از اين امر نتيجه مي شود که: عقل بشري محدود نيست صرفا چون سه پرسش فوق الذكر را مطرح مي كند بلكه بعكس: چون محدود است اين پرسش ها را طرح مي كند، در واقع طوری محدود است كه در عاقل بودن اش خود اين محدوديت شرط است. از آنجا كه اين سه پرسش درباره اين امر واحد مي پرسند، يعني درباره محدوديت، «به خود روا مي دارند تا مربوط گردند» به پرسش چهارم: انسان چيست؟

هر چند سه پرسش به سادگي خود را مجاز نمي دارند كه به چهارمي مرتبط شوند. بلكه آنها في نفسه بطور كلي از پرسش چهارم متفاوت نيستند، يعني براساس ماهيت شان بايد به آن مرتبط باشند. اما اين ارتباط آنگاه بطور الزامی تری ارتباطی ضروری است که فقط پرسش چهارم كليت عادتا مفروض و عدم تعيّن اش را ترک كند و به يك شفافيت ي نائل گردد طوریكه در آن بتوانيم درباره محدوديت در موجودات بشري پرسش كنيم.

اما به عنوان چنين پرسشي، مشروعا پرسش چهارم نسبت به سه پرسش اول صرفا فرعي نيست. بلكه پرسش چهارم به پرسش اول مبدل مي گردد، آنگاه اولی از خود مابقی سه پرسش را صادر مي كند.

اما با اين ثمره، علي رغم تمام تعيّن پرسش راجع به بشر، و حتي بدليل همین تعین، مسأله مندرج در اين پرسش براي اولين بار حاد مي گردد. به عنوان پرسشی درباره بشر، پرسش برانگيز مي شود كه اين پرسش چه نوع پرسشي است، اینکه آيا بطور كلي مي تواند يك پرسش انسان شناختي ديگر باشد. لذا ثمره بنیانگذاری كانتي بنياد اكنون این را براي اولين بار با حدت آشکار مي سازد كه امكان بازيابي اصيل تري در آن قابل مشاهده شده است.

بنیانگذاری براي متافيزيك در پرسش مربوط به محدوديت در بشر مبتني است، چنان كه در واقع اين محدوديت اكنون براي اولين بار مي تواند يك مسأله گردد. بنیانگذاری براي متافيزيك يك «تفکیک» (تحليل) از معرفت ما است، يعني تحلیل شناخت محدود، به مؤلفه هاست. كانت آن را «تحقيقی از طبيعت دروني مان»285 مي نامد. هر چند اما اين تحقيق صرفا يك پرسش گري تصادفي بي هدف درباره بشر نيست. بلكه «براي فيلسوف…. حتي يك وظيفه [مي گردد]»286 اگر پرابلماتیکی كه ذاتا آن را هدايت مي نمايد با اصالت و جامعيت كافي درك گردد و اگر از آن [پرسش] «طبيعت دروني» خود«مان» به عنوان محدوديت در بشر به يك مسأله تبديل گردد.

«انسان شناسي فلسفي» در واقع ممكن است چنان معرفت ذاتي و متنوعی درباره بشر ايجاد كند، اما به همين دليل هرگز نمی تواند حقيقتا دعوي رشته ای بنيادي از فلسفه بودن کند چون انسان شناسي است. بعكس: انسان شناسي فلسفي در خود این خطر ثابت را نهفته است كه ضرورت بسط پرسش راجع به بشر ابتدا و در وهله نخست به عنوان يك پرسش، با نظر به بنیانگذاری براي متافيزيك، پنهان بماند.

با اين حال، اينكه «انسان شناسي فلسفي»- جداي از مساله بنیانگذاری براي متافيزيك – يك نوع خاصي از كار را عرضه مي كند و اینکه چگونه آن را عرضه می نماید در اينجا نمي تواند مورد بحث قرار گیرد.H

From this it follows that: human reason is not finite just because it poses the three questions cited above, but the reverse: it poses these questions because it is finite, indeed it is so finite that in its Being-rational this finitude itself is at issue. Because these three questions ask about this one [problem], finitude, “they let themselves be related” to the fourth: What is a human being?

The three questions, however, do not simply allow themselves to be related to the fourth. Rather, in themselves they are in general no different from it, i.e., according to their essence they must be related to it. However, this relation is then a more essentially necessary one only if the fourth question abandons its intimately given generality and indeterminacy and attains an unequivocality so that in it we can ask about the finitude in human beings.

As such a question, however, it is not legitimately just subordinate to the first three. Rather, it is transformed into the first, which then discharges the remaining three from itself.

But with this outcome, in spite of all the determinacy of the question regarding human beings, and even because of it, the problem contained in this question is honed for the first time. As a question about human beings, it becomes questionable what kind of question this question is, whether in general it can be another anthropological question. Thus the outcome of the Kantian ground-laying now makes it acutely clear for the first time that a more original possibility of retrieval has become visible in it.

The laying of the ground for metaphysics is grounded in the question concerning the finitude in human beings, so that indeed this finitude can now become a problem for the first time. The laying of the ground for metaphysics is a “disentangling” (analytic) of our knowledge, i.e., of finite knowledge, into its elements. Kant calls it a “study of our inner nature.”285 But this study, however, is not just an arbitrary, directionless questioning about human beings. Rather, “to the philosopher . . . [it] even [becomes] a duty”286 if the problematic which essentially guides it is grasped with sufficient originality and comprehensiveness and if from that the “inner nature” of “our” self as the finitude in human beings is made into a problem.

“Philosophical Anthropology” may indeed produce such diverse and essential knowledge about human beings, yet for just that reason it can never rightly claim to be a fundamental discipline of philosophy because it is anthropology. On the contrary: it conceals in itself the constant danger that the necessity of developing the question concerning human beings first and foremost as a question, with a view toward a laying of the ground for metaphysics, will remain concealed.

All the same, that and how “Philosophical Anthropology” — apart from the problem of laying the ground for metaphysics — presents a particular kind of task, cannot be discussed hereH.

Hieraus ergibt sich: die menschliche Vernunft ist nicht nur endlich, weil sie die genannten drei Fragen stellt, sondern umgekehrt: sie stellt diese Fragen, weil sie endlich ist, und zwar so endlich, daß es ihr in ihrem Vernunftsein um diese Endlichkeit selbst geht. Weil diese drei Fragen diesem Einen, der Endlichkeit, nachfragen, deshalb „lassen sie sich” auf die vierte „beziehen”: was ist der Mensch?

Aber die drei Fragen lassen sich nicht nur auf die vierte beziehen, sondern sie sind in sich überhaupt nichts anderes als diese Frage, d. h. sie müssen ihrem Wesen nach auf diese Frage bezogen werden. Aber dieser Bezug ist nur dann ein wesensnotwendiger, wenn diese vierte Frage ihre nächstgegebene Allgemeinheit und Unbestimmtheit aufgegeben hat und zu derjenigen Eindeutigkeit gebracht ist, gemäß der in ihr nach der Endlichkeit im Menschen gefragt wird.

Als solche Frage ist sie aber nicht nur den ersten dreien rechtmäßig nachgeordnet, sondern sie wandelt sich zu der ersten, die die übrigen drei aus sich entläßt.

Aber mit diesem Ergebnis wird trotz aller Bestimmtheit der Frage nach dem Menschen, und gerade durch sie, das Problem dieser Frage allererst verschärft. Es wird fraglich, was für eine Frage nach dem Menschen diese Frage ist, ob es überhaupt noch eine anthropologische Frage sein kann. So verdeutlicht sich jetzt erst das Ergebnis der Kantischen Grundlegung mit der Schärfe, daß in ihr eine ursprünglichere Möglichkeit der Wiederholung sichtbar wird.

Die Grundlegung der Metaphysik gründet in der Frage nach der Endlichkeit im Menschen, so zwar, daß diese Endlichkeit jetzt erst Problem werden kann. Die Grundlegung der Metaphysik ist „Auflösung” (Analytik) unserer, d. h. der endlichen, Erkenntnis in ihre Elemente. Kant nennt sie ein „Studium unserer inneren Natur” 285. Aber dieses Studium ist nur dann kein beliebiges, richtungsloses Fragen nach dem Menschen, sondern „dem Philosophen … sogar Pflicht” 286, wenn die Problematik, von der es wesenhaft geführt wird, hinreichend ursprünglich und umfassend begriffen ist und von dort aus die „innere Natur” „unseres” Selbst als die Endlichkeit im Menschen zum Problem gemacht wird.

Die „philosophische Anthropologie” mag noch so vielerlei und wesentliche Erkenntnisse über den Menschen beibringen, sie kann sich nie nur deshalb in das Recht einer Grunddisziplin der Philosophie setzen, weil sie Anthropologie ist. Im Gegenteil: sie birgt die ständige Gefahr in sich, daß die Notwendigkeit verdeckt bleibt, die Frage nach dem Menschen in Absicht auf eine Grundlegung der Metaphysik allererst als Frage auszubilden.

Daß und wie gleichwohl die „philosophische Anthropologie” — außerhalb des Problems einer Grundlegung der Metaphysik — eine Aufgabe eigener Art darstellt, kann hier nicht erörtert werden.

II suit de là que la raison humaine n’est pas seulement finie parce qu’elle se pose ces trois questions, mais que, au contraire, elle se pose ces questions parce qu’elle est finie, et si radicalement finie qu’il y va, dans sa rationalité, de cette finitude même. C’est parce que ces trois questions s’enquièrent de cet unique [objet] qu’est la finitude, que peut s’établir leur relation à la quatrième: Qu’est-ce que l’homme?

Mais ces trois questions ne se laissent pas seulement rapporter à la quatrième; elles ne sont en elles-mêmes rien d’autre que cette question même, c’est-à-dire qu’elles doivent, en leur essence, y être ramenées. Cette relation cependant ne deviendra nécessaire et essentielle que si la quatrième question dépouille ce qu’elle avait d’abord de trop général et d’indéterminé pour acquérir l’univocité d’une interrogation sur la finitude dans l’homme.

Sous cette forme, cette question ne doit pas être subordonnée aux trois premières mais se transforme en problème premier dont les autres découlent.

En dépit de ce résultat, en dépit de la précision de la question sur l’homme, ou plutôt à cause d’elle, le problème que pose cette question gagne encore en acuité. Il y a lieu maintenant de se demander quelle espèce de question est cette question sur l’homme et si elle peut encore être une question anthropologique. Le résultat de l’instauration kantienne s’éclaircit ainsi à tel point qu’on voit en lui une possibilité authentique de répétition.

L’instauration du fondement de la métaphysique s’enracine dans la question relative à la finitude dans l’homme, de telle manière que cette finitude peut à présent devenir elle-même un problème. L’instauration du fondement de la métaphysique est une « dissociation » (analytique) de notre connaissance, c’est-à-dire de la connaissance finie, en ses éléments. Kant la nomme une « étude de notre nature intime 1 ». Une telle étude pourtant ne cesse d’être une curiosité arbitraire et désordonnée touchant l’homme pour devenir « un devoir du philosophe 2 », que si la problématique qui la domine se trouve saisie avec suffisamment d’ampleur et d’originalité et conduit à examiner la « nature intime » de « notre » ipséité comme le problème de la finitude dans l’homme.

Quelles que soient la diversité et l’importance des connaissances que I’« anthropologie philosophique » nous apporte au sujet de l’homme, elle ne peut légitimement prétendre être une discipline fondamentale de la philosophie du seul fait qu’elle est anthropologie. Au contraire, elle risque constamment de nous dissimuler la nécessité de développer comme problème la question de l’homme et de lier ce problème à l’instauration du fondement de la métaphysique.

Nous ne pouvons pas ici examiner si et comment l’« anthropologie philosophique » — en dehors du problème de l’instauration du fondement de la métaphysique — possède encore une tâche propre.

It follows that human reason is not finite only because it propounds these three questions, but, on the contrary, it propounds these three questions because it is finite and so radically finite, indeed, that in its rationality this finitude itself is at stake. It is because these three questions concern this unique [object], i.e., finitude, that their relation admits of being established to the fourth question: What is man?

But these three questions do not have a merely accidental relationship to the fourth. In themselves they are nothing other than this fourth question, that is, according to their essence they must be reducible to it. But this relation is necessary and essential only if the fourth question is stripped of its generality and indeterminateness and acquires the univocal character of an interrogation of the finitude in man.

In this form this question is not subordinate to the other three but is transformed into the first, from which the others are derived.

In spite of this result, in spite of the determinateness of the question as to man, or rather because of it, the problem which this question poses is rendered even more acute. It would be well now to ask what kind of question this question as to man is, and if in general it can be an anthropological question. The result of the Kantian laying of the foundation is thus clarified to the point that we are now able to see in it an authentic possibility of repetition.

The laying of the foundation of metaphysics is rooted in the question of the finitude of man in such a way that this finitude itself can first become a problem. The laying of the foundation of metaphysics is a “dissociation” (analytic) of our knowledge, i.e., of finite knowledge, into its elements. Kant terms it “a study of our inner nature.”10 Such a study ceases to be an arbitrary, disorderly interrogation of man and becomes a “matter of duty”11 to the philosopher only if the problematic which governs it is grasped with sufficient originality and comprehensiveness and so leads us to examine the “inner nature” of “our” self as the problem of the finitude in man.

However diverse and important the knowledge which “philosophical anthropology” may supply concerning man, it can never pretend to be a fundamental discipline of philosophy, solely because it is anthropology. On the contrary, it runs the constant risk of concealing from us the necessity of developing the question of man as a problem and of connecting this problem with a laying of the foundation of metaphysics.

We are not able to discuss here if and how “philosophical anthropology”—above and beyond the problem of a laying of the foundation of metaphysics—yet has a task which is proper to it.