با اگزیستانس بشر تعرضی به کلیت موجودات رخ می دهد، طوری که اکنون موجود فی نفسه ابتدا آشکار می گردد، یعنی به عنوان موجود در درجات گوناگون، بر اساس سطوح مختلف وضوح، در درجات گوناگون اطمینان.H اما این امتیاز[اگزیستانس داشتن]، نه [ناشی] از صرفاً موجودی میان موجودات دیگر بودن که همچنین در دست اند، بدون اینکه این موجودات به یکدیگر حتی به ماهو آشکار گردند؛ بلکه [امتیازی است ناشی  از بودن] اندرملاقات موجوداتی که به آن به ماهو تسلیم شده اند،و [نیز اندرملاقات] خودش که تحویل شده به عنوان یک موجود – این امتیاز، یعنی اگزیستانس داشتن، در خودش نیاز به الزام فهم وجود را نهفته دارد. F 

بشر موجود افکنده شده ای به عنوان یک خود نمی تواند باشد اگر به طور کلی نتواند بگذارد موجود به ماهو باشد.<9> اما برای اجازه دادن به موجود تا آنچه که هست باشد و به عنوان آنچه که هست باشد<10>، موجود اگزیستنده باید از پیش طرح کرده باشد که موجودی است قائم بر آنچه که مورد مواجهه قرار گرفته است. اگزیستانس یعنی وابستگی به موجود به ماهو در تسلیم به موجود به ماهو که بدین نحو وابسته است.

به عنوان یک حالت وجود، اگزیستانس فی نفسه محدودیت است،b   Hو بدین نحو اگزیستانس تنها بر اساس فهم وجود ممکن است. چیزی همچون وجود هست و باید باشد جایی که محدودیت به وجود آمده است. لذا ادراک وجود که سراسر بر اگزیستانس بشر غالب است، گرچه در وسعت و پایداری و نامتعینی و بی چون و چرایی اش ناشناخته است، خود را به عنوان بنیاد ذاتی محدودیت بشر آشکار می سازد.c   Hدر مقایسه با خیلی دیگر از غرایب بشر، ادراک وجود کلیت بی مخاطره دیگر (کلیت) هایی که مکرراً روی می دهند را ندارد. «کلیت» آن اصالت درونی ترین بنیاد محدودیت دازاین است. تنها چون ادراک وجود محدودیت ترین است در آنچه محدود است، همچنین می تواند آنچه که قابلیت های «خلاق» بشر محدود نامیده می شود را ممکن سازد. و فقط چون در بنیاد محدودیت متحقق می گردد، وسعت و پایداری، و بلکه همچنین خفا دارد، چنانکه توصیف گشت.

بر اساس فهم وجود، انسان آنجا است،<11> با وجود آن انکشاف به موجود محقق می گرددH به طوری که می تواند خودش را به ماهو برای یک خود نشان دهد.<12> اصیل تر از بشرd است محدودیت دازاین در وی.

پرداخت پرسش اساسی  Metaphysica Generalis، یعنی τί τὸ ν، به ایده اصیل تر راجع به ماهیت درونی ادراک وجود عودت یافته است، که اولا و به ذات پرسشگری صریح راجع به مفهوم وجود را حفظ، راهنمایی و راهبری می نماید. لیکن ما برای دریافت اصیل تر مسأله اصلی متافیزیک با هدف آشکارسازی ربط بین مسأله بنیانگذاری و پرسش درباره محدودیت در بشر در تقلا هستیم. حال آشکار می گردد که: ما حتی نیاز نداریم که ابتدا درباره ارتباطی بین درک وجود و محدودیت در بشر بپرسیم، که خودش درونی ترین ماهیت محدودیت است.H اما با آن، به همین مفهوم محدودیت دست یافته ایم که به عنوان اساس پرابلماتیکی از بنیانگذاری برای متافیزیک اخذ می گردد. اگر این بنیانگذاری مبتنی است بر پرسش از آنچه بشر می بایست باشد، پس طبیعت پرسش برانگیز این پرسش در وهله نخست اکنون بر چیده می گردد، یعنی از اکنون به بعد پرسش مربوط به بشر تعیین یافته است.

With the existence of human beings there occurs an irruption into the totality of beings, so that now the being in itself first becomes manifest, i.e., as being, in varying degrees, according to various levels of clarity, in various degrees of certainty.H This prerogative, however, of not just being among other beings which are also at hand without these beings becoming manifest as such to themselves, but rather [of being] in the midst of the beings, of being surrendered to it as such, and itself to have been delivered up as a being — for this prerogative to exist harbors in itself the need to require the understanding of Being.

The human being could not be the thrown being as a self if in general it could not let the being as such be<9> In order to allow the being to be what and as it is, however, the existing being<10> must already have projected that it is a being on the strength of what has been encountered. Existence means dependency upon the being as such in the submittance to the being as such which is dependent in this way.

As a mode of Being, existence is in itself finitude,b H and as such it is only possible on the basis of the understanding of Being. There is and must be something like Being where finitude has come to exist. Thus the understanding of Being which thoroughly dominates human existence, although unknown in its breadth, constancy, indeterminacy, and indisputability, manifests itself as the innermost ground of human finitude.c H Compared with many other human peculiarities, the understanding of Being does not have the harmless universality of others which frequently occur. Its “universality” is the originality of the innermost ground of the finitude of Dasein. Only because the understanding of Being is the most finitude in what is finite, can it also make possible the so-called “creative” capacities of the finite human creature. And only because it occurs within the ground of finitude, does it have the breadth and constancy, but also the concealedness, previously characterized.

On the grounds of the understanding of Being, man is the there [das Da], <11> with the Being of which occurs the opening irruption into the beingH so that it can show itself as such for a self. <12> More original than mand is the finitude of the Dasein in him.

The working-out of the basic question of Metaphysica Generalis, the τί τὸ ν, has been thrown back upon the more original idea concerning the inner essence of the understanding of Being, which first and foremost sustains, drives, and directs the explicit questioning concerning the concept of Being. We strove for the more original apprehension of the basic problem of metaphysics, however, with the intention of making visible the connection between the problem of ground-laying and the question concerning the finitude in human beings. Now it appears: we do not even need first to ask about a relationship between the understanding of Being and the finitude in human beings, that it itself is the innermost essence of finitude. H With that, however, we have attained the very concept of finitude which is taken as the basis for a problematic of the laying of the ground for metaphysics. If this ground-laying is based on the question of what the human being should be, then the questionable nature of this question at a first level is now removed, i.e., from now on the question concerning the human being has attained determinacy.

Mit der Existenz des Menschen geschieht ein Einbruch in das Ganze des Seienden dergestalt, daß jetzt erst das Seiende in je verschiedener Weite, nach verschiedenen Stufen der Klarheit, in verschiedenen Graden der Sicherheit, an ihm selbst, d. h. als Seiendes offenbar wird. Dieser Vorzug aber, nicht nur unter anderem Seienden auch vorhanden zu sein, ohne daß sich dieses Seiende unter sich je als solches offenbar wird, sondern inmitten des Seienden an es als ein solches ausgeliefert und sich selbst als einem Seienden überantwortet zu sein, dieser Vorzug, zu existieren, birgt die Not, des Seinsverständnisses zu bedürfen, in sich.

Der Mensch vermöchte nicht, das geworfene Seiende als ein Selbst zu sein, wenn er nicht überhaupt Seiendes als ein solches sein-lassen könnte. Um aber Seiendes das, was und wie es ist, sein-lassen zu können, muß das existierende Seiende je schon das Begegnende daraufhin entworfen haben, daß es Seiendes ist. Existenz bedeutet Angewiesenheit auf Seiendes als ein solches in der Überantwortung an das so angewiesene Seiende als ein solches.

Existenz ist als Seinsart in sich Endlichkeit b und als diese nur möglich auf dem Grunde des Seinsverständnisses. Dergleichen wie Sein gibt es nur und muß es geben, wo Endlichkeit existent geworden ist. So offenbart sich das Seinsverständnis, das unerkannt in seiner Weite, Ständigkeit, Unbestimmtheit und Fraglosigkeit die Existenz des Menschen durchherrscht, als der innerste Grund seiner Endlichkeit c. Das Seinsverständnis hat nicht die harmlose Allgemeinheit einer häufig vorkommenden Eigenschaft des Menschen neben vielen anderen, seine „Allgemeinheit” ist die Ursprünglichkeit des innersten Grundes der Endlichkeit des Daseins. Nur weil das Seinsverständnis das Endlichste im Endlichen ist, kann es auch die sogenannten „schöpferischen” Fähigkeiten des endlichen Menschenwesens ermöglichen. Und nur weil es im Grunde der Endlichkeit geschieht, hat es die gekennzeichnete Weite und Ständigkeit, aber auch Verborgenheit.

Auf dem Grunde des Seinsverständnisses ist der Mensch das Da, mit dessen Sein der eröffnende Einbruch in das Seiende geschieht, so daß dieses sich als solches für ein Selbst bekunden kann. Ursprünglicher als der Mensch d ist die Endlichkeit des Daseins in ihm.

Die Ausarbeitung der Grundfrage der Metaphysica generalis, des τί τό δν; wurde auf die ursprünglichere Idee nach dem inneren Wesen des Seinsverständnisses zurückgeworfen, das allererst das ausdrückliche Fragen nach dem Begriff des Seins trägt, treibt und lenkt. Die ursprünglichere Fassung des Grundproblems der Metaphysik wurde aber in der Absicht angestrebt, den Zusammenhang des Grundlegungsproblems mit der Frage nach der Endlichkeit im Menschen sichtbar zu machen. Jetzt zeigt sich: wir brauchen gar nicht erst nach einem Bezug des Seinsverständnisses zur Endlichkeit im Menschen zu fragen, es selbst ist das innerste Wesen der Endlichkeit. Damit haben wir aber denjenigen Begriff der Endlichkeit gewonnen, der einer Problematik der Grundlegung der Metaphysik zugrunde liegt. Wenn diese Grundlegung auf der Frage fußt, was der Mensch sei, so ist jetzt die Fraglichkeit dieser Frage in einer ersten Stufe beseitigt, d. h. die Frage nach dem Menschen hat an Bestimmtheit gewonnen.

Par l’existence de l’homme s’accomplit, dans la totalité de l’étant, une irruption telle que, par cet événement seul, l’étant en lui-même devient manifeste, c’est-à-dire devient manifeste comme étant : cette manifestation peut être d’une ampleur variable et comporter divers degrés de clarté et de certitude. Ce privilège de ne pas se trouver simplement parmi les autres étants, qui entre eux ne se sont pas manifestés, mais d’être au milieu d’étants et de leur être voué de telle manière que ceux-ci en deviennent comme tels manifestes, ce privilège, encore, d’être responsable de soi-même comme étant, ce privilège, en un mot, d’exister, implique par lui-même la nécessité de comprendre l’être.

L’homme ne pourrait être, en tant qu’être-soi un étant jeté, s’il n’était capable de laisser-être l’étant comme tel. Cependant, afin de pouvoir laisser-être l’étant selon ce qu’il est et comme il est, l’étant existant doit toujours-déjà avoir projeté ce qu’il rencontre en tant qu’étant. Existence signifie être ordonné à l’étant comme tel en sorte que l’homme comme étant soit livré à l’étant auquel il est ainsi ordonné.

L’existence comme mode d’être est en soi finitude et, comme telle, n’est possible que fondée sur la compréhension de l’être. Il n’y a d’être et il ne peut y en avoir que là où la finitude s’est faite existence. La compréhension de l’être qui domine l’existence de l’homme, sans que pourtant celui-ci en aperçoive l’étendue, la constance, l’indétermination et I’« évidence », se manifeste dès lors comme le fondement premier de sa finitude. La compréhension de l’être n’a pas la généralité banale d’une propriété humaine fréquemment rencontrée parmi d’autres. Sa « généralité » traduit le caractère originel du fondement premier de la finitude du Dasein. C’est seulement parce que la compréhension de l’être est ce qu’il y a de plus fini dans le fini, qu’elle est en mesure de rendre possible même les facultés dites « créatrices » de l’être humain fini. Et c’est aussi uniquement parce qu’elle s’accomplit au sein même de la finitude, que la compréhension de l’être a l’ampleur, la constance mais encore l’obscurité que nous lui avons reconnues.

C’est en se fondant sur la compréhension de l’être que l’homme est présence [Da], qu’avec son être s’accomplit dans l’étant une irruption créatrice d’ouverture. Grâce à celle-ci, l’étant comme tel peut devenir manifeste à un être-soi. Plus originelle que l’homme est en lui la finitude du Dasein.

Le développement de la question fondamentale de la metaphysica generalis, du τί τὸ ὄν, a été ramené à la question plus originelle de l’essence intrinsèque de la compréhension de l’être. C’est celle-ci qui soutient, meut et oriente le problème explicite du concept d’être. Cette interprétation plus originelle du problème fondamental a été développée dans l’intention de mettre en lumière le lien qui unit le problème de l’instauration du fondement à la question de la finitude dans l’homme. Il apparaît à présent que nous n’avons même pas à nous interroger sur la relation de la compréhension de l’être à la finitude dans l’homme; cette compréhension est elle-même l’essence la plus intime de la finitude. Nous avons ainsi acquis le concept de finitude qui est à la base de l’instauration du fondement de la métaphysique. Si l’instauration du fondement repose sur la question de savoir ce qu’est l’homme, l’imprécision de cette dernière question se trouve surmontée en partie, puisque la question de la nature de l’homme a gagné en détermination.

With the existence of man there occurs an irruption into the totality of the essent such that, by this event, the essent becomes manifest in itself, i.e., manifest as essent—this manifestation being of varying amplitude and having different degrees of clarity and certitude. However, this prerogative [Vorzug] of not being simply an essent among other essents, which last are not manifest to one another, but, in the midst of essents, of being delivered up to them as such [an es als ein solches ausgeliefert] and of being answerable to oneself as essent, in short, this prerogative of existing, involves in itself the necessity of a comprehension of Being.

Man would not be able to be, qua self, an essent thrown [geworfene] into the world if he could not let the essent as such be.17 However, in order to let the essent be what and how it is, the existent essent [man] must always have already projected that which it encounters as essent. Existence implies being dependent on the essent as such so that man as essent is given over to the essent on which he is thus dependent.

As a mode of Being, existence is in itself finitude and, as such, is only possible on the basis of the comprehension of Being. There is and must be such as Being only where finitude has become existent. [Dergleichen wie Sein gibt es nur und muss es geben, wo Endlichkeit existent geworden ist.] The comprehension of Being which dominates human existence, although man is unaware of its breadth, constancy, and indeterminateness, is thus manifest as the innermost ground of human finitude. The comprehension of Being does not have the harmless generality which it would have were it just another human property. Its “generality” is the basic originality of the innermost ground of the finitude of Dasein. Only because the comprehension of Being is the most finite in the finite, can it make possible even the so-called “creative” faculties of finite human beings. And only because it takes place in the very bosom of finitude is the comprehension of Being characterized by obscurity as well as by the breadth and constancy which have been noted.

It is on the basis of his comprehension of Being that man is presence [Da], with the Being of which takes place the revelatory [eröffnende] irruption into the essent. It is by virtue of this irruption that the essent as such can become manifest to a self. More primordial than man is the finitude of the Dasein in him.

The elaboration of the basic question of metaphysica generalis, i.e., the question ti to on, has been thrown back upon the more fundamental question of the intrinsic essence of the comprehension of Being as that which sustains, actuates, and orients the specific question concerning the concept of Being. This more primordial interpretation of the basic problem of metaphysics has been developed with the intention of bringing to light the connection of the problem of the laying of the foundation of metaphysics with the question of the finitude in man. It now appears that we do not even have to ask ourselves about the relation of the comprehension of Being to the finitude in man. This comprehension of Being itself is the innermost essence of finitude. We have thus acquired a concept of finitude which is fundamental to the problematic of the laying of the foundation of metaphysics. If this laying of the foundation depends upon the question of knowing what man is, the indefiniteness of this question is in part overcome, since the question as to the nature of man has become more determinate.