40- پرداخت اصیل پرسش وجود به عنوان طریق به مسأله محدودیت در بشر

پرسش بنیادی φύσιολόγοι288 باستان در مورد موجودات به طور کلی (مربوط به λόγος درباره φύσις) – و این بسط متافیزیک از آغازش تا زمان ارسطو است- از عدم تعین و غنای کلیت اولیه اش ساخته شد تا به تعین هر دو طریق پرسشگری [انجامید] که بنا به نظر ارسطو فلسفه ورزی حقیقی را می سازند.H

هر چند که ارتباط این دو طریق مبهم باقی می ماند، با این حال از یک جهت برقرار نمودن ترتیبی از تقدم بین آنها نیز ممکن است. اگر پرسش راجع به موجود به عنوان یک کل و در اقسام اصلی آن از قبل فهم خاصی از آنچه که موجود به ماهو هست را مفروض می گیرد، پس پرسش ازὂν ᾗ ὄν باید بر پرسش از موجود به عنوان یک کل پیشی گیرد. پرسش از آنچه موجود به طور کلی[in general] و موجود به ماهو هست، در ترتیب پیگیری ممکن از یک معرفت بنیادی از موجود به عنوان یک کل[as a whole]H پرسش اول است. اما اینکه آیا این اولویت در ترتیب بخشی خود-تاسیس گری تعیین کننده متافیزیک هم به آن [پرسش ὂν ᾗ ὄν ] تعلق می یابد، پرسشی است که ما در اینجا می توانیم فقط اشاره کنیم. [ هایدگر در اینجا بعکس تقدم را به پرسش موجود به عنوان «کل» خواهد داد.]

اما آیا پرسش کلی τί τὸ ὄν چنان نامتعین نیست که کلاً دیگر پرسیده نشود، و آیا ما را از هر سرنخی راجع به اینکه کجا و چگونه پاسخ به آن می بایست جستجو گردد باز نمی دارد؟

در پرسش راجع به آنچه که موجود به ما هو ممکن است باشد، ما آنچه که به طور کلی موجود به ماهو یک موجود را معین می سازد پرسیده ایم. ما آن را وجود موجود می نامیم، و پرسش مربوط به آن را پرسش وجود می نامیم. این پرسش درباره آنچه موجود به ماهو را معین می سازد می پرسد. این تعین گری باید در چگونگی تعین گری اش شناخته شود، باید تفسیر گردد، یعنی، باید فرا چنگ آید، به عنوان چنین و چنان. اما برای اینکه بتوان تعین ذاتی موجود توسط وجود Hرا به چنگ آورد، خود تعین گری باید به کفایت قابل فهم باشد؛ وجود به ماهو، و نه موجود به ماهو، باید ابتدا فرا چنگ آورده شود. لذا در پرسش τί τὸ ὄν (موجود چیست؟) پرسش اصیل تری نهفته است: وجود، که از قبل در هر پرسشی پیش-فهم است، به چه معناست؟

اگر پرسش τί τὸ ὄν از پیش آنقدر غیر قابل ادارک است، پس چگونه چیزی متقدم تر و در واقع «بسیط تر» [همچون وجود] صدور یک پرابلماتیک انضمامی را ممکن می سازد؟

اما برای بررسی اینکه چنین پرابلماتیک انضمامی ای خود را ظاهر می کند، رجوعی به چیزی در فلسفه باستان که آنقدر [به سادگی] به منزله امری بدیهی پذیرفته شده است کافی استH. ما موجودی را که در هر نوع نسبتی بر ما آشکار می گردد با رجوع به چه- هستی اش (τί ἐστιν) تعیین می کنیم و به پرسش می گیریم. فلسفه این چه-هستی را ماهی (ماهیت) می نامد. این چیستی، یک موجود را در آنچه که هست ممکن می سازد. H لذا عنوان امکان (امکان درونی) همچنین برای شئیت یک چیز(realitas) هم به کار می رود. جلوه (εἶδος) یک موجود همان خبر را [در پاسخ به] پرسش از آن چه هست می دهد. لذا چه-هستی موجود آیدیاH نامیده شد.

آنگاه نسبت به هر موجودی این پرسش مطرح می شود، یا همواره از قبل پاسخ داده شده است، که آیا موجود با این چه-هستی معین- ممکن است باشد یا ناممکن است باشد. لذا ما همچنین موجود را بر اساس «اینکه-هست»<6> اش (ὅτι ἔστιν)،که فلسفه عادت کرده است بنا به اصطلاح شناسی آن را به existentia (actuality) [وجود بالفعل (فعلیت)] بنامد.

§40. The Original Working-Out of the Question of Being as the Way to the Problem of Finitude in Human Beings

The fundamental question of the ancient φνσιολόγοι288 concerning beings in general (concerning the λόγος about the φύσις) was built up — and that is the inner development of metaphysics from its beginning to the time of Aristotle — from the indeterminacy and fullness of its initial universality to the determinacy of both directions of questioning which, according to Aristotle, constitute authentic philosophizingH.

As obscure as their connection also remains, still in one respect it is possible to establish an order of precedence between them. If the question concerning the being as a whole and in its principle divisions already presupposes a certain grasping of what the being is as such, then the question of the ὂν ᾗ ὄν must take precedence over the question of the being as a whole. The question of what the being in general and as such is, is the first one in the order of the possible pursuit of a fundamental knowledge of the being as a wholeH. Whether this priority also falls to it in the ordering of the decisive self-grounding of metaphysics, however, is a question that we can only mention here.

But is not the general question τί τὸ ὄν so indeterminate that in general it is no longer asked, and it denies us any clue as to where and how an answer to it is to be sought?

In the question as to what the being as such might be, we have asked what generally determines the being as a being. We call it the Being of the being, and we call the question concerned with it the Question of Being. It asks about what determines the being as such. This determining should be known in the How of its determining, it should be interpreted, i.e., it should be grasped, as such and such. In order to be able to grasp the essential determinacy of the being through Being, however, the determining itself must be sufficiently comprehensibleH; Being as such, and not the being as such, must first be grasped. Thus in the question τί τὸ ὄν (What is the being?) lies the more original question: What does Being mean, which is already understood in advance in every question?

If the question τί τὸ ὄν is already incomprehensible enough, how then can one more original and indeed “more abstract” allow a concrete problematic to spring forth?

In order to verify that such a [concrete problematic] presents itself, however, a reference to something in ancient philosophy which has been accepted as all too self-evident will sufficeH. We determine and interrogate with reference to its what-Being (τί ἐστιν) the being which is manifest to us in every type of relationship [we have] to it. Philosophy calls this what-Being essentia (essence). It makes a being possible in that which it isH. Therefore, the designation possibilitas (inner possibility) also stands for the thingness of a thing (realitas). The appearing (εἶδος) of a being gives the same information [in response] to the question of what it is. The what-Being of the being is therefore called ἰδέα.H

To every being the question then arises, or it has always already been answered, whether it — the being with this determinate what-Being — might be, or rather might not be. Hence, we also determine the being according to its “that-Being”<6> (ὅτι ἔστιν) , which philosophy is accustomed to expressing terminologically as existentia (actuality).

40. Die ursprüngliche Ausarbeitung der Seinsfrage als Weg zum Problem der Endlichkeit im Menschen

Die grundsätzliche Frage der alten φνσιολόγοι 288 nach dem Seienden überhaupt (nach dem λόγος der φύσις) hat sich — und das ist die innere Entwicklung der antiken Metaphysik von ihren Anfängen bis zu Aristoteles — aus der Unbestimmtheit und Fülle ihrer anfänglichen Universalität zur Bestimmtheit der beiden Fragerichtungen ausgebildet, die laut Aristoteles das eigentliche Philosophieren ausmachen.

So dunkel auch ihr Zusammenhang bleibt, in einer Hinsicht läßt sich doch eine Rangordnung zwischen beiden herausheben. Sofern die Frage nach dem Seienden im Ganzen und in seinen Hauptbezirken schon ein gewisses Begreifen dessen, was das Seiende als solches sei, voraussetzt, muß die Frage nach dem ðν ᾗ ðν der Frage nach dem Seienden im Ganzen vorgeordnet werden. Die Frage, was das Seiende überhaupt als solches sei, ist die erste in der Ordnung der möglichen Durchführung einer grundsätzlichen Erkenntnis des Seienden im Ganzen. Ob ihr aber dieser Vorrang auch in der Ordnung der entscheidenden Selbstbegründung der Metaphysik zufällt, ist eine Frage, die hier lediglich genannt sei.

Aber ist die allgemeine Frage τί τὸ ðν; nicht so unbestimmt, daß sie überhaupt nichts mehr fragt und jeden Anhalt dafür verweigert, wo denn und wie eine Antwort auf sie überhaupt zu suchen sei?

In der Frage, was das Seiende als ein solches sei, ist nach dem gefragt, was überhaupt das Seiende zum Seienden bestimmt. Wir nennen es das Sein des Seienden und die Frage nach ihm die Seinsfrage. Sie forscht nach dem, was das Seiende als ein solches bestimmt. Dieses Bestimmende soll im Wie seines Bestimmens erkannt, als das und das ausgelegt, d. h. begriffen werden. Um aber die wesenhafte Bestimmtheit des Seienden durch das Sein begreifen zu können, muß das Bestimmende selbst hinreichend faßbar, das Sein als solches, nicht erst das Seiende als solches, muß zuvor begriffen werden. So liegt in der Frage τί τὸ ðν; (was ist das Seiende?) die ursprünglichere: Was bedeutet das in jener Frage schon vorverstandene Sein?

Wenn schon die Frage τί τὸ ðν; unfaßlich genug ist, wie soll dann die ursprünglichere und doch „abstraktere” eine konkrete Problematik entspringen lassen?

Daß aber eine solche vorliegt, das zu belegen genüge der Hinweis auf etwas in der Philosophie von alters her als allzu selbstverständlich Hingenommenes. Wir bestimmen und befragen das uns offenbare Seiende, in jeglicher Art des Verhaltens zu ihm, einmal im Hinblick auf sein Was-sein (τί ἐστιν). Dieses Was-sein nennt die Philosophie essentia (Wesen). Es macht ein Seiendes in dem, was es ist, möglich. Daher steht für die Sachheit einer Sache (realitas) auch die Bezeichnung possibilitas (innere Möglichkeit). Auf die Frage, was je ein Seiendes sei, gibt das Aussehen (εἶδος) desselben Auskunft. Das Was-sein des Seienden heißt deshalb ἰδέα.

An jedem Seienden erwacht sodann die Frage, oder sie ist immer schon beantwortet, ob es, das Seiende dieses je bestimmten Wasseins, sei oder nicht vielmehr nicht sei. Wir bestimmen das Seiende demnach auch bezüglich seines „Daß-seins” (ὅτι ἔστιν), was die Philosophie terminologisch als existentia (Wirklichkeit) zu fassen pflegt.

§ 40. — L’élaboration originaire de la question de l’être comme accès au problème de la finitude dans l’homme.

La question fondamentale des anciens φυσιολόγοι 1  ». touchant l’étant en général (le λόγος de la φύσις) s’est développée — tel fut le sens de l’évolution de la métaphysique ancienne depuis ses débuts jusqu’à Aristote — en partant d’une vue générale, féconde mais vague, pour aboutir à déterminer les deux ordres de problèmes qui constituent, selon Aristote, la pensée philosophique authentique.

Si obscur que demeure le lien entre ces deux ordres, il est cependant possible d’établir, au moins à un point de vue, une hiérarchie entre eux. Si la question de l’étant en totalité et en ses régions fondamentales présuppose déjà une certaine compréhension de ce qu’est l’étant comme tel, la question du ὂν ᾗ ὄν doit avoir le pas sur la première. La question de savoir ce qu’est, en général, l’étant comme tel est première relativement à la possibilité d’acquérir une connaissance fondamentale de l’étant en totalité. Quant à savoir si ce privilège existe également, lorsqu’il s’agit pour la métaphysique de se fonder elle-même, c’est une question que nous nous contentons de mentionner.

Mais la question τί τὸ ὄν n’est-elle pas tellement vague qu’elle n’a plus d’objet et manque d’indiquer où et comment il y sera répondu?

Dans la question qui s’enquiert de l’étant comme tel, on veut savoir ce qui, au fond, détermine l’étant comme étant. C’est ce que nous appelons l’être de l’étant; le problème qui en traite est la question de l’être. Celle-ci recherche ce qui détermine l’étant comme tel. Cet [élément] déterminant devra être reconnu dans sa fonction de détermination et explicité, c’est-à-dire compris, en tant que tel ou tel. Cependant, pour que l’on puisse comprendre l’essentielle détermination de l’étant par l’être, il faudra que l’élément déterminant lui-même se montre avec une certaine clarté; il est donc nécessaire de comprendre d’abord l’être comme tel et cette compréhension aura le pas sur celle de l’étant comme tel. Ainsi la question du τί τὸ ὄν (qu’est ce que l’étant) implique-t-elle une question plus originelle : que signifie l’être précompris dans cette question?

Mais si la question τί τὸ ὄν est déjà fort difficile à saisir, comment admettre qu’une question plus originelle, et en même temps plus « abstraite » encore, soit à la source d’une problématique concrète?

Qu’une telle problématique soit donnée, il suffit, pour le prouver, de se référer à une situation qui existe depuis toujours en philosophie et que l’on y considère trop facilement comme allant de soi. C’est d’abord relativement à la quiddité (τί ἐστιν) que nous déterminons et interrogeons l’étant qui nous est manifeste en chacun des modes de comportement qui nous relie à lui. La philosophie nomme cette quiddité essentia (essence). Celle-ci rend possible l’étant en ce qu’il est. Voilà pourquoi ce qui constitue la chose comme telle (realitas) est désigné comme sa possibilitas (possibilité intrinsèque). A la question de savoir ce qu’est un étant, nous renseigne la forme (εἶδος) de celui-ci. La quiddité de l’étant se nomme, dès lors, ἰδέα.

A propos de tout étant se pose ensuite, à moins qu’on ne l’ait déjà résolue, la question de savoir si cet étant de talité déterminée, est ou n’est pas. Nous déterminons donc « aussi » l’étant relativement au fait « qu’il est » (ὅτι ἔστιν), ce que la philosophie a coutume d’exprimer terminologiquement par existentia (réalité).

§ 40. The Primordial Elaboration of the Question of Being as the Means of Access to the Problem of the Finitude in Man

The fundamental question of the ancient physiologoi 13 concerning the essent in general (the logos of the physis) is developed—and such is the significance of the internal evolution of ancient metaphysics from its beginning to Aristotle—from a general idea, indeterminate but rich in content, and leads to the determinateness of the two types of problems which, according to Aristotle, constitute philosophy in the true sense of the term.

As obscure as the connection between these two types may be, still it is possible to establish, at least from one point of view, an order of precedence with regard to them. Insofar as the question of the essent in totality and in its principal divisions presupposes a certain understanding of what the essent as such is, then the question of the on ē on must take precedence over the question of the essent in totality. Relative to the possibility of acquiring a fundamental knowledge of the essent in totality, then, the question of knowing what the essent is as such is primary. Whether this priority also holds when it is a question of the self-establishment of metaphysics is a matter which we must be content only to mention here.

But is not the general question ti to on so vague that it no longer has an object and offers no clue as to how and where an answer is to be sought?

When we ask what the essent as such is, we wish to know what determines the essent qua essent. We call it the Being of the essent, and the question which is concerned with it is the question of Being.

The object of this question is that which determines the essent as such. This determining [element] must be known in the how of its determining and interpreted (i.e., understood) as such and such. However, in order to be able to understand the essential determination of this essent through Being, the determining element itself must be understood with sufficient clarity. It is necessary, therefore, first to comprehend Being as such, and this comprehension must precede that of the essent as such. Thus, the question ti to on (what is the essent) implies a more original question: What is the significance of Being which is pre-comprehended [vorverstandene] in this question?

But if the question ti to on is itself very difficult to grasp how can a question which is more original and at the same time more “abstract” be admitted as the source of a concrete problematic?

That such a problematic exists can be verified by referring to a situation which has always existed in philosophy but which has been accepted all too easily as self-evident. It is first relative to its what-being [Was-sein] (ti estin) that we define and examine the essent which is manifest to us in every mode of comportment we exhibit toward it. In the language of philosophy, this what-being is termed essentia (essence). It renders the essent possible in that which it is. This is why what constitutes the thing-ness [Sachheit] of a thing (realitas) is designated as its possibilitas (intrinsic possibility). The appearance (eidos) of an essent informs us as to what it is. Consequently, the what-being of an essent is termed idea.

In connection with every essent there arises the question, unless it has already been answered, as to whether it—the essent having this determinate what-being—is or is not. Therefore, we also determine an essent relative to the fact “that it is” [Dass-sein] [oti eotin] which in the usual terminology of philosophy is expressed as existentia (reality).