اما اگر پرسش درباره محدودیت در موجودات بشری می بایست بر اساس بازیابی اصیل تری از بنیان گذاری برای متافیزیک تعیین گردد، پس پرسش کانتی خود باید از رویکردی به رشته متحقق شده و نظامند متافیزیک مدرسی روی گرداند و به میدان آزاد پرابلماتیک ویژه انتقال یابد. در عین حال، آنجا دلیلی وجود دارد که نحوه ارسطویی طرح پرسش همینگونه نمی تواند به عنوان چیزی پایان یافته پذیرفته شود.

 با τί τὸ ὄν پرسش درباره موجود در واقع طرح شده است. هرچند طرح یک پرسشb هنوز به معنای نگه داشتن پرابلماتیکی که در آن قرار دارد و پرداختن به آن پرابلماتیک نیست. میزانی که مسأله متافیزیک باز هم در پرسش τί τὸ ὄν محفوف می ماند به ما اجازه می دهد تا در آن اولا تشخیص دهیم که هیچ چیزی هر چه می خواهد باشد از این پرسش منقطع نشده است، و ثانیاً چگونه، تا حدی که می بایست به عنوان یک مسأله فهمیده شود، مسأله محدودیت بشر مندرج در آن است. صرفاً با لقلقه و تقلید طوطی وار پرسش باز بمراتب کمتر می توانیم طریقی بدست آریم که چگونه درباره محدودیت بشر بپرسیم. بازیابی مسأله بنیانگذاری برای Metaphysica Generalis [متافیزیک به معنی الاعم] بنابراین به معنای تقلید پرسش اینکه موجود به ماهو چه می تواند باشد نیست. بازیابی باید این پرسش را ، که ما به طور خلاصه پرسش وجود می نامیم، به عنوان یک مساله بپرورد. این پروردن می بایست نشان دهد که تا چه میزانی مسأله محدودیت در بشر و تحقیقاتی را که ایجاب می نماید ضرورتاً به برآمدن/تفوق پرسش وجود مربوط اند. اساساً اینکه: ارتباط ذاتی بین وجود به ماهو (نه موجود) و محدودیت در بشر باید به روشنی آورده شود.

But if the question concerning the finitude in human beings is to be determined on the basis of a more original retrieval of the laying of the ground for metaphysics, then the Kantian question itself must be turned away from an orientation to the fixed discipline and systematic of Scholastic metaphysics and must be transferred to the free field of the particular problematic. At the same time, therein lies the reason that the Aristotelian way of posing the question likewise cannot be adopted as something finished.

With the τί τὸ ὄν question concerning the being has indeed been posed. However, to pose a question b does not yet mean to take hold of the problematic which lies within it and to work it out. The extent to which the problem of metaphysics still remains veiled in the question τί τὸ ὄν allows us to recognize in it, first, that nothing whatever has been cut from this question, and, second, how, to the extent that it is to be grasped as a problem, the problem of finitude in human beings is included in it. Still less can we gain a direction for it merely by expressing and echoing the question of how we may ask about the finitude in human beings. Retrieval of the problem of the laying of the ground for Metaphysica Generalis thus does not mean echoing the question of what the being as such might be. The retrieval must develop this question, which we call the Question of Being for short, as a problem. This development has to show the extent to which the problem of the finitude in human beings and the investigations it prescribes necessarily belong to the mastering of the Question of Being. Stated basically: the essential connection between Being as such (not the being) and the finitude in human beings must be brought to light.

Soll sich nun aber die Frage nach der Endlichkeit im Menschen aus einer ursprünglicheren Wiederholung der Grundlegung der Metaphysik bestimmen, dann muß die Kantische Frage selbst aus der Orientierung an der festgewordenen Disziplin und Systematik der Schulmetaphysik herausgedreht und in das freie Feld der eigenen Problematik versetzt werden. Darin liegt zugleich, daß auch die Aristotelische Fragestellung nicht als etwas Fertiges übernommen werden kann.

Mit dem τί τὸ ðν; ist zwar die Frage nach dem Seienden gestellt; aber eine Frage stellen b besagt noch nicht, sich der in ihr liegenden Problematik bemächtigen und sie ausarbeiten. Wie sehr das Problem der Metaphysik in der Frage τί τὸ ðν; noch eingehüllt bleibt, läßt sich daran erkennen, daß aus dieser Frage zunächst gar nicht abzunehmen ist, wie in ihr selbst, sofern sie als Problem gefaßt sein soll, das Problem der Endlichkeit im Menschen beschlossen liegt. Noch weniger ist lediglich durch das Aus- und Nachsprechen dieser Frage eine Anweisung dafür zu gewinnen, wie nach der Endlichkeit im Menschen zu fragen sei. Wiederholung des Problems der Grundlegung der Metaphysica generalis heißt also nicht Nachsprechen der Frage, was das Seiende als solches sei. Die Wiederholung muß diese Frage, die wir kurz die Seinsfrage nennen, zum Problem entwickeln. Diese Entwicklung hat zu zeigen, inwiefern das Problem der Endlichkeit im Menschen und die hierdurch vorgezeichneten Untersuchungen notwendig zur Bewältigung der Seinsfrage gehören. Grundsätzlich gesprochen: der Wesenszusammenhang zwischen dem Sein als solchem (nicht dem Seienden) und der Endlichkeit im Menschen muß ans Licht gehoben werden.

Si donc la question de la finitude dans l’homme doit se déterminer à partir d’une répétition originelle de l’instauration du fondement de la métaphysique, il conviendra de dégager la question kantienne de la discipline et du système arrêtés de la métaphysique de l’école, pour la porter sur le plan qui lui ouvre sa problématique propre. Ceci implique également qu’on ne saurait accepter comme définitive la position aristotélicienne du problème.

Le τί τὸ ὄν pose assurément la question de l’étant, mais poser une question ne signifie pas nécessairement qu’on soit capable de dominer et d’élaborer la problématique qui l’anime. On comprend combien la question τί τὸ ὄν laisse encore enveloppé le problème de la métaphysique, si l’on se rend compte que la formule de cette question ne nous permet pas encore d’apercevoir comment elle englobe le problème de la finitude dans l’homme. Encore moins suffit-il de réitérer simplement la formule traditionnelle de cette question pour nous fournir une indication touchant la manière dont il faut s’interroger sur cette finitude. La ré-pétition du problème de l’instauration du fondement de la metaphysica generalis n’équivaut donc pas à une simple reprise de la question « qu’est-ce que l’étant comme tel? ». La ré-pétition doit développer sous forme de problème la question que nous nommons, en bref, la. question de l’être. Ce développement aura à montrer en quelle mesure le problème de la finitude dans l’homme et les enquêtes qu’il exige doivent nécessairement contribuer à nous faire dominer la question de l’être. Ce dont il s’agit au fond, c’est de mettre en lumière l’imbrication essentielle de l’être (non pas de l’étant) comme tel et de la finitude dans l’homme.

If the question of the finitude in man is to be determined through an authentic repetition of a laying of the foundation of metaphysics, then it is advisable to turn the Kantian question from its orientation on the rigid discipline and fixed system of the metaphysics of the schools and set it on that course which is suitable to its own problematic. This also implies that the Aristotelian formulation of the problem cannot be accepted as definitive.

With the ti to on [what is the essent?], the question of the essent is posed, but to pose a question does not necessarily mean that one is capable of mastering and working out the problematic which animates it. The extent to which the problem of metaphysics is still enveloped in the question ti to on can be understood if we realize that the formulation of this question does not enable us to determine how it embodies the problem of the finitude in man. Still less can we obtain an indication as to how the finitude in man is to be made the object of our questioning merely by a reiteration of this question. The repetition of the problem of a laying of the foundation of metaphysica generalis is not equivalent, therefore, to a simple echoing [nachsprechen] of the question: What is the essent as such? The repetition must develop as a problem the question which, in brief, we term the question of Being. The purpose of this development is to show in what respect the problem of the finitude in man and the inquiries which it calls for necessarily contribute to our mastery of the question of Being. Basically it is a matter of bringing to light the essential connection between Being as such (not the essent) and the finitude in man.