119
الف) تألیف محض به عنوان دریافت محض248
در شهود تجربی به عنوان پذیرش بی واسطه «این-جا»، کثرتی همواره آشکار می گردد. لذا آنچه منظر حاصل شده توسط این شهود ارائه می کند، «حاوی» کثرت است. کثرت هرگز نمی تواند «به عنوان چنین کثرتی بازنمایی گردد….»، اگر ذهن زمان را در توالی یک تأثیر بر تاثیر دیگر فرق گذاری ننماید. در متمایز سازی زمان ذهن ما باید از قبل به طور مداوم از پیش گویای «اکنون و اکنون و اکنون» باشد تا قادر به مواجه شدن با «اکنون این» و «اکنون آن» و «اکنون همه این به طور جزئی» باشد. فقط در چنین فرق گذاری اکنون ابتدا ممکن می گردد «سیر کردن» و «تجمیعاً اخذ کردن تأثیرات.»
شهود فقط یک بازنمایی از کثرت است- یکِ repraesentatio singuIaris – اگر، به عنوان آنچه که چیزها را می پذیرد، عرضه کثرت را «مستقیماً» و به یک باره اخذ می کند و فرا می گیرد. شهود فی نفسه تألیفی است. این تالیف این ویژگی را دارد که در افق سلسله توالی اکنون ها، عرضه تأثرات هر منظر(تصویر) را «مستقیماً» اخذ می کند.<31> یک صورت دهی از[Ab-bilden] است در معنایی که قبلاً روشن گشت.
اما ما همچنین ضرورتاً یک تألیف یافت کننده محض داریم زیرا بدون آن راهی وجود ندارد که بتوانیم بازنمایی زمان را داشته باشیم. یعنی این شهود محض را. تألیف دریافت کننده محض ابتدا در افق زمان روی نمی دهد بلکه ابتدا دقیقاً شبیه اکنون و توالی اکنون ها را صورت می دهد. شهود محض «پذیرندگی اصیل» است، یعنی پذیرندگی چیزی که او خود، به عنوان پذیرندگی، می گذارد از درون خودش پیش آید/صادر شود. عرضه گری اش چیزی است که «ایجاد» می کند؛ آنچه که عرضه گری شهود کننده محض(صورتدهی به عنوان دهش یک منظر) ایجاد می کند (صورت دهی به عنوان خلق) منظر بی واسطه اکنون به ماهو است، یعنی همیشه منظر حال بالفعل بماهو.
شهود تجربی مستقیماً درگیر با موجودی است که در اکنون حاضر است. اما تألیف دریافت کننده محض با اکنون مربوط است، یعنی با خود حال، طوری که در واقع این شهود گری معطوف به … فی نفسه آنچه را با آن مرتبط شده است شکل می دهد. تألیف محض به عنوان دریافت، به عنوان آنچه که حال به طور کلی را عرضه می کند، زمان-صورت دهندگی است. بر این اساس تألیف محض دریافت فی نفسه یک ویژگی زمانی دارد.
هرچند اکنون کانت صراحتاً می گوید: «لذا یک قوه فعال در ما برای تألیف این کثرت وجود دارد که ما آن را خیال می نامیم و فعل بی واسطه اش روی ادراکات را دریافت می نامیم.»249
تألیف در حالت دریافت از قوه خیال صادر می شود: لذا از تألیف دریافت کننده محض به عنوان حالت قوه خیال استعلایی باید سخن گفته شود. اما اکنون اگر این تألیف زمان-صورت دهندگی است، قوه خیال استعلایی فی نفسه یک ویژگی زمانی دارد. اما تا جایی که قوه خیال محض «عنصری» از شهود محض است و بنابراین تا حدی که تألیف خیال از قبل در شهود یافت شده است پس آنچه که کانت مقدمتا «خیال» [“Einbildung“] می نامد در آنچه که در ادامه می آید نمی تواند با قوه خیال استعلایی [transzendentalen Einbildungskraft] یکی باشد.
a) Pure Synthesis as Pure Apprehension248
In empirical intuition as the immediate taking-in-stride of a “this-here,” a manifold is always revealed. Thus, what the look attained by this intuition presents, “contains” manifoldness. This can never “be represented as such a manifold . . . , if the mind does not differentiate time in the sequence of one impression upon another.” In distinguishing time, our mind must already be saying constantly and in advance “now and now and now,” in order to be able to encounter “now this” and “now that” and “now all this in particular.” Only in such a differentiating of the now does it first become possible to “run through” and collectively take up the impressions.
Intuition is just a representation of the manifold — a repraesentatio singuIaris — if, as that which takes things in stride, it takes up and comprehends the offering of the manifold “exactly” and at once. Intuition is in itself “synthetic.” This synthesis has the peculiarity that within the horizon of the succession of the sequence of nows, it takes up “exactly” the offer of the impression of each look (image).<31> It is an immediate forming-from [Ab-bilden] in the sense already clarified.
But we also necessarily have a pure, apprehending synthesis, because without it there is no way we could have the representation of time, i.e., this pure intuition. The pure, apprehending synthesis does not first take place within the horizon of time, but instead it first forms precisely the like of the now and the sequence of nows. Pure intuition is “original receptivity,” i.e., a taking-in-stride of what it, as taking-in-stride, lets come forth from out of itself. Its “offering” is one which “produces” [“erzeugendes“]; what the pure intuiting offering (forming as giving a look) produces (forming as creating) is the immediate look of the now as such, i.e., always the look of the actual present as such.
Empirical intuition is directly concerned with the being which is present in the now. The pure apprehending synthesis, however, is concerned with the now, i.e., with the present itself, so that indeed this intuiting concern with . . . in itself forms that with which it is concerned. The pure synthesis as apprehension, as that which offers the “present in general,” is time-forming. Accordingly, the pure synthesis of apprehension in itself has a temporal character.
Now, however, Kant expressly says: “It is thus an active faculty in us for the synthesis of this manifold which we call imagination, and its immediate action on perceptions I call apprehension.”249
Synthesis in the mode of apprehension springs forth from the power of imagination; hence the pure apprehending synthesis must be spoken of as a mode of the transcendental power of imagination. But now if this synthesis is time-forming, the transcendental power of imagination has in itself a pure temporal character. To the extent, however, that the pure power of imagination is an “ingredient” of pure intuition and hence to the extent that a synthesis of imagination is already found in intuition, then what Kant initially calls “imagination” [“Einbildung“] in what follows cannot be identical with the transcendental power of imagination [transzendentalen Einbildungskraft].
a) Die reine Synthesis als reine Apprehension 248
In der empirischen Anschauung als dem unmittelbaren Hinnehmen eines „Dies-da” zeigt sich immer Mannigfaltiges. Was also der Anblick, den diese Anschauung gewinnt, darstellt, „enthält” Mannigfaltiges. Dieses könnte nie „als ein solches vorgestellt werden …, wenn das Gemüt nicht die Zeit, in der Folge der Eindrücke aufeinander unterschiede”. Unser Gemüt muß, die Zeit unterscheidend, im vorhinein schon ständig „jetzt und jetzt und jetzt” sagen, damit „jetzt das” und „jetzt das” und „all dieses jetzt zumal” begegnen kann. Erst in einem solchen Unterscheiden der Jetzt wird es möglich, die Eindrücke zu „durchlaufen” und zusammenzunehmen.
Die Anschauung ist je nur eine Vorstellung von Mannigfaltigem — eine repraesentatio singularis — wenn sie als hinnehmende das Angebot des Mannigfaltigen „gerade zu” in einem auf- und umgreift. Die Anschauung ist in sich „synthetisch”. Diese Synthesis hat das Eigentümliche, daß sie im Horizont des Nacheinander der Jetztfolge dem Angebot der Eindrücke je einen Anblick (Bild) „gerade zu” ab-nimmt. Sie ist ein unmittelbares Ab-bilden in dem geklärten Sinne.
Wir haben aber notwendig auch eine reine apprehendierende Synthesis, weil wir ohne sie gar nicht die Vorstellung der Zeit, d. h. diese reine Anschauung haben könnten. Die reine apprehendierende Synthesis vollzieht sich nicht erst im Horizont der Zeit, sondern sie bildet gerade erst dergleichen wie das Jetzt und die Jetztfolge. Die reine Anschauung ist „ursprüngliche Rezeptivität”, d. h. ein Hinnehmen dessen, was sie als Hinnehmen von sich aus entläßt. Ihr „Darbieten” ist ein „erzeugendes”; was das rein anschauende Darbieten (bilden als Anblick geben) erzeugt (bilden als schaffen), ist der unmittelbare Anblick des Jetzt als eines solchen, d. h. jeweils der jetzigen Gegenwart überhaupt.
Empirische Anschauung geht geradezu auf das im Jetzt gegenwärtige Seiende, die reine apprehendierende Synthesis aber geht auf das Jetzt, d. h. die Gegenwart selbst, so zwar, daß dieses anschauende Gehen auf … in sich das, worauf es geht, bildet. Die reine Synthesis als Apprehension ist, als „Gegenwart überhaupt” darbietende, zeitbildend. Danach hat die reine Synthesis der Apprehension in sich Zeitcharakter.
Nun sagt aber Kant ausdrücklich: „Es ist also in uns ein tätiges Vermögen der Synthesis dieses Mannigfaltigen, welches wir Einbildungskraft nennen, und deren unmittelbar an den Wahrnehmungen ausgeübte Handlung ich Apprehension nenne.” 249
Die Synthesis im Modus der Apprehension entspringt der Einbildungskraft; die reine apprehendierende Synthesis muß daher als ein Modus der transzendentalen Einbildungskraft angesprochen werden. Wenn nun aber diese Synthesis zeitbildend ist, dann hat die transzendentale Einbildungskraft in sich reinen Zeitcharakter. Sofern aber die reine Einbildungskraft ein „Ingredienz” der reinen Anschauung ist, und demnach bereits in der Anschauung eine Synthesis der Einbildung liegt, kann das, was Kant im folgenden zunächst „Einbildung” nennt, nicht mit der transzendentalen Einbildungskraft identisch sein.
a) LA SYNTHÈSE PURE COMME APPRÉHENSION PURE 1.
Dans l’intuition empirique, en tant qu’elle est réception immédiate d’un « ceci », se manifeste toujours un divers. La vue fournie par cette intuition contient donc du divers. Celui-ci ne saurait être « représenté comme tel, si l’esprit [Gemüt] ne distinguait pas le temps dans la série des impressions successives ». Notre esprit, en distinguant le temps, doit, toujours et préalablement, avoir énoncé la présence du maintenant pour qu’il puisse rencontrer « ceci maintenant » puis « cela maintenant » ou encore tel complexe immédiat au sein d’un maintenant. Cette distinction des maintenant permet seule de « parcourir » et de lier les impressions.
L’intuition n’est une représentation du divers — une repraesentatio singularis — que si, en tant que réceptrice, elle saisit et embrasse « directement » et d’un coup le divers qui s’offre à elle. L’intuition est « synthétique » en elle-même. La synthèse a pour originalité de prendre « directement » une vue (image) des impressions qui s’offrent dans l’horizon de la succession des maintenant. Elle est, au sens dit, une « mise en image » immédiate.
Mais il est nécessaire que nous disposions aussi d’une synthèse appréhensive pure parce que, sans elle, nous ne saurions avoir la représentation du temps, c’est-à-dire l’intuition pure elle-même. La synthèse appréhensive pure ne s’accomplit pas dans l’horizon du temps : c’est elle qui forme le maintenant et la succession des maintenant. L’intuition pure est « réceptivité originelle » c’est-à-dire un acte de recevoir ce qu’elle laisse surgir. Son mode de « présentation » est un mode « productif »; ce que la présentation intuitive pure (en tant qu’elle procure une vue) produit (c’est-à-dire crée) est la vue immédiate du maintenant comme tel, c’est-à-dire, à chaque fois, la vue de la présence actuelle comme telle.
L’intuition empirique vise l’étant présent dans un maintenant, la synthèse appréhensive pure, au contraire, intuitionne le maintenant, c’est-à-dire le présent lui-même, mais de telle façon que cette visée intuitive forme en elle-même ce qu’elle vise. La synthèse pure comme appréhension, en tant que présentative du « présent en général », forme le temps. C’est pourquoi la synthèse pure de l’appréhension a en soi un caractère temporel.
Or, Kant dit expressément : « Il y a donc en nous un pouvoir actif qui fait la synthèse de ce divers : nous le nommons l’imagination, et son action qui s’exerce immédiatement dans les perceptions, je l’appelle appréhension 1. »
La synthèse, selon le mode de l’appréhension, dérive de l’imagination; la synthèse appréhensive pure doit donc être considérée comme un mode de l’imagination transcendantale. Si cette synthèse est formatrice du temps, l’imagination transcendantale aura en soi le caractère de la temporalité pure. En tant que l’imagination pure est un « ingrédient » de l’intuition pure et qu’il y a, par conséquent, une synthèse de l’imagination dans l’intuition, ce que Kant désigne par la suite comme imagination ne peut être identique à l’imagination transcendantale.
a) PURE SYNTHESIS AS PURE IMAGINATION69
Empirical intuition as the immediate reception of a “this-here” [Dies-da] always reveals something manifold. Therefore, the aspect obtained by this intuition “contains” a manifold. This manifold can be “represented as a manifold only insofar as the mind distinguishes the time in the sequence of one impression upon another.” In distinguishing time, the mind must constantly and in advance say “now and now and now” in order to be able to encounter “now this” and “now that” and “now all this at once.” Only by distinguishing the now’s in this way is it possible to “run through” the impressions and hold them together.
Intuition is a representation of a manifold—a repraesentatio singularis—only if, as receptive, it takes up and comprehends “directly” and at once the manifold which presents itself. Intuition is “synthetic” in itself. This synthesis is unique in that it “directly” takes an aspect (image) of the impressions which present themselves in the horizon of the succession of now’s. It is, in the sense described, an immediate forming of an image.
It is also necessary that we have a pure synthesis of apprehension, because without it we could not have the representation of time, i.e., the pure intuition itself. This pure synthesis of apprehension does not first take place within the horizon of time; rather, it is this synthesis itself which first forms the now and the now-sequence. Pure intuition is “original receptivity,” an act of receiving that which it spontaneously lets come forth. Its mode of presentation is a productive one, and what the pure intuitive presentation (as that which procures an aspect) produces (creates) is the immediate aspect of the now as such, that is, it produces at each instant the aspect of the actual present as such.
Empirical intuition is directly concerned with the essent present in the now; the synthesis of apprehension, however, is concerned with the now (the present itself), but in such a way that this concern with . . . in itself forms that with which it is concerned. The pure synthesis as apprehension is, as presentative of the “present in general,” time-forming.
Now, Kant states specifically: “there must therefore exist in us an active faculty for the synthesis of this manifold. To this faculty I give the title imagination. Its action, when immediately directed upon perceptions, I entitle apprehension”70
Synthesis in the mode of apprehension arises from the imagination; hence, the pure synthesis of apprehension must be considered as a mode of the transcendental imagination. Now, if this synthesis is time-forming, then the transcendental imagination itself possesses a pure temporal character. Inasmuch as pure imagination is an “ingredient” of pure intuition and that, accordingly, a synthesis of the imagination is to be found in intuition, that which Kant later designates as “imagination” cannot be identical with the transcendental imagination.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH