ب) مسأله محدودیت در بشر و متافیزیک دازاین

تفسیر حاضر از «نقد عقل محض» به خاطر روشن نمودن این مسأله بنیادی ضرورت پرسش راجع به محدودیت در بشر به منظور بنیانگذاری برای متافیزیک بر عهده گرفته شده است.H بر این اساس محدودیت الزاما از پیش در آغاز تفسیر و سپس به طور مداوم در طول اجرای تفسیر متذکر گشت. اگر کانت در بنیان گذاری اش شالوده قبلا مستقرشده  که زیر بنیانگذاری قرار می گیرد  را با نقب زدن تخریب می کند، پس این به این معنی است که: آنچه که در آغاز تفسیر به عنوان «مفروضات»287 ناگفته کانت برجسته شده بود، [یعنی] ماهیت معرفت و محدودیت آن، به ویژگی مسائل تعیین کننده ای نائل آمده اند. محدودیت و خاص بودن پرسش راجع به آن ابتدا از اساس صورت درونی «تحلیل» استعلایی سوبژکتیویته سوژه را تعیین می کنند.

B. THE PROBLEM OF FINITUDE IN HUMAN BEINGS AND THE METAPHYSICS OF DASEIN

The present interpretation of the Critique of Pure Reason has been undertaken in order to bring to light this fundamental problem of the necessity of the question concerning the finitude in human beings for the purpose of a laying of the ground for metaphysicsH. Accordingly, finitude also had to be recalled in advance at the start of the interpretation and then constantly during its execution. If in his ground-laying Kant undermines the previously established foundation which underlies it, then that now means: what was singled out at the beginning of the interpretation as Kant’s unspoken “presuppositions,”287 the essence of knowledge and its finitude, have attained the character of decisive problems. Finitude and the peculiarity of the question concerning it first decide from the ground up the inner form of a Transcendental “Analytic” of the subjectivity of the subject.

B. Das Problem der Endlichkeit im Menschen und die Metaphysik des Daseins

Um dieses fundamentale Problem der Notwendigkeit der Frage nach der Endlichkeit im Menschen in Absicht auf eine Grundlegung der Metaphysik ans Licht zu bringen, wurde die vorstehende Auslegung der Kritik der reinen Vernunft unternommen. Demgemäß war auch die Endlichkeit dasjenige, was im vorhinein beim Ansatz der Interpretation und dann ständig während ihrer Durchführung in Erinnerung gebracht werden mußte. Wenn Kant in seiner Grundlegung den zuvor angesetzten Boden unter sich weggräbt, dann heißt das jetzt: was bei Beginn der Interpretation als die unausgesprochenen „Voraussetzungen” Kants herausgehoben wurde 287, das Wesen der Erkenntnis und ihre Endlichkeit, gewinnt den Charakter des entscheidenden Problems. Die Endlichkeit und die Eigentümlichkeit der Frage nach ihr entscheiden erst von Grund aus über die innere Form einer transzendentalen „Analytik” der Subjektivität des Subjektes.

B. — LE PROBLÈME DE LA FINITUDE DANS L’HOMME ET LA MÉTAPHYSIQUE DU DASEIN

Nous avons entrepris la présente interprétation de la Critique de la Raison pure afin de mettre en lumière la nécessité, pour l’instauration du fondement de la métaphysique, de peser le problème fondamental de la finitude dans l’homme. C’est pourquoi la finitude a été constamment mise en évidence, tant au point de départ de l’interprétation qu’au cours de son développement. Et si Kant sape en chemin le fondement de l’instauration tel qu’il l’a d’abord lui-même établi, cela signifie pour nous que la question des « présupposés » implicites de Kant, présupposés indiqués au commencement de cette interprétation 1, et qui sont relatifs à l’essence de la connaissance et à sa finitude, prend maintenant l’importance d’un problème décisif. La finitude, et l’originalité du problème qu’elle suscite déterminent, dès lors, radicalement la forme interne d’une « analytique » transcendantale de la subjectivité du sujet.

B. The Problem of the Finitude in Man and the Metaphysics of Dasein

We have undertaken the present interpretation of the Critique of Pure Reason in order to bring to light the necessity, insofar as a laying of the foundation of metaphysics is concerned, of posing the fundamental problem of the finitude in man. This is the reason that finitude has been constantly stressed at the beginning of the interpretation as well as in the course of its development. And if in his laying of the foundation Kant undermines the base which he himself established, this signifies for us that the question of the “presuppositions” implicit in the Critique, presuppositions which were indicated at the beginning of this interpretation12 and which are relative to the essence of knowledge and its finitude, now assume the importance of a decisive problem. Finitude and the singularity of the question which it raises radically determine the internal form of a transcendental “analytic” of the subjectivity of the subject.