شاید از طریق تفسیر «نقد عقل محض» که به انتولوژی بنیادی گردش کرده است، پرابلماتیک بنیانگذاری برای متافیزیک دقیق تر شد، حتی با وجود اینکه  به فاصله کوتاه از آنچه تعیین کننده است ایستاد. لذا یک چیز باقی می ماند برای انجام: مفتوح نگه داشتن تحقیق توسط پرسش ها.

به علاوه، آیا بعد از تحلیل استعلایی که تحقیق ما بدان محدود بود، «دیالکتیک استعلایی» قرار ندارد؟ اگر ابتدئا هم این [ویژگی دیالکتیک] فقط کاربرد انتقادی بصیرت حاصله در ماهیت Metaphysica Generalis باشد، یعنی رد Metaphysica Specialis سنتی، پس آیا بازهم یک پرابلماتیک ایجابی نمی بایست در این ویژگی دیالکتیک استعلایی که به نظر می رسد که فقط سلبی است یافت شود؟

و اگر این [مسأله ایجابی] متمرکز شده باشد در همان پرسش که از پیش تمام پرابلماتیک قبلی متافیزیک را هر چند پوشیده و خام هدایت کرده است، چه؟

کانت می گوید که «نمود استعلایی» [transzendentale Schein] که متافیزیک سنتی امکان اش را در نسبت با آن دارد ضرورت است. آیا نباید این ناحقیقت استعلایی، در نسبت با وحدت اصیل اش با حقیقت استعلایی، به طور ایجابی بر اساس درونی ترین ماهیت محدودیت در دازاین مبنی گردد؟ آیا ناماهیت آن نمود به این ماهیت محدودیت وابسته است؟

اما آنگاه آیا مسأله «نمود استعلایی» نیازمند رهایی از آن معماری گونه ای نیست که کانت آن را به درون آن راند- بر اساس رویکرد وی به سوی منطق سنتی- خصوصاً اگر از طریق بنیان گذاری کانتی، به طور کلی منطق به عنوان بنیاد ممکن و راهنمای پرابلماتیک متافیزیک متزلزل گشته است؟

به طور کلی ماهیت استعلایی حقیقت چیست؟ چگونه اند، به طور خاص  بر بنیاد محدودیت دازاین، این [ماهیت حقیقت] و ناماهیت ناحقیقت؟- ماهیت حقیقت و ناماهیت ناحقیقت که به طور اصیل با نیازمندی اصلی انسانی که میان موجودات پرتاب شده است، تا چیزی همچون وجود را درک کند، متحد بودند.

آیا معقول است و ‌آیا توجیهی برای فهمیدن انسان بر اساس بنیاد درونی ترین محدودیت او- یعنی اینکه او نیازمند «انتولوژی»، به عبارتی فهم وجود، است- به عنوان «خلاق» و نتیجتاً به عنوان «نامحدود» هست جایی که در واقع هیچ چیز همچون انتولوژی نیست که ایده یک مخلوق نامحدود از آن به طور ریشه ای واپس نشیند؟

اما در عین حال آیا مجاز است بسط دادن محدودیت در دازاین فقط به عنوان یک مسأله بدون یک نامحدودیت «مفروض»؟H چیست به طور کلی طبیعت این «پیش-فرض گرفتن» در دازاین؟ چنین نامحدودیت «مقرر/وضع شده» ای به چه معنی است؟

آیا پرسش وجود، دوباره در همه وزن و وسعت نخستین اش، خودش را از همه این پرسش برانگیزی آزاد خواهد کرد؟ یا ما چنان مفتون سازماندهی، دیوانه ازدحام و شلوغی شده ایم که دیگر نمی توانیم دوست امر ذاتی، ساده، و ثابت باشیم؟ تنها در این «دوستی»  (φιλία) است که گردش به سوی موجودات به ماهو رخ می دهد، که از آن پرسش درباره مفهوم وجود (σοφία) – پرسش مؤسس بنیانگر فلسفه- بروز می کند.

یا آیا همچنین ابتدا نیازمند تذکر هستیم؟

آنطور که ارسطو این گفتار را عرضه کرد:

καὶ δὴ καὶ τὸ πάλαι τε καὶ νῦν καὶ ἀεὶ ζητούμενον καὶ ἀεὶ ἀπορούμενον, τί τὸ ὄν. . . .

[ در واقع آنچه از دیر باز و اکنون و همیشه جستجو شده و همواره مایه سرگشتگی است، این است که موجود چیست؟]

(متافیزیک، زتای 1، 1028، b2ff.)<25>

Perhaps through the interpretation of the Critique of Pure Reason which is oriented to Fundamental Ontology, the problematic of a laying of the ground for metaphysics was made more precise, even though it stops short of what is decisive. So there remains but one thing to do: to hold the investigation open by means of questions.

By extension, following the Transcendental Analytic, to the interpretation of which our investigation was restricted, is there not a “Transcendental Dialectic”? If at first this also can only be the critical application of the insight into the essence of Metaphysica Generalis which was attained with the rejection of the traditional Metaphysica Specialis, then is there not also a positive problematic to be found in this characterization of the Transcendental Dialectic, which appears to be only negative?

And what if this [positive problematic] is concentrated in the same question which, although concealed and not worked out, has already guided all the previous problematics of metaphysics, namely, the problem of the finitude of Dasein?

Kant says the “transcendental appearance,” to which traditional metaphysics owes its possibility, was more necessary. Must not this transcendental untruth, with regard to its original unity with transcendental truth, come to be positively grounded on the basis of the innermost essence of the finitude in Dasein? Does the nonessence [Unwesen] of that appearance belong to this essence of finitude?

But then, does the problem of the “transcendental appearance” not require a liberation from that architectonic into which Kant forced it — in accordance with his orientation to traditional logic — especially if, through the Kantian ground-laying, logic in general as possible ground and guide for the problematic of metaphysics has been shaken?

What is the transcendental essence of truth in general? How, particularly on the grounds of the finitude of Dasein, are this [essence of truth] and the nonessence of untruth, which were originally unified with man’s basic neediness as a being who has been thrown into beings, to be compelled to understand something like Being?

Does it make sense, and is there a justification for grasping man on the grounds of his innermost finitude — that he requires “Ontology,” i.e., understanding of Being — as “creative” and consequently as “infinite,” where indeed there is nothing which even the idea of an infinite creature recoils from as radically as it does from an ontology?

At the same time, however, is it permissible to develop the finitude in Dasein only as a problem, without a “presupposed” infinitude?H What in general is the nature of this “presupposing” in Dasein? What does the infinitude which is so “composed” mean?

Will the Question of Being, in all its elementary weight and breadth, free itself again from all this questionableness? Or have we already become so much the fools of the organization, of the hustle and bustle, that we are no longer able to befriend the essential, the simple, and the constant? It is in this friendship (philia) alone that the turning to the beings as such takes place, from which the question concerning the concept of Being (sophia) — the grounding question of philosophy — arises.

Or do we also first need remembrance for this?

So Aristotle offered the saying:

καὶ δὴ καὶ τὸ πάλαι τε καὶ νῦν καὶ ἀεὶ ζητούμενον καὶ ἀεὶ ἀπορούμενον, τί τὸ ὄν. . . .

(Metaphysics Z1, 1028, b2ff.<25>

Vielleicht hat sich durch die fundamentalontologisch orientierte Interpretation der Kritik der reinen Vernunft die Problematik einer Grundlegung der Metaphysik verschärft, wenngleich nur so, daß sie vor dem Entscheidenden haltmacht. So bleibt nur das Eine, die Untersuchung durch Fragen offenzuhalten.

Folgt der transzendentalen Analytik im weiteren Sinne, auf deren Auslegung sich die Untersuchung beschränkte, nicht eine „transzendentale Dialektik”? Wenn diese zunächst auch nur die kritische Anwendung der gewonnenen Einsicht in das Wesen der Metaphysica generalis auf die Zurückweisung der überlieferten Metaphysica specialis sein mag, liegt in dieser scheinbar nur negativen Charakteristik der transzendentalen Dialektik nicht auch eine positive Problematik?

Und wenn sich diese in derselben Frage konzentrierte, die, obzwar verborgen und nicht ausgearbeitet, alle bisherige Problematik der Metaphysik schon leitete, im Problem der Endlichkeit des Daseins?

Kant sagt, der „transzendentale Schein”, dem die überlieferte Metaphysik ihre Möglichkeit verdanke, sei ein notwendiger. Muß diese transzendentale Unwahrheit nicht hinsichtlich ihrer ursprünglichen Einheit mit der transzendentalen Wahrheit aus dem innersten Wesen der Endlichkeit im Dasein positiv begründet werden? Gehört zu diesem Wesen der Endlichkeit das Unwesen jenes Scheins?

Bedarf dann aber das Problem des „transzendentalen Scheins” nicht einer Befreiung aus derjenigen Architektonik, in die es Kant — gemäß seiner Orientierung an der überlieferten Logik — zwängt, zumal, wenn die Logik überhaupt durch die Kantische Grundlegung als möglicher Grund und Leitfaden für die Problematik der Metaphysik erschüttert ist?

Welches ist das transzendentale Wesen der Wahrheit überhaupt? Wie ist dieses und das Unwesen der Unwahrheit zumal im Grunde der Endlichkeit des Daseins ursprünglich einig mit der Grundbedürftigkeit des Menschen, als ein in das Seiende geworfenes Seiendes, dergleichen wie Sein verstehen zu müssen?

Hat es einen Sinn und besteht ein Recht, den Menschen auf Grund seiner innersten Endlichkeit — daß er der „Ontologie”, d. h. des Seinsverständnisses, bedarf — als „schöpferisch” und somit als „unendlich” zu begreifen, wo doch gerade die Idee des unendlichen Wesens nichts so radikal von sich stößt wie eine Ontologie?

Läßt sich aber die Endlichkeit im Dasein auch nur als Problem entwickeln ohne eine „vorausgesetzte” Unendlichkeit? Welcher Art ist überhaupt dieses „Voraus-setzen” im Dasein? Was bedeutet die so „gesetzte” Unendlichkeit?

Wird sich die Seinsfrage aus all dieser Fraglichkeit wieder in ihrer elementaren Wucht und Weite herausdrängen? Oder sind wir allzusehr schon zu Narren der Organisation, des Betriebes und der Schnelligkeit geworden, als daß wir die Freunde des Wesentlichen, Einfachen und Stetigen sein könnten, in welcher „Freundschaft” (φιλία) allein die Zuwendung zum Seienden als solchem sich vollzieht, aus der die Frage nach dem Begriff des Seins (σοφία) — die Grundfrage der Philosophie — erwächst?

Oder bedürfen wir auch dazu erst der Erinnerung ? —

So sei denn Aristoteles das Wort gegeben:

καί δή καί τό πάλαι τεκαί νῦν καί ἀεί ζητούμενον καί ἀεί ἀπορούμενον, τί τό ὀν... (Metaphysik Z 1, 1028 b 2 sqq.)

Notre interprétation de la Critique de la Raison pure, inspirée par l’ontologie fondamentale, n’a-t-elle pas précisé la problématique de l’instauration du fondement de la métaphysique, encore qu’elle n’ait pas réussi à en pénétrer le point décisif? Prenons donc la précaution de maintenir ouvertes les questions posées par notre enquête.

Et d’ailleurs, l’Analytique transcendantale, prise au sens large, à laquelle notre examen s’est borné, n’est-­elle pas suivie d’une Dialectique transcendantale? Or, si celle-ci ne consiste, par une application des vues critiques au sujet de l’essence de la metaphysica generalis, qu’à refuser la metaphysica specialis traditionnelle, ne faut-il pas penser que ce contenu, en apparence purement négatif, de la Dialectique transcendantale recèle également une problématique positive?

Et ne pourrait-il arriver que cette dernière se concentrât dans la question qui précisément a guidé jusqu’à présent, encore que de manière voilée et implicite, toute la problématique métaphysique, à savoir le problème de la finitude du Dasein?

Kant dit que l’« apparence transcendantale », laquelle rend possible la métaphysique traditionnelle, est nécessaire. Cette non-vérité transcendantale ne doit-elle pas être fondée positivement, en son unité originelle avec la vérité transcendantale, sur l’essence intrinsèque de la finitude du Dasein? L’essence de la finitude n’implique-t-elle pas la non-essence de cette apparence?

Ne convient-il pas alors de délivrer le problème de l’« apparence transcendantale » des cadres dans lesquels Kant — inspiré qu’il est par la logique traditionnelle — l’emprisonne? Et cela d’autant plus que par l’instauration kantienne du fondement la logique est ébranlée en tant que fondement possible et fil conducteur de la problématique de la métaphysique.

Quelle est donc l’essence transcendantale de la vérité? Comment cette essence de la vérité et la non-essence de la non-vérité ne font-elles originellement qu’une dans la finitude de l’homme avec cette nécessité fondamentale, pour l’homme, étant jeté parmi les étants, d’avoir à comprendre l’être?

Est-il sensé et légitime de penser que l’homme, parce que le fondement même de sa finitude lui rend nécessaire une ontologie, c’est-à-dire une compréhension de l’être, est « créateur », et donc « infini », alors que rien ne répugne aussi radicalement à l’ontologie que l’idée d’un être infini?

Mais la finitude dans le Dasein se laisse-t-elle développer, ne fût-ce qu’en problème, sans « présupposer » quelque infinitude? Et de quelle nature est cette « présupposition » ? Que signifie l’infinitude ainsi « posée »?

Le problème de l’être réussira-t-il, à travers toutes ces questions, à retrouver sa force et sa portée élémentaires? Ou sommes-nous à ce point victimes de la folie de la technique, de l’affairement et de la célérité expéditive, que nous ne puissions plus avoir d’amitié pour ce qui est essentiel, simple et durable? Cette amitié (φιλία) seule nous oriente vers l’étant comme tel, orientation dont naît la question du concept de l’être (σοφία), la question fondamentale de la philosophie?

Ou faut-il que ce retour, lui aussi, s’ouvre à nous par la remémoration?

Donnons donc la parole à Aristote:

 καὶ δὴ καὶ τὸ πάλαι τε καὶ νῦν καὶ ἀεὶ ζητούμενον καὶ ἀεὶ ἀπορούμενον, τί τὸ ὄν… (Métaphysique, Z 1, 1028 b 2 sqq.)

Has not our interpretation of the Critique of Pure Reason, an interpretation inspired by fundamental ontology, made the problematic of a laying of the foundation of metaphysics more precise even though it stops short of the decisive point? Therefore, there is only one thing to do: we must hold open the questions posed by our inquiry.

Moreover, is not the Transcendental Analytic, taken in the broad sense to which our interpretation is limited, followed by a Transcendental Dialectic? And if the substance of the latter consists only in the critical application of the insight attained relative to the essence of metaphysica generalis to the rejection of metaphysica specialis, must we not conclude that this apparently negative content of the Transcendental Dialectic also conceals a positive problematic?

And could it not be that this problematic is concentrated in the question which up to the present has guided, although in a veiled and implicit manner, every problematic of metaphysics, namely, the question of the finitude of Dasein?

Kant says that “transcendental appearance,” to which traditional metaphysics owes its possibility, is necessary. Must not this transcendental untruth be positively established in its original unity with transcendental truth on the basis of the intrinsic essence of the finitude in Dasein? Does not the dis-essence [Unwesen] of this appearance pertain to the essence of finitude?

Is it not advisable, then, to free the problem of “transcendental appearance” from that architectonic into which Kant—oriented as he is on traditional logic—forces it, especially since the position of logic as the possible ground and guide for the problematic of metaphysics is threatened by the Kantian laying of the foundation?

What is the transcendental essence of truth? How, on the basis of the finitude of Dasein, are the essence of truth and the dis-essence of untruth originally united with man’s fundamental need, as an essent thrown in the midst of essents, to comprehend Being?

Does it make sense and is it justifiable to think that man, because his finitude makes an ontology, i.e., a comprehension of Being necessary to him, is “creative” and therefore “infinite” when nothing is so radically opposed to ontology as the idea of an infinite being?

But is it possible to develop the finitude in Dasein even as a problem without “presupposing” an infinitude? What is the nature of this “presupposition” in Dasein? What is the significance of the infinitude thus “posed”?

Will the problem of Being succeed in recovering its elementary force and amplitude through all these questions? Or, at this point, are we so much the fools of organization, bustle, and speed that we are no longer able to be friends of the essential, the simple, and the stable? This “friendship” (philia) alone turns us toward the essent as such, a movement from which springs the question of the concept of Being (sophia)—the basic question of philosophy.

Or for this also do we first need remembrance?

Let Aristotle speak:

 Kai dē kai to palai te kai nun kai aei zētoumenon kai aei aporhoumenon, ti to on . . .

(Metaphysics Z1, 1028, b 2 sqq.)