براساس تفسير فوق الذكر از استنتاج استعلايي اين امر بيان مي كند كه: استنتاج استعلايي پرسش از امكان دروني استعلا را وضع مي كند، و از راه پاسخ آن افق برابرایستایی [Gegenstandlichkeit] <26>را آشكار مي سازد. تحليل ابژكتيويتي [Objektivitiit] ابژه هاي ممكن «وجه ابژكتيو»[“objektive“] استنتاج است.

اما، برابرایستایی [Gegenstandlichkeit] در درمقابل- ايستا-گذاري اي كه به سوي- مي گردد صورت مي پذيرد كه در سوژه محض به ماهو محقق مي گردد. پرسش راجع به قوايي كه ضرورتاً مربوط به اين گردش- بسوي و امكان آن هستند، پرسش سوبژكيتويتي سوژه استعلا كننده به ماهو است. اين است وجه «سوبژكتيو» استنتاج.

اكنون چون آنچه اولا و بذات براي كانت اهميت دارد آشكار ساختن استعلاست، يكبار بخاطر توضيح ماهيت معرفت استعلايي (وجودشناختي) براساس آن، استنتاج ابژكتيو «نیز نسبت به هدف من ضروري» است. جنبه ديگر به دنبال بررسي خود فاهمه محض است، براساس امكان آن و قواي معرفت كه خود فاهمه بر آنها استوار است، و در نتيجه در پي لحاظ کردن آن در ارتباط سوبژكتيوتري مي باشد. گرچه اين بحث در نسبت با هدف عمده من اهميت زيادي  دارد، [ليكن] ذاتاً به آن متعلق نيست، زيرا پرسش عمده همچنان اين باقي مي ماند كه: فاهمه و عقل، آزاد از هر تجربه اي، چه چيزي را و به چه ميزان مي توانند بشناسند؟ [لذا پرسش عمده] اين نيست كه: خود استعداد تفكر چگونه ممكن است؟»240

استنتاج استعلايي في نفسه ضرورتا سوبژكتيو- ابژكتيو است همزمان، چرا كه آشكار سازي استعلاست، ضروري براي سوبژكتيويتي محدود، كه ابتدا گردش به سوي یک ابژكتيويتي [Objektivität] بطور كلي را صورت مي دهد. لذا وجه سوبژكتيو استنتاج استعلايي نمي تواند غايب باشد هرچند پرداخت صريح آن ممكن است به تعويق بيافتد. اگر كانت تصميم به انجام اين گرفته است پس وي تنها براساس بصيرت روشن نسبت به ماهيت چنين پرداختي از وجه سوبژكتيو تاسيس بنياد براي متافيزيك مي تواند اين را انجام دهد.

بعلاوه در توصيف فوق الذكر از استنتاج سوبژكتيو، بطور واضح گفته شد كه استنتاج سوبژكتيو بايد به «قواي معرفت»ي باز گردد «كه خود فاهمه بر آن قرار دارد.» بعلاوه كانت با وضوح كامل مي بيند كه اين بازگشت به منشا نمي تواند هيچ گونه اي از ملاحظات روانشناختي، تجربي- توصيفي باشد كه فقط «بطور فرضیه ای» مبنایی را طرح مي كند. و با اين حال وظيفه آشكارسازي استعلايي ماهيت سوبژكتيویتي سوژه («استنتاج سوبژكتيو») ابتدا در مقدمه به عنوان [امري] بعد از تفكر طرح نشده بود. بلكه كانت در تدارك استنتاج از پيش سخن از اين «مسير هنوز ناپيموده» اي كه ضرورتاً توام با «تيرگي» است مي گويد. وي نمي خواهد هيچ نظريه «دوربردي» از سوبژكتيويته بدهد، اگرچه «استنتاج مقولات» «الزام مي كند» كه ما عميقا در بنيادهاي اوليه براي امكان معرفت مان بطور كلي رسوخ مي نماييم»241

According to the above-mentioned interpretation of the Transcendental Deduction, this says: the Transcendental Deduction poses the question of the inner possibility of transcendence, and through its answer it unveils the horizon of objectivity [Gegenständlichkeit].<26> The analysis of the Objectivity [Objektivität] of possible Objects [Objekte] is the “Objective” [“objektive“] side of the Deduction.

Objectivity [Gegenständlichkeit], however, is formed in the letting-stand-against [Gegenstehenlassen] which turns-toward, which takes place in the pure subject as such. The question regarding the faculties that are essentially concerned with this turning-toward and with its possibility, is the question of the subjectivity of the transcending subject as such. It is the “subjective” side of the Deduction.

