اگر انسان فقط انسان است بر اساس دازاین در او، پس اساسا پرسش درباره آنچه که اصیل تر از انسان است نمی تواند انسان شناسانه باشد.H هر انسان شناسی ای حتی انسان شناسی فلسفی، مفروض انگاشته است که انسان انسان است.

 مسأله بنیانگذاری برای متافیزیک در پرسش مربوط به دازاین در انسان ریشه دارد، Hیعنی مربوط به درونی ترین بنیاد اوست، مربوط به درک وجود به عنوان محدودیت قیام ظهوری ذاتی است. این پرسش درباره دازاین از ماهیت موجودیe که بدین نحو مقرر/متعین گشته می پرسد.HH تا جایی که ماهیت اش در اگزیستانس است، پرسش درباره ماهیت دازاین پرسش اگزیستانسیال است. لیکن هر پرسشی راجع به وجود یک موجود، و حتی پرسش درباره وجود آن موجودی که محدودیت به عنوان درک وجود به قوام او تعلق دارد، متافیزیک است.

بنابراین، بنیانگذاری برای متافیزیک در متافیزیک دازاین مبتنی است. پس آیا متحیر کننده است که بنیانگذاری برای متافیزیک خودش به همین میزان باید متافیزیک باشد، و در واقع متافیزیکی عالی؟

کانت که در فلسفه ورزی مساله امکان متافیزیک خویش تا حدی هوشیار بود که در هیچکدام از متقدمین و متأخیرین [این میزان از هوشیاری] یافت نمی گردد، می بایست از درونی ترین مقصودش چندان آگاه باشد اگر [کسی چنین فرض کند که] این ارتباط [بین تاسیس متافیزیک و متافیزیک متافیزیک] بر او آشکار نگشت. او در شفافیت و سکینه ای که تکمیل «نقد عقل محض» فوراً به او بخشید سخن می گفت. در 1781 او به دوست و مرید خود مارکوس هرتز درباره این اثر چنین می نویسد: «این گونه از تحقیق همواره دشوار می ماند چرا که معادل متافیزیک متافیزیک است…..»291

این اشاره به طور قاطع بر هرگونه تلاش برای یافتن یک «نظریه دانش»H، حتی به طور جزئی، در «نقد عقل محض» پایان می نهد. اما در عین حال این اشاره همچنین هرگونه بازیابی یک بنیانگذاریی برای متافیزیک را ملزم به اتخاذ تصمیم درباره این «متافیزیک متافیزیک» می نماید تا حدی که ممکن شود خود را بر پایابی سخت قرار دهد که  مسیر ممکن برای تحقق بنیانگذاری را تضمین می کند.

If man is only man on the grounds of the Dasein in him, then in principle the question as to what is more original than man cannot be anthropological.H All anthropology, even Philosophical Anthropology, has already assumed that man is man.

 The problem of the laying of the ground for metaphysics is rooted in the question concerning the Dasein in manH, i.e., concerning his innermost ground, concerning the understanding of Being as essentially existent finitude. This question about Dasein asks what the essence of the beinge determined in this way is.H H Insofar as its essence lies in existence, the question concerning the essence of Dasein is the existential question. Every question concerning the Being of a being, however, and even the question concerning the Being of that being to the constitution of whose Being finitude as the understanding of Being belongs, is metaphysics.

Hence, the laying of the ground for metaphysics is grounded in a metaphysics of Dasein. Is it astonishing, then, that a laying of the ground for metaphysics at the very least must itself be metaphysics, and indeed a preeminent one?

Kant, in whose philosophizing the problem of the possibility of metaphysics was awake to a degree found in none before or after him, must have understood all too little of his innermost intention if this connection did not appear to him. He did speak out in the brightness and tranquility which the completion of the Critique of Pure Reason immediately bestowed on him. In 1781, he wrote to his friend and disciple Markus Herz about this work: “This kind of investigation will always remain difficult, for it is equivalent to the Metaphysics of Metaphysics . . . .”291

This remark decisively puts to rest any attempt to search, even partially, for a “theory of knowledgeH in the Critique of Pure Reason. At the same time, however, it also obliges any retrieval of a laying of the ground for metaphysics to make up its mind about this “Metaphysics of Metaphysics” to the extent that it is able to place itself on solid footing, safeguarding a possible course for the happening of the ground-laying.

Wenn der Mensch nur Mensch ist auf dem Grunde des Daseins in ihm, dann kann die Frage nach dem, was ursprünglicher ist als der Mensch, grundsätzlich keine anthropologische sein. Alle Anthropologie, auch die philosophische, hat den Menschen schon als Menschen gesetzt.

Das Problem der Grundlegung der Metaphysik findet seine Wurzel in der Frage nach dem Dasein im Menschen, d. h. nach dessen innerstem Grunde, nach dem Seinsverständnis als der wesenhaft existenten Endlichkeit. Diese Frage nach dem Dasein fragt, welchen Wesens das so bestimmte Seiende e sei. Sofern dessen Wesen in der Existenz liegt, ist die Frage nach dem Wesen des Daseins die existenziale. Jede Frage nach dem Sein eines Seienden und gar die Frage nach dem Sein desjenigen Seienden, zu dessen Seinsverfassung die Endlichkeit als Seinsverständnis gehört, ist aber Metaphysik.

Demnach gründet die Grundlegung der Metaphysik in einer Metaphysik des Daseins. Ist es da zu verwundern, daß eine Grundlegung der Metaphysik zum mindesten selbst Metaphysik sein muß und zwar eine ausgezeichnete?

Kant, in dessen Philosophieren das Problem der Möglichkeit der Metaphysik so wach war wie zuvor nie und seitdem nicht wieder, müßte allzu wenig von seinem innersten Wollen verstanden haben, wenn ihm dieser Zusammenhang nicht aufgeleuchtet wäre. In der Helligkeit und Ruhe, die ihm die Vollendung der Kritik der reinen Vernunft unmittelbar schenkte, hat er es ausgesprochen. Er schreibt im Jahre 1781 über dieses Werk an seinen Freund und Schüler Markus Herz: „Schwer wird diese Art Nachforschung immer bleiben. Denn sie enthält die Metaphysik von der Metaphysik …” 291.

Dieses Wort schlägt jeden Versuch, in der Kritik der reinen Vernunft auch nur teilweise eine „Erkenntnistheorie” zu suchen, endgültig nieder, verpflichtet aber auch jede Wiederholung einer Grundlegung der Metaphysik dazu, über diese „Metaphysik von der Metaphysik” so weit ins klare zu kommen, daß sie sich auf einen konkreten Boden bringen läßt, der dem Geschehen der Grundlegung eine mögliche Bahn gewährt .

Si l’homme n’est homme que par le Dasein en lui, la question de savoir ce qui est plus originel que l’homme ne peut être, par principe, une question anthropologique. Toute anthropologie, même philosophique, suppose déjà l’homme comme homme.

Le problème de l’instauration du fondement de la métaphysique s’enracine dans la question du Dasein en l’homme, c’est-à-dire dans la question du fondement dernier de celui-ci, qui est la compréhension de l’être comme finitude essentiellement existante. Cette question relative au Dasein demande quel est l’être de l’étant ainsi déterminé. Pour autant que l’être de l’homme réside dans son existence, la question de l’être du Dasein est une question existentiale. Toute question relative à l’être d’un étant et particulièrement la question relative à l’être de cet étant qui, par sa constitution, assure la finitude comme compréhension de l’être, est métaphysique.

C’est pourquoi l’instauration du fondement de la métaphysique se fonde sur une métaphysique du Dasein. Faut-il s’étonner qu’une instauration du fondement doive être certainement elle-même une métaphysique, et même éminemment?

Kant, dont la pensée philosophique fut inspirée par le problème de la possibilité de la métaphysique plus que celle d’aucun autre philosophe, aurait vraiment mal saisi sa propre intention, s’il n’avait aperçu ce lien. Il l’a exprimé avec cette clarté sereine que produisit en lui l’achèvement de la Critique de la Raison pure. En 1781, il écrit au sujet de cette œuvre à son disciple et ami Marcus Herz : « Une entreprise de cette sorte restera toujours pénible, car elle contient la métaphysique de la métaphysique 1 … »

Cette parole ruine toute tentative d’interpréter, même partiellement, la Critique de la Raison pure comme une « théorie de la connaissance ». Mais elle contraint aussi toute ré-pétition de l’instauration du fondement de la métaphysique à éclaircir cette « métaphysique de la métaphysique » assez pour qu’elle puisse se placer sur un terrain concret qui ouvre une voie à l’avènement de l’instauration.

If man is only man on the basis of the Dasein in him, then the question as to what is more primordial than man can, as a matter of principle, not be an anthropological one. All anthropology, even philosophical anthropology, always proceeds on the assumption that man is man.

The problem of the laying of the foundation of metaphysics is rooted in the question of the Dasein in man, i.e., in the question of his ultimate ground, which is the comprehension of Being as essentially existent finitude. This question relative to Dasein asks what the essence of the essent so determined is. Insofar as the Being of this essent lies in existence, the question as to the essence of Dasein is an existential one. Every question relative to the Being of an essent—and, in particular, the question relative to the Being of that essent to whose constitution finitude as the comprehension of Being belongs—is metaphysics.

Hence, the laying of the foundation of metaphysics is based upon a metaphysics of Dasein. But is it at all surprising that a laying of the foundation of metaphysics should itself be a form of metaphysics, and that in a pre-eminent sense?

Kant, who in his philosophizing was more alert to the problem of metaphysics than any other philosopher before or since, would not have understood his own intention had he not perceived this connection. He expressed his opinion concerning it with the clarity and serenity which the completion of the Critique of Pure Reason bestowed on him. In the year 1781, he wrote to his friend and disciple, Marcus Herz, concerning this work: “An inquiry of this sort will always remain difficult, for it contains the metaphysics of metaphysics.”18

This remark once and for all puts an end to all attempts to interpret, even partially, the Critique of Pure Reason as theory of knowledge. But these words also constrain every repetition of a laying of the foundation of metaphysics to clarify this “metaphysics of metaphysics” enough to put itself in a position to open up a possible way to the achievement of the laying of the foundation.