اما بودن در عالم اولاً و بذات رابطه بین سوژه و ابژه نیست، بلکه آن چیزی است که قبلا چنین رابطه ای را پیشاپیش،تا بدانجا که استعلا بازتاب/طرح [پرتو افکنی] وجود موجود را محقق می سازد، ممکن ساخته است . اکنون این بارتاب/پرتو افکنی (فهم) نخست در تحلیل اگزیتانسیال تنها در حدود مقرر شده توسط کاربردش مشهود شده است.[مترجم: یعنی معنی این Entwerfen هنوز بطور فی نفسه بحث نشده است. بلکه کاربرد آن مورد نظر قرار گرفته است. به عبارتی این Entwerfen بطور فی نفسه حاصل معاملت دازاین و وجود است که بصورت تابش و بازتابش «قدیم» تحقق دارد؛ اما کاربرد این بازتابش برای معاملات دازاین  با موجودات تنها کاربرد آن است.]   موضوع آنقدر پیگیری مستقیم فهمی از قوام ذاتی استعلا نیست که [بر سر] توضیح وحدت ذاتی آن با وضع/موقف/یافت حال و مقام و پرتاب شدگی دازاین<17>.

همه بازتابش/طرح افکنی- و نتیجتاً، حتی تمام فعالیت «خلاق» بشر- پرتاب شده است یعنی توسط وابستگی دازاین به موجود از پیش در کلیت تعیین می گردد، وابستگی ای که خود دازاین کنترلی بر آن ندارد/قادر بر آن نیست. پرتاب شدگی هر چند به رخداد پوشیده به-دازاین- آمدن[Zum-Dasein-kommens] محدود نمی شود. بلکه دقیقا سراسر بر وجود-آنجا[Da-sein] به ماهو غالب است. [مترجم: یعنی پرتاب شدگی فقط مربوط به حادثه به دنیا آمدن دازاین مثلا در لحظه تولد نیست بلکه همواره به عنوان امری قدیم همراه دازاین است. حتی زمانی که فیلسوف (دکارت) از وجود عالم و موجودات عزل نظر کرده است.] این امر خود را در رویدادی که به عنوان افتادن[Verfallen] برجسته شده بیان می کند. این امر به رویدادهای منفی ممکن در زندگی بشر ارجاع نمی دهد، که اهمیت فرهنگی آن بتواند تخمین زده شود، بلکه به ویژگی ای از درونی ترین محدودیت استعلایی دازاین راجع است که با طرح افکنی/بازتاب پرتاب شده متحد است.

اما پیشرفت انتولوژی اگزیستانسیال که با تحلیل روزمرگی آغاز می گردد، تنها قصد پرداخت وحدت در ساختار اولیه استعلای محدودیت دازاین در بشر را دارد. در استعلا، دازاین خودش را به منزله در نیاز به درک وجود نشان می دهد. از طریق این نیازمندی استعلایی، به تعبیر درست، «مراقبت شده است» تا ببیند به طور کلی چیزی همچون وجود-آنجا بتواند باشد. محدودیت ذاتی است که دازاین را حفظ می کند.

به وحدت ساختار استعلایی نیازمندی ذاتی دازاین در بشر عنوان «مراقبت» داده شده است. در خود لفظ چیزی نیست؛ در عوض هر چیزی می بایست در فهمی از آنچه که تحلیل دازاین می خواهد با آن بیرون آورد جستجو شود. پس اما اگر کسی عبارت «مراقبت» را- بر خلاف و علی رغم رهنمود همچنان صریح قبلاً ارائه شده [مبنی بر اینکه] این عنوان کاری با توصیفی انتیک[موجودبین] از انسان ندارد- در معنای سنجش «زندگی انسان» که جهان بینی و اخلاق آن را منعکس می سازد اخذ کند، به جای [در نظر گرفتن آن] به عنوان اشاره ای از وحدت ساختاری استعلای دازاین که فی نفسه محدود است، پس هر چیزی مغشوش می گردد. در این صورت، پرابلماتیکی که به تنهایی تحلیل دازاین را هدایت می کند آنگاه کاملاً نادیده می گردد.

یقیناً، این باقی می ماند که ملاحظه گردد که دقیقاً پرداخت درونی ترین ماهیت محدودیت، که مطلوب بود برای تاسیس مورد نظر متافیزیک، باید همواره خودش به طور بنیادی محدود باشد و نمی تواند هرگز مطلق شود. اما از این امر این نتیجه می گردد که: ملاحظه مجدد محدودیت نمی تواند توفیق یاید به وسیله یک تعامل دو سویه و متعادل نمودن مواضعی که آنها را واسطه گری می کند تا، سرانجام و بازهم علی رغم این، دانش مطلق از محدودیت کسب کند، که بطور محرمانه آنچه «فی نفسه درست» است را پیش نهد. به عبارتی تنها پرداخت مسأله محدودیت به ماهو می ماند،H [یعنی] محدودیت بر اساس ماهیت خودش آشکار می گردد اگر از طریق کاربرد عدول ناپذیر دسترس پذیر گردد، به نوبه خود توام با فهم اصیل، پرسش اصلی متافیزیک که، یقیناً، نمی تواند هرگز ادعا شود به عنوان تنها یک پرسش ممکن. F

Being-in-the-world, however, is not first and foremost the relationship between subject and object, but is instead that which has already made such a relationship possible in advance insofar as transcendence carries out the projection of the Being of the being. Now this projecting (understanding) is first of all made visible in the existential analytic only within the confines established by its employment. It is not so much a matter of directly pursuing an understanding of the innermost composition of transcendence as it is a matter of elucidating its essential unity with the disposition and thrownness of Dasein.<17>

All projection — and consequently, even all of man’s “creative” activity — is thrown, i.e., it is determined by the dependency of Dasein on the being already in the totality, a dependency over which Dasein itself does not have control. The thrownness, however, is not restricted to the concealed occurring of the coming-to-Dasein. Rather, it thoroughly masters precisely the Being-there as such. This expresses itself in the happening which has become prominent as falling [Verfallen]. This does not refer to the possibly negative occurrences in human life, the cultural importance of which can be estimated, but to a characteristic of the innermost transcendental finitude of Dasein which is unified with the thrown projection.

The progress of the existential ontology which begins with the analysis of everydayness, however, takes aim solely at the working-out of the unity in the transcendental primal structure of the finitude of Dasein in human beings. In transcendence, Dasein shows itself as in need of the understanding of Being. Through this transcendental neediness, properly speaking, “care has been taken” to see that in general something like Being-there can be. It is the innermost finitude that sustains Dasein.

The unity of the transcendental structure of the innermost neediness of the Dasein in human beings has been given the designation “Care” [“Sorge“]. There is nothing at all [of consequence] in the word itself; instead, everything is to be found in an understanding of what the analytic of Dasein seeks to bring out with it. But if one then takes the expression “Care” — contrary to and in spite of the still explicit, previously given directive that it has nothing to do with an ontic characterization of man — in the sense of an estimation of “human life” which reflects its world-view and ethics, instead of as an indication of the structural unity of the transcendence of Dasein which is finite in itself, then everything becomes confused. From this, the problematic which alone guides the analytic of Dasein then becomes completely invisible.

To be sure, it remains to be considered that precisely the working-out of the innermost essence of finitude, which was demanded for the intended grounding of metaphysics, must itself always be fundamentally finite and can never become absolute. From that, however, only this follows: the renewed consideration of finitude cannot succeed by means of a reciprocal playing-out and equalizing of standpoints which mediates them in order, finally and yet nevertheless, to attain absolute knowledge of finitude, secretly put forth, which is “true in itself.” Rather, there remains only the working-out of the problematic of finitude as such.H Finitude becomes manifest according to its ownmost essence if it is made accessible through unswerving application, accompanied in turn by the originally grasped, basic question of metaphysics which, to be sure, can never be claimed as the only one possible.

Das In-der-Welt-sein ist aber nicht erst die Beziehung zwischen Subjekt und Objekt, sondern das, was eine solche Beziehung zuvor schon ermöglicht, sofern die Transzendenz den Entwurf des Seins von Seiendem vollzieht. Dieses Entwerfen (Verstehen) wird nun in der existenzialen Analytik zunächst nur in dem Umkreis sichtbar gemacht, den ihr Einsatz eröffnet. Es gilt nicht so sehr, das Verstehen sogleich bis in die innerste Verfassung der Transzendenz zu verfolgen, als vielmehr, seine wesenhafte Einheit mit der Befindlichkeit und Geworfenheit des Daseins aufzuhellen.

Aller Entwurf — und demzufolge auch alles „schöpferische” Handeln des Menschen — ist geworfener, d. h. durch die ihrer selbst nicht mächtige Angewiesenheit des Daseins auf das schon Seiende im ganzen bestimmt. Die Geworfenheit aber beschränkt sich nicht auf das verborgene Geschehen des Zum-Dasein-kommens, sondern sie durchherrscht gerade das Da-sein als ein solches. Das drückt sich in dem Geschehen aus, das als Verfallen herausgestellt wird. Dieses meint nicht die allenfalls negativ und kulturkritisch abschätzbaren Vorkommnisse im Menschenleben, sondern einen mit dem geworfenen Entwurf einigen Charakter der innersten transzendentalen Endlichkeit des Daseins.

Auf die Herausarbeitung aber der Einheit in der transzendentalen Urstruktur der Endlichkeit des Daseins im Menschen zielt der bei der Analyse der Alltäglichkeit einsetzende Gang der existenzialen Ontologie und nur hierauf. In der Transzendenz bekundet das Dasein sich selbst als des Seinsverständnisses bedürftig. Durch diese transzendentale Bedürftigkeit ist im Grunde dafür „gesorgt”, daß überhaupt so etwas wie Da-sein sein kann. Sie ist die innerste, das Dasein tragende Endlichkeit.

Die Einheit der transzendentalen Struktur der innersten Bedürftigkeit des Daseins im Menschen hat die Benennung „Sorge” erhalten. Am Wort selbst liegt zwar gar nichts, wohl aber alles am Verständnis dessen, was die Analytik des Daseins mit dem so Genannten herauszustellen versuchte. Nimmt man nun aber den Ausdruck „Sorge” — entgegen und trotz der noch ausdrücklich gegebenen Anweisung, daß es sich nicht um eine ontische Charakteristik des Menschen handelt — im Sinne einer weltanschaulich-ethischen Einschätzung des „menschlichen Lebens” statt als Bezeichnung für die strukturale Einheit der in sich endlichen Transzendenz des Daseins, dann gerät alles in Verwirrung. Von der die Analytik des Daseins einzig leitenden Problematik wird dann überhaupt nichts sichtbar.

Allerdings bleibt zu bedenken, daß gerade die in Absicht auf die Begründung der Metaphysik geforderte Herausarbeitung des innersten Wesens der Endlichkeit grundsätzlich selbst immer endlich sein muß und nie absolut werden kann. Daraus folgt aber nur dieses: die je erneute Besinnung auf die Endlichkeit kann nicht gelingen durch ein gegenseitiges Ausspielen und vermittelndes Ausgleichen von Standpunkten, um schließlich doch noch die versteckterweise angesetzte „an sich wahre” absolute Erkenntnis der Endlichkeit zu gewinnen. Es bleibt vielmehr nur die Ausarbeitung der Problematik der Endlichkeit als solcher, die sich ihrem eigensten Wesen nach offenbart, wenn sie durch einen unentwegt von der ursprünglich begriffenen Grundfrage der Metaphysik geleiteten Einsatz zugänglich gemacht wird, der freilich nie als der einzig mögliche beansprucht werden kann.

L’être-dans-le-monde ne se réduit pas à la relation du sujet à l’objet; il est au contraire ce qui rend une telle relation possible, en tant que la transcendance accomplit le projet de l’être de l’étant. L’analytique existentiale éclaircit ce projet (cette compréhension) dans les limites que son point de départ lui rend accessibles. Il ne s’agit pas tant de poursuivre l’étude de la compréhension jusque dans la constitution la plus intime de la transcendance, que de montrer son unité essentielle avec la disposition affective [Befindlichkeit] et la déréliction [Geworfenheit].

Tout projet — et, par conséquent, même l’activité « créatrice » de l’homme — est jeté, c’est-à-dire déterminé par la dépendance à l’égard de l’étant en totalité que le Dasein subit toujours. La déréliction ne porte pas seulement sur l’accomplissement secret de la venue-­au-monde, mais elle transit le Dasein comme tel. C’est ce qui s’exprime dans le mouvement qui a été décrit comme déchéance. L’idée de déchéance ne vise pas certains événements négatifs de la vie humaine, qu’une critique de la culture aurait à condamner, mais un caractère intime de la finitude transcendantale du Dasein, caractère qui est lié à la nature jetée du projet.

Le développement de l’ontologie existentiale, qui commence par l’analyse de l’existence quotidienne, tend, et tend uniquement, à expliciter l’unité de la structure originelle et transcendantale de la finitude du Dasein dans l’homme. Par la transcendance, le Dasein se manifeste comme besoin de la compréhension de l’être. Ce besoin transcendantal assure [sorgt] fondamentalement la possibilité que le Da-sein soit. Ce besoin n’est autre que la finitude sous sa forme la plus intime, comme source du Dasein.

L’unité de la structure transcendantale de ce besoin, caractéristique du Dasein dans l’homme, a reçu le nom de « souci ». Le terme importe peu, mais il est essentiel de bien comprendre ce que l’analytique du Dasein cherche à exprimer par lui. On ne saurait échapper à la confusion si, en dépit des indications qui viennent encore d’être expressément données et interdisent de comprendre ce terme comme la désignation d’une propriété ontique de l’homme, on s’obstine à le tenir pour une appréciation éthique et idéologique de la « vie humaine », au lieu de le considérer comme la dénomination de l’unité structurelle de la transcendance finie du Dasein. En ce cas, on ne saisira rien de la problématique qui inspire exclusivement l’analytique du Dasein.

En tout état de cause il y a lieu de considérer que l’explicitation de l’essence de la finitude, faite en vue de l’instauration du fondement de la métaphysique, doit elle-même toujours et fondamentalement demeurer finie et qu’elle ne saurait donc prendre un caractère absolu. Il s’ensuit seulement que cette réflexion sur la finitude, toujours à reprendre, ne peut aboutir, par d’habiles échanges et compensations des points de vue, à nous donner, en fin de compte et malgré tout, une connaissance absolue de la finitude, connaissance que l’on poserait subrepticement comme « vraie en soi ». Il ne reste donc qu’à développer la problématique de la finitude comme telle; celle-ci nous devient manifeste en son essence intime si nous nous y attaquons à la lumière de la problématique fondamentale de la métaphysique comprise originellement, par une voie d’ailleurs qui ne saurait prétendre être la seule possible.

Being-in-the-world cannot be reduced to a relation between subject and object. It is, on the contrary, that which makes such a relation possible, insofar as transcendence carries out the projection of the Being of the essent. The existential analytic illuminates this projection (this act of understanding) within the limits imposed by its point of departure. It is not so much a question of pursuing a study of the intrinsic constitution of transcendence as of elucidating its essential unity with feeling [Befindlichkeit] and dereliction [Geworfenheit].23

All projection—and, consequently, even man’s “creative” activity—is thrown [geworfener], i.e., determined by the dependence of Dasein on the essent in totality, a dependence to which Dasein always submits. This fact of being thrown [dereliction] is not restricted to the mysterious occurrence of the coming-into-the-world of Dasein but governs being-present [Da-sein] as such. This is expressed in the movement which has been described as a lapsing. This idea of lapsing does not refer to certain negative events of human life which a critique of culture would be disposed to condemn but to an intrinsic character of the transcendental finitude of man, a character which is bound to the nature of projection as “thrown.”

The development of existential ontology, which begins by the analysis of everydayness, has as its sole objective the explication of the primordial transcendental structure of the Dasein in man. In transcendence, Dasein manifests itself as need of the comprehension of Being. This transcendental need assures [sorgt] the possibility of something on the order of DaseinThis need is nothing other than finitude in its most intrinsic form as that which is the source of Dasein.

The unity of the transcendental structure of this need, characteristic of the Dasein in man, has been termed “concern.” The word itself is of little consequence, but it is essential to understand what the analytic of Dasein seeks to express by means of it. If one takes the expression “concern”—despite the specific directive that the term has nothing to do with an ontic characteristic of man—in the sense of an ethical and ideological evaluation of “human life” rather than as the designation of the structural unity of the inherently finite transcendence of Dasein, then everything falls into confusion and no comprehension of the problematic which guides the analytic of Dasein is possible.

In any case, there is reason to believe that the explication of the essence of finitude required for the establishment of metaphysics must itself always be basically finite and never absolute. It follows that this reflection on finitude, which is always to be renewed, cannot succeed by exchanging and adjusting various points of view in order finally and in spite of everything to give us an absolute knowledge of finitude, a knowledge which is surreptitiously posited as being “true in itself.” It remains, therefore, only to develop the problematic of finitude as such. Finitude becomes manifest to us in its intrinsic essence if we approach it in the light of the fundamental question of metaphysics as primordially conceived, a method of approach which, to be sure, cannot claim to be the only one possible.