پس آیا این جایگاه ابتدا بعد از حصول ادراک و یاد آوری مربوط به آن خلق می شود، یادآوریی که می خواهد آنچه را به خاطر آورده می شود در وحدت با آنچه «در وضع حال حاضر» حضور دارد قرار دهد؟ یا این دو راه تألیف از قبل پیشاپیش به سوی موجود به عنوان چیزی که در همانی حاضر است بر می گردد؟

آشکارا [دومی]. چرا که در بنیاد هر دو تألیف، و هدایت کننده آنها، متحد سازی (تألیف) موجود با توجه به همانی اش از پیش یافت می شود. این تالیف همانی، یعنی نگه داشتن موجود مقابل ما به عنوان چیزی که همان است، را کانت – بدرستی- تألیف «در مفاهیم» می نامد، چرا که مفهوم در واقع بازنمایی وحدتی است که به عنوان «دقیقا همان» «به کثرت اطلاق می گردد.» «چون این یک آگاهی {بازنمایی این وحدت به عنوان بازنمایی مفهومی} است که کثرت را متحد می سازد، آگاهی که چندین و چند بار شهود می شود و‌ پس باز آفرینی نیز می گردد، در یک بازنمایی.»260

بنابراین نشان داده شده است که: آنچه در توصیفa منشا تجربی تکوین مفهومی به عنوان تألیف سوم  بروز کرد در واقع اول است، یعنی تألیفی که در جایگاه اول دو تألیف فوق الذکر را هدایت می کند. چنان که گویی پیشاپیش آنها بر می آید. کانت به این تألیف تعیین هویت مناسب ترین نام را می دهد: متحد سازی آن یک کاوشگری است. این تالیف از پیش وارسی می کند و «مراقبت گری برای»261 است، یعنی آنچه که باید از پیش به عنوان همان مقابل ما نگه داشته شود تا تألیف های ادراک و بازآفرینی کننده به طور کلی بتوانند میدان  بسته و تحدید حدود شده ای از موجودات بیابند که در آن بتوانند گویی قرار دهند آنچه که آنها پیش می آورند و رویاروی می گردند و به عنوان موجودات آنها را می پذیرند.

 اما به عنوان امر تجربی، این تالیف تعیین هویت کشاف پیشرو ضرورتاً یک تعیین هویت محض را پیش فرض دارد. بدین معنی که تنها به عنوان باز‌آفرینش محض امکان یک دوباره-پیش-آوری را صورت می بخشد، طوریکه به طور متناظر بازشناسی محض باید امکان چیزی شبیه تعیین هویت را ارائه کنند. اما اگر این تألیف محض کشف می کند، پس در عین حال بیان می دارد که: [این تالیف کشاف] موجود را نمی یابد که بتواند نزد ما به عنوان دقیقا خودش نگه داشته شود. بلکه افق توانایی-نگهداری-چیزی- نزد ما [Vorhaltbarkeit] به طور کلی را می یابد. به عنوان امری محض، کشف اش صورت دهی اصیل این بستگی/التزام اولیه [Vorhaften]است، یعنی آینده. لذا سومین حالت تالیف ثابت می کند که چیزی است که ذاتاً زمان- صورت دهنده است. تا بدانجا که کانت حالات شباهت، بازآفرینی و پیش- تصور را به خیال تجربی اختصاص می دهد، پس صورت دهی بستگی/التزام اولیه به ماهو، تدارک محض، عملی از قوه خیال محض است.

Does this place first come to be created, then, after the achievement of a perception and the recollection connected to it, which recollection wants to set what is remembered in unity with what has presence “in the current state”? Or are these two ways of synthesis already oriented in advance toward the being as something which has presence in sameness?

Apparently [the latter]. For at the ground of both syntheses, and directing them, a unifying (synthesis) of the being with respect to its sameness is already found. This synthesis of the same, i.e., the holding of the being before us as one which is the same, Kant calls — and justly so — the synthesis “in concepts,” for the concept is indeed the representing of unity which as selfsame “applies to many.” “For this one consciousness {representing this unity as conceptual representing} is what unifies the manifold, which is intuited again and again and which is then also reproduced, into one representation.”260

It has thus been shown: what emerged as the third synthesis in the characterizationa of the empirical genesis of conceptual development is in fact the first, i.e., the synthesis which in the first place directs the other two characterized above. It pops up in advance of them, so to speak. Kant gives this synthesis of identification a most appropriate name: its unifying is a reconnoitering. It explores in advance and is “watching out for”261 what must be held before us in advance as the same in order that the apprehending and reproducing syntheses in general can find a closed, circumscribed field of beings within which they can attach to what they bring forth and encounter, so to speak, and take them in stride as beings.

As empirical, however, this exploring, advancing synthesis of identification necessarily presupposes a pure identification. That is to say: just as a pure reproduction forms the possibility of a bringing-forth-again, so correspondingly must pure recognition present the possibility for something like identifying. But if this pure synthesis reconnoiters, then at the same time that says: it does not explore a being which it can hold before itself as selfsame. Rather, it explores the horizon of being-able-to-hold-something-before-us [Vorhaltbarkeit] in general. As pure, its exploring is the original forming of this preliminary attaching [Vorhaften], i.e., the future. Thus the third mode of synthesis also proves to be one which is essentially time-forming. Insofar as Kant allocates the modes of taking a likeness, reproduction, and prefiguration [Ab-, Nach- und Vorbildung] to the empirical imagination, then the forming of the preliminary attaching as such, the pure preparation, is an act of the pure power of the imagination.

Wird denn diese Stelle erst geschaffen nach Vollzug einer Wahrnehmung und der ihr sich anschließenden Erinnerung, die das Erinnerte in eins setzen möchte mit dem „im jetzigen Zustande” Anwesenden? Oder sind diese beiden Weisen der Synthesis im vorhinein schon orientiert auf das Seiende als ein in Selbigkeit Anwesendes?

Offenbar. Denn beiden Synthesen liegt schon führend zugrunde ein Einigen (Synthesis) des Seienden im Hinblick auf seine Selbigkeit. Diese Synthesis auf das Selbige, d. h. das Vorhalten des Seienden als eines Selbigen, nennt Kant mit Recht die Synthesis „im Begriffe”; denn der Begriff ist ja das Vorstellen von Einheit, die als Selbiges „für viele gilt”. „Denn dieses eine Bewußtsein [Vorstellen dieser Einheiten als begriffliches Vorstellen] ist es, was das Mannigfaltige, nach und nach Angeschaute, und dann auch Reproduzierte, in eine Vorstellung vereinigt.” 260

So zeigt sich: was in der Charakteristik a der empirischen Genesis der Begriffsbildung als dritte Synthesis auftaucht, ist gerade die erste, d. h. die beiden vorher gekennzeichneten allererst leitende Synthesis. Sie springt ihnen gleichsam voraus. Kant gibt dieser Synthesis der Identifizierung einen recht treffenden Namen: ihr Einigen ist ein Rekognoszieren. Sie erkundet im voraus und ist „hindurchspähend” 261 auf das, was im vorhinein als das Selbige vorgehalten sein muß, damit die apprehendierende und die reproduzierende Synthesis überhaupt einen geschlossenen Umkreis von Seiendem vorfinden können, innerhalb dessen sie das, was sie beibringen und antreffen, als Seiendes gleichsam anbringen und hinnehmen können.

Diese erkundend vordringende Synthesis der Identifizierung setzt aber als empirische notwendig eine reine Identifizierung voraus. Das besagt: wie eine reine Reproduktion die Möglichkeit eines Wieder-bei-bringens bildet, so muß die reine Rekognition entsprechend die Möglichkeit für so etwas wie das Identifizieren darbieten. Wenn aber diese reine Synthesis rekognosziert, dann sagt das zugleich: sie erkundet nicht ein Seiendes, das sie sich als dasselbe vorhalten kann, sondern sie erkundet den Horizont von Vorhaltbarkeit überhaupt. Ihr Erkunden ist als reines das ursprüngliche Bilden dieses Vorhaften, d. h. der Zukunft. So erweist sich auch der dritte Modus der Synthesis als ein wesenhaft zeitbildender. Insofern Kant die Modi der Ab-, Nach- und Vorbildung der empirischen Einbildung zuweist, ist das Bilden des Vorhaften als solchen, die reine Vor-bildung, ein Aktus der reinen Einbildungskraft.

Ou dira-t-on que ce lieu ne se trouve créé qu’après l’achèvement de la perception et du souvenir qui s’y rattache, souvenir qui aurait à unifier son objet avec la réalité présente « dans l’état actuel »? Ou, au contraire, les deux modes de la synthèse sont-ils orientés d’avance vers [la saisie d’un] étant présent comme identique?

Sans doute. Car au fondement des deux synthèses, et les déterminant l’une et l’autre, il y a déjà un acte d’unification (synthèse) de l’étant relativement à son identité. La synthèse visant cet identique, c’est-à-dire celle qui pro-pose l’étant comme identique, est à bon droit dénommée par Kant la synthèse « dans le concept »; c’est que le concept est précisément une représentation d’unité qui, en son identité, « vaut pour plusieurs ». « C’est, en effet, cette conscience une (la représentation de ces unités comme représentation conceptuelle) qui réunit en une représentation le divers perçu successivement et ensuite reproduit 1. »

La synthèse qui, selon la description de la genèse empirique du concept, est la troisième, apparaît ainsi comme la première, c’est-à-dire celle qui détermine d’avance les deux autres dont il fut question antérieurement. Elle les devance. Kant donne à cette synthèse d’identification un nom qui lui convient parfaitement : son unification est une reconnaissance. Elle pro-specte et « épie 2 » ce qui devra être pro-posé comme identique, afin que les synthèses appréhensive et reproductive puissent découvrir un domaine circonscrit d’étants, à l’intérieur duquel elles pourront en quelque sorte fixer et recevoir comme étant ce qu’elles apportent et rencontrent.

En tant qu’empirique, cette synthèse prospective d’identification suppose nécessairement une identification pure. Tout comme la reproduction pure constitue la possibilité d’une réactualisation [Wieder-bei-bringen] ainsi, corrélativement, la recognition pure doit fournir la possibilité de toute identification. Si donc cette synthèse pure reconnaît, cela ne signifie pas que sa prospection porte sur un étant qu’elle se proposerait comme identique, mais qu’elle prospecte l’horizon de toute proposition en général. Sa prospection est, en tant que pure, la formation originelle de ce qui permet tout pro-jet, c’est-à-dire de l’avenir. Ainsi le troisième mode de synthèse se manifeste-t-il lui aussi comme essentiellement formateur du temps. Et comme les modes de former, reproduire et de pré-former des images [Ab-Nach und Vorbildung], sont attribués par Kant à l’imagination empirique, l’acte de former l’horizon prospectif, la pré-formation pure, est un acte de l’imagination pure.

Or, can we say that this place is first created after the achievement of the perception and the recollection associated with it, a recollection which would unite its object with the reality present in “the actual state”? Or are both of these modes of synthesis oriented in advance on the essent as present in its identity?

This is obviously the case. For at the basis of both syntheses and determining them there lies an act of unification (synthesis) of the essent relative to its identity. The synthesis intending this identity, i.e., that which pro-poses the essent as identical, Kant terms, and justly so, synthesis “in concepts,” for a concept is indeed a representation of unity which in its identity “applies to many.” “For this unitary consciousness is what combines the manifold, successively intuited and thereupon also reproduced, into one representation.”81

The synthesis which, according to the description of the empirical genesis of concepts, is the third is precisely the first, i.e., the one which governs the other two described above. It anticipates them, as it were. Kant gives this synthesis of identification a name which is most appropriate. Its mode of unification is a recognition. It pro-spects [erkundet] and “investigates”82 that which must be pro-posed in advance as identical, in order that the syntheses of apprehension and reproduction can find a closed field of essents within which they can fix and receive as essent that which they bring back or encounter.

As empirical, this prospective synthesis of identification necessarily presupposes a pure identification. This means that just as pure reproduction constitutes the possibility of a bringing-back-again, so, correlatively, must pure recognition provide the possibility for all identification. However, if the function of this pure synthesis is recognition, this does not mean that its prospecting is concerned with an essent which it can pro-pose to itself as identical but that it prospects the horizon of proposition in general. As pure, its prospecting is the pure formation of that which makes all projection [Vorhaften] possible, i.e., the future. Thus, the third mode of synthesis also proves to be essentially time-forming. And inasmuch as Kant attributes the modes of forming, reproducing, and pre-forming [Ab- Nach- und Vorbildung] images to the empirical imagination, the act of forming the prospective horizon as such, pure pre-formation, is an act of pure imagination.