39- مسأله یک تعیین ممکن از محدودیت در بشر

(وضع ما) چگونه است برای پرسش درباره محدودیت در بشر؟ کلا آیا این مسأله ای جدی است؟ آیا محدودیت بشر هرجا و همواره به هزاران نحوه مختلف بدیهی نیست؟

بنابراین برای مشخص کردن امر محدود در بشر نقل هر کدام از نقایص مانH احتمالا کافی باشد. در این طریق در بهترین صورت ما شواهدی برای این واقعیت که بشر مخلوقی محدود است به دست می آوریم. لیکن ما نه چیزی در این مورد که ماهیت محدودیت او در کجاست می آموزیم، و نه حتی چیزی در مورد اینکه چگونه این محدودیت کاملاً بشر را از اساس به عنوان موجودی که هست متعین می سازد.

حتی اگر بتوانیم در بر شمردن مجموع تمام نقایص بشر و در «تلخیص» آنچه که مشترک است در آنها توفیق یابیم، چیزی از ماهیت محدودیت نمی فهمیم چرا که این امر از پیش قابل پرسش است که آیا عدم کمال انسان به طور کلی اجازه می دهد که نقایص او بی واسطه دیده شوند، یا اینکه آیا بالعکس آنها فروعات بعید بالفعل ماهیت محدودیت او نیستند که بنابراین تنها بواسطه همین محدودیت قابل فهم اند. و اگر حتی غیر ممکن، ممکن باشد، حتی اگر مخلوق بودن انسان [ein Geschaffensein des Menschen] عقلاً قابل اثبات باشد، پس به وسیله توصیف انسان به عنوان یک  ens creatum [موجود مخلوق] ما تنها بار دیگری فعلیت محدودیت او را اثبات می کنیم، ماهیت محدودیت را نشان نمی دهیم، و این ماهیت را بطوری که اساس قوام وجود انسان باشد تعیین نمی کنیم. پس چنین است که به هیچ روی بدیهی نیست که چگونه پرسش از محدودیت در انسان- هر روزی ترین جلوه ماهیت وی- به طور کلی می بایست مشخص گردد. تحقیق پیش تر تنها این نکته را عرضه کرد که: پرسش حاضر راجع به محدودیت در بشر هرزه گردی [درمیان] کیفیات بشری نیست. به عکس، این پرسش از محدودیت در جریان کار بنیانگذاری برای متافیزیک سر برمی آورد. به منزله پرسشی بنیادی، بواسطه خود کار بنیانگذاری مورد نیاز می گردد. نتیجتا، پرابلماتیک بنیانگذاری برای متافیزیک باید فی نفسه راهنمایی عرضه کند برای مسیری که پرسش از محدودیت بشر باید بپیماید.

اما اگر کار تأسیس بنیان برای متافیزیک به بازیابی اصیل تری مجال می دهد، پس بدین وسیله ارتباط ذاتی مسأله بنیانگذاری و پرسشی که از آن درباره محدودیت بشر ناشی می گردد باید به طور واضح تر و دقیق تری روشن گردد.

بنیانگذاری برای متافیزیک با تأسیس آنچه که در بن متافیزیک حقیقی، یا متافیزیک به معنی الاخص قرار دارد آغاز شد- یعنی با تاسیس متافیزیک به معنی الاعم. اما این- به عنوان «انتولوژی»- از قبل صورتی است که متجسم شده است در یک رشته [مدرسی کلاسیک]، صورت آنچه که در عهد باستان و سرانجام با ارسطو به عنوان مسئله ایa از πρώτη φιλοσοφία تاسیس شده است، یعنی به عنوان مسأله تفلسف حقیقی. اما پرسش راجع به ὂν ᾗ ὄν (یا موجود به ما هو موجود) آنجا در ارتباطی مسلماً تیره با پرسش راجع به موجودات به عنوان یک کل(θεῖον)  حفظ می گردد.

عنوان «متافیزیک» فهمی از مسئله را معین می کند که در آن هر دو طریق اصلی مربوط به پرسش درباره موجودF  ، و در عین حال وحدت ممکن آن قابل پرسش اند. در این رابطه ما دوباره می آموزیم که آیا دو طریق پرسشگری مذکور به طور کلی، کل پرابلماتیک معرفت بنیادی از موجود را طرح می کند.

§39. The Problem of a Possible Determination of Finitude in Human Beings

How are we to ask about finitude in human beings? Is this in general a serious problem? Is not the finitude of human beings evident everywhere and always in a thousand different ways?

Thus, in order to designate the finite in human beings it might suffice to cite any of our imperfectionsH. In this way, we gain, at best, evidence for the fact that the human being is a finite creature. However, we learn neither wherein the essence of his finitude exists, nor even how this finitude completely determines the human being from the ground up as the being it is.

Even if we could succeed in adding up the sum of all human imperfections and in “abstracting” what is common to them, we would grasp nothing of the essence of finitude because it remains questionable in advance whether the imperfections of man in general allow his imperfections to be seen immediately, or whether on the contrary they are not remote, factical consequences of the essence of his finitude and hence only become understandable through it. And even if the impossible were possible, even if a Being-created of man [ein Geschaffensein des Menschen] could be rationally proven, then by means of the characterization of man as an ens creatum we would only prove once more the fact of his finitude, would not exhibit its essence, and would not determine this essence to be the basic constitution of the Being of man. So it is, then, that it is not at all self-evident how the question of the finitude in man — the most everyday manifestation of his essence — is in general to be fixed. The preceding investigation only yielded this one [point]: the present question concerning finitude in human beings is no random exploring of human qualities. On the contrary, it arises in the course of the task of the laying of the ground for metaphysics. As a fundamental question, it is demanded by this task itself. Consequently, the problematic of the laying of the ground for metaphysics must in itself offer guidance concerning the direction in which the question of the finitude of human beings has to move.

But if the task of the laying of the ground for metaphysics allows for a more original retrieval, then by means of this the essential connectedness of the problem of ground-laying and the question which led from it concerning the finitude in human beings must come to light more clearly and more precisely.

The Kantian laying of the ground for metaphysics began with the grounding of what underlies authentic metaphysics, or Metaphysica Specialis — began with the grounding of Metaphysica Generalis. This, however — as “ontology” — is already the form which has been consolidated into a discipline, the form of what, in Antiquity and finally with Aristotle, remains established as aa problem of the πρώτη φιλοσοφία, of authentic philosophizing. The question concerning the ὂν ᾗ ὄν (or the being as such), however, is maintained there in an admittedly obscure connection to the question concerning beings as a whole (θεῖον).

The title “Metaphysics” denotes a conception of the problem in which both basic directions pertaining to the question concerning the being, and at the same time its possible unity, are questionable. In this connection, we will again learn whether the two directions for the questioning in general, previously cited, [in fact] exhaust the whole of the problematic of a fundamental knowledge of the being.

39. Das Problem einer möglichen Bestimmung der Endlichkeit im Menschen

Wie soll nach der Endlichkeit im Menschen gefragt werden? Ist das überhaupt ein ernsthaftes Problem? Liegt die Endlichkeit des Menschen nicht allerorts und jederzeit tausendfältig zutage?

So mag es schon genügen, Endliches am Menschen zu nennen, aus seinen Unvollkommenheiten beliebige anzuführen. Auf diesem Wege gewinnen wir allenfalls Belege dafür, daß der Mensch ein endliches Wesen ist. Wir erfahren aber weder, worin das Wesen seiner Endlichkeit besteht, noch gar, wie diese Endlichkeit den Menschen als das Seiende, das er ist, von Grund aus im ganzen bestimmt.

Selbst wenn es gelingen könnte, die Summe aller menschlichen Unvollkommenheiten zusammenzurechnen und das Gemeinschaftliche derselben zu „abstrahieren”, wäre nichts vom Wesen der Endlichkeit erfaßt, weil im vorhinein fraglich bleibt, ob die Unvollkommenheiten des Menschen überhaupt seine Endlichkeit unmittelbar sehen lassen, ob sie nicht vielmehr entfernte faktische Folgen des Wesens seiner Endlichkeit sind und daher nur aus diesem verständlich werden. Und wenn gar das Unmögliche möglich wäre, ein Geschaffensein des Menschen rational nachzuweisen, dann wäre durch die Kennzeichnung des Menschen als eines ens creatum nur wieder das Faktum seiner Endlichkeit erwiesen, aber nicht das Wesen derselben aufgewiesen und dieses Wesen als Grundverfassung des Seins des Menschen bestimmt. So ist es denn gar nicht selbstverständlich, wie die Frage nach der Endlichkeit im Menschen — der alltäglichsten Bekundung seines Wesens — überhaupt angesetzt werden soll. Die bisherige Untersuchung hat nur das Eine ergeben: die jetzige Frage nach der Endlichkeit im Menschen ist kein beliebiges Erkunden menschlicher Eigenschaften. Sie erwächst vielmehr in der Aufgabe der Grundlegung der Metaphysik. Von dieser Aufgabe selbst wird sie als Grundfrage gefordert. Demgemäß muß die Problematik der Grundlegung der Metaphysik in sich die Anweisung auf die Richtung enthalten, in der sich die Frage nach der Endlichkeit des Menschen zu bewegen hat.

Läßt nun aber die Aufgabe einer Grundlegung der Metaphysik eine ursprünglichere Wiederholung zu, dann muß durch diese der Wesenszusammenhang zwischen dem Grundlegungsproblem und der von diesem geführten Frage nach der Endlichkeit im Menschen deutlicher und verschärfter ans Licht kommen.

Die Kantische Grundlegung der Metaphysik setzte ein bei der Begründung dessen, was der eigentlichen Metaphysik, der Metaphysica specialis, zugrunde liegt, bei der Begründung der Metaphysica generalis. Diese ist aber — als „Ontologie” — bereits die zu einer Disziplin verfestigte Form dessen, was in der Antike, zuletzt bei Aristoteles, als ein a Problem der πρώτη φιλοσοφία, des eigentlichen Philosophierens, stehen blieb. Die Frage nach dem ðν ᾗ ðν (nach dem Seienden als einem solchen) hält sich aber dort in einem freilich dunklen Zusammenhang mit der Frage nach dem Seienden im ganzen (ϑεῖον).

Der Titel „Metaphysik” bezeichnet einen Problembegriff, in dem nicht nur die beiden Grundrichtungen des Fragens nach dem Seienden, sondern zugleich ihre mögliche Einheit fraglich ist. Hierbei wird noch davon abgesehen, ob die zwei genannten Fragerichtungen überhaupt das Ganze der Problematik einer grundsätzlichen Erkenntnis des Seienden erschöpfen.

§ 39. — Le problème d’une détermination possible de la finitude dans l’homme.

Comment s’interroger sur la finitude dans l’homme? Est-ce là un problème sérieux? La finitude de l’homme n’est-elle pas partout, toujours, et de mille manières, évidente?

Ne suffit-il pas, pour découvrir la finitude de l’homme, de citer au hasard quelques-unes des imperfections humaines? Mais cette voie nous mène, au mieux, à constater que l’homme est un être fini. Elle ne nous fait pas apercevoir en quoi consiste l’essence de cette finitude, ni encore comment cette finitude fait de l’homme l’étant qu’il est en son fond et tout entier.

Même si l’on arrivait à additionner toutes les imperfections humaines et à « abstraire » ce qu’elles ont en commun, on ne saisirait encore rien de l’essence de la finitude. On ne peut en effet savoir d’emblée si les imperfections de l’homme nous mettent immédiatement en présence de sa finitude ou si elles ne sont pas plutôt de simples conséquences éloignées de l’essence de celle-ci, qui ne peuvent se comprendre que grâce à l’essence de la finitude.

Et si même on réussissait l’impossible, c’est-à-dire si on arrivait à prouver rationnellement que l’homme est un être créé, la détermination de l’homme comme ens creatum ne manifesterait encore que le fait de cette finitude sans en éclaircir l’essence et sans montrer comment cette essence constitue la nature fondamentale de l’être de l’homme.

Il n’y a donc aucune évidence touchant la manière dont doit être abordée la question de la finitude dans l’homme, encore que cette finitude soit une donnée de l’expérience la plus courante. Le seul résultat obtenu par notre enquête est donc : la question de la finitude dans l’homme n’est pas une recherche arbitraire des propriétés de cet être. Mais cette question surgit dès qu’on se propose d’instaurer le fondement de la métaphysique. A cette fin, elle s’impose à titre de question fondamentale. Par conséquent, la problématique de l’instauration du fondement de la métaphysique doit comporter des directives sur le sens dans lequel la question de la finitude de l’homme doit progresser.

Si enfin la tâche d’instaurer le fondement de la métaphysique permet une ré-pétition authentique, cette dernière devra aussi mettre en une lumière plus claire et plus nette le lien essentiel du problème de l’instauration du fondement et de la question, inspirée par lui, de la finitude dans l’homme.

L’instauration kantienne du fondement de la métaphysique commençait par justifier ce qui est à la base de la métaphysique proprement dite (metaphysica specialis), c’est-à-dire par la justification de la metaphysica generalis. Ce qui dans l’antiquité, et en dernier lieu chez Aristote, était le problème de la πρώτη φιλοσοφία, de la pensée philosophique au sens authentique, a reçu la forme arrêtée d’une discipline, s’est fixé comme metaphysica generalis sous le nom d’« ontologie ». La question du ὂν ᾗ ὄν (de l’étant comme tel) s’y mêle fort confusément à celle de l’étant en totalité (θεῖον).

Sous le nom de métaphysique on désigne une conception du problème dans laquelle, non seulement les deux dimensions fondamentales de la question de l’étant mais encore leur unité possible deviennent contestables. Sans compter que l’on peut encore se demander si les deux directions indiquées suffisent à épuiser la problématique d’une connaissance essentielle de l’étant.

§ 39. The Problem of a Possible Determination of the Finitude in Man

How is the finitude in man to be examined? Is this in general a serious problem? Is not the finitude of man evident always, everywhere, and in a thousand different ways?

In order to uncover the finitude of man is it not enough to adduce at random any one of his many imperfections? But in this way we obtain at best only a proof that man is a finite being. We learn neither in what the essence of man’s finitude consists nor yet how this finitude determines man to be the essent that he basically is.

And even if we succeeded in adding together the sum of all human imperfections and “abstracting” what is common to them, we could understand thereby nothing of the essence of finitude. We would not be able to know in advance whether the imperfections of man enable us to obtain a direct insight into his finitude, or whether, on the contrary, these imperfections are merely a simple consequence of this finitude and, hence, are understandable only through it.

And even if we succeeded in doing the impossible, if we succeeded in proving rationally that man is a created being, the characterization of man as an ens creatum would only point up the fact of his finitude without clarifying its essence and without showing how this essence constitutes the fundamental nature of the essence of man.

Thus, how the question of the finitude in man—the most common manifestation of his essence—is to be approached is not at all self-evident. The sole result of our inquiry, therefore, is that the question of the finitude in man is no arbitrary exploration of the properties of this being. On the contrary, the question arises as soon as one begins the task of a laying of the foundation of metaphysics. As a fundamental question it is required by this problem itself. Consequently, the problematic of a laying of the foundation of metaphysics must include an indication as to the direction in which the question of the finitude of man must advance.

Finally, if the task of a laying of the foundation of metaphysics admits of an authentic repetition, then the essential connection between the problem of a laying of the foundation and the question inspired by it, namely, that of the finitude in man, must be exhibited more clearly and with greater precision.

The Kantian laying of the foundation of metaphysics begins with a justification of metaphysica generalis as that which is at the basis of true metaphysics, i.e., metaphysica specialis. But metaphysica generalis—under the name “ontology”—is the fixed form of that which in antiquity, and finally with Aristotle, was established as the problem of prōtē philosophia, philosophizing in the true sense of the term. However, the question of the on ē on (of the essent as such) is mingled in a very confused way here with that of the essent in totality (theion).

The term “metaphysics” denotes a conception of the problem in which not only the two fundamental dimensions of the question of the essent but also their possible unity become debatable. This is quite apart from the further question as to whether these two dimensions are sufficient in themselves to exhaust the whole of the problematic of a fundamental knowledge of the essent.