34- زمان به عنوان خود-تأثیری محض و ویژگی زمانی خود

 در متن تعیین حدود کننده وحدت ذاتی معرفت محض برای اولین بار (مرحله دوم از بنیان گذاری)، کانت اشاره می کند که مکان و زمان مفهوم باز نمایی های ابژه ها را «باید همیشه متأثر کنند».263 این نظریه ابتدا مبهم در اینجا  به چه معنی است: زمان مفهوم را، یعنی مفهوم بازنمایی های ابژه ها را متأثر می سازد.

این تفسیر را با توضیح «مفهوم باز نمایی های ابژه ها» آغاز می کنیم. پیش از همه این عبارات به معنی «کلی» است که هر بازنمایی از ابژه ها به ماهو یعنی در مقابل ابستا گذاریH…. را توصیف می کند. این نظریه بیان می کند که این [مفهوم] ذاتا از طریق زمان متأثر می گردد. و باز هم، بحث این موضوع تا کنون فقط آن بوده است که زمان و نیز مکان افقی را صورت می بخشد که در آن تأثیرات حواس از زمانی به زمانی به ما بر می خورند و مورد توجه ما هستند. حال زمان خودش می بایست ما را متأثر سازد. اما هر تأثیری خوداظهاری یک موجود است که از پیش در دست است. اما زمان نه در دست است و نه به طور کلی «بیرون». پس اگر قرار است اثر گذار باشد، از کجا می آید؟

 زمان فقط شهود محض است تا حدی که منظر تسلسل را از درون خودش فراهم می آورد و این را به ماهو به عنوان پذیرش صورت دهندهH به خودش قبض می کند. این شهود محض خود با مشهودی که در آن صورت گرفته، یعنی مشهودی که بدون کمک تجربه صورت گرفته بود، تعامل می کند. بر اساس ماهیت اش زمان تأثیر محض خودشH است. به علاوه زمان دقیقا آن چیزی است که به طور کلی چیزی شبیه به «از درون خود به سوی آنجا»<37> صورت می دهد طوری که [امر]<38> بر پایه آن به سوی آنچه قبلاً به عنوان به سوی آنجا نامیده شد باز می گردد و نظر می کند.H

به عنوان خود-تأثیری محض، زمان تأثیر عمل کننده ای نیست که به خودی که در دست است برخورد کند. بلکه به عنوان امر محض ماهیت چیزی همچون خود- تعامل گر را صورت می بخشد. اما اگر به ماهیت سوژه محدود تعلق دارد تا [سوژه] بتواند به عنوان خود متعامل گردد ، پس زمان به عنوان خود- تاثیری محض ساختار ذاتی سوژه را فرم می دهدH.

تنها بر بنیادهای این خودیت مخلوق محدود می تواند آنچه که می باید باشد: وابسته به پذیرش چیزها.

 حال در وهله اول ما باید آنچه که گزاره مبهم (ذیل) بیان می دارد را روشن سازیم: زمان ضرورتاً مفهوم بازنمایی های ابژه ها را متأثر می سازد. مقابل – ایستا گذاری به ماهو، یعنی به عنوان گردش- توجه کسی به…، تأثیر محض، بدین معنی است: پیش آوردن چیزی همچون یک «مقابل-آن»، در- برابر- بودن، در مقابل نسبت به آن بودن به طور کلی، «نسبت به آن» – نسبت به مقابل-ایستا-گذاری محضِ…..، اما این به معنای نسبت به اپرسپشن محض است، نسبت به خود من. زمان به امکان درونی این برابر-ایستا-گذاریِ….. مربوط است. به عنوان خود-تاثیری محض، زمان به نحو اصیلی خودیت محدود را صورت می دهد، طوری که خود/نفس می تواند چیزی شبیه خود-آگاهی گرددH.

§34. Time as Pure Self-Affection and the Temporal Character of the Self

In the passage delimiting the essential unity of pure knowledge for the first time (the second stage of the ground-laying), Kant remarks that space and time “must always affect” the concept of representations of objects263 What does the initially obscure thesis mean here: time affects a concept, namely, that of the representations of objects?

We begin the interpretation with the clarification of the “concept of the representations of objects.” First of all, this expression means the “universal” which characterizes every representing of objects as such, i.e., the letting-stand-againstH of . . . . This, says the thesis, will necessarily be affected through time. And yet, the discussion of this matter up to now has been just that time, as well as space, form the horizon within which the affections of the senses from time to time strike us and are of concern to us. Now time itself is to affect us. All affection, however, is the self-announcing [Sich-melden] of a being which is already at hand. But time is neither at hand nor is it generally “outside.” From whence does it come, then, if it is to be affecting?

Time is only pure intuition to the extent that it prepares the look of succession from out of itself, and it clutches this as such to itself as the formative taking-in-stride.H This pure intuition activates itself with the intuited which was formed in it, i.e., which was formed without the aid of experience. According to its essence, time is pure affection of itselfH. Furthermore, it is precisely what in general forms something like the “from-out-of-itself-toward-there . . . ,”<37> so that the upon-which<38> looks back and into the previously named toward-thereH. . . .

As pure self-affection, time is not an acting affection that strikes a self which is at hand. Instead, as pure it forms the essence of something like self-activating. However, if it belongs to the essence of the finite subject to be able to be activated as a self, then time as pure self-affection forms the essential structure of subjectivityH.

Only on the grounds of this selfhood can the finite creature be what it must be: dependent upon taking-things-in-stride.

Now, in the first place, we must clarify what the [following] obscure statement says: time necessarily affects the concept of the representations of objects. The letting-stand-against as such, i.e., as pure turning-ones-attention-to . . . , pure affecting, means: to bring something like an “against-it,” the Being-in-opposition, into opposition to it in general; “to it” — to the pure letting-stand-against of . . . , but that means to pure apperception, to the I itself. Time belongs to the inner possibility of this letting-stand-against of. . . . As pure self-affection, it forms in an original way the finite selfhood, so that the self can be something like self-consciousnessH.

34. Die Zeit als reine Selbstaffektion und der Zeitcharakter des Selbst

Kant bemerkt an der Stelle, wo er zum erstenmal die Wesenseinheit der reinen Erkenntnis umschreibt (zweites Stadium der Grundlegung), daß Raum und Zeit den Begriff der Vorstellungen von Gegenständen „jederzeit affizieren müssen” 263. Was bedeutet hier die zunächst dunkle These: die Zeit affiziert einen Begriff, und zwar den der Vorstellungen von Gegenständen?

Wir beginnen die Interpretation mit der Klärung des „Begriffes der Vorstellungen von Gegenständen”. Dieser Ausdruck meint zunächst das „Allgemeine”, das jedes Vorstellen von Gegenständen als solches kennzeichnet, und das ist das Gegenstehenlassen von … Dieses, sagt die These, wird notwendig durch die Zeit affiziert. Aber bisher war doch nur davon die Rede, daß die Zeit und auch der Raum den Horizont bilden, innerhalb dessen jeweils die Affektionen der Sinne uns treffen und angehen. Nun soll die Zeit selbst affizieren. Alle Affektion aber ist das Sich-melden eines schon vorhandenen Seienden. Die Zeit ist aber nun weder vorhanden noch überhaupt „draußen”. Woher kommt sie denn, wenn sie affizieren soll?

Die Zeit ist nur so reine Anschauung, daß sie von sich aus den Anblick des Nacheinander vorbildet und diesen als solchen auf sich als das bildende Hinnehmen zu-hält. Diese reine Anschauung geht mit dem in ihr gebildeten Angeschauten sich selbst an, und zwar ohne Beihilfe der Erfahrung. Die Zeit ist ihrem Wesen nach reine Affektion ihrer selbst. Ja, noch mehr, sie ist gerade das, was überhaupt so etwas wie das ,Von-sich-aus-hin-zu-auf …’ bildet, dergestalt, daß das so sich bildende Worauf-zu zurückblickt und herein in das vorgenannte Hinzu …

Die Zeit ist als reine Selbstaffektion nicht eine wirkende Affektion, die ein vorhandenes Selbst trifft, sondern als reine bildet sie das Wesen von so etwas wie Sich-selbst-angehen. Sofern aber zum Wesen des endlichen Subjektes gehört, als ein Selbst angegangen werden zu können, bildet die Zeit als reine Selbstaffektion die Wesensstruktur der Subjektivität.

Nur auf dem Grunde dieser Selbstheit kann das endliche Wesen sein, was es sein muß: angewiesen auf Hinnahme.

Nun muß allererst klar werden, was der dunkle Satz besagt: die Zeit affiziert notwendig den Begriff der Vorstellungen von Gegenständen. Das Gegenstehenlassen als solches, d. h. als reines Sich-zuwenden-zu …, rein affizieren, bedeutet: ihm überhaupt so etwas wie ein „Gegen-es”, das Dawider, entgegenbringen, „ihm” — dem reinen Gegenstehenlassen von …, d. h. aber der reinen Apperzeption, dem Ich selbst. Die Zeit gehört zur inneren Möglichkeit dieses Gegenstehenlassens von … Als reine Selbstaffektion bildet sie ursprünglich die endliche Selbstheit dergestalt, daß das Selbst so etwas wie Selbstbewußtsein sein kann.

§  34. — Le temps comme affection pure du soi et le caractère temporel du soi.

Kant remarque dans le passage où il circonscrit pour la première fois l’unité essentielle de la connaissance pure (deuxième étape de l’instauration du fondement) que « l’espace et le temps doivent toujours affecter le concept des représentations des objets 1 ». Que signifie ici cette thèse, à première vue obscure : le temps affecte un concept, et il affecte le concept des représentations d’objets?

Commençons notre interprétation en explicitant ce « concept des représentations d’objets ». Cette expression vise en premier lieu I’« universalité », qui caractérise toute représentation d’objets comme telle, à savoir l’objectivation de… Celle-ci serait donc nécessairement affectée par le temps. Jusqu’à présent néanmoins, on s’était borné à dire que le temps, et aussi I’espace, forment l’horizon à l’intérieur duquel les affections des sens peuvent nous toucher et nous solliciter. Ici, c’est le temps lui-même qui affecte. Mais toute affection est une manifestation par laquelle s’annonce un étant déjà donné. Or, le temps n’est ni un étant déjà donné ni même [quoi qui ce soit d’] « extérieur » à nous. D’où vient-il donc s’il nous doit affecter?

Le temps n’est intuition pure que parce qu’il préforme de lui-même la vue de la succession et se pro pose à lui-même (en tant qu’activité réceptive et formatrice) cette vue comme telle. Cette intuition pure se sollicite elle-même par [l’objet] qu’elle intuitionne, en le formant sans le secours de l’expérience. Le temps est, par nature, pure affection de lui-même. Bien plus, il est justement ce qui forme [la visée] qui, partant de soi, se dirige vers… [so etwas wie das « Von-sich-aus-hin-zu-auf… »], de telle manière que le but ainsi constitué jaillit et reflue sur cette visée.

Le temps comme affection pure de soi n’est pas une affection effective qui touche un soi concret; en tant que pur, il forme l’essence de toute auto-sollicitation. Donc, s’il appartient à l’essence du sujet fini de pouvoir être sollicité comme soi, le temps, auto-affection pure, forme la structure essentielle de la subjectivité.

C’est seulement en tant qu’il se fonde sur une telle ipséité que l’être fini peut être ce qu’il doit être, un être soumis à la réceptivité.

On pourra ainsi éclaircir l’affirmation obscure selon laquelle le temps affecte nécessairement le concept des représentations d’objets. Affecter purement I’acte d’objectivation, en tant qu’il est orientation pure vers… veut dire qu’on lui suscite quelque opposition [Gegen es] ; l’acte pur d’ob-jectivation, auquel cette opposition est ainsi suscitée, définit l’aperception pure, le moi lui-même. Le temps est impliqué dans la possibilité intrinsèque de cet acte d’ob-jectivation. En tant qu’affection pure de soi, il forme originellement l’ipséité finie de telle manière que le soi peut devenir « conscience de soi ».

§ 34. Time as Pure Self-affection and the Temporal Character of the Self

In the passage wherein he first describes the essential unity of knowledge (the second stage of the laying of the foundation), Kant remarks that “space and time . . . must also always affect the concept”84 of our representations of objects. What is the meaning of this seemingly obscure thesis, i.e., that time affects a concept, in particular, the concept of the representations of objects?

We will begin the interpretation with a clarification of the expression “concept of our representations of objects.” This expression refers, first of all, to the “universality” which characterizes all representation of objects as such, i.e., the ob-jectification of. . . . This act, the thesis asserts, is necessarily affected by time. But hitherto, observations concerning time were limited to the assertion that time and also space form the horizon within which the affections of sense are able to get through to and solicit us [uns treffen und angehen]. Now, it is time itself which affects us. But all affection is a manifestation by which an essent already on hand gives notice of itself. Time, however, is neither on hand nor is it “outside” us. Where does it come from if it is to affect us?

Time is pure intuition only in that it spontaneously pre-forms the aspect of succession and, as an act both receptive and formative, pro-poses this aspect as such to itself. This pure intuition solicits itself [geht sich ari] by that which it intuits (forms) and without the aid of experience. Time is, by nature, pure affection of itself. But more than this, it is that in general which forms something on the order of a line of orientation which going from the self is directed toward . . . in such a way that the objective thus constituted springs forth and surges back along this line.85

As pure self-affection, time is not an active affection concerned with the concrete self; as pure, it forms the essence of all auto-solicitation. Therefore, if the power of being solicited as a self belongs to the essence of the finite subject, time as pure self-affection forms the essential structure of subjectivity.

Only on the basis of this selfhood can a finite being be what it must be: a being dependent on receptivity.

Now we are in a position to clarify the meaning of the statement: Time necessarily affects the concept of the representations of objects. To affect a priori the act of ob-jectification as such, i.e., the pure act of orientation toward . . . means: to bring up against it something on the order of an opposition, “It”—the pure act of ob-jectification—being pure apperception, the ego itself. Time is implicated in the internal possibility of this act of ob-jectification. As pure self-affection, it originally forms finite selfhood in such a way that the self can become self-consciousness.