156
از این امر از قبل آشکار گشته است که متافیزیک دازاین، به عنوان بنیان گذاری برای متافیزیک، حقیقت خودش را دارد که تاکنون ذاتاً هنوز بسی پوشیده است. هیچ موضعی با رویکرد جهان- بینی، یعنی آنچه اغلب به طور موجود بینانه شایع و همگانی است، و خصوصاً نه موضع تئولوژیک- چه بخواهد تایید کند و یا رد کند نفیا و اثباتا – بدین نحو از هیچ راهی وارد حدود ساحت مسأله متافیزیک دازاین نمی گردد. چنانکه کانت می گوید، «نقد عقل هرگز نمی تواند شایع و همگانی گردد، بلکه همچنین نیازی هم ندارد.»294
لذا اگر یک نقد می خواهد با تفسیر استعلایی «مراقبت» به عنوان وحدت استعلایی محدودیت درگیر شود- و چه کسی می خواهد این امکان و ضرورت را انکار کند؟- پس اولا باید نشان دهد که استعلای دازاین، و نتیجتاً درک وجود، درونی ترین محدودیت در بشر نیست. ثانیاً آنگاه باید نشان دهد که تاسیس متافیزیک این ارجاع ذاتی به محدودیت دازاین را به هیچ وجه ندارد، و سرانجام باید نشان دهد که پرسش اصلی بنیان گذاری متافیزیک در مسأله امکان ذاتی فهم وجود مندرج نیست.H
دقیقاً قبل از تفسیر منسجم استعلا به عنوان «مراقبت»، تحلیل انتولوژیک- بنیادی دازاین به عمد به دنبال پرداختن به «نگرانی» به عنوان «موقف/یافت حال و مقام اصلی تعیین کننده» است تا بدین نحو اشاره ای صریح به این واقعیت بدهد که [امر] تحلیلی اگزیستانسیال به طور مداوم توسط پرسش امکان فهم وجود هدایت می گردد که از آن بروز می کند. اینکه نگرانی به عنوان یافت حال و مقام بنیادی تعیین کننده درنطر گرفته شده است، به قصد [عرضه] اعلامیه ای مبتنی بر جهان بینی که حاصل از ایده الی انضمامی از اگزیستانس باشد نیست. بلکه ویژگی تعیین کننده اش تنها بر اساس در نظر داشتن مسأله وجود به ماهو ناشی می گردد.
نگرانی آن موقف/یافت حال و مقام اصلی/بنیادی است که ما را در مقابل عدم قرار می دهد. اما وجود موجود به طور کلی فقط قابل فهم است- و در اینجا ژرف ترین محدودیت استعلا قرار دارد- اگر در بنیاد ماهیت آن دازاین خودش را ملتزم/متعهد عدم کند.<18> این به عدم- ملتزم-داشتن-خود، «تفکر» عدم به نحوی که کوششی تصادفی و گه گاهی باشد نیست، بلکه یک رخدادa است که در کنه تمام اوقات خویش-یابی<19> در میان موجودات که از پیش هستند قرار دارد، و این رخداد، آنی است که باید بر اساس امکان درونی اش در تحلیل انتولوژیک-بنیادی دازاین روشن گردد.
«نگرانی» که بنا بر این فهم شده باشد، یعنی بر اساس انتولوژی بنیادی، کاملاً بی ضرری یک ساختار مقولاتی را از «مراقب» می زداید. به آن دقت خاص ضروری برای امر اگزیستانسیال-بنیادی [Grundexistenzial] را می بخشد، و اینگونه، محدودیت در دازاین را تعیین می کند، نه به عنوان کیفیتی که در دست است، بلکه به عنوان کیفیتی ثابت گرچه اغلب سوسو کنان محجوب هر آنچه اگزیستانس دارد.
با این حال، پرداختن به مراقبه به عنوان قوام استعلایی بنیاد دازاین تنها گام نخست از انتولوژی بنیادی است. جهت پیش رفتن به سوی هدف، هدایت تعیین کننده ای که از سوی پرسش وجود دریافت می کنیم باید خود را با شدت فزاینده اثرگذار سازد.
From this it has already become clear that the Metaphysics of Dasein, as the laying of the ground for metaphysics, has its own truth which so far is essentially still much too veiled. No world-view-oriented position, i.e., one which is always ontically popular, and especially no theological position — which wants to approve or reject — comes as such in any way into the dimension of the problem of a Metaphysics of Dasein. As Kant says, “the critique of reason can never become popular, but it also has no need to be.”294
Hence, if a critique wants to engage in the transcendental interpretation of “Care” as the transcendental unity of finitude — and who wants to deny this possibility and necessity? — then, first, it must show that the transcendence of Dasein, and, consequently, the understanding of Being, is not the innermost finitude in the human being. Second, it then must show that the grounding of metaphysics does not have this innermost reference to the finitude of Dasein at all, and, finally, it must show that the basic question of the laying of the ground for metaphysics does not lie enclosed in the problem of the inner possibility of the understanding of Being.H
Immediately prior to the integral interpretation of transcendence as “Care,” the fundamental-onotological analytic of Dasein intentionally seeks to work out “anxiety” as a “decisive basic disposition,” in order in this way to give a concrete reference to the fact that the existential analytic was constantly guided by the question of the possibility of the understanding of Being from which it arises. It is not with the intention of [offering] some world-view-derived proclamation of a concrete ideal of existence that anxiety is supposed to be the decisive basic state of attunement. Rather, it derives its decisive character solely on the basis of the consideration of the problem of Being as such.
Anxiety is that basic disposition which places us before the Nothing. The Being of the being, however, is in general only understandable — and herein lies the profoundest finitude of transcendence — if in the ground of its essence Dasein holds itself into the Nothing.<18> This holding-itself-into-the-Nothing is no arbitrary and occasionally attempted “thinking” of the Nothing, but is rather an eventa which underlies all instances of finding oneself<19> in the midst of beings which already are, and this event is one which must be elucidated according to its inner possibility in a fundamental-ontological analytic of Dasein.
“Anxiety” thus understood, i.e., according to fundamental ontology, completely removes the harmlessness of a categorical structure from “Care.” It gives it the peculiar precision necessary for a fundamental existential [Grundexistenzial], and so it determines the finitude in Dasein not as a quality which is at hand, but rather as the constant although mostly concealed shimmering of all that exists.
However, the working out of Care as the transcendental constitution of the ground of Dasein is only the first stage of Fundamental Ontology. For further progress toward the goal, the determinative guidance we receive from the side of the Question of Being must make itself felt with increasing inexorability.
Hieraus wird schon deutlich, daß die Metaphysik des Daseins als Grundlegung der Metaphysik ihre eigene Wahrheit hat, die bislang in ihrem Wesen noch allzu verhüllt ist. Eine weltanschauliche, d. h. immer populär ontische Stellungnahme und erst recht jede theologische kommt als solche — sie mag zustimmen oder ablehnen — überhaupt nicht in die Dimension des Problems einer Metaphysik des Daseins; denn, so sagt Kant, die „Kritik der Vernunft … kann niemals populär werden, hat aber auch nicht nötig, es zu sein”294.
Wenn demnach eine Kritik an der transzendentalen Interpretation der „Sorge” als der transzendentalen Einheit der Endlichkeit einsetzen will — und wer wollte ihre Möglichkeit und Notwendigkeit leugnen? — dann gilt es allererst zu zeigen, daß die Transzendenz des Daseins und somit das Seinsverständnis nicht die innerste Endlichkeit im Menschen ist, sodann, daß die Begründung der Metaphysik überhaupt nicht diesen innersten Bezug zur Endlichkeit des Daseins hat, und schließlich, daß die Grundfrage der Grundlegung der Metaphysik nicht in dem Problem der inneren Möglichkeit des Seinsverständnisses beschlossen liegt.
Die fundamentalontologische Analytik des Daseins versucht mit Absicht, unmittelbar vor der einheitlichen Interpretation der Transzendenz als „Sorge” die „Angst” als eine „entscheidende Grundbefindlichkeit” herauszuarbeiten, um so einen konkreten Hinweis darauf zu geben, daß die existenziale Analytik ständig von der sie erweckenden Frage nach der Möglichkeit des Seinsverständnisses geleitet ist. Die Angst gilt als entscheidende Grundbefindlichkeit nicht in Absicht auf irgendeine weltanschauliche Verkündigung eines konkreten Existenzideals, sondern sie hat ihren entscheidenden Charakter lediglich aus dem Hinblick auf das Seinsproblem als solches.
Die Angst ist diejenige Grundbefindlichkeit, die vor das Nichts stellt. Das Sein des Seienden ist aber überhaupt nur verstehbar — und darin liegt die tiefste Endlichkeit der Transzendenz — wenn das Dasein im Grunde seines Wesens sich in das Nichts hineinhält. Dieses Sichhineinhalten in das Nichts ist kein beliebiges und zuweilen versuchtes „Denken” des Nichts, sondern ein Geschehen a, das allem Sichbefinden inmitten des schon Seienden zugrundeliegt und in einer fundamentalontologischen Analytik des Daseins nach seiner inneren Möglichkeit aufgehellt werden muß.
Die so, d. h. fundamentalontologisch verstandene „Angst” nimmt der „Sorge” von Grund aus die Harmlosigkeit einer kategorialen Struktur. Sie gibt ihr die dem Grundexistenzial notwendig eigene Schärfe und bestimmt so die Endlichkeit im Dasein nicht als vorhandene Eigenschaft, sondern als das ständige, obzwar meist verborgene Erzittern alles Existierenden.
Allein, die Herausarbeitung der Sorge als der transzendentalen Grundverfassung des Daseins ist nur das erste Stadium der Fundamentalontologie. Für den weiteren Gang zum Ziel muß sich gerade die bestimmende Führung von Seiten der Seinsfrage in wachsender Unerbittlichkeit auswirken.
Ceci fait déjà entrevoir que la métaphysique du Dasein, comme instauration du fondement de la métaphysique, a sa propre vérité, dont l’essence, d’ailleurs, n’est restée jusqu’ici que trop cachée. Une prise de position idéologique, c’est-à-dire toujours ontique et populaire, et particulièrement toute prise de position théologique — qu’elle soit approbative ou négative — n’arrive jamais à se placer dans la dimension de la problématique de la métaphysique du Dasein. C’est en ce sens que Kant a dit : « La critique de la raison… ne pourra jamais devenir populaire, mais elle n’a non plus jamais besoin de l’être 1 . »
Une critique de l’interprétation transcendantale du « souci » comme unité transcendantale de la finitude — critique dont personne ne songe nier la possibilité et la nécessité — aura donc à montrer que la transcendance du Dasein, et donc la compréhension de l’être, ne constitue pas encore la finitude dans l’homme; ensuite que le fondement de la métaphysique n’a pas, avec la finitude du Dasein, le rapport essentiel que nous avons dit; enfin, que le problème essentiel de l’instauration du fondement de la métaphysique n’est pas inclus dans la problématique de la possibilité intrinsèque de la compréhension de l’être.
Selon le point de vue formé par l’ontologie fondamentale, l’analytique du Dasein cherche à dessein, immédiatement avant de présenter une interprétation de la transcendance comme « souci », à expliciter I’« angoisse » comme la disposition fondamentale décisive [Grundbefindlichkeit]. On vise ainsi à montrer concrètement que l’analytique existentiale est constamment conduite par la question qui l’a fait surgir : la question de la possibilité de la compréhension de l’être. L’angoisse est tenue pour la disposition fondamentale décisive, non pas en vue de prêcher, en faveur d’une idéologie quelconque, un idéal concret d’existence; elle ne tire ce caractère décisif que de sa relation au problème de l’être comme tel.
L’angoisse est la disposition fondamentale qui nous place face au néant. Or, l’être de l’étant n’est compréhensible — et en cela réside la finitude même de la transcendance, — que si le Dasein, par sa nature même, se tient dans le néant. Se tenir dans le néant, ne revient pas à faire, de temps à autre et arbitrairement, quelques efforts en vue de penser celui-ci, mais définit un événement qui se trouve à l’origine de toute disposition affective et de toute situation au milieu de l’étant déjà-donné. L’analyse du Dasein, traitée selon l’ontologie fondamentale, doit en expliciter la possibilité intrinsèque.
L’« angoisse », ainsi entendue, c’est-à-dire selon l’ontologie fondamentale, défend d’interpréter le « souci » comme une structure catégorielle banale. Elle lui donne le poids nécessaire à un existential fondamental et détermine ainsi la finitude du Dasein, non comme une propriété donnée mais comme la précarité constante, quoique généralement voilée, qui transit toute existence.
Mais l’explication du souci comme constitution fondamentale et transcendantale du Dasein, n’est que la première étape de l’ontologie fondamentale. Il faudra, pour que nous progressions vers le but, que nous nous laissions déterminer et inspirer, avec plus de rigueur encore, par la problématique de l’être.
It is clear from the above that the metaphysics of Dasein as a laying of the foundation of metaphysics has its own truth, which in its essence is as yet all too obscure. No one dominated by an attitude inspired by a Weltanschauung, i.e., an attitude which is popular and ontic, and particularly no one dominated by an attitude—whether approving or disapproving—inspired by theology, can enter the dimension of the problem of a metaphysics of Dasein. For, as Kant says, “the critique of reason . . . can never become popular, and indeed there is no need that it should.”24
Hence, whoever would institute a critique of the transcendental interpretation of “concern” as the transcendental unity of finitude—a critique the possibility and necessity of which no one would deny—must show, first, that the transcendence of Dasein and consequently the comprehension of Being, do not constitute the finitude in man, second, that the establishment of metaphysics does not have that essential relation to the finitude of Dasein of which we have spoken, and finally, that the basic question of the laying of the foundation of metaphysics is not encompassed by the problem of the intrinsic possibility of the comprehension of Being.
Before presenting an interpretation of transcendence as “concern,” the fundamental-ontological analytic of Dasein purposely seeks first to provide an explication of “anxiety” [Angst] as a “decisive fundamental feeling” in order to show concretely that the existential analytic is constantly guided by the question from which it arises, namely, the question of the possibility of the comprehension of Being. Anxiety is declared to be the decisive fundamental faculty not in order to proclaim, from the point of view of some Weltanschauung or other, a concrete existence-ideal but solely with reference to the problem of Being as such.
Anxiety is that fundamental feeling which places us before the Nothing. The Being of the essent is comprehensible—and in this lies the innermost finitude of transcendence—only if Dasein on the basis of its essence holds itself into Nothing. Holding oneself into Nothing is no arbitrary and casual attempt to “think” about this Nothing but an event which undergoes all feeling oneself [Sichbefinden] in the midst of essents already on hand. The intrinsic possibility of this event must be clarified in a fundamental-ontological analytic of Dasein.
“Anxiety” thus understood, i.e., according to fundamental ontology, prohibits us from interpreting “concern” as having the harmlessness of a categorical structure. It gives concern the incisiveness necessary to a fundamental existential and thus determines the finitude in Dasein not as a given property but as the constant, although generally veiled, precariousness [Erzittern] which pervades all existence.
But the explication of concern as the transcendental, fundamental constitution of Dasein is only the first stage of fundamental ontology. For further progress toward the goal, we must let ourselves be guided and inspired with ever increasing rigor by the question of Being.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH