109
در واقع كانت متعاقبا به نحوي گويا حتي متني را كه در آن او ابتدا قوه خيال را در نقد عقل محض به عنوان «كاركرد گريزناپذير نفس»227 معرفي مي كرد تصحيح نمود گرچه تنها در نسخه شخصي اش.228 بجاي «كاركرد نفس» او اكنون مي خواهد نوشته می شد «كاركرد فاهمه». با این کار، تاليف محض به فاهمهb محض اختصاص يافته است. قوه خيال محض گريز پذير مي گردد به عنوان يك قوه خاص، و لذا امكاني كه دقيقاً مي توانست بنياد ذاتي معرفت وجودشناختي گردد آشكارا برچیده می شود، [چيزي] كه فصل شاكله سازي (فصلي كه در ويراست دوم تغيير نيافته باقي مي ماند) در واقع به وضوح كافي نشان مي دهد.
اما اكنون قوه خيال استعلايي براي اولين بار به عنوان مركز صورتدهنده معرفت محض در شاكله سازي (مرحله چهارم) آشكار نمي شود؛ بعكس اين امر از پيش در استنتاج استعلايي (مرحله سوم) اتفاق افتاده است. لذا اگر قوه خيال استعلايي با توجه به كاركرد مركزي اش به عنوان قوه اصليc در چاپ دوم قرار است حذف گردد پس قبل از هر چيز استنتاج استعلايي بايد تحت يك بازنگري قرار گيرد. قوه استعلايي يك امر ناشناخته مضطرب كننده است كه براي نسخه جديد استنتاج استعلايي نيز ابتدا آتش افروز و محرک است. اما از این امر محرک هدف بازنگری استنتاج استعلایی نیز ابتدا آشکار مي گردد.229 اين هدف ابتداً نشان می دهد که راهنماي درستی براي تفسيري نافذتر از اين نسخه باشد. البته اين امر در اينجا نمي تواند توضيح داده شود. بايد براي اشاره به جايگاه تغيير يافته قوه خيال استعلايي كفايت كند.
تغيير «كاركرد نفس» به «كاركرد فاهمه» كه در بالا نقل شد موضع جديد كانت را در نسبت با قوه خيال استعلايي توصيف مي نمايد. اين قوه ديگر يك «كاركرد» در معناي قوه اي خاص نيست، بلكه در عوض اكنون فقط يك «كاركرد » به عنوان مهارتd قوه فاهمه است. همچنانکه كه در چاپ اول هر تاليفی، یعني تاليف بماهو، از قوه خيال به عنوان قوه اي كه قابل فروكاستن به حساسيت يا فاهمه نيست سرچشمه گرفت، در ويراست دوم فاهمه به تنهايي اكنون نقش منشا را براي همه تاليفات به عهده مي گيرد.e
در همان آغاز استنتاج استعلايي در ويراست دوم از پيش گفته مي شود: تاليفf «فعل خودانگيختگي قوه بازنمايي است» كه ما «بايد فاهمه بناميم، در مقابل حساسيت.»230 ما بايد از پيش اينجا به عبارت خنثي «قوه بازنمايي» توجه نماييم.
Indeed, Kant subsequently modified in a very telling way even the passage in which he first introduces the power of imagination in the Critique of Pure Reason as an “indispensable function of the soul,”227 although only in his personal copy228 Instead of “function of the soul,” he now wants to have written “function of the understanding.” With that, the pure synthesis has been allocated to the pure understanding.b The pure power of imagination has become dispensable as a particular faculty, and thus the possibility that precisely it could be the essential ground for ontological knowledge has apparently been topped off, which indeed the chapter on Schematism (a chapter that remained unaltered in the second edition) shows clearly enough.
Now the transcendental power of imagination, however, is not revealed for the first time as the formative center of pure knowledge in the chapter on Schematism (fourth stage); on the contrary, this has already happened in the Transcendental Deduction (third stage). Hence, if the transcendental power of imagination is to be removed in the second edition with regard to its central function as a basic faculty,c then before anything else the Transcendental Deduction must undergo a full revision. The transcendental power of imagination is the disquieting unknown that becomes the incentive for the new version of the Transcendental Deduction. From this incentive, however, the goal of the new reworking of the Transcendental Deduction first becomes visible as well.229 This goal at first proves to be the correct guide for a more penetrating interpretation of this revision. Of course, this cannot be exhibited here. It must suffice to indicate the altered place of the transcendental power of imagination.
The changing of “function of the soul” into “function of the understanding” cited above characterizes Kant’s new position with respect to the transcendental power of imagination. It is no longer a “function” in the sense of a particular faculty, but instead is now just a “function” as a proficiencyd of the faculty of the understanding. While in the first edition all synthesis, i.e., synthesis as such, sprang forth from the power of imagination as a faculty which is not reducible to sensibility or understanding, in the second edition the understanding alone now assumes the role of origin for all synthesis.e
Already at the very beginning of the Transcendental Deduction in the second edition it is said: synthesisf “is an act of the spontaneity of the power of representation” which we “must entitle understanding, in contrast to sensibility.”230 We should already notice here the indifferent expression “power of representation. “
Ja, sogar die Stelle, an der Kant überhaupt zum erstenmal in der Kritik der reinen Vernunft die Einbildungskraft als eine „unentbehrliche Funktion der Seele” 227 einführt, hat er nachträglich, freilich nur in seinem Handexemplar, in einer vielsagenden Weise geändert 228. Statt „Funktion der Seele” will er jetzt geschrieben haben: „Funktion des Verstandes”. Damit ist die reine Synthesis dem reinen Verstand b zugewiesen. Die reine Einbildungskraft ist als eigenes Vermögen entbehrlich geworden und so die Möglichkeit scheinbar abgeschnitten, daß gerade sie der Wesensgrund der ontologischen Erkenntnis sein könnte, was doch das Schematismuskapitel, das auch in der zweiten Auflage unverändert geblieben ist, deutlich genug zeigt.
Nun offenbarte sich aber die transzendentale Einbildungskraft nicht erst im Schematismuskapitel (viertes Stadium), sondern gerade schon in der transzendentalen Deduktion (drittes Stadium) als die bildende Mitte der reinen Erkenntnis. Wenn demnach in der zweiten Auflage die transzendentale Einbildungskraft hinsichtlich ihrer zentralen Funktion als eines Grundvermögens beseitigt c werden sollte, dann mußte vor allem die transzendentale Deduktion eine völlige Umarbeitung erfahren. Die transzendentale Einbildungskraft ist das beunruhigende Unbekannte, was der Beweggrund für die neue Fassung der transzendentalen Deduktion wurde. Aus diesem Beweggrund aber wird auch erst das Ziel der Neubearbeitung der transzendentalen Deduktion sichtbar 229. Dieses Ziel gibt erst den rechten Leitfaden für eine eindringlichere Interpretation dieser Umarbeitung. Eine solche kann freilich hier nicht vorgelegt werden. Es muß genügen, die veränderte Stellung zur transzendentalen Einbildungskraft kenntlich zu machen.
Die oben angeführte Änderung von „Funktion der Seele” in „Funktion des Verstandes” kennzeichnet die neue Stellung Kants zur transzendentalen Einbildungskraft. Sie ist nicht mehr „Funktion” als ein eigenes Vermögen, sondern sie ist jetzt nur noch „Funktion” als Leistung d des Verstandesvermögens. Während in der ersten Auflage alle Synthesis, d. h. die Synthesis als solche, der Einbildungskraft als einem auf Sinnlichkeit oder Verstand nicht zurückführbaren Vermögen entspringt, übernimmt jetzt in der zweiten Auflage der Verstand allein die Rolle des Ursprungs für alle Synthesis e.
Schon gleich zu Beginn der transzendentalen Deduktion in der zweiten Auflage wird gesagt: die Synthesis f „ist ein Actus der Spontaneität der Vorstellungskraft”, die man „zum Unterschiede von der Sinnlichkeit, Verstand nennen muß” 230. Man beachte hier schon den indifferenten Ausdruck „Vorstellungskraft”.
Même le texte par lequel Kant introduit pour la première fois l’imagination dans la Critique de la Raison pure, en la présentant comme une « fonction indispensable de l’âme 1 », a été modifié plus tard de manière fort significative, encore que ce ne soit que par une annotation faite sur son exemplaire de travail 2. A l’expression « fonction de l’âme », il substitue celle de « fonction de l’entendement ». Ainsi la synthèse pure est-elle assignée à l’entendement pur. L’imagination pure n’est donc plus indispensable comme faculté propre et, par là, se trouve apparemment détruite la possibilité d’en faire le fondement essentiel de la connaissance ontologique, thèse que pourtant le chapitre du schématisme, demeuré inchangé dans la seconde édition, exprime fort clairement.
Cependant, il ne faut pas attendre le chapitre sur le schématisme (quatrième étape) pour que l’imagination transcendantale se révèle comme l’élément central de la connaissance pure; elle l’est déjà dans la déduction transcendantale (troisième étape). Si donc, dans la seconde édition, l’imagination transcendantale devait être éliminée dans sa fonction de faculté fondamentale, il fallait d’abord que la déduction transcendantale subît un complet remaniement. L’imagination transcendantale est l’élément inconnu et inquiétant qui devint le motif de la nouvelle conception de la déduction transcendantale. Ce motif fait aussi apercevoir le but de la nouvelle rédaction 3, qui seul fournit le fil conducteur d’une interprétation vraiment pénétrante de cette rédaction. Nous ne pouvons ici présenter cette interprétation. Qu’il suffise d’indiquer le changement de position à l’égard de l’imagination transcendantale.
La substitution, citée plus haut, de I’expression « fonction de l’entendement » à celle de « fonction de l’âme », caractérise la nouvelle position de Kant touchant l’imagination transcendantale. L’imagination transcendantale a cessé [d’accomplir] sa « fonction » en tant que faculté autonome, elle la remplit [sous forme] d’une opération de la faculté de l’entendement. Alors que dans la première édition, toute synthèse, c’est-à-dire la synthèse en tant que telle, découle de l’imagination comme d’une faculté irréductible à la sensibilité ou à l’entendement, dans la seconde édition, l’entendement joue maintenant seul son rôle d’origine pour toute synthèse.
Déjà au début de la déduction transcendantale, telle qu’elle figure dans la seconde édition, Kant dit que la synthèse est « un acte de la spontanéité de la faculté de représentation », qu’il « faut appeler entendement pour la distinguer de la sensibilité 4 ». Notons ici l’expression neutre de « faculté de représentation ».
Indeed, even the passage in the first edition of the Critique of Pure Reason wherein Kant first introduced the imagination as an “indispensable function of the soul,”48 he later modified, although only in the author’s copy, in a way which is highly significant.49 In place of “function of the soul,” he substituted “function of the understanding.” Thus, the pure synthesis is assigned to the pure understanding. The pure imagination is no longer indispensable as a faculty in its own right. Thus the possibility of making it the essential basis of ontological knowledge is apparently eliminated, even though the chapter on schematism, wherein this thesis is presented clearly enough, remains unaltered in the second edition.
However, the transcendental imagination is not first revealed as the formative center of pure knowledge in the chapter on schematism (the fourth stage); it is already revealed as such in the transcendental deduction (the third stage). If in the second edition, therefore, the transcendental imagination is to be set aside insofar as its central function as a fundamental faculty is concerned, then the transcendental deduction must first be completely reworked. The transcendental imagination is the disquieting unknown which supplies the motive for the new conception of the transcendental deduction. Through this motive also, the objective of the new treatment of the transcendental deduction first becomes visible.50 This objective first provides the proper guide for a more penetrating interpretation of the reworking in question. Such an interpretation cannot be presented here. We must be satisfied to indicate the change in position with respect to the transcendental imagination.
The substitution, cited above, of the expression “function of the understanding” for “function of the soul” characterizes Kant’s new position with regard to the transcendental imagination. It is no longer a “function” in the sense of an autonomous faculty, but is now a “function” only in the sense of an operation of the faculty of understanding. While in the first edition, all synthesis, i.e., synthesis as such, arises from the imagination as a faculty not reducible either to sensibility or understanding, in the second edition the understanding alone assumes the role of origin for all synthesis.
At the very beginning of the transcendental deduction as presented in the second edition, Kant states that “synthesis” “is an act of spontaneity of the faculty of representation . . . [which] . . . to distinguish it from sensibility, must be entitled understanding.”51 One should notice here the neutral expression “faculty of representation.”
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH