118
اولاً نحوه بیان کانت نیازمند تعیین دقیق تر است. منظور از تألیف « ِ» دریافت، تألیف « ِ» باز آفرینی، تألیف « ِ» بازشناسی چیست؟ این امر بدین معنی است که دریافت و غیره موضوع یک تألیف اند و نه اینکه دریافت یا حتی بازآفرینی و بازشناسی تالیف را متحقق می سازند. بلکه به معنی این است که تألیف به ماهو ویژگی دریافت یا بازآفرینی یا بازشناسی را دارد. بنابراین این عبارات بدین معنی اند: تألیف در حالت دریافت، باز آفرینی و بازشناسی یا تألیف به عنوان [عمل] دریافت، به عنوان [عمل] بازآفرینی، به عنوان [عمل] بازشناسی. لذا کانت به تالیف، یعنی به قوه تألیف، در نسبت با این سه حالت به عنوان حالات ویژه مختص به تالیف می پردازد.
دوما، شایان توجه است که: حالات تألیف ابتدا در بخش های منفردی توضیح داده می شوند از طریق توصیف نحوه ای که در آنها عمل می کنند در شهود تجربی، در تخیل تجربی و در تفکر تجربی. هر چند این توصیف مقدماتی قصد دارد که نشان دهد که در شهود محض، در خیال محض و در تفکر محض، از قبل در هر مورد به طور متناظر تألیف دریافت کننده محض، تألیف بازآفریننده محض و تألیف بازشناسنده محض وجود دارد که همچنین مقوم است. با آن نشان داده می شود در عین حال که این حالات تألیف محض شرط امکان تألیف تجربی در نسبت شناختی با موجود را قوام می بخشند.
سوما، شایسته توجه است که هدف متناسب از تفسیر سه حالت تألیف- حتی اگر همواره به روشنی و از پیش به طور کافی صورت بندی نشده باشد- در روشن سازی وابستگی متقابل ذاتی و درونی آنها به هم در ماهیت تألیف محض به ماهو قرار دارد.
و نهایتاً ، چنانچه خود کانت صراحتا درخواست کرد، نباید فراموش کنیم که «در سراسر آنچه در ادامه می آید» کاملاً این نکته «بنیادی» است که: همه «تصورات ما تحت زمان اند.» اما اگر همه بازنمایی های شهودی، خیالی و فکری تحت حاکمیت اند توسط تالیف سه گانه، پس آیا ویژگی زمانی این تألیف نیست که هر چیزی را به طور یکنواخت از پیش منقاد می سازد؟
First, Kant’s manner of expression requires closer determination. What is meant by Synthesis “of” Apprehension, Synthesis “of” Reproduction, Synthesis “of” Recognition? It does not mean that apprehension etc. are subject to a synthesis nor that apprehension, or rather reproduction and recognition, consummate a synthesis. Rather, it means that synthesis as such has the character of either apprehension or reproduction or recognition. Hence the expressions mean: Synthesis in the mode of Apprehension, Reproduction, and Recognition, or synthesis as apprehending, as reproducing, as recognizing. Thus Kant treats synthesis, i.e., the faculty of synthesis, with regard to these three modes as peculiar to it in specific ways.
Second, it is worth noting: the modes of synthesis first come to be clarified in the individual sections through a description of the manner in which they function in empirical intuition, in empirical imagining, and in empirical thinking. This preparatory characterization, however, is intended to show that in pure intuition, in pure imagination, and in pure thinking, there is already in each case a corresponding pure apprehending, pure reproducing, and pure recognizing synthesis which is also constitutive. With that, it is shown at the same time that these modes of pure synthesis constitute the condition for the possibility of empirical synthesis in the knowing relation to the being.
Third, it is worth noting that the proper goal of the interpretation of the three modes of synthesis — even if it is not always formulated clearly enough and in advance — lies in demonstrating their intrinsic and essential belonging-together in the essence of pure synthesis as such.
And finally, we may not forget, as Kant himself expressly required, that “throughout what follows” it must be quite “fundamental”: all “our representations . . . are subject to time.” But if all intuiting, imagining, and thinking representings are governed by the threefold synthesis, then is it not the time-character of this synthesis which makes everything uniformly submissive in advance?
Einmal bedarf Kants Ausdrucksweise einer näheren Bestimmung. Was heißt Synthesis „der” Apprehension, Synthesis „der” Reproduktion, Synthesis „der” Rekognition? Es heißt nicht, daß die Apprehension u. s. f. einer Synthesis unterworfen werden, auch nicht, daß die Apprehension bzw. die Reproduktion und Rekognition eine Synthesis vollziehen, sondern, daß die Synthesis als solche den Charakter entweder der Apprehension oder der Reproduktion oder der Rekognition hat. Die Ausdrücke bedeuten demnach: Synthesis im Modus der Apprehension, Reproduktion und Rekognition oder: Synthesis als apprehendierende, als reproduzierende, als rekognoszierende. Kant handelt also von der Synthesis, d. h. vom Vermögen der Synthesis im Hinblick auf diese drei Modi als die ihr in spezifischer Weise eigentümlichen.
Zum anderen gilt es zu beachten: die Modi der Synthesis werden in den einzelnen Abschnitten zunächst durch eine Beschreibung der Art und Weise verdeutlicht, gemäß der sie in der empirischen Anschauung, im empirischen Einbilden und im empirischen Denken fungieren. Diese vorbereitende Kennzeichnung beabsichtigt aber zu zeigen, daß nun auch in der reinen Anschauung, in der reinen Einbildung und im reinen Denken je schon eine entsprechend reine apprehendierende, bzw. reine reproduzierende und reine rekognoszierende Synthesis konstitutiv ist. Damit wird zugleich gezeigt, daß diese Modi der reinen Synthesis die Bedingung der Möglichkeit für die empirische Synthesis im erkennenden Verhalten zum Seienden ausmachen.
Ferner gilt es zu sehen, daß — wenngleich nicht immer deutlich genug und im voraus formuliert — das eigentliche Ziel der Interpretation der drei Modi der Synthesis darin liegt, ihre innere und wesenhafte Zusammengehörigkeit im Wesen der reinen Synthesis als solcher darzutun.
Und schließlich darf nicht vergessen werden, wovon Kant selbst ausdrücklich verlangt, daß es „bei dem Folgenden durchaus zum Grunde” gelegt werden müsse: alle „unsere Vorstellungen … sind der Zeit unterworfen”. Wenn aber alles anschauende, einbildende und denkende Vorstellen von der dreifachen Synthesis durchherrscht wird, ist es dann nicht der Zeitcharakter dieser Synthesis, der sich alles im vorhinein einheitlich unterwürfig macht?
Mais la déduction transcendantale, à laquelle l’analyse de la triple synthèse doit fournir un fondement, montre de manière tout aussi incontestable que l’imagination n’est pas une faculté parmi les autres mais leur élément central médiatisant. Que l’imagination transcendantale soit la racine de la sensibilité et de l’entendement, ne devient évident que par l’interprétation plus originaire qui en a été donnée. Nous ne pouvons donc ici faire usage de ce résultat. Au contraire, la mise en évidence du caractère temporel intrinsèque des trois modes de la synthèse devra fournir la preuve ultime et décisive que l’interprétation de l’imagination transcendantale comme racine des deux souches est non seulement possible mais nécessaire.
L’analyse des trois modes de synthèse requiert au préalable, pour être bien comprise, l’éclaircissement de plusieurs points qui seront à retenir dans la suite.
D’abord, la manière dont Kant s’exprime a besoin d’être précisée. Qu’entend-il par synthèse « de » l’appréhension, synthèse « de » la reproduction, synthèse « de » la recognition? Il ne faut point comprendre ces termes comme si l’appréhension, la reproduction et la recognition étaient soumises à une synthèse, ni encore comme si chacune de celles-ci réalisait une synthèse, il faut comprendre que la synthèse a, comme telle, le caractère soit de l’appréhension, soit de la reproduction, soit de la recognition. Ces expressions équivalent donc à parler d’une synthèse selon le mode de l’appréhension, de la reproduction, de la recognition, ou encore de la synthèse comme appréhendant, comme reproduisant, comme reconnaissant. Kant traite donc de la synthèse, c’est-à-dire de la faculté de synthèse, relativement à ces trois modes conçus comme lui appartenant spécifiquement en propre.
D’autre part, il convient de remarquer que dans les divers paragraphes de la déduction transcendantale, l’explicitation des modes de la synthèse débute en décrivant la manière dont ces modes s’exercent dans l’intuition, l’imagination et la pensée empiriques. Cette esquisse préliminaire veut montrer que dans l’intuition, l’imagination et la pensée pures se trouve pareillement impliquée à titre d’élément constitutif correspondant, une synthèse pure d’appréhension, de reproduction et de recognition. Kant montre du même coup que ces modes de la synthèse pure forment, dans le rapport cognitif à l’étant, la condition de possibilité de la synthèse empirique.
Il faut noter en outre que le but véritable de l’interprétation des trois modes de la synthèse — bien qu’il ne soit pas toujours clairement annoncé ni indiqué — consiste à mettre en évidence les liens internes et réciproques que ces modes entretiennent par leur commune insertion dans l’essence de la synthèse pure en tant que telle.
Enfin on n’oubliera pas, selon le souhait exprès de Kant, « qu’il faut poser absolument au fondement de tout ce qui suit » que « toutes nos représentations sont soumises au temps ». Si donc toute représentation, qu’elle soit intuitive, imaginative ou pensante, est pénétrée de la triple synthèse, cela ne signifie-t-il pas que toute représentation est unifiée d’emblée par sa soumission au caractère temporel de cette synthèse?
First of all, Kant’s mode of expression needs to be made more precise. In particular, what is meant by the synthesis “of” apprehension, the synthesis “of” reproduction, the synthesis “of” recognition? The meaning of this “of” is not that apprehension, reproduction, and recognition are subjected to a synthesis, or that they effect a synthesis, but that synthesis as such has the character of apprehension, reproduction, or recognition. In other words, these expressions mean respectively: synthesis in the modes of apprehension, reproduction, and recognition; or again, synthesis as apprehending, reproducing, or recognizing. Thus, Kant treats of synthesis, i.e., of the faculty of synthesis, relative to these three modes, each of which characterize it in a specific way.
On the other hand, it should be noted that in the individual paragraphs of the transcendental deduction the explication of the modes of synthesis begins by describing the way in which they function in empirical intuition, empirical imagination, and empirical thought. This preliminary characterization is also intended to show that in pure intuition, pure imagination, and pure thought there are to be found corresponding modes of pure synthesis constitutive of each. At the same time, Kant shows that these modes of pure synthesis constitute the condition of the possibility of the empirical synthesis in the cognitive relation to the essent.
Furthermore, it should be noted that the true objective of the interpretation of the three modes of synthesis—although not always formulated with sufficient clarity—is the exhibition of the internal and essential interrelatedness which these modes enjoy in virtue of their common inherence in the essence of pure synthesis as such.
And finally, as Kant himself specifically requested, we must not forget that “throughout what follows this must be borne in mind as being quite fundamental” : “all our representations . . . are subject to tune.” Therefore, if all representation, whether intuitive, imaginative, or reflective, is governed by the threefold synthesis, does not this imply that all representation is unified in advance through its subjection to the temporal character of this synthesis?
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH