131
درست است که این کارکرد مرکزی ضروری زمان اغلب ابتدا توسط کانت به نحوی نشان داده شده که به عنوان فرم کلی همه بازنمایی ها معرفی می گردد. لیکن آنچه تعیین کننده است بافتی است که این [معرفی] در آن اتفاق می افتد. [بخش] «ملاحظه مقدماتی» بر [فصل] «استنتاج استعلایی»<44> قصد دارد نشان دهد که تا چه میزان سه حالت تألیف محض فی نفسه اصالتاً متحد هستند. در واقع کانت در روشن ساختن آنها به عنوان زمان-صورت دهنده و لذا به عنوان متحد شده در زمان اصیل توفیق نمی یابد. با این حال، کارکرد بنیادی زمان دقیقا اینجا مورد تاکید قرار می گیرد، یعنی با تحلیل تألیف دوم، [یعنی تحلیل] بازآفرینی در قوه خیال.
چیست آنچه که [در بازآفرینی]«بنیاد ماتقدم وحدت تألیفی ضروری»ِ اعاده ممکن و در واقع اعاده بازنمایی کننده موجود [یعنی موجود غایب که در لحظه گذشته بوده است و اکنون نیست] را به حضور بی واسطه مختص [به همان موجود در اکنون] قوام می دهد؟ «از این رو… هنگامی که ملاحظه می کنیم به زودی کشف می کنیم که پدیدارها اشیا فی نفسه نیستند، بلکه بازی صرف بازنمایی ها هستند که در پایان از تعینات حس درونی ناشی می شوند.»272
حال آیا این بدین معنی است که: لنفسه موجود هیچ است و در بازی [اعمال] بازنمایی ها منحل می گردد؟ به هیچ وجه. کانت می خواهد بگوید: مواجهه با خود موجود برای ذات محدود در [عمل] بازنمایی ای اتفاق می افتد که بازنمایی های محض ابژکتیویته آن [عمل بازنمایی] به ماهو با یکدیگر بازی کرده اند/درتعامل اند.H این متعامل بودن/بازی متقابل بودن تا پایان پا به پا برقرار است، یعنی [این تعامل] پیشاپیش به نحوی متعین می گردد که به طور کلی می تواند در فضای-آزادH بازی شود. این [فضای بازی] از طریق تعیّنات محض حس درونی شکل می گیرد. حس درونی محض، خود-متأثرسازی محض، یعنی زمان اصیل است. شاکله های محض به عنوان تعینات استعلایی زمان آن چیزی هستند که افق استعلا را شکل می دهد.
چون کانت از ابتدا مسأله امکان درونی وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک را از این منظر دید و چون ملتزم به کارکرد مرکزی زمان بود، می توانست از یک بحث صریح راجع به زمان در عرضه وحدت استعلا در دو مسیر استنتاج استعلایی اجتناب کند.
مسلماً، در ویراست دوم به نظر می رسد کانت این تقدم استعلایی زمان را در صورت دهی استعلا به ماهو همراه با قوه خیال استعلایی نسخ می کند، یعنی به نظر می رسد هسته بنیانگذاری برای متافیزیک، [یعنی] شاکله سازی استعلایی را انکار می کند.
در ویراست دوم [بخش] «اشاره ای کلی درباره نظام اصول» یعنی [اشاره ای کلی] به کل معرفت انتولوژیک افزوده شده است.273 این بخش با این جمله آغاز می گردد: «کاملاً شایان تذکر است که ما نمی توانیم امکان چیزی را بر اساس مقولات صرف بازشناسی کنیم، بلکه همیشه باید شهودی دردست داشته باشیم تا در معرض همان واقعیت ابژکتیو مفهوم محض فاهمه قرار دهیم.» لذا به طور خلاصه، ضرورت ذاتی قابل حسی سازی محض معقولات، یعنی عرضه آنها در «تصویری محض»، را بیان کرده ایم. با این حال این واقعیت که این تصویر محض باید شهود محض به عنوان زمان باشد اظهار نشده است.
به عکس پاراگراف بعدی با ارجاعی صریح به جمله قبل آغاز می گردد: «اما حتی شایان توجه تر است که برای اینکه امکان چیزها را در تطابق با مقولات بفهمیم و این طور واقعیت ابژکتیو مقولات را نشان دهیم نیاز داریم نه فقط به شهود ها، بلکه به شهودهایی که همیشه شهودهای خارجی اند.»274 اینجا کارکرد استعلایی مکان پیش می آید. اینکه خود کانت بدین وسیله بصیرتی نو می گشاید غیر قابل تردید است. مکان نیز وارد شاکله سازی محض می گردد. علی رغم این، فصل شاکله سازی در ویراست دوم به هیچ نحو بدین معنا تغییرداده نشده است. پس ما نباید نتیجه بگیریم که تقدم زمان عزل شده است؟ این نتیجه گیری نه فقط می تواند عجولانه باشد، بلکه یک بد فهمی کامل از کل تفسیر این نکته می تواند باشد اگر ما بخواهیم از این متن استنباط کنیم که زمان به تنهایی آن چیزی نیست که اصالتاً استعلا را صورت می بخشد.
It is true that this necessary central function of time is always first shown by Kant in such a way that it is just introduced as the universal form of all representings. However, what remains decisive is the context within which this occurs. The “Preliminary Remark” to the Transcendental Deduction<44> is intended to show the extent to which the three modes of pure synthesis in themselves are originally unified. Indeed, Kant does not succeed in expressly bringing them to light as time-forming and hence as unified in original time. All the same, the fundamental function of time is emphasized precisely here, namely, with the analysis of the second synthesis, that of reproduction in the imagination.
What is it that constitutes the “a priori ground of a necessary synthetic unity” of a possible and indeed representing restoring of the being to specific, direct presence? “What that something is we soon discover when we consider that appearances are not things in themselves, but are rather the mere play of our representations, which in the end emerge from determinations of inner sense.”272
Now does this mean: for itself the being is nothing and dissolves in a playing of representings? In no way. Kant wants to say: the encountering of the being itself occurs for a finite creature in a representing whose pure representations of objectivity as such have played up to one another [aufeinander eingespielt].H This Being-played-up [Eingespieltsein] is tantamount to the end, i.e., it is determined in advance in such a way that in general it can be played out in a play-space [in einem Spiel-Raum abspielen kann].H This [play-space] is formed through pure determinations of the inner sense. The pure inner sense is pure self-affection, i.e., original time. The pure schemata as transcendental determinations of time are what form the horizon of transcendence.
Because from the first Kant saw the problem of the inner possibility of the essential unity of ontological knowledge from this perspective and because he held fast to the central function of time, he could forego an explicit discussion of time in the presentation of the unity of transcendence on the two paths of the Transcendental Deduction.
Admittedly, in the second edition Kant appears to rescind this transcendental priority of time in the formation of transcendence as such together with the transcendental power of imagination, i.e., he appears to renounce the nucleus of the laying of the ground for metaphysics, the Transcendental Schematism.
In the second edition, a “General Note on the System of Principles,” i.e., [a general note] on the whole of ontological knowledge, was inserted.273 It begins with the sentence: “It is quite noteworthy that we cannot recognize the possibility of a thing according to the mere category, but must always have an intuition at hand in order to expose with respect to same the objective reality of the pure concept of the understanding.” Here, in a few words, we have expressed the essential necessity of the pure sensibilization of the notions, i.e., their presentation in a “pure image.” However, the fact that this pure image must be pure intuition as time is not stated.
On the contrary, the next paragraph begins with an explicit reference to the previous sentence: “It is even more noteworthy, however, that in order to understand the possibility of things in conformity with the categories, and so to demonstrate the objective reality of the latter, we need not just intuitions, but intuitions that are always external intuitions.”274 Here the transcendental function of space comes to the fore. That Kant himself has hereby opened up a new insight is unmistakable. Space also enters into the pure schematism. Nevertheless, the chapter on the Schematism in the second edition has in no way been altered in this sense. Must we not infer, then, that the priority of time has been dropped? This conclusion would not only be rash, it would be a complete misunderstanding of the entire interpretation to this point if we choose to deduce from this passage that time alone is not what originally forms transcendence.
Diese notwendig zentrale Funktion der Zeit bekundet sich zwar bei Kant zunächst immer nur so, daß sie als die universale Form alles Vorstellens eingeführt wird. Aber entscheidend bleibt, in welchem Zusammenhange das geschieht. Die „Vorläufige Erinnerung” zur transzendentalen Deduktion soll zeigen, inwiefern die drei Modi der reinen Synthesis in sich ursprünglich einig sind. Zwar gelingt es Kant nicht, sie ausdrücklich als zeitbildend und daher als in der ursprünglichen Zeit einige ans Licht zu bringen. Gleichwohl wird die fundamentale Funktion der Zeit gerade hier betont und zwar bei der Analyse der zweiten Synthesis, der Reproduktion in der Einbildung.
Was ist es, was den „Grund a priori einer notwendigen synthetischen Einheit” eines möglichen und zwar vorstellenden Wiederbringens des Seienden zum jeweilig gerade Anwesenden ausmacht? „Hierauf … kommt man bald, wenn man sich besinnt, daß Erscheinungen nicht Dinge an sich selbst, sondern das bloße Spiel unserer Vorstellungen sind, die am Ende auf Bestimmungen des inneren Sinnes auslaufen.” 272
Heißt das nun: das Seiende ist für sich selbst nichts und löst sich in ein Spielen des Vorstellens auf? Keineswegs. Kant will sagen: das Begegnen des Seienden selbst geschieht für ein endliches Wesen in einem Vorstellen, dessen reine Vorstellungen der Gegenständlichkeit als solcher aufeinander eingespielt sind. Dieses Eingespieltsein läuft auf das Ende hinaus, d. h. ist im vorhinein so bestimmt, daß es sich überhaupt in einem Spiel-Raum abspielen kann. Dieser bildet sich durch reine Bestimmungen des inneren Sinnes. Der reine innere Sinn ist die reine Selbstaffektion, d. h. die ursprüngliche Zeit. Was den Horizont der Transzendenz bildet, sind die reinen Schemata als transzendentale Zeitbestimmungen.
Weil Kant das Problem der inneren Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis von vornherein in dieser Perspektive sah und die zentrale Funktion der Zeit festhielt, konnte er bei der Darstellung der Einheit der Transzendenz auf den zwei Wegen der transzendentalen Deduktion von einer ausdrücklichen Erörterung der Zeit absehen.
Freilich scheint nun Kant in der zweiten Auflage diesen transzendentalen Vorrang der Zeit bei der Bildung der Transzendenz als solcher zugleich mit der transzendentalen Einbildungskraft zurückzunehmen, d. h. das Kernstück der Grundlegung der Metaphysik, den transzendentalen Schematismus, zu verleugnen.
In der zweiten Auflage wird eine „Allgemeine Anmerkung zum System der Grundsätze”, d. h. zum Ganzen der ontologischen Erkenntnis, eingefügt 273. Sie beginnt mit dem Satze: „Es ist etwas sehr Bemerkungswürdiges, daß wir die Möglichkeit keines Dinges nach der bloßen Kategorie einsehen können, sondern immer eine Anschauung bei der Hand haben müssen, um an derselben die objektive Realität des reinen Verstandesbegriffes darzulegen.” Hier wird in knappen Worten die Wesensnotwendigkeit der reinen Versinnlichung der Notionen, d. h. ihrer Darstellung in einem „reinen Bilde” ausgesprochen. Daß aber dieses reine Bild die reine Anschauung als Zeit sei, wird nicht gesagt.
Im Gegenteil, der nächste Abschnitt beginnt mit deutlicher Bezugnahme auf den angeführten Satz also: „Noch merkwürdiger aber ist, daß wir, um die Möglichkeit der Dinge, zu Folge der Kategorien, zu verstehen, und also die objektive Realität der letzteren darzutun, nicht bloß Anschauungen, sondern sogar immer äußere Anschauungen bedürfen.” 274 Hier kommt die transzendentale Funktion des Raumes zum Vorschein. Es ist unverkennbar, daß Kant selbst damit vor einer neuen Einsicht steht. Der Raum geht mit in den reinen Schematismus ein. Gleichwohl ist das Schematismuskapitel in der zweiten Auflage keineswegs in diesem Sinne geändert. Muß aber nicht trotzdem gefolgert werden, daß der Vorrang der Zeit gefallen ist? Allein, diese Folgerung wäre nicht nur voreilig, sondern es wäre eine völlige Mißdeutung der ganzen bisher durchgeführten Interpretation, wenn man aus dieser Stelle herauslesen wollte, daß die Zeit nicht allein die Transzendenz ursprünglich bildet.
La fonction nécessairement fondamentale du temps se manifeste ordinairement chez Kant en ce qu’il définit le temps comme forme universelle de toute représentation. L’essentiel est pourtant de considérer dans quelles conditions cela s’accomplit. L’« observation préliminaire » à la déduction transcendantale se propose de montrer en quelle mesure les trois modes de la synthèse pure sont en eux-mêmes originellement un. Sans doute, Kant ne réussit-il pas à montrer explicitement qu’ils forment le temps, ni comment ils sont un dans le temps originel. Cependant, la fonction fondamentale du temps est soulignée, spécialement lors de l’analyse de la deuxième synthèse, celle de la reproduction dans l’imagination.
Qu’est-ce donc qui forme le « fondement a priori d’une unité nécessaire et synthétique » capable de reproduire l’étant passé sous forme de représentation, en le liant à l’étant présent? « On ne tarde pas à le trouver [ce fondement], quand on réfléchit que les phénomènes ne sont pas des choses en soi, mais le simple jeu de nos représentations qui, en définitive, aboutissent à des déterminations du sens interne 1. »
Cela signifie-t-il que l’étant n’est rien en lui-même et se dissout en un jeu de représentations? En aucune façon. Kant veut dire que la rencontre de l’étant lui-même se fait, pour un être fini, par le moyen d’un acte de représenter dont les pures représentations d’objectivité sont engrenées les unes dans les autres. Cet engrenage, déterminé d’emblée de telle manière, doit pouvoir jouer dans un certain espace. Celui-ci se forme par les déterminations pures du sens interne. Le sens interne pur est l’affection pure de soi, c’est-à-dire le temps originel. Ce qui forme l’horizon de la transcendance sont les schèmes purs comme déterminations transcendantales du temps.
Cependant, Kant ayant d’emblée traité selon cette perspective le problème de la possibilité intrinsèque de l’unité essentielle de la connaissance ontologique, et conservé au temps sa fonction essentielle, il put, en exposant l’unité de la transcendance selon les deux voies de la déduction transcendantale, s’abstenir d’étudier explicitement le temps.
Il est vrai que, dans la seconde édition, Kant parait retirer, avec la disparition de l’imagination transcendantale, le privilège transcendantal qu’il accordait au temps dans la formation de la transcendance, reniant ainsi la pièce essentielle de l’instauration de la métaphysique, le schématisme transcendantal.
La seconde édition s’augmente d’une Remarque générale sur le système des principes, c’est-à-dire sur l’ensemble de la connaissance ontologique 2. Elle commence par cette phrase : « C’est une chose très remarquable que nous ne puissions apercevoir la possibilité d’aucune chose par la simple catégorie, mais que nous devions toujours avoir à notre disposition une intuition pour y mettre en évidence la réalité objective du concept pur de l’entendement. » Ici s’exprime en quelques mots la nécessité essentielle d’une transposition sensible pure des notions, de leur présentation sous forme d’images pures. Mais il n’est point dit que cette image pure soit l’intuition pure comme temps.
La section suivante, après une référence explicite à la phrase citée, commence même ainsi : « Mais il est encore plus remarquable que, pour comprendre la possibilité des choses en vertu des catégories, et pour démontrer, par conséquent, la réalité objective de ces dernières, nous avons besoin non pas simplement d’intuitions, mais même toujours d’intuitions externes 3. » Ici apparaît la fonction transcendantale de l’espace qui, incontestablement, ouvre à Kant des vues nouvelles. L’espace s’insère dans le schématisme pur. Il est vrai que, dans la seconde édition, le chapitre sur le schématisme n’a pas été modifié dans ce sens. Mais ne faut-il pas néanmoins conclure, des changements effectués, que le privilège du temps s’est évanoui? Cette conclusion ne serait pas seulement prématurée, ce serait aussi méconnaître complètement la présente interprétation que vouloir déduire de ce passage que le temps n’est pas seul à former originellement la transcendance.
This necessary central function of time is usually expressed in Kant through his definition of it as the universal form of every act of representation. However, what is essential is the consideration of the conditions under which this representation takes place. The “preliminary remark” which precedes the transcendental deduction is intended to show in what respect the three modes of pure synthesis are in themselves essentially one. To be sure, Kant does not succeed in showing explicitly that they are time-forming or how they are one in primordial time. Nevertheless, the fundamental function of time is emphasized, particularly in connection with the analysis of the second mode of synthesis, that of reproduction in the imagination.
What is it that constitutes “the a priori ground of a necessary synthetic unity” capable of reproducing the essent no longer present in the form of a representation by linking it to the actual present? “What that something is we soon discover, when we reflect that appearances are not things in themselves but are the mere play of our representations, and in the end reduce to determinations of inner sense.”94
Does this mean that in itself the essent is nothing and dissolves in a play of representations?
Not at all. What Kant means to say is this: The encountering of the essent takes place, for a finite being, in an act of representation whose pure representations of objectivity are mutually compatible [eingespielt]. This compatibility is determined in advance in such a way that it can come into play in a free-space which is formed by the pure determinations of the internal sense. This pure internal sense is pure self-affection, i.e., primordial time. The pure schemata as transcendental determinations of time form the horizon of transcendence.
Because from the first, Kant saw the problem of the internal possibility of the essential unity of ontological knowledge in this perspective and held fast to the central function of time, he was able, in presenting the unity of transcendence according to the two ways of the transcendental deduction, to forego an explicit discussion of time.
It is true that in the second edition, Kant apparently refuses to acknowledge the transcendental priority of time in the formation of transcendence as such, i.e., he disavows the essential part of the laying of the foundation of metaphysics, the transcendental schematism.
In the second edition, a General Note on the System of the Principles,95 on ontological knowledge as a whole, was added. It begins with the sentence: “That the possibility of a thing cannot be determined from the category alone, and that in order to exhibit the objective reality of the pure concept of understanding we must always have an intuition, is a very noteworthy fact.” Here in a few words is expressed the essential necessity of a sensibilization of the notions, i.e., their presentation in the form of a “pure image.” But it is not stated that this pure image must be pure intuition qua time.
The next paragraph begins with an explicit reference to the sentence quoted above: “But it is an even more noteworthy fact that in order to understand the possibility of things in conformity with the categories, and so to demonstrate the objective reality of the latter, we need not merely intuitions but intuitions that are in all cases outer intuitions.”96 Here appears the transcendental function of space, which unmistakably opens up a new perspective for Kant. Space enters into pure schematism. It is true that in the second edition the chapter on schematism has not been modified to take this into account. But is it not necessary to conclude, nevertheless, that the primacy of time has disappeared? This conclusion would not only be premature, but to attempt to infer from this passage that it is not time alone which forms transcendence would also be a complete misunderstanding of the whole interpretation as carried out thus far.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH