115
32- قوه خیال استعلایی و رابطه اش با زمان
قوه استعلای خیال به عنوان منشأ شهود حسی محض آشکار گشت. لذا مبرهن شده است که اساساً زمان به عنوان شهود محض از قوه خیال استعلایی سرچشمه می یابد.244 علی رغم این، توضیح تحلیلی ویژه ای از نحوه ای که زمان به طور خاص در قوه خیال استعلایی بنیان دارد لازم است.
زمان «به طور پیوسته جریان می یابد»245 به عنوان سلسله محض توالی اکنون ها. شهود محض این سلسله را به طور غیر ابژکتیو شهود می کند. [عمل] شهود به معنای پذیرش آنچه خود را می دهد است. شهود محض، در پذیرش، به خودش آنچه را که می تواند پذیرفته شود می دهد.
پذیرش ِ… ابتدا به عنوان دریافت چیزی در دست یا حاضر فهمیده می شود. اما این فهم ضیق از پذیرش، که هنوز به شهود تجربی معطوف گشته، باید از شهود محض و ویژگی اش به عنوان پذیرش سوا داشته شود. به سادگی دیده شد که شهود محض سلسله محض اکنون ها نمی تواند پذیرش یک حضور [Anwesenden] باشد. اگر بود آنگاه حداکثر می توانست فقط اکنون جاری را «شهود» کند و نه هرگز توالی اکنون ها را به ماهو و افق صورت یافته در آن را. در واقع اگر بخواهیم دقیقاً سخن بگوییم در پذیرش صرف «لحظه حاضر» [“eines Gegenwärtigen“] ممکن نیست یک اکنون منفرد شهود شود تا جایی که یک امتداد پیوسته ذاتی دارد در هم- اکنون- رسیدگی اش و در هر-دم-آیندگی اش. <28> پذیرش شهود محض باید فی نفسه منظر اکنون را بدهد، طوری که در واقع همیشه چشم انتظارباشد/پیش-نگرد هر-دم-آیندگی اش را و پی-نگرد به هم- اکنون- رسیدگی اش.
اکنون برای اولین بار به نحو انضمامی آشکار گشت که شهود محض که در حسیات استعلایی پرداخته شد، از آغاز نمی تواند پذیرش یک «لحظه حاضر» باشد. در شهود محض خود- دهی ای که چیزها را می پذیرد در اساس مربوط به چیزی نیست که فقط یک حضور است و به موجودی مربوط است که در دسترس است.
نتیجتاً، اگر[عمل] شهود محض این ویژگی حرکت آزاد را دارد، آیا از این امر نتیجه نمی شود که «در بنیاد» قوه محض خیال است؟ این امر در بهترین حالت تنها تا بدانجا نتیجه می شود که به عنوان شهود محض خودش آنچه را که می تواند در آن پذیرفته شود شکل می دهد. با این حال، اینکه این صورتدهی اصیل فی نفسه و به طور خاص می بایست نظر کردنی به[لحظه حاضر]، پیش-نگری و پی-نگری، باشد در واقع کاری با قوه خیال استعلایی ندارد!
اگر کانت فقط خودش صراحتاً این سه گانه را طرح نکرده بود، ویژگی ثلاثی صورتدهی در تخیل قوه خیال را!<29>
§32. The Transcendental Power of Imagination and Its Relation to Time
The transcendental power of imagination has been revealed as the origin of pure, sensible intuition.244 Thus, it has been proven in principle that time, as a pure intuition, springs forth from the transcendental power of imagination. Nevertheless, a specific, analytical elucidation of the manner in which time is now grounded precisely in the transcendental power of imagination is required.
Time “flows continually” 245 as the pure succession of the sequence of nows. Pure intuition intuits this succession unobjectively. Intuiting means the taking-in-stride of what gives itself. Pure intuition, in the taking-in-stride, gives itself that which is capable of being taken in stride.
Taking-in-stride of . . . is understood first of all as the receiving of something at hand or present. But this narrow conception of taking-in-stride, still oriented with respect to empirical intuition, must be kept separate from pure intuition and its character as taking-in-stride. It is easily seen that the pure intuition of the pure succession of nows cannot be the taking-in-stride of a presence [Anwesenden]. If it were, then at most it would be able to “intuit” just the current now, and never the sequence of nows as such and the horizon formed in it. Indeed, strictly speaking, in the mere taking-in-stride of a “present moment” [eines “Gegenwärtigen“] it is not possible to intuit a single now insofar as it has an essentially continuous extension in its having-just-arrived and its coming-at-any-minute.<28> The taking-in-stride of pure intuition must in itself give the look of the now, so that indeed it looks ahead to its coming-at-any-minute and looks back on its having-just-arrived.
Now for the first time it is unveiled in a more concrete way that pure intuition, which is treated in the Transcendental Aesthetic, from the beginning cannot be the taking-in-stride of a “present moment.” In pure intuition, the self-giving which takes things in stride is in principle not related to something which is only a presence and is related least of all to a being which is at hand.
Consequently, if pure intuiting has this free-moving character, does it not already follow from this that “at bottom” it is the pure power of imagination? This follows at best only insofar as pure intuition itself forms that which can be taken in stride in it. However, that this original forming, in itself and in particular, is to be a looking-at, a looking-ahead and a looking-back, indeed has nothing to do with the transcendental power of imagination!
If only Kant himself had not expressly set forth this threefold, trinitarian character of forming in the imagining of the power of imagination!<29>
32. Die transzendentale Einbildungskraft und ihr Bezug zur Zeit
Die transzendentale Einbildungskraft wurde als der Ursprung der reinen sinnlichen Anschauung dargelegt 244. Damit ist grundsätzlich erwiesen, daß die Zeit als eine reine Anschauung der transzendentalen Einbildungskraft entspringt. Es bedarf jedoch einer eigenen analytischen Aufhellung der Art und Weise, wie nun gerade die Zeit in der transzendentalen Einbildungskraft gründet.
Die Zeit „fließt beständig” 245 als das reine Nacheinander der Jetztfolge. Dieses Nacheinander schaut die reine Anschauung ungegenständlich an. Anschauen heißt Hinnehmen des Sichgebenden. Reine Anschauung gibt sich selbst im Hinnehmen das Hinnehmbare.
Hinnehmen von … versteht man zunächst als Empfangen eines Vorhandenen, Anwesenden. Aber dieser enge, noch an der empirischen Anschauung orientierte Begriff des Hinnehmens muß von der reinen Anschauung und ihrem Hinnahmecharakter ferngehalten werden. Daß die reine Anschauung des reinen Nacheinander der Jetzt nicht das Hinnehmen eines Anwesenden sein kann, ist leicht ersichtlich. Wäre sie das, dann vermöchte sie allenfalls je nur das jetzige Jetzt „anzuschauen”, aber nie die Jetztfolge als eine solche und den in ihr sich bildenden Horizont. Ja, streng genommen läßt sich im bloßen Hinnehmen eines „Gegenwärtigen” nicht einmal ein Jetzt anschauen, sofern dieses eine wesenhaft bruchlose Dehnung in sein Soeben und Sogleich hat. Das Hinnehmen der reinen Anschauung muß in sich den Anblick des Jetzt geben, so zwar, daß es vorblickt auf sein Sogleich und rückblickt auf sein Soeben.
Nunmehr enthüllt sich erst konkreter, daß und inwiefern die reine Anschauung, worüber die transzendentale Ästhetik handelt, von vornherein nicht das Hinnehmen eines „Gegenwärtigen” sein kann. Das hinnehmende Sich-geben ist in der reinen Anschauung grundsätzlich nicht auf ein nur Anwesendes und schon gar nicht auf vorhandenes Seiendes bezogen.
Wenn sonach das reine Anschauen diesen freizügigen Charakter hat, folgt daraus schon, daß es „im Grunde” reine Einbildungskraft ist? Dies folgt höchstens nur insofern, als die reine Anschauung das in ihr Hinnehmbare je selbst bildet. Aber, daß dieses ursprüngliche Bilden in sich und zumal anblickend, vor- und rückblickend sein soll, das hat doch nichts mit der transzendentalen Einbildungskraft zu tun!
Wenn nur nicht Kant selbst ausdrücklich diesen dreifach-einigen Charakter des Bildens im Einbilden der Einbildungskraft herausgestellt hätte!
§ 32. — L’imagination transcendantale et sa relation au temps.
Nous avons montré comment l’imagination transcendantale est l’origine de l’intuition sensible pure 1 . Ainsi, nous avons principiellement prouvé que le temps surgit, comme intuition pure, de l’imagination transcendantale. Il est cependant nécessaire d’expliquer par une analyse particulière la manière dont le temps se fonde sur l’imagination transcendantale.
Le temps « coule constamment 2 », comme pure succession de la série des maintenant. L’intuition pure intuitionne cette succession sans l’objectiver. Intuitionner signifie : recevoir ce qui s’offre. L’intuition pure se donne à elle-même, dans l’acte réceptif, ce qui est susceptible d’être reçu.
On entend d’ordinaire par acte réceptif, le fait de recevoir un [réel] donné et présent. Mais cette notion encore étroite de l’acte réceptif, inspirée de l’intuition empirique, ne peut s’appliquer à l’intuition pure et au caractère de réceptivité propre qu’elle comporte. Il est facile de voir que l’intuition pure de la pure succession des maintenant ne peut être la réception d’un [réel] présent. Si elle l’était, elle ne pourrait intuitionner que le maintenant présent mais non la série des maintenant comme telle et l’horizon qui se forme en cette série. A proprement parler, le simple acte réceptif d’un [réel] « présent » ne permet même pas d’intuitionner fût-ce un maintenant isolé, puisque chaque maintenant se prolonge essentiellement et continûment en un « tantôt passé » et un « tantôt à venir » [Soeben und Sogleich]. L’acte réceptif de l’intuition pure doit se donner la vue du maintenant de telle sorte qu’il pré-voit le « tantôt » à venir et re-voit le « tantôt » passé.
Nous découvrons à présent plus concrètement pourquoi et comment l’intuition pure, dont traite l’esthétique transcendantale, se refuse d’emblée à être l’acte réceptif d’un [réel] « présent ». L’intuition pure qui, comme réception se donne à elle-même [son objet], ne peut absolument pas être relative à quelque présence, et encore moins à un étant donné.
Suit-il déjà de cette liberté de l’intuition pure, qu’elle est « au fond » imagination transcendantale? Elle ne pourra l’être que dans la mesure où elle forme [bildet] 3 elle-même ce qu’elle aura à recevoir. Mais que cet acte originellement formateur soit en lui-même et à la fois acte de voir, de pré-voir et de re-voir, cela ne concerne pourtant pas, dira-t-on, l’imagination transcendantale!
Cependant, Kant lui-même n’a-t-il pas expressément rapporté à l’imagination cette triple manière pour l’acte imaginatif d’être formateur!
§ 32. The Transcendental Imagination and Its Relation to Time
We have shown how the transcendental imagination is the origin of pure sensible intuition.65 Thus, we have proved essentially that time as pure intuition arises from the transcendental imagination. However, a specific, analytical explication of the precise manner in which time is based upon the transcendental imagination is necessary.
As the pure succession of the now-series, time is “in constant flux.”66 Pure intuition intuits this succession unobjectively. To intuit means : to receive that which offers itself. Pure intuition gives to itself, in the receptive act, that which is capable of being received.
Reception of . . . is usually understood as the act of receiving something given or present. But this limited conception of the receptive act, a conception inspired by empirical intuition, must not be applied to pure intuition and its characteristic receptivity. It is easy to see that the pure intuition of the pure succession of nows cannot be the reception of something actually present. If it were, then it could at most only “intuit” the actual now but never the now-sequence as such and the horizon which it forms. Strictly speaking, the simple act of receiving something actually present could not even intuit a single now, since each now has an essentially continuous extension in a just passing and just coming [Soeben und Sogleich].The receptive act of pure intuition must in itself give the aspect of the now in such a way that it looks ahead to the just coming and back to the just passing.
We now discover, and in a more concrete way, why it is that pure intuition, which is the subject of the transcendental aesthetic, cannot be the reception of something “present.” Pure intuition which, as receptive, gives itself its object is by nature not relative to the presence of something, least of all to [the presence of] an essent actually given.
If the act of pure intuition has this character, does it not follow from this that it is “at bottom” pure imagination? This follows only insofar as pure intuition itself forms [bildet] that which it is able to receive. But that this originally formative act should be in itself, and at one and the same time, an act of looking at, looking ahead, and looking back—certainly this has nothing to do with the transcendental imagination!
If only Kant himself had not specifically set forth the threefold way in which the act of imagination is formative!
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH