117
33- ویژگی ذاتا زمانی قوه خیال استعلایی
در ویراست اول، قوه خیال، قوه «تألیف به طور کلی» نامیده شد. حال اگر ویژگی ذاتاً زمانی قوه خیال می بایست مورد تاکید قرار گیرد، پس ما باید ببنیم که کانت کجا صراحتاً به تالیف می پردازد. این امر در بخشی اتفاق می افتد که راه انجام استنتاج استعلایی بر اساس دو طریق قبلاً ارائه شده آماده می گردد، بخشی تحت عنوان «درباره بنیادهای ماتقدم امکان تجربه»247 لذا محل تحلیل مشخص مورد اشاره از تألیف به ماهو دلبخواه نیست. و اگر به طور خاص کانت باز هم بحث از تألیف را به عنوان «نکات مقدماتی»247a توصیف می کند ما نباید بنابراین به آن به عنوان ملاحظه ای موردی و نهایتاً اضافی نظر کنیم. در عوض آنچه در آنجا بدان پرداخته شده باید از ابتدا برای استنتاج استعلایی و شاکله سازی استعلایی مد نظر قرار گیرد. اما استنتاج استعلایی به عنوان مرحله سوم بنیانگذاری وظیفه نشان دادن امکان درونی برای وحدت ذاتی تألیف انتولوژیک را دارد.
سه مؤلفه معرفت محض عبارتند از: شهود محض، قوه محض خیال و فاهمه محض. وحدت ممکن آنها، یعنی ماهیت متحد سازی(تألیف) اصیل آنها، مسأله است. لذا توضیح تألیف با نظر به این سه مؤلفه از معرفت محض لازم است.
بر این اساس کانت «نکته مقدماتی» اش را به سه بخش تقسیم می کند:
1- درباره تألیف دریافت در شهود
2- درباره تألیف باز آفرینی در خیال
3- درباره تألیف بازشناسی در مفاهیم
اکنون آیا این سه حالت تألیف سه تا هستند چون سه مؤلفه متعلق به وحدت ذاتی معرفت محض هستند؟ یا آیا این سه گانگی حالات تألیف بنیاد اصیل تری دارد بنیادی که در عین حال روشن می سازد که چرا، مخصوصاً به عنوان نحوه های تألیف محض، آنها متحد می شوند تا وحدت ذاتی سه مؤلفه معرفت محض را بر اساس بنیادهای وحدت اصیل ترشان «صورت دهند»؟
آیا سه حالت تألیف وجود دارد چون زمان در آنها ظاهر می شود و چون آنها وحدت سه گانه زمان را به عنوان حال، بودگی وآینده اظهار می کنند؟ و اگر وحدت بخشی اصیل وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک از طریق زمان روی می دهد، اما اگر بنیاد معرفت محض قوه خیال استعلایی است، پس آیا این امر به عنوان زمان اصیل آشکار نمی شود؟
و باز هم با نامیدن دومین حالت از سه حالت تألیف [به عنوان] «تألیف باز آفرینی در خیال» کانت از پیش می گوید که قوه خیال فقط مؤلفه ای بین مؤلفه های دیگر است و اینکه به هیچ وجه ریشه شهود و مفهوم نیست. حال آنکه قراراست باشد.
اما به همین میزان قطعیت، استنتاج استعلایی، که از طریق این تحلیل از تألیف سه گانه می بایست به آن بنیاد داده شود، نشان می دهد که قوه خیال فقط قوه ای بین قوای دیگر را نمایندگی نمی کند. بلکه مرکز واسطه گر آنها را [نمایندگی می کند.] اینکه قوه خیال استعلایی ریشه حساسیت و فاهمه هست مسلماً ابتدا در تفسیر اصیل تری نشان داده شد. در اینجا استفاده ای نمی توان از این نتیجه نمود. در واقع، پرداختن به ویژگی ذاتا زمانی سه حالت تألیف باید دلیل نهایی قاطع برای این واقعیت ایجاد کند که تفسیر قوه خیال استعلایی به عنوان ریشه هر دو شاخه نه فقط ممکن است بلکه همچنین ضروری است. برای یک درک کلی از تحلیل کانتی از سه حالت تألیف، چندین نکته باید ابتدا روشن گردد، و آنها باید ما را در آنچه دنبال می کنیم هدایت نماید.
§33. The Inner Temporal Character of the Transcendental Power of Imagination
In the first edition, the power of imagination was termed the faculty of “synthesis in general.” If the inner, temporal character of the power of imagination is now to be emphasized, then we must investigate where it is that Kant expressly treats synthesis. This occurs in the section which prepares the way for the carrying-out of the Transcendental Deduction according to the two ways previously presented, a section entitled: “On the a priori Grounds for the Possibility of Experience.”247 The location of the thematic analysis of synthesis as such is thus not arbitrary. And if in particular Kant still describes the discussion of synthesis as a “preliminary remark,”247a we should not therefore think of it as a casual and at bottom superfluous observation. Instead, what was treated therein must be kept in view from the start for the Transcendental Deduction and the Transcendental Schematism. The Transcendental Deduction, however, as the third stage of the ground-laying, has as its task to show the inner possibility for the essential unity of ontological synthesis.
The three elements of pure knowledge are: pure intuition, pure power of imagination, and pure understanding. Their possible unity, i.e., the essence of their original unification (synthesis), is the problem. Hence, an elucidation of the synthesis with a view toward these three elements of pure knowledge is required.
Accordingly, Kant divides his “Preliminary Remark” into three sections:
” 1. On the Synthesis of Apprehension in Intuition.
2. On the Synthesis of Reproduction in Imagination.
3. On the Synthesis of Recognition in Concepts.”
Now are these modes of synthesis three in number because there are three elements belonging to the essential unity of pure knowledge? Or does this triplicity of modes of synthesis have a more original ground, one which at the same time elucidates why, especially as ways of pure synthesis, they are unified in order to “form” the essential unity of the three elements of pure knowledge on the grounds of their more original unity?
Are there three modes of synthesis because time appears in them and because they express the threefold unity of time as present, having-been, and future? And if the original unification of the essential unity of ontological knowledge occurs through time, but if the ground for the possibility of pure knowledge is the transcendental power of imagination, then is this not revealed as original time?
And yet, by naming the second of the three modes of synthesis “Synthesis of Reproduction in Imagination,” Kant already says that the power of imagination is just one element among others and that it is in no way the root of intuition and concept. That turns out to be the case.
But just as indisputably, the Transcendental Deduction, which through this analysis of the threefold synthesis is to have provided the fundament, shows that the power of imagination represents not just one faculty among others, but rather their mediating center. That the transcendental power of imagination is the root of sensibility and understanding was admittedly first shown in the more original interpretation. No use can be made of this result here. Instead, the working-out of the inner temporal character of the three modes of synthesis should produce the ultimate, decisive proof for the fact that the interpretation of the transcendental power of imagination as the root of both stems is not only possible, but also necessary. For a general understanding of the Kantian analysis of the three modes of synthesis, several points must first be clarified, and they must guide us in what follows.
33. Der innere Zeitcharakter der transzendentalen Einbildungskraft
Die Einbildungskraft wird in der ersten Auflage das Vermögen der „Synthesis überhaupt” genannt. Soll jetzt der innere Zeitcharakter der Einbildungskraft herausgestellt werden, dann müssen wir da nachforschen, wo Kant ausdrücklich von der Synthesis handelt. Das geschieht in dem Abschnitt, der die Durchführung der transzendentalen Deduktion auf den zwei dargestellten Wegen vorbereitet und der überschrieben ist: „Von den Gründen a priori zur Möglichkeit der Erfahrung” 247. Der Ort der thematischen Analyse der Synthesis als solcher ist demnach kein beliebiger. Und wenn Kant im besonderen noch die Erörterung der Synthesis als „Vorläufige Erinnerung” 247a bezeichnet, dann ist damit nicht an eine beiläufige und im Grunde entbehrliche Bemerkung gedacht, sondern, was darin abgehandelt wird, muß im vorhinein für die transzendentale Deduktion und den transzendentalen Schematismus im Blick behalten werden. Die transzendentale Deduktion hat aber als drittes Stadium der Grundlegung zur Aufgabe, die innere Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Synthesis darzutun.
Die drei Elemente der reinen Erkenntnis sind: reine Anschauung, reine Einbildungskraft und reiner Verstand. Ihre mögliche Einheit, d. h. das Wesen ihrer ursprünglichen Einigung (Synthesis), ist Problem. Daher bedarf es einer Aufhellung der Synthesis im Hinblick auf diese drei reinen Elemente der reinen Erkenntnis.
Kant gliedert deshalb seine „Vorläufige Erinnerung” in drei Absätze:
„1. Von der Synthesis der Apprehension in der Anschauung.
2. Von der Synthesis der Reproduktion in der Einbildung.
3. Von der Synthesis der Rekognition im Begriffe.”
Sind nun diese Modi der Synthesis etwa darum drei an der Zahl, weil drei Elemente zur Wesenseinheit der reinen Erkenntnis gehören? Oder hat diese Dreiheit der Modi der Synthesis einen ursprünglicheren Grund, der zugleich aufhellt, warum sie, zumal als Weisen der reinen Synthesis, einig sind, um so auf Grund ihrer ursprünglicheren Einheit die Wesenseinheit der drei Elemente der reinen Erkenntnis zu „bilden”?
Sind es drei Modi der Synthesis, weil in ihnen die Zeit zum Vorschein kommt und sie die dreifache Einheit der Zeit als Gegenwart, Gewesenheit und Zukunft ausdrücken? Und wenn so die ursprüngliche Einigung der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis durch die Zeit geschieht, der Grund der Möglichkeit der reinen Erkenntnis aber die transzendentale Einbildungskraft ist, offenbart sich dann diese nicht als die ursprüngliche Zeit?
Aber Kant sagt doch schon in der Aufzählung der drei Modi der Synthesis durch die Benennung des zweiten als „Synthesis der Reproduktion in der Einbildung”, daß die Einbildungskraft nur ein Element unter anderen und keineswegs die Wurzel von Anschauung und Begriff ist. Das trifft zu.
Aber ebenso unbestreitbar zeigt die transzendentale Deduktion, der durch diese Analyse der dreifachen Synthesis das Fundament gegeben werden soll, daß die Einbildungskraft nicht nur ein Vermögen unter den andern, sondern ihre vermittelnde Mitte darstellt. Daß die transzendentale Einbildungskraft die Wurzel von Sinnlichkeit und Verstand ist, hat freilich erst die ursprünglichere Auslegung dargetan. Von diesem Ergebnis darf hier kein Gebrauch gemacht werden. Vielmehr soll die Herausarbeitung des inneren Zeitcharakters der drei Modi der Synthesis den letzten entscheidenden Beweis dafür vorlegen, daß die Interpretation der transzendentalen Einbildungskraft als der Wurzel der beiden Stämme nicht nur möglich, sondern notwendig ist. Für das allgemeine Verständnis der Kantischen Analyse der drei Modi der Synthesis muß von vornherein ein Mehrfaches geklärt und als leitend festgehalten werden.
§ 33. — Le caractère temporel intrinsèque de l’imagination transcendantale.
Dans la première édition de la Critique l’imagination est appelée la faculté de la « synthèse en général ». Si donc nous voulons mettre en évidence son caractère temporel intrinsèque, il nous faudra examiner le texte où Kant traite explicitement de la synthèse. Ce texte se trouve dans la section qui prépare l’exposé de la déduction transcendantale selon les deux voies considérées, section intitulée : « Des principes a priori de la possibilité de l’expérience 1. » Le lieu où la synthèse comme telle est thématiquement analysée n’a pas été arbitrairement choisi. Et si, en particulier, Kant y présente l’exposé de la synthèse sous forme d’une « observation préliminaire », il ne faut point croire qu’il s’agisse là de considérations accessoires et au fond superflues; au contraire, le contenu de ce passage doit orienter d’emblée et constamment la déduction transcendantale et le schématisme transcendantal. La déduction transcendantale, en tant que troisième étape de I’instauration du fondement, a pour objet, rappelons-le, d’établir la possibilité intrinsèque de l’unité essentielle de la synthèse ontologique.
Les trois éléments de la connaissance pure sont : I’intuition, l’imagination et l’entendement purs. La possibilité de leur unité, c’est-à-dire de leur unification originelle (synthèse) constitue un problème. C’est pourquoi il y a lieu d’expliciter la synthèse relativement aux trois éléments purs de la connaissance pure.
Kant divise son « observation préliminaire » en trois paragraphes : « I. De la synthèse de l’appréhension dans l’intuition. » « II. De la synthèse de la reproduction dans l’imagination. » « III. De la synthèse de la recognition dans le concept. »
Mais les modes de la synthèse sont-ils au nombre de trois parce que l’unité essentielle de la connaissance pure comporte trois éléments? Ou, au contraire, le fait qu’il y ait précisément trois modes a-t-il une raison plus originelle qui expliquerait du même coup pourquoi ces modes, en tant que modes de la synthèse pure, sont un et capables, eu égard à cette unité originelle, de « former » l’unité essentielle des trois éléments de la connaissance pure?
Ou encore, y a-t-il trois modes de la synthèse parce que le temps apparaît en eux et qu’ils doivent exprimer la triple unité du temps comme présent, passé et avenir? Or, si l’unification originelle de l’unité essentielle de la connaissance ontologique s’accomplit par le temps, si, d’autre part, le fondement de la possibilité de la connaissance pure est l’imagination transcendantale, n’est-il pas manifeste que cette dernière est le temps originel?
Cependant, lors de l’énumération des trois modes de synthèse, Kant, en nommant le second de ces modes la « synthèse de la reproduction dans l’imagination », ne dit-il pas déjà que l’imagination n’est qu’un élément parmi d’autres et ne peut être aucunement regardée comme la racine de l’intuition et du concept ? En effet.
§ 33. The Inherently Temporal Character of the Transcendental Imagination
In the first edition of the Critique the imagination is termed the faculty of “synthesis in general.” Therefore, if we wish to exhibit the inherently temporal character of the imagination we must examine the passage wherein Kant expressly treats of the nature of synthesis. This passage is found in the section which prepares the way for the carrying out of the transcendental deduction according to the two ways previously considered. The section is entitled: “The a priori Grounds of the Possibility of Experience“68
The location in the text of the thematic analysis of the notion of synthesis is not arbitrary. And if, in particular, Kant presents the discussion of this notion in the form of a Preliminary Remark,68a one should not take it to be a casual and, at bottom, superfluous observation. On the contrary, the content of this passage insofar as its bearing on the transcendental deduction and the transcendental schematism is concerned must be kept in view from the first. In this connection, it will be recalled that the transcendental deduction as the third stage of the laying of the foundation has as its object the demonstration of the intrinsic possibility of the essential unity of the ontological synthesis.
The three elements of pure knowledge are: pure intuition, pure imagination, and pure understanding. The possibility of their unity, i.e., the essence of their original unification (synthesis) is the problem. For this reason, an elucidation of the synthesis relative to these three elements is required.
Kant divided his preliminary remark into three sections: “I. The Synthesis of Apprehension in Intuition; II. The Synthesis of Reproduction in Imagination; III. The Synthesis of Recognition in Concepts.”
But are these modes of synthesis three in number because the essential unity of knowledge requires three elements? Or has the fact that there are three modes of synthesis a more fundamental ground, one which explains why these modes as modes of pure synthesis are unified and hence capable, on the basis of this original unity, of “forming” the essential unity of the three elements of pure knowledge?
Or again, are there three modes of synthesis because time appears in them, and they express the threefold unity of time as past, present, and future? Now, if the original unification of the essential unity of ontological knowledge takes place through time and if, on the other hand, the basis of the possibility of knowledge is the transcendental imagination, is it not obvious that the latter is primordial time? And yet, in the course of enumerating the three modes of synthesis does not Kant, by designating the second as “the synthesis of reproduction in imagination,” say in effect that the imagination is only one element among others and in no way the root of concept and intuition? Yes, he does.
But the transcendental deduction which is to be provided with a foundation by this analysis of the threefold synthesis shows just as indisputably that the imagination is not merely one faculty among others but their formative center. That the transcendental imagination is the root of sensibility and understanding first became evident through the more primordial interpretation that has been given it. We may not make use of this result here. Rather, the working out of the inherently temporal character of the three modes of synthesis should provide the ultimate and decisive proof that the interpretation of the transcendental imagination as the root of the two stems is not only possible but necessary.
In order to be generally understood, the Kantian analysis of the three modes of synthesis requires clarification on several points which must be kept in view in what follows.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH