41- فهم وجود و دازاین در بشر

اینکه بشر را معاملتی با موجودات است بدیهی است. در مواجهه با [عمل] بازنمایی موجودات، ما همواره می توانیم هر موجودی را مشخص نماییم: موجودی که شبیه ما نیست و آنکه همچنین مساوی ما نیست، موجودی که شبیه است به آنچه خود ما هستیم، و موجودی که شبیه خود ما نیست اما آنچه که عليرغم اين، به عنوان یک خود نفس، مساوی ماست. موجود برای ما شناخته شده است- اما وجود [چه؟] آیا دچار دِوار سرگیجه نمی گردیم Hهنگامی که [تلاش می کنیم تا] چنین چیزی را تعیین کنیم، حتی اگر می بایست آن را به شایستگی مفهوما درک کنیم؟ پس آیا وجود چیزی همچون عدم [das Nichts] نیست؟ در واقع نه کمتر از هگلی گفت: «وجود محض و عدم محض بدین لحاظ یکسانند.»290

 با پرسش درباره وجود ماهو، بر آستانه تیرگی کامل توقیف می شویم. با این حال شایسته است که پیش از موقع از این [آستانه] اعراض نکنیم، بلکه غرابت کامل فهم وجودH را به خودمان نزدیک تر کنیم. چرا که هر چند هم که تیرگی ای که وجود و معنای آن را محجوب می سازد نفوذ ناپذیر است، باز هم قطعی است که، در همه اوقات و در تمام حوزه های گشودگی موجودات، ما آنچه که وجود هست را می فهمیم برای اینکه خودمان را نگران و مشتغل به چه-هستی و چنین-هستی موجودات کنیم، برای اینکه اینکه-هستی را تجربه و مناقشه کنیم، برای اینکه درباره حق-هستی موجود تصمیم بگیریم، و برای اینکه آن را اشتباه کنیم. در هر بیانی از یک حکم به عنوان مثال «امروز تعطیل است»، ما «است» را می فهمیم و به همین میزان آن چیزی که وجود هست را [می فهمیم].

در فریاد «آتش» [ما می فهمیم] که: «آتش روی داده است<7>، کمک نیاز است، او که می تواند خودش را نجات دهد- کسی که می تواند وجود خودش را به ایمنی برساند- باید چنین کند!» اما در عین حال، اگر ما خودمان را به طور مشخص درباره موجود اظهار نمی کنیم و اگر در عوض به خاموشی به آن  مرتبط می گردیم، [اما باز هم] ما ویژگی های چه- هستی، که- هستی و حق-هستی آن را، که با یکدیگر عمل می کنند، گرچه به نحوی در پرده خفی، می فهمیم.

با هر احوالی که در آن «چیزی این طور یا آن طور است»، آنجا- بودن ما [دازاین ما] بر ما هویدا می گردد.H لذا ما وجود را می فهمیم، و در عین حال فاقد مفهومH هستیم.H چرا که به خاطر تمام پایداری و وسعت اش، این فهم ماقبل مفهومی از وجود اغلب کاملاً نا متعین است. گونه خاص وجود، فی المثل گونه چیزهای مادی، گیاهان، حیوانات، انسان ها، اعداد بر ما شناخته شده است لیکن این شناخته [در درک وجود] به ماهو غیر قابل بازشناسی است.F  به علاوه: وجود موجود، که به طور ماقبل مفهومی فهمیده می گردد در وسعت کاملش، پایداری اش و نامتعینی اش، به عنوان چیزی کاملاً ورای پرسش داده شده است. وجود به ماهو چنان به ندرت مورد پرسش قرار می گیرد که چنین می نماید که گویی چنین چیزی نی «است.»H

ادراک وجود، که به ایجاز ترسیم کرده ایم، بر مقام مطمئن و ایمن محض ترین بداهت می ماند. و باز هم، اگر ادراک وجود رخ نمی داد،a  Hبشر هرگز نمی توانست موجودی که هست باشد، و این امر چنین می بود صرف نظر از قوای شگفت انگیزی که بشر به آنها تجهیز گشته است.H به علاوه انسان موجودی است در میان موجودات به نحوی که برای انسان موجودی که خود اوست و موجودی که او نیست همیشه از پیش آشکار می گردند.H ما این نحوه وجود بشر را اگزیستانس<8> می نامیم. اگزیستانس تنها بر اساس بنیادهای ادراک وجود ممکن است.

در معاملت وی با موجوداتی که خویشتن او نیستند، او[دازاین] از پیش موجود را همچون آنچه از [جانب] آن او حفاظت می شود می یابد، همچون آنچه بدان وابسته است می یابد؛ همچون آنچیزی که، برای همه فرهنگ و تکنولوژی اش، هرگز نمی تواند بر آن سیطره یابد. انسانی که وابسته به موجودی است که خود او نیست، در عین حال بر موجودی که خودش هست هم مسلط نیست.H

§41. The Understanding of Being and Dasein in Human Beings

That we human beings comport ourselves toward beings is obvious. Faced with the task of representing beings, we can always specify any being: a being which is not like us and which is also not our equal, a being which is like we ourselves are, and a being which is not like us but which nevertheless, as a self, is our equal. The being is known to us — but Being? Are we not seized with vertigoH when we [try to] determine such a thing, even if we should comprehend it properly? Is Being then not something like the Nothing [das Nichts]? In fact, no less a person than Hegel said: “Pure Being and pure Nothing are thus the same.”290

With the question concerning Being as such, we are poised on the brink of complete obscurity. Yet it is worthwhile not to evade this prematurely, but to bring the full peculiarity of the understanding of BeingH closer to us. For as impenetrable as the obscurity is which shrouds Being and its meaning, still it remains certain that, at all times and in the entire field of the openness of beings, we understand what Being is in order to concern ourselves with the what-Being and the so-Being of beings, in order to experience and dispute the that-Being, in order to decide about the true-Being [Wahrsein] of the being, and in order to mistake it. In every expressing of a proposition, e. g., “today is a holiday,” we understand the “is,” and equally what Being is.

In the cry “Fire” [we understand] the following: “Fire has broken out,<7> help is needed, he who can save himself — who can bring his own Being to safety — should do so!” But at the same time, if we do not express ourselves in particular about the being and if instead we relate to it silently, we understand its characteristics of what-Being, that-Being, and true-Being, which function with one another, although in a veiled way.

With every mood wherein “something is this way or that,” our Being-there [Da-sein] becomes manifest to us.H We thus understand Being, and yet we lack the conceptHH. For all its constancy and breadth, this preconceptual understanding of Being is for the most part completely indeterminate. The specific manner of Being, e.g., of material things, of plants, animals, human beings, numbers, is known to us, but this knowledge is unrecognized for what it is. Furthermore: the Being of the being, which is understood preconceptually in its full breadth, constancy, and indeterminacy, is given as something completely beyond question. Being [Sein] as such comes into question so seldom that it appears as if there “is” nothing of the sort.H

The understanding of Being, which we have concisely sketched out, remains on the undisturbed and safe level of the purest self-evidentness. And yet, if the understanding of Being did not occur;a *H man could never be as the being which he is, and this would be so regardless of the wonderful faculties with which human beings have been equipped.H Moreover, man is a being in the midst of beings in such a way that for man the being which he is himself and the being which he is not are always already manifest.H We call this mode of the Being of human beings existence.<8> Existence is only possible on the grounds of the understanding of Being.

In man’s comportment toward beings which he himself is not, he already finds the being as that from which he is supported, as that on which he has depended, as that over which, for all his culture and technology, he can never become master. Depending upon the being which he is not, man is at the same time not master of the being which he himself is.H

41. Das Seinsverständnis und das Dasein im Menschen

Daß wir Menschen uns zu Seiendem verhalten, ist einleuchtend. Vor die Aufgabe gestellt, Seiendes vorzustellen, können wir jederzeit beliebiges Seiendes anführen: solches, was wir nicht sind und was auch nicht unseres gleichen ist, solches, was wir selbst sind, und solches, was wir nicht selbst sind, was aber gleichwohl als ein Selbst unseres gleichen ist. Seiendes ist uns bekannt — aber das Sein? Befällt uns nicht der Schwindel, wenn wir dergleichen bestimmen, es auch nur eigens fassen sollen? Ist das Sein nicht so etwas wie das Nichts? In der Tat, kein Geringerer als Hegel hat gesagt: „Das reine Sein und das reine Nichts ist also dasselbe”. 290

Mit der Frage nach dem Sein als solchem wagen wir uns an den Rand der völligen Dunkelheit. Doch gilt es, nicht vorzeitig auszuweichen, sondern die volle Eigentümlichkeit des Seinsverständnisses sich näherzubringen. Denn so undurchdringlich das Dunkel ist, das über dem Sein und seiner Bedeutung lagert, so gewiß bleibt, daß wir jederzeit und im ganzen Feld der Offenbarkeit des Seienden dergleichen wie Sein verstehen, um das Was- und So-sein des Seienden uns kümmern, das Daß-sein erfahren und bestreiten, über das Wahr-sein des Seienden entscheiden und es verfehlen. In jedem Aussprechen eines Satzes, z. B.: „heute ist Feiertag”, verstehen wir das „ist” und damit dergleichen wie Sein.

Im Ruf „Feuer!” liegt: „Feuer ist ausgebrochen, Hilfe ist nötig, rette sich — bringe sein eigenes Sein in Sicherheit — wer kann!” Aber auch wenn wir uns über das Seiende nicht eigens aussprechen, sondern uns schweigend zu ihm verhalten, verstehen wir seine aufeinander — obzwar verhüllt — eingespielten Charaktere des Was-seins, Daß-seins und Wahr-seins.

In jeder Stimmung, bei der „einem so oder so ist”, wird unser Da-sein uns offenbar. Wir verstehen also Sein und entbehren doch des Begriffes. Dieses vorbegriffliche Verstehen des Seins ist, bei aller Ständigkeit und Weite, meist ganz unbestimmt. Die spezifische Seinsart, z. B. der materiellen Dinge, der Pflanzen, Tiere, Menschen, Zahlen, ist uns bekannt, aber dieses Bekannte ist als solches unerkannt. Noch mehr: das in seiner ganzen Weite, Ständigkeit und Unbestimmtheit vorbegrifflich verstandene Sein des Seienden gibt sich in einer völligen Fraglosigkeit. Das Sein als solches wird so wenig zur Frage, daß es aussieht, als „gäbe” es dergleichen nicht.

Das so in knappen Zügen kenntlich gemachte Seinsverständnis hält sich in der ungestörten und ungefährdeten Ebene der reinsten Selbstverständlichkeit. Und doch, geschähe a das Verstehen von Sein nicht, der Mensch vermöchte als das Seiende, das er ist, nie zu sein, und wäre er auch mit noch so wunderbaren Vermögen ausgestattet. Der Mensch ist ein Seiendes, das inmitten von Seiendem ist, so zwar, daß ihm dabei das Seiende, das er nicht ist, und das Seiende, das er selbst ist, zumal immer schon offenbar geworden ist. Diese Seinsart des Menschen nennen wir Existenz. Nur auf dem Grunde des Seinsverständnisses ist Existenz möglich. 

Im Verhalten zum Seienden, das der Mensch nicht selbst ist, findet er das Seiende schon vor als das, wovon er getragen wird, worauf er angewiesen ist, dessen er im Grunde bei aller Kultur und Technik nie Herr werden kann. Angewiesen auf das Seiende, das er nicht ist, ist er zugleich des Seienden, das er je selbst ist, im Grunde nicht mächtig.

§ 41. — La compréhension de l’être et le Dasein dans l’homme.

Il est évident que nous, hommes, avons un comportement envers l’étant. Si nous nous interrogeons à propos de l’étant, nous pouvons constamment nous référer à quelque étant présent : ce sera, soit un étant que je ne suis pas et qui n’est pas mon semblable, soit un étant que je suis moi-même, soit un étant que je ne suis pas moi-même mais qui, parce qu’il est un soi, est mon semblable. L’étant nous est connu — mais l’être ? Ne sommes-nous pas pris de vertige si nous essayons de le déterminer ou seulement de le considérer en lui-même? L’être n’est-il pas semblable au néant? De fait, Hegel lui-même l’a dit : « L’être pur et le néant pur sont donc la même chose 1 . »

La question de l’être comme tel nous conduit au bord de la plus complète obscurité. Cependant, ne nous décourageons pas prématurément et tâchons de préciser tout ce qu’a de particulier la compréhension de l’être. Car, en dépit de l’obscurité, qui paraît impénétrable, enveloppant I’« être » et sa signification, il demeure incontestable qu’à tout instant et partout où l’étant nous apparaît, nous disposons d’une certaine compréhension de l’être : nous nous préoccupons de l’essence [Was-sein] et de l’être-tel de l’étant; nous expérimentons ou contestons le fait d’être [Dass-sein], décidons, au risque de nous tromper, de son être-vrai [Wahr-sein]. L’énonciation de toute proposition, par exemple « aujourd’hui est un jour férié », implique une compréhension du « est » et, par là, une certaine compréhension de l’être.

Le cri « au feu » nous fait comprendre qu’un incendie s’est déclaré, qu’un secours est nécessaire, que chacun doit se sauver comme il peut, c’est-à-dire mettre son propre être en sécurité. Mais même lorsque nous ne nous prononçons pas explicitement à l’égard de l’étant, lorsque, en silence, nous prenons attitude à son endroit, nous comprenons — quoique implicitement — l’intrication de son essence [Was-sein], de sa réalité [Dass­- sein] et de sa vérité [Wahr-sein].

Notre propre existence [Da-sein] nous devient manifeste en chacune de nos dispositions affectives; on se sent être disposé de telle ou de telle manière. Nous comprenons donc l’être quoique son concept nous manque. Cette compréhension préconceptuelle de l’être, si constante et étendue qu’elle soit, est le plus souvent totalement indéterminée. Le mode d’être spécifique, par exemple des choses matérielles, des plantes, des animaux, des hommes, des nombres, nous est connu, mais ce qui est ainsi connu n’est pas reconnu comme tel. Bien plus, cette compréhension préconceptuelle de l’être de l’étant se donne selon toute son étendue, dans toute sa constance et dans toute son indétermination, comme soustraite à toute question. L’être comme tel est si peu mis en question que, en apparence, il n’ « est » pas.

Cette compréhension de l’être, telle que nous l’avons brièvement esquissée, demeure au niveau de l’« évidence » [Selbstverständlichkeit] la plus pure, la plus naïve et la plus assurée. Pourtant, si cette compréhension de l’être ne se produisait pas, l’homme ne pourrait jamais être l’étant qu’il est, fût-il pourvu des plus exceptionnelles facultés. L’homme est un étant qui se trouve au milieu des étants, de telle manière que l’étant qu’il n’est pas et l’étant qu’il est lui-même lui sont toujours-déjà manifestes. Nous appelons ce mode d’être existence. L’existence n’est possible que fondée sur la compréhension de l’être.

Dans son comportement à l’égard de l’étant qu’il n’est pas lui-même, l’homme découvre l’étant comme ce par quoi il est porté, à quoi il est ordonné et que, au fond, sa culture et sa technique ne lui permettent jamais d’asservir. Ordonné à l’étant qu’il n’est pas, il n’est pas non plus fondamentalement maître de l’étant qu’il est lui-même.

§ 41. The Comprehension of Being and the Dasein in Man

That we, as men, have a comportment [Verhalten] to the essent is evident. Faced with the problem of representing the essent, I can always refer to some particular essent or other—whether it be such that I am not and which is not my like, or such that I am myself, or such that I am not but because it is a self is my like. The essent is known to us—but Being? Are we not seized with vertigo when we try to determine it or even to consider it as it is in itself? Does not Being resemble Nothing? In fact, no less a person than Hegel has said it: “Pure Being and pure Nothing are, then, the same.”15

With the question of Being as such we are poised on the brink of complete obscurity. Yet we should not turn away prematurely but should seek to bring this comprehension of Being in all its singularity closer to us. For despite the seemingly impenetrable obscurity which envelops Being and its signification, it remains incontestable that at all times and wherever the essent appears to us, we have at our disposal a certain comprehension of Being. We concern ourselves with the what-being and thus-being of the essent, acknowledge or dispute its that-being and, at the risk of deceiving ourselves, come to decisions concerning its being-true [Wahr-sein]. The assertion of every proposition, e.g., “Today is a holiday,” implies an understanding of the “is” and, hence, a certain comprehension of Being.

In the cry “Fire!” we understand that there is a fire, that help is necessary, that everyone must save himself, i.e., secure his being as best he can. And even when we do not say anything about an essent, even when in silence we assume an attitude toward it, we understand, although implicitly, its mutually compatible what-being, that-being, and being-true.

In every mood wherein “things are this or that way” with us, our own Da-sein is manifest to us. We have, therefore, an understanding of Being even though the concept is lacking. This preconceptual comprehension of Being, although constant and far-reaching, is usually completely indeterminate. The specific mode of Being, for example, that of material things, plants, animals, men, numbers, is known to us, but what is thus known is not recognized as such. Furthermore, this preconceptual comprehension of the Being of the essent in all its constancy, amplitude, and indeterminateness is given as something completely beyond question. Being as such is so little in question that apparently it “is” not.

This comprehension of Being, such as we have briefly sketched it, remains on the level of the purest, most assured, and most naïve patency [Selbstverständlichkeit], and yet if this comprehension of Being did not occur, man could never be the essent that he is, no matter how wonderful his faculties. Man is an essent in the midst of other essents in such a way that the essent that he is and the essent that he is not are always already manifest to him. We call this mode of Being existence,16  and only on the basis of the comprehension of Being is existence possible.

In his comportment to the essent which he himself is not, man finds it to be that by which he is sustained, on which he is dependent, and over which, for all his culture and technique, he never can be master. Furthermore, dependent on the essent that he is not, man is, at bottom, not even master of himself.