkung 2