Now, because what matters first and foremost to Kant is to make transcendence visible once in order to elucidate on the basis of it the essence of transcendental (ontological) knowledge, that is why the Objective Deduction is “also essential to my purposes. The other seeks to investigate pure understanding itself, according to its possibility and the powers of knowledge upon which it itself rests, and, consequently, seeks to consider it in a more subjective relationship. Although this discussion is of great importance with regard to my chief purpose, it does not belong to it essentially. For the chief question always remains: What and how much can understanding and reason know, free from all experience? and not: How is the faculty of thinking itself possible ?”240

The Transcendental Deduction is in itself necessarily objective-subjective at the same time, for it is the unveiling of transcendence, essential for a finite subjectivity, which first forms the turning toward an Objectivity in general. The subjective side of the Transcendental Deduction can thus never be absent; however, its explicit working-out might be deferred. If Kant has resolved to do this, then he could do so only on the basis of a clear insight into the essence of such a working-out of the subjective side of the laying of the ground for metaphysics.

In the above-cited characterization of the Subjective Deduction, moreover, it was clearly stated that it [the Subjective Deduction] must go back to “powers of knowledge” “upon which the understanding itself rests.” Furthermore, Kant sees with complete clarity that this going back to the origin cannot be any sort of empirico-explanatory, psychological consideration which only “hypothetically” sets forth a ground. And yet, this task of a transcendental unveiling of the essence of the subjectivity of the subject (the “Subjective Deduction”) was not first posed in the Preface as an afterthought. Rather, in the preparation of the Deduction Kant already speaks of this “still completely untrodden path” which necessarily carries with it an “obscurity.” He does not want to give any “far-ranging” theory of subjectivity, although the “Deduction of the Categories” “necessitates” that we “penetrate deeply into the first grounds for the possibility of our knowledge in general.”241

Von der obigen Interpretation der transzendentalen Deduktion her gesprochen, heißt das: die transzendentale Deduktion stellt die Frage nach der inneren Möglichkeit der Transzendenz und enthüllt durch ihre Antwort den Horizont der Gegenständlichkeit. Die Analyse der Objektivität der möglichen Objekte ist die „objektive” Seite der Deduktion.

Die Gegenständlichkeit bildet sich aber im sich zuwendenden Gegenstehenlassen, das im reinen Subjekt als solchem geschieht. Die Frage nach den in dieser Zuwendung wesenhaft beteiligten Vermögen und deren Möglichkeit ist die Frage nach der Subjektivität des transzendierenden Subjektes als eines solchen. Sie ist die „subjektive” Seite der Deduktion.

Weil es nun Kant zunächst vor allem darauf ankam, überhaupt einmal die Transzendenz sichtbar zu machen, um aus ihr das Wesen der transzendentalen (ontologischen) Erkenntnis aufzuhellen, deshalb ist die objektive Deduktion „auch wesentlich zu meinen Zwecken gehörig. Die andere geht darauf aus, den reinen Verstand selbst, nach seiner Möglichkeit und den Erkenntniskräften, auf denen er selbst beruht, mithin ihn in subjektiver Beziehung zu betrachten und, obgleich diese Erörterung in Ansehung meines Hauptzwecks von großer Wichtigkeit ist, so gehöret sie doch nicht wesentlich zu demselben; weil die Hauptfrage immer bleibt, was und wie viel kann Verstand und Vernunft, frei von aller Erfahrung, erkennen, und nicht, wie ist das Vermögen zu denken selbst möglich? 240

Die transzendentale Deduktion ist in sich notwendig objektiv-subjektiv zugleich. Denn sie ist Enthüllung der Transzendenz, die ja die für eine endliche Subjektivität wesenhafte Zuwendung zu einer Objektivität überhaupt erst bildet. Die subjektive Seite der transzendentalen Deduktion kann daher nie fehlen; wohl aber läßt sich die ausdrückliche Ausarbeitung derselben zurückstellen. Wenn sich Kant dazu entschlossen hat, dann konnte er es nur aus einer klaren Einsicht in das Wesen einer solchen Ausarbeitung der subjektiven Seite der Grundlegung der Metaphysik.

In der angeführten Kennzeichnung der subjektiven Deduktion wird überdies deutlich gesagt, daß sie auf „Erkenntniskräfte” zurückgehen müsse, „auf denen der Verstand selbst beruht”. Kant sieht ferner völlig klar, daß dieser Rückgang in den Ursprung keine empirisch-erklärende psychologische Betrachtung sein kann, die nur „hypothetisch” einen Grund ansetzt. Diese Aufgabe einer transzendentalen Enthüllung des Wesens der Subjektivität des Subjektes (die „subjektive Deduktion”) wird jedoch nicht erst nachträglich in der Vorrede gestellt, sondern Kant spricht schon in der Vorbereitung der Deduktion von diesem „noch ganz unbetretenen Wege”, der notwendig eine „Dunkelheit” bei sich führt. Er will keine „weitläufige” Theorie der Subjektivität geben, obzwar die „Deduktion der Kategorien” „nötige”, „tief in die ersten Gründe der Möglichkeit unserer Erkenntnis überhaupt einzudringen” 241.

Cela signifie, si l’on s’en tient à la précédente interprétation de la déduction transcendantale, que celle-ci pose la question de la possibilité intrinsèque de la transcendance, et dévoile, par sa réponse, l’horizon de l’objectivité. L’analyse de l’objectivité des objets possibles est la face « objective » de la déduction.

L’objectivité, cependant, se forme dans l’orientation ob-jectivante qui s’accomplit dans le pur sujet pris comme tel. La question de savoir quelles facultés sont essentiellement impliquées dans cet acte et à quelles conditions il est possible, n’est autre que la question de la subjectivité du sujet qui se transcende; c’est la face « subjective » de la déduction.

Il importe avant tout à Kant, pour expliciter l’essence de la connaissance transcendantale (ontologique), de dévoiler la transcendance. Voilà pourquoi il dit de la déduction objective : elle « rentre essentiellement dans mon objet. L’autre [face] se rapporte à l’entendement pur en lui-même, au point de vue de sa possibilité et des facultés de connaissance sur lesquelles il repose; elle l’étudie, par conséquent, au point de vue [Beziehung] subjectif; or, cette discussion, quoique d’une très grande importance pour mon but principal, ne lui est cependant pas essentielle, parce que la question capitale reste toujours de savoir : Que peuvent et jusqu’où peuvent connaître l’entendement et la raison, indépendamment de l’expérience? et non : Comment est possible le pouvoir de penser lui-même 1 ? »

La déduction transcendantale est en elle-même nécessairement à la fois subjective et objective. Car elle est dévoilement de la transcendance, qui produit l’orientation essentielle de la subjectivité finie vers toute objectivité. La face subjective de la déduction transcendantale ne saurait donc jamais faire défaut; cependant son élaboration explicite peut être remise à plus tard. Si Kant s’y est résolu, c’est en comprenant clairement l’essence du côté subjectif de l’instauration.

D’ailleurs, il est clairement dit dans le développement de la déduction subjective, qu’elle doit renvoyer à des « facultés de connaissance » « sur lesquelles l’entendement lui-même repose ». De surcroît, Kant comprend parfaitement que cette régression vers l’origine ne peut être un examen psychologique et empiriquement explicatif posant un fondement de manière « hypothétique ». Or, l’objectif de dévoiler transcendantalement l’essence de la subjectivité du sujet (la « déduction subjective ») n’a pas été introduit ultérieurement dans la préface, car déjà, dans la préparation de la déduction, Kant parle de ce « chemin encore jamais parcouru » qui reste nécessairement entouré d’une certaine « obscurité ». II ne veut pas s’appesantir sur une théorie de la subjectivité, bien que la « déduction des catégories » « nous oblige à entrer profondément dans les premiers principes de la possibilité de notre connaissance en général 1 ».

The transcendental deduction is in itself objective-subjective and at one and the same time. For this deduction is the revelation of transcendence which first produces the essential orientation of finite subjectivity toward all objectivity. The subjective side of the deduction, then, can never be lacking; however, its explicit elaboration may well be deferred. If Kant has decided on such a course, he is able to do so only because of his clear insight into the essence of such an elaboration of the subjective side of the laying of the foundation of metaphysics.

In the description of the transcendental deduction cited above, it is clearly stated that the deduction must lead back to “the cognitive faculties” “upon which [the understanding] rests.” Furthermore, Kant sees very clearly that this regression to the origin cannot be an investigation which is psychologically and empirically explicative and which “hypothetically” posits a ground. Now, this task of a transcendental revelation of the essence of the subjectivity of the subject (the “subjective deduction”) is not introduced into the preface as an afterthought. On the contrary, even in the preparation of the deduction, Kant speaks of an “enterprise never before attempted” which is necessarily veiled in “obscurity.” He does not intend to give an “elaborate” theory of subjectivity even though the “deduction of the categories” “compels” us to enter “deeply into the first grounds of the possibility of our knowledge in general.”62