148
پس نسبت به هر موجودی، چه-هستی و اینکه-هستی «وجود دارد»، essentia وexistentia [ماهیت و وجودبالفعل]، امکان و فعلیت. آیا «وجود» اینجا[در هر دو عبارت] یک چیز معنی می دهد؟ اگر نه، چگونه است که وجود در چه-هستی و اینکه-هستی از هم جدا شده است؟ آیا این امر آنقدر تفاوت بدیهی است – essentia وexistentia – همانطور که سگ ها هستند و همچنین گربه ها هستند، یا مسأله ای در اینجا منتظر ماست که سر انجام باید مطرح گردد و اینکه آشکارا می تواند مطرح گردد فقط اگر آنچه که درباره آن پرسیده می گردد، بشود: وجود به ماهو چیست؟
بدون پرداختی از این پرسش، آیا ما فاقد هر گونه افقی برای تلاش به «تعریف» نمودن ماهیت ماهو و «توضیح» دادن فعلیت بالفعل نیستیم؟H
و آیا معنای وجود به عنوان حقیقی-بودن، که به صرافت در هر «است»ِ هر گزاره ای خواه بطور مصرح یا نا مصرح آشکار می گردد (اما نه فقط در آنجا)، در عین حال همیشه با تفصیل فوق الذکر وجود به چه-هست و اینکه- هست، که [این تفصیل] در نسبت با بنیاد امکانش و نوع ضرورتش مبهم بود، در آمیخته نیست ؟289 H
آیا آنچه که در مسأله لفظی «وجود» قرار دارد از پیش آنقدر کافی و آنقدر مهم نیست؟ آیا رواست درنگ کردن طولانی تر با عدم تعین پرسش وجود، یا باید حتی گامی باز هم اصیل تر را به سوی پرداخت این پرسش خطر کنیم؟
پرسش «وجود به چه معناست؟» چگونه می بایست پاسخ اش را بیابد اگر اینکه از کجا به طور کلی می توانیم انتظار این پاسخ را داشته باشیم مبهم بماند؟ آیا نباید ابتدا بپرسیم: کلاً از کجا نظرگاهی اخذ می کنیم که از آن وجود به ماهو را معین می نماییم و بنابراین مفهومی از وجود را تحصیل می کنیم که از درون آن امکان و ضرورت تصریفات/تفصیلات ذاتی وجود قابل فهمH گردد؟ لذا پرسش «فلسفه اولی»، یعنی «موجود به ماهو چیست؟»، باید ما را به عقب تر از پرسش «وجود به ماهو چیست؟» سوق دهد، به پرسشی باز هم مقدم تر که [بیان می کند]: به طور کلی از کجا می بایست درک کنیم همچون وجود را، با تمام غنای تصریفات/تفصیلات و اشاراتی که در آن قرار دارد؟H
حال، اگر یک ارتباط درونی تری بین بنیانگذاری برای متافیزیک و پرسش مربوط به محدودیت بشر وجود دارد، پس پرداخت اصیل تر پرسش وجود که اکنون حاصل شده به نحو اولیه تری ارتباط ذاتی اش را با مسأله محدودیت آشکار خواهد کرد.H
اما برای معرفی این امر هنوز هم غیر شفاف است، مشخصاً چون احتمالا ما به هیچ وجه متوقع چنین رابطه ای نسبت به پرسشی که بروز کرده است نیستیم. این پرسش در سؤالات فوق الذکر کانت ممکن است موضوعیت داشته باشد: رخصت چه امیدی دارم؟H ، وغیره. چگونه پرسش وجود، مشخصاً در شکلی که در آن اکنون پرورده شده است به عنوان پرسش مربوط به امکان فهم مفهومی وجود به طور کلیF ، می بایست ارتباطی ذاتی با محدودیت بشر داشته باشد؟ Hدر انتولوژی انتزاعیِ متافیزیکی که رویکردش از ارسطو مشتق می گردد، پرسش وجود احتمالا یک معنای خاصی بگیرد، و اینگونه احتمالا دعوی حق یک مسأله ویژه ای را نماید که فاضلانه و کمابیش ارتودکس است. علیرغم این، ربط ذاتی به محدودیت در بشر آشکار نیست.H
اما اگر تا کنون صورت اصیل مسأله وجود را در رویکرد نشأت گرفته از پرسش ارسطویی توضیح داده ایم،H این امر بیانگر این نیست که منشأ این مسأله نیز آنجا قرار دارد. بعکس: فلسفه ورزی حقیقی تنها آنگاه خواهد توانست پرسش از وجود را پیدا کند که این پرسش به درونی ترین ماهیت فلسفه وابسته باشد، که خودش تنها به منزله امکانی تعیین کنندهa از آن دازاین بشری است.H
اگر درباره امکان ادراک مفهومی چیزی همچون وجود می پرسیم، پس این «وجود» را جعل و تحکماً به مسأله ای تبدیل نمی کنیم که تا شاید دوباره پرسشی از سنت فلسفی را به عهده گیریم. بلکه آنچه درباره آن پرسیده می شود امکانb ادراک مفهومی چیزی است که همه ما به منزله بشر از پیش و دائماً درک می کنیم.H به نوبه خود، پرسش وجود به عنوان پرسشی راجع به امکان مفهوم وجود،H از فهم ماقبل مفهومی وجود ناشی می شود.H لذا پرسش مربوط به امکان مفهوم وجود یک بار دیگر گامی را به عقب به سوی پرسش مربوط به ماهیت فهم وجود به طور کلی نهاده است. لذا کار بنیانگذاری برای متافیزیک، [چنانچه] به نحو اصیل تری فهمیده شود، به توضیح امکان ذاتی برای فهم وجود تبدیل می گردد.H پرداخت پرسش وجود که بدین گونه تلقی گردد برای اولین بار ایجاب می کند تصمیم راجع به اینکه آیا و اینکه به چه نحو مسأله وجود به نفسه ارتباط درونی ای با محدودیت در بشر نشان می دهد.
To every being, then, “there is” what-Being and that-Being, essentia and existentia, possibility and actuality. Does “Being” mean the same thing here [in both expressions]? If not, how is it that the Being in what-Being and that-Being has been split? Is there this all too self-evident difference — essentia and existentia — which was snatched up, just as there are dogs and also cats, or is there a problem awaiting us here which finally must be posed and which obviously can only be posed if what is asked about becomes, what is Being as such?
Without a working-out of this question, are we not lacking any horizon for the attempt to “define” the essentiality of the essence and to “explain” the actuality of the actual?H
And is not the meaning of Being as true-Being, which plainly comes to light in every “is” of every proposition whether expressed or unexpressed (but not just there), at the same time always intertwined with the previously cited articulation of the Being in what-Being and that-Being, which was obscure with regard to the ground of its possibility and the type of its necessity?289H
Is not what lies contained in the problem word “Being” already more than sufficient and all too important? Is it permissible any longer to abide by the indeterminacy of the Question of Being, or must we even risk a still more original step toward the working-out of this question?
How is the question “What does Being mean?” to find its answer if it remains obscure as to from whence in general we can come to expect this answer? Must we not first ask: From whence in general do we lay hold of the point of view from which to determine Being as such and thus to win a concept of Being from out of which the possibility and the necessity of the essential articulation of Being becomes understandable?H Hence the question of “First Philosophy,” namely, “What is the being as such?” must drive us back beyond the question “What is Being as such?” to the still more original question: From whence in general are we to comprehend the like of Being, with the entire wealth of articulations and references which are included in it?H
Now, if a more intrinsic connection exists between the laying of the ground for metaphysics and the question concerning finitude in human beings, then the more original working-out of the Question of Being now achieved will reveal in a more elementary manner its essential relation to the problem of finitude.H
But for the present this is still opaque, particularly since we may not be inclined at all to expect such a relation to the question which has come up. It may be at issue in Kant’s previously cited questions: What am I allowed to hope?H, etc. Yet, how is the question of Being, particularly in the form in which it has now been developed as the question concerning the possibility of comprehending Being in general, to have an essential relation to the finitude in human beings?H Within the abstract ontology of a metaphysics which derives its orientation from Aristotle, the Question of Being may acquire a certain sense, and so it may claim the right of a special problem which is scholarly and more or less unorthodox. Nevertheless, an essential relation to finitude in human beings is not obvious.H
But if up to now we have clarified the original form of the problem of Being in the orientation derived from the Aristotelian question, this is not to say that the origin of this problem also lies thereH. On the contrary: authentic philosophizing will only then be able to come upon the Question of Being if this question belongs to the innermost essence of Philosophy, which itself is only as a decisive possibilitya of human DaseinH.
If we ask about the possibility of comprehending something like Being, we do not then invent this “Being” and violently force it into [becoming] a problem in order, perhaps, to take up again a question from the philosophical tradition. Rather, what is asked about is the possibilityb of comprehending what all of us as human beings already and permanently understandH. For its part, the Question of Being as a question concerning the possibility of the concept of Being,H springs forth from the preconceptual understanding of BeingH. Thus the question concerning the possibility of the concept of Being is once again driven back a step to the question concerning the essence of the understanding of Being in general. The task of the laying of the ground for metaphysics, grasped in a more original way, is therefore transformed into the elucidation of the inner possibility for the understanding of Being.H The working-out of the Question of Being so conceived brings about for the first time the decision as to whether and in what way the problem of Being by itself shows an inner relation to finitude in human beings.
An jedem Seienden „ gibt es” so Was-sein und Daß-sein, essentia und existentia, Möglichkeit und Wirklichkeit. Heißt hier „Sein” je dasselbe? Wenn nicht, woran liegt es, daß das Sein in Was-sein und Daß-sein gespalten ist? Gibt es diesen allzu selbstverständlich aufgerafften Unterschied — essentia und existentia — so, wie es Hunde und auch Katzen gibt, oder liegt hier ein Problem, das endlich gestellt werden muß und das offenbar nur gestellt werden kann, wenn gefragt wird, was das Sein als solches sei?
Fehlt ohne die Ausarbeitung dieser Frage nicht jeder Horizont für den Versuch, die Wesenheit des Wesens zu „definieren” und die Wirklichkeit des Wirklichen zu „erklären”?
Und verschlingt sich nicht mit der genannten, hinsichtlich ihres Möglichkeitsgrundes und der Art ihrer Notwendigkeit dunklen, Artikulation des Seins in Was-sein und Daß-sein zugleich immer die Bedeutung von Sein als Wahr-sein, das handgreiflich in jedem „ist” jedes gesprochenen und unausgesprochenen Satzes — aber nicht nur erst da — zutage kommt 289?
Ist es nicht schon übergenug und allzu gewichtig, was da in dem Problemwort „Sein” beschlossen liegt? Darf es längerhin bei der Unbestimmtheit der Seinsfrage bleiben, oder muß sogar ein noch ursprünglicherer Schritt zur Ausarbeitung dieser Frage gewagt werden?
Wie soll die Frage: was heißt Sein? ihre Antwort finden, wenn dunkel bleibt, von woher die Antwort überhaupt erwartet werden kann? Muß nicht zuvor gefragt werden: worauf nehmen wir überhaupt den Hinblick, um von dort her das Sein als ein solches zu bestimmen und so einen Begriff des Seins zu gewinnen, aus dem die Möglichkeit und die Notwendigkeit der wesenhaften Artikulation des Seins verständlich werden? So muß die Frage der „ersten Philosophie”, was das Seiende als solches sei, über die Frage, was das Sein als solches sei, zurückgetrieben werden zu der noch ursprünglicheren: von wo aus ist dergleichen wie Sein, und zwar mit dem ganzen Reichtum der in ihm beschlossenen Gliederungen und Bezüge, überhaupt zu begreifen?
Wenn nun ein innerer Zusammenhang zwischen der Grundlegung der Metaphysik und der Frage nach der Endlichkeit im Menschen besteht, dann wird die jetzt erreichte ursprünglichere Ausarbeitung der Seinsfrage deren wesenhaften Bezug zum Problem der Endlichkeit elementarer bekunden.
Aber zunächst ist dieser immer noch undurchsichtig, zumal da man überhaupt nicht geneigt sein möchte, der aufgerollten Frage eine solche Beziehung zuzumuten. Sie mag bei den genannten Kantischen Fragen: Was darf ich hoffen? usf. vorliegen. Wie soll jedoch die Seinsfrage und gar noch in ihrer jetzt entwickelten Gestalt als Frage nach der Möglichkeit des Begreifens von Sein überhaupt eine Wesensbeziehung zur Endlichkeit im Menschen haben? Die Seinsfrage mag innerhalb der abstrakten Ontologie einer an Aristoteles orientierten Metaphysik einen Sinn gewinnen und so das Recht eines gelehrten, mehr oder minder eigenwilligen Sonderproblems beanspruchen; ein wesenhafter Bezug zur Endlichkeit im Menschen ist jedoch nicht ersichtlich.
Doch wenn bisher die ursprüngliche Gestalt des Seinsproblems in der Orientierung an der Aristotelischen Frage verdeutlicht wurde, so sagt das nicht, daß dort auch der Ursprung dieses Problems liege. Im Gegenteil: das eigentliche Philosophieren wird nur dann auf die Seinsfrage stoßen können, wenn diese Frage zum innersten Wesen der Philosophie gehört, die selbst nur ist als eine entscheidende Möglichkeit a des menschlichen Daseins.
Wenn nach der Möglichkeit des Begreifens von so etwas wie Sein gefragt wird, dann ist dieses „Sein” nicht erdacht und gewaltsam in ein Problem gezwungen, etwa gar, um eine Frage der philosophischen Überlieferung wieder aufzunehmen. Gefragt wird vielmehr nach der Möglichkeit b des Begreifens dessen, was wir alle als Menschen schon und ständig verstehen. Die Seinsfrage als Frage nach der Möglichkeit des Begriffes vom Sein entspringt ihrerseits aus dem vorbegrifflichen Seinsverständnis. So wird die Frage nach der Möglichkeit des Seinsbegriffes noch einmal um eine Stufe zurückgetrieben zur Frage nach dem Wesen des Verstehens von Sein überhaupt. Die ursprünglicher ergriffene Aufgabe der Grundlegung der Metaphysik verwandelt sich demnach in die Aufhellung der inneren Möglichkeit des Seinsverständnisses. Die Ausarbeitung der so gefaßten Seinsfrage bringt erst die Entscheidung darüber, ob und in welcher Weise das Seinsproblem einen inneren Bezug zur Endlichkeit im Menschen bei sich führt.
Tout étant « possède » ainsi talité d’être et facticité d’être, essentia et existentia, possibilité et réalité. « Etre » a-t-il le même sens dans toutes ces expressions? Et si non, à quoi tient donc que l’être se scinde en τί ἐστιν et ðτι ἐστιν? Cette distinction d’essentia et d’existentia, acceptée sans discussion, revient-elle à une simple constatation, comme on constate qu’il y a chien et chat, ou s’agit-il ici d’un problème qu’il convient enfin de poser, ce que manifestement on ne pourra qu’en s’interrogeant sur ce qu’est l’être comme tel?
N’est-il pas vrai que si l’on s’abstient de développer cette question, toute tentative de « définir » l’essentialité de l’essence et d’« expliquer » la réalité du réel est privée d’horizon?
Et la distinction considérée de la quiddité et du fait d’être, distinction dont le fondement de possibilité et le mode de nécessité demeurent obscurs, ne se lie-t-elle pas à la notion de l’être comme être-vrai? Cette dernière n’apparaît-elle pas dans le « est » de toute proposition, exprimée ou non, et d’ailleurs pas seulement là 1 ?
Ceci ne suffit-il pas à faire ressortir la portée de ce vocable problématique, être? Faut-il en rester à l’indétermination de la question de l’être ou devons-nous risquer une démarche plus originelle encore en vue de développer cette question?
Comment la question de l’être pourra-t-elle trouver une réponse, s’il demeure obscur en quelle direction nous pouvons nous attendre à lui trouver cette réponse? Ne faut-il pas demander auparavant dans quelle direction il convient de porter le regard, afin que, sous cette perspective, nous puissions déterminer l’être comme tel et former un concept de l’être à partir duquel la possibilité et la nécessité de son articulation essentielle deviendront compréhensibles? Ainsi la question de la « philosophie première » : « qu’est-ce que l’étant comme tel? », après s’être transformée en cette autre : « qu’est-ce que l’être comme tel? », doit être ramenée à une question plus originelle encore : à partir de quoi pourra-t-on comprendre une notion comme celle de l’être, selon toutes ses richesses et avec l’ensemble des articulations et relations qu’elle comporte?
Si donc il existe un lien interne entre l’instauration du fondement de la métaphysique et la question de la finitude dans l’homme, l’élaboration plus originelle, que la question de l’être reçoit ici, fera apparaître plus nettement la relation essentielle de cette question au problème de la finitude.
Mais au premier abord ce lien demeure obscur, surtout parce qu’on n’est généralement pas porté à attribuer pareille relation à la question débattue. Cette relation est, certes, évidente pour les questions de Kant que nous avons citées. Mais comment la question de l’être, surtout sous la forme où elle est développée, c’est-à-dire comme question sur la possibilité de comprendre l’être, peut-elle entretenir une relation essentielle à la finitude de l’homme? Sans doute la question de l’être est susceptible de recevoir un sens dans le cadre d’une ontologie abstraite inspirée de la métaphysique d’Aristote, et ainsi peut-elle se présenter, avec quelque apparence de raison, comme un problème spécial, problème d’ailleurs savant et plus ou moins artificiel. Mais quant à établir une relation essentielle entre ce problème et celui de la finitude dans l’homme, on n’en soupçonne pas la possibilité.
Si jusqu’ici nous avons précisé la forme originelle du problème de l’être à la lumière de la question aristotélicienne, nous n’affirmons pas par là qu’il faut trouver chez Aristote l’origine de ce problème. La pensée philosophique authentique ne pourra vraiment découvrir la question de l’être, que si cette question s’intègre à l’essence intime de la philosophie, qui elle-même n’existe que sous la forme d’une possibilité fondamentale de l’homme.
Si on s’interroge sur la possibilité de saisir une notion comme celle de l’être, ce n’est point qu’on invente cette notion, qu’on la coule artificiellement en problème, à seule fin de reprendre une question de la tradition philosophique. On s’interroge bien plutôt sur la possibilité de saisir ce que nous tous, en tant qu’hommes, comprenons constamment et avons toujours déjà compris. La question de l’être, comme question de la possibilité du concept d’être, jaillit de la compréhension préconceptuelle de l’être. Ainsi la question de la possibilité du concept d’être se trouve, encore une fois, reculée d’un degré et transformée en question sur l’essence de la compréhension de l’être en général. Le problème de l’instauration du fondement de la métaphysique, originellement appréhendé, devient donc une explication de la possibilité intrinsèque de la compréhension de l’être. L’élaboration de la question de l’être ainsi conçue permet seule de décider si et en quelle manière le problème de l’être comporte une relation intrinsèque à la finitude dans l’homme.
In every essent “there is” what-being and that-being [Dass-sein], essentia and existentia, possibility and reality. Has “being” the same meaning in these expressions? If not, why is it that Being is divided into what-being and that-being? Does this distinction between essentia and existentia, a distinction which is accepted as self-evident, resemble that between cats and dogs, or is there a problem here which must finally be posed and which can be posed only by asking what Being as such is?
Is it not true that if we fail to develop this question, the attempt to “define” the essentiality of essence and to “explain” the reality of the real will be deprived of a horizon?
And is not the distinction between what-being and that-being, a distinction whose basis of possibility and mode of necessity remain obscure, entwined with the notion of Being as being-true[Wahr-sein]? And does not this last notion come to light in the “is” of every proposition—and not only there—whether expressed or not?14
Considering what lies concealed in this problem-word “Being,” have we not reason enough to attempt to clarify it? Is it necessary that this question of Being remain indeterminate, or should we venture an even more primordial course of action in order to work this question out?
How is the question, “What is the meaning of Being?” to find an answer if the direction from which the answer can be expected remains obscure? Must we not first ask in what direction it is advisable to look in order from this perspective to be able to determine Being as such and thus obtain a concept of Being with reference to which the possibility and necessity of its essential articulation will become comprehensible? So the question of “first philosophy,” namely, “What is the essent as such?” must force us back beyond the question “What is Being as such?” to the still more fundamental question : Whence are we to comprehend a notion such as that of Being, with the many articulations and relations it includes?
Therefore, if there exists an internal connection between the laying of the foundation of metaphysics and the question of the finitude in man, the more primordial elaboration of the question of Being now attained will exhibit in a more elemental way the essential relation of this question to the problem of finitude.
But at first sight, this connection remains obscure, above all since one is not generally inclined to attribute such a relation to the question under consideration. This relation is certainly evident in Kant’s questions cited above, but how can the question of Being, particularly in the form in which it is now developed, i.e., as a question of the possibility of the comprehension of Being, have an essential relation to the finitude in man? Within the framework of the abstract ontology inspired by the metaphysics of Aristotle, the question of Being may acquire a certain sense and so be presented with some justification as a special problem, a problem that is scholarly but more or less artificial. But there seems to be no evidence of an essential relation between this problem and that of the finitude in man.
If up to this point we have endeavored to clarify the original form of the problem of Being by orienting it on the Aristotelian question, this does not imply that the origin of this problem is to be found in Aristotle. On the contrary, authentic philosophical thinking will be able to come upon the question of Being only if this question belongs to the innermost essence of philosophy, which in turn exists only as a fundamental possibility of human Dasein.
When we raise the question as to the possibility of understanding a notion such as that of Being, we do not thereby invent this notion and artificially make a problem of it in order merely to take up again a question characteristic of philosophical tradition. Rather, we are raising the question of the possibility of comprehending that which, as men, we already understand and have always understood. The question of Being as a question of the possibility of the concept of Being arises from the preconceptual comprehension of Being. Thus, the question of the possibility of the concept of Being is once again forced back a step and becomes the question of the possibility of the comprehension of Being in general. The task of the laying of the foundation of metaphysics, grasped in a more original way, becomes, therefore, that of the explication of the intrinsic possibility of the comprehension of Being. The elaboration of the question of Being thus conceived first enables us to decide if, and in what way, the problem of Being in itself bears an intrinsic relation to the finitude in man.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH