كانت تحليل احترام را در «نقد عقل عملي» عرضه می کند.222 تفسير ذيل تنها آنچه ضروري است را بر مي گزيند.

 احترام به ماهو، احترام براي قانون اخلاقي است. احترام [به عنوان مبنایی] براي داوری اعمال خدمت نمي كند و ابتداً بعد از واقعيت اخلاقي<23> ظاهر نمي شود تا چيزي باشد شبيه نحوه اي كه در آن ما نسبت به عمل بالفعل انجام  گرفته موضع مي گيريم. بعكس احترام براي قانون ابتداً امكان براي عمل را قوام می بخشد. احترام براي … طريقي است كه قانون ابتداً براي ما قابل دسترس مي گردد. در عين حال در آن مي يابيم كه: اين احساس احترام براي قانون همچنين آن طور كه كانت آن را وضع مي كند براي «ابتنا/مدلل نمودن» قانون خدمت نمي كند. قانون چون ما براي آن احترام داريم آن چيزي نیست كه هست بلكه به عكس: اين احساس احترام داشتن براي قانون، و با آن اين نحوه معين از آشكارسازي قانون، راهي است كه در آن قانون، به عنوان چنين احساس- محترمانه اي- داشتن براي بطور كلي مي تواند توسط ما مورد مواجهه قرار گيرد.

احساس، احساس داشتن براي… است، پس صحيح است كه من احساس كننده در عين حال خودش را در آن احساس مي كند. بنابراين در احترام نسبت به قانون، من احترام كننده خودش بايد در عين حال به نحو معيني آشكار گردد. به علاوه اين نحو آشكار شدن چيزي فرعي و اتفاقي نيست، بلكه احترام در مقابل قانون- اين نحوه معين آشكارسازي قانون به عنوان بنياد تعيين كنندۀ عمل- في نفسه آشكارسازي خودم به عنوان خود عمل كننده است. عقل به عنوان [امر] آزاد، آنچه را كه احترام براي آن احترام است، [يعني] قانون اخلاقي، را به خودش مي دهد. احترام در مقابل قانون، احترام در مقابل یک خود است كه به عنوان آن خودی است كه بواسطة خود- بيني و خود- دوستي متعين نمي گردد. لذا احترام، در آشكار- سازي خاص اش به شخص ارجاع مي دهد. «احترام هميشه معطوف به سوي اشخاص است نه به سوي اشياء.» 223

در احترام نزد قانون، من خودم را تابع قانون قرار مي دهم. احساس- خاصي- داشتن براي… كه در احترام يافت مي گردد يك تسليم است. در احترام نزد قانون، من به خودم تسليم مي شوم. در اين تسليم به خودم، من به عنوان خود من هستم. چه چيزي يا به عبارت دقيق تر چه كسي است من كه برخودم آشكار مي گردد در احساس احترام؟

در تسليم به قانون، من تسليم مي شوم به خودم به عنوان عقل محض. در این تسلیم -به- خود من خودم را به خودم قائم می گردانم به عنوان ذات آزادی كه خودش را متعين مي سازد. اين خود- قیام گری تسليم كنندۀ خاص خودش به خودش، من را در «مقام» اش آشكار مي سازد. به تعبير سلبي: در احترام به قانون اي كه به عنوان ذات آزاد من به خودم مي دهم، من نمي توانم خودم را تحقير نمايم. از اين رو احترام نحوة خود-اش- بودنِ من [des Selbstseins des Ich] است، بر مبناي آن «قهرمان را که در نفس خودش دور نمی افکند.»[نیچه، چنین گفت زرتشت] احترام، نحوة مسئول- بودن خودها<24> است، رو در رو با خودش؛ آن خود-اش- بودن اصيل است.

تسليم، [و] خود- فرافكني<25> بر كل امكان اصلي آنچه بطور اصيل وجود دارد، يعني [امكاني] كه قانون مي دهد، ماهيت خود- بودن عمل كننده يعني عقل عملي است.

تفسير پيشين از احساس احترام نه فقط میزانی را كه عقل عملي را مي سازد نشان مي دهد، بلكه در عين حال آشكار مي سازد كه مفهوم احساس در معناي قوه  ای به طور تجربي مد نظر از نفس ناپديد شده است، و يك ساختار اساسي استعلايي استعلايِ خود اخلاقي در جاي اش پای نهاده است. عبارت «احساس» بايد در اين معناي انتولوژيكي- متافيزيكي فهميده شود اگر برآنیم تا آنچه كانت بواسطه توصيف احترام به عنوان «احساس اخلاقي» و به عنوان «احساس بودنِ من» قصد مي كند را استنباط كنيم. گام هاي بيشتري اكنون لازم نيست براي ديدن اينكه اين ساختار ذاتي احترام في نفسه مي گذارد قوام اصيل قوه استعلايي خيال بروز کند.

واگذاري به… ی بي واسطه خود-تسلیم گر، پذيرندگي محض است؛ اما خود- تاثيري آزاد قانون، خودانگيختگي محض است. هر دو في نفسه اصالتا يكي هستند. و بازهم اينكه، تنها اين منشا عقل عملي در قوه استعلايي خيال به ما اجازه مي دهد تا ميزاني را بفهمیم كه در احترام، قانون به اندازة خودِ عمل كننده نمی بایست بطور ابژكتيو تلقی گردد. بلكه هر دو دقيقاً به نحو اصيل تر، غيرابژكتيو و غير موضوعي به عنوان وظيفه و عمل آشكار هستند، و وجود خود عمل كننده غير انعکاسی را صورت مي بخشند.

 

Kant gives the analysis of respect in the Critique of Practical Reason.222 The following interpretation will single out only what is essential.

Respect as such is respect for the moral law. It does not serve [as a basis] for the judgment of actions, and it does not first appear after the ethical fact<23> to be something like the manner in which we take a position with respect to the consummated act. On the contrary, respect for the law first constitutes the possibility for action. The respect for . . . is the way in which the law first becomes accessible to us. At the same time we find therein: this feeling of respect for the law does not also serve, as Kant puts it, for the “grounding” of the law. The law is not what it is because we have respect for it, but rather the reverse: this respecting having-a-feeling for the law, and with it this determinate manner of making the law manifest, is the way in which the law, as such a respecting having-a-feeling for in general, can be encountered by us.

Feeling is having-a-feeling for . . . , so it is true that the feeling I at the same time feels itself herein. In respect before the law, therefore, the respecting I itself must at the same time become manifest in a determinate way. Furthermore, this way of becoming manifest is not something subsequent and occasional, but rather the respect before the law — this determinate way of making the law manifest as the determinative ground for action — is in itself a making-manifest of myself as acting self. Reason, as free, gives to itself that for which the respect is respect, the moral law. Respect before the law is respect before oneself as that self which does not come to be determined through self-conceit and self-love. Respect, in its specific making-manifest, thus refers to the person. “Respect is always directed toward persons, never toward things.” 223

In respect before the law, I subordinate myself to the law. The specific having-a-feeling for . . . which is found in respect is a submitting. In respect before the law, I submit to myself. In this submitting-to-myself, I am as I itself. As what, or more precisely, as who am I manifest to myself in the feeling of respect?

In submitting to the law, I submit to myself as pure reason. In this submitting-to-myself, I elevate myself to myself as the free creature which determines itself. This peculiar, submitting, self-elevating of itself to itself manifests the I in its “dignity.” Negatively stated: In respect before the law, which as a free creature I give to myself, I cannot despise myself. Hence, respect is the manner of the Being-its-self of the I [des Selbstseins des Ich], on the grounds of which it “does not throw away the hero in its soul.” Respect is the manner of the selfs<24> Being-responsible, face to face with itself; it is authentic Being-its-self.

The submitting, self-projecting<25> onto the entire basic possibility of what authentically exists, which the law gives, is the essence of the acting Being-itself, i.e., of practical reason.

The preceding interpretation of the feeling of respect shows not only the extent to which it constitutes practical reason, but at the same time it makes it clear that the concept of feeling in the sense of an empirically intended faculty of the soul has disappeared, and into its place has stepped a transcendental, basic structure of the transcendence of the moral self. The expression “feeling” must come to be understood in this ontologico-metaphysical sense if we are to exhaust what Kant means by the characterization of respect as “moral feeling” and as “feeling of my existence.” No further steps are now required in order to see that this essential structure of respect in itself allows the original constitution of the transcendental power of imagination to emerge.

The self-submitting, immediate, surrender-to . . . is pure receptivity; the free, self-affecting of the law, however, is pure spontaneity. In themselves, both are originally one. And again, only this origin of practical reason in the transcendental power of imagination allows us to understand the extent to which, in respect, the law as much as the acting self is not to be apprehended objectively. Rather, both are manifest precisely in a more original, unobjective, and unthematic way as duty and action, and they form the unreflected, acting Being of the self [Selbst-sein].

Kant gibt die Analyse der Achtung in der Kritik der praktischen Vernunft 222. Die folgende Interpretation hebt nur das Wesentliche heraus.

Die Achtung ist als solche Achtung für das moralische Gesetz. Sie dient nicht zur Beurteilung der Handlungen und stellt sich nicht erst nach der sittlichen Tat ein, etwa als die Art und Weise, in der wir zur vollzogenen Handlung Stellung nehmen. Die Achtung für das Gesetz konstituiert vielmehr erst die Möglichkeit der Handlung. Die Achtung vor … ist die Art und Weise, in der uns das Gesetz allererst zugänglich wird. Darin liegt zugleich: dieses Gefühl der Achtung für das Gesetz dient auch, wie Kant sich ausdrückt, nicht zur „Gründung” des Gesetzes. Das Gesetz ist nicht, was es ist, weil wir Achtung davor haben, sondern umgekehrt: dieses achtende Gefühlhaben für das Gesetz und damit diese bestimmte Art des Offenbarmachens des Gesetzes ist die Weise, in der uns das Gesetz als ein solches überhaupt entgegenkommen kann.

Gefühl ist Gefühlhaben für …, so zwar, daß hierin zugleich das fühlende Ich sich selbst fühlt. In der Achtung vor dem Gesetz muß demnach das achtende Ich sich selbst zugleich in bestimmter Weise offenbar werden, und dies nicht nachträglich und zuweilen, sondern die Achtung vor dem Gesetz — diese bestimmte Art des Offenbarmachens des Gesetzes als des Bestimmungsgrundes des Handelns — ist in sich ein Offenbarmachen meiner selbst als des handelnden Selbst. Das, wovor die Achtung Achtung ist, das moralische Gesetz, gibt die Vernunft als freie sich selbst. Achtung vor dem Gesetz ist Achtung vor sich selbst als demjenigen Selbst, das nicht durch Eigendünkel und Eigenliebe bestimmt wird. Die Achtung bezieht sich also in ihrem spezifischen Offenbarmachen auf die Person. „Achtung geht jederzeit nur auf Personen, niemals auf Sachen” 223.

In der Achtung vor dem Gesetz unterstelle ich mich dem Gesetz. Das spezifische Gefühlhaben für …, das in der Achtung liegt, ist ein Sichunterwerfen. In der Achtung vor dem Gesetz unterwerfe ich mich mir selbst. In diesem Mich-mir-unterwerfen bin ich als ich selbst. Als was oder genauer als wer bin ich mir im Gefühl der Achtung offenbar?

Dem Gesetz mich unterwerfend, unterwerfe ich mich mir selbst als reiner Vernunft. In diesem Mich-mir-selbst-unterwerfen erhebe ich mich zu mir selbst als dem sich selbst bestimmenden freien Wesen. Dieses eigentümliche unterwerfende Sich-erheben seiner selbst zu sich selbst offenbart das Ich in seiner „Würde”. Negativ gesprochen: in der Achtung vor dem Gesetz, das ich mir als freies Wesen selbst gebe, kann ich mich nicht selbst verachten. Die Achtung ist demnach die Weise des Selbstseins des Ich, auf Grund deren es den „Helden in seiner Seele nicht wegwirft”. Die Achtung ist die Weise des Verantwortlich-seins des Selbst sich selbst gegenüber, das eigentliche Selbstsein.

Das unterwerfende Sich-entwerfen auf die ganze Grundmöglichkeit des eigentlichen Existierens, die das Gesetz gibt, ist das Wesen des handelnden Selbstseins, d. i. der praktischen Vernunft.

Die vorstehende Interpretation des Gefühls der Achtung zeigt nicht nur, inwiefern diese die praktische Vernunft konstituiert, sondern macht zugleich deutlich, daß der Begriff des Gefühls im Sinne eines empirisch gemeinten Seelenvermögens verschwunden und an seine Stelle eine transzendentale Grundstruktur der Transzendenz des moralischen Selbst getreten ist. In diesem ontologisch-metaphysischen Sinne muß der Ausdruck „Gefühl” verstanden werden, wenn sich ausschöpfen lassen soll, was Kant mit der Kennzeichnung der Achtung als „moralisches Gefühl” und als „Gefühl meiner Existenz” meint. Es bedarf jetzt gar keines weiteren Schrittes mehr, um zu sehen, daß diese Wesensstruktur der Achtung in sich die ursprüngliche Verfassung der transzendentalen Einbildungskraft hervortreten läßt.

Die sich unterwerfende unmittelbare Hingabe an …, ist die reine Rezeptivität, das freie Sich-vorgeben des Gesetzes aber ist die reine Spontaneität; beide sind in sich ursprünglich einig. Und wiederum läßt nur dieser Ursprung der praktischen Vernunft aus der transzendentalen Einbildungskraft verstehen, inwiefern in der Achtung das Gesetz sowohl wie das handelnde Selbst nicht gegenständlich erfaßt, aber gerade in einer ursprünglicheren, ungegenständlichen und unthematischen Weise als Sollen und Handeln offenbar sind und das unreflektierte, handelnde Selbst-sein bilden.

C’est dans la Critique de la Raison pratique que Kant présente l’analyse du respect 1. L’interprétation suivante ne retient que l’essentiel de cette analyse.

Le respect est, comme tel, respect pour… la loi morale. Il n’a pas pour fin de juger nos actions et ne s’instaure pas après l’action morale, comme une manière de prendre position à l’égard de l’acte accompli. Le respect pour la loi constitue plutôt la possibilité même de l’action. Le respect est même ce qui nous ouvre à la loi. Il s’ensuit que le sentiment de respect pour la loi ne peut, comme le dit Kant, servir de « fondement » à celle-ci. La loi n’est pas ce qu’elle est en raison de notre respect à son égard mais, inversement, ce sentiment de respect et le mode d’être, que la loi manifeste en lui, définissent la façon dont, en général, la loi est, comme telle, susceptible de nous toucher.

Le sentiment est sentiment à l’égard de…, tel que, par lui, le moi qui l’éprouve se sent être soi. Il faut donc que, dans le respect pour la loi, le moi qui la respecte se révèle d’une certaine façon à soi-même. Une telle révélation ne saurait être ni subséquente, ni occasionnelle. Le respect pour la loi — c’est-à-dire cette manière spécifique de dévoiler la loi comme fondement de la détermination de l’agir — est en soi un dévoilement de moi-même comme soi agissant. Ce que respecte le respect, c’est-à-dire la loi morale, la raison se le donne à elle-même en tant qu’elle est libre. Le respect à l’égard de la loi est respect à l’égard de soi-même en tant que ce soi refuse de se laisser déterminer par la présomption et l’amour-propre. Le respect se rapporte donc, par son mode spécifique de dévoilement, à la personne. « Le respect est toujours relatif aux personnes, jamais aux choses 2. »

Par mon respect à l’égard de la loi, je me soumets à elle. Le sentiment à l’égard de…, que comporte spécifiquement le respect, est une soumission. Mon respect à l’égard de la loi me soumet à moi-même. Je suis moi-même dans cet acte de soumission à moi-même. Quel ou, plus précisément, qui est donc le moi qui se manifeste à soi-même dans le sentiment du respect?

En me soumettant à la loi, je me soumets à moi-même comme raison pure. En me soumettant à moi-même, je m’élève à moi-même comme être libre et source de ma propre détermination. S’élevant à soi-même tout en se soumettant, le moi se révèle dans sa « dignité ». Négativement : je ne puis, dans le respect à l’égard de la loi que je m’impose à moi-même, comme être libre, me mépriser. Le respect est donc le mode d’être-soi du moi qui lui défend de « rejeter le héros hors de son âme ». Le respect consiste à être responsable à l’égard de soi-même, est l’être-soi véritable.

Le projet de soi qui porte, dans la soumission, sur la possibilité totale et fondamentale de l’existence authentique, possibilité offerte par la loi, est l’essence de l’être-soi agissant, c’est-à-dire de la raison pratique.

Cette interprétation du respect ne montre pas seulement en quelle mesure ce sentiment constitue la raison pratique, mais fait comprendre que la conception du sentiment, comme faculté empirique de l’âme, est éliminée et remplacée par une structure transcendantale et fondamentale de la transcendance du soi éthique. La notion de sentiment doit être prise dans cette acception ontologico-métaphysique, si du moins elle veut offrir ce que Kant vise lorsqu’il détermine le respect comme le « sentiment moral » et le « sentiment de mon existence ». Nous voyons désormais, sans autres démarches, que la structure essentielle du respect fait apparaître en elle-même la nature originelle de l’imagination transcendantale.

La réceptivité pure s’exprime dans la soumission comme abandon immédiat à…; la spontanéité pure dans la libre imposition de la loi à soi-même; l’une et l’autre sont en elles-mêmes originellement une. Et à son tour cette origine de la raison pratique, située ainsi dans l’imagination transcendantale, permet seule de comprendre pourquoi, dans le respect, on ne saisit objectivement ni la loi ni le soi agissant, pourquoi ils s’y révèlent sous un aspect plus originel, non objectif et non thématique, comme devoir et agir, comment enfin ils forment l’être-soi non réfléchi et agissant.

Kant presents the analysis of respect in the Critique of Practical Reason.43 The following interpretation will deal only with the essentials of this analysis.

As such, respect is respect for . . . the moral law. It does not serve as a criterion by which to judge our actions, and it does not first appear after a moral act has been carried out—perhaps as a way of adopting an attitude toward this act. On the contrary, respect for the moral law first constitutes the possibility of such an act. Respect for . . . is the way in which the law first becomes accessible to us. It follows, then, that this feeling of respect does not, as Kant expresses it, serve as a “foundation” of the law. The law is not what it is because we have a feeling of respect for it but conversely: this feeling of respect for the law and, hence, the way in which the law is made manifest through it, determines the manner in which the law is as such capable of affecting us.

Feeling is having feeling for . . . so that the ego which experiences this feeling at the same time feels itself. Accordingly, in respect for the law, the ego which experiences this respect must also, in a certain sense, become manifest to itself. This manifestation is neither subsequent [to the acts] nor is it something that takes place only occasionally. Respect for the law—this specific way of making the law manifest as the basis of the determination of action—is in itself a revelation of myself as the self that acts. That for which the respect is respect, the moral law, the reason as free gives to itself. Respect for the law is respect for oneself as that self which does not let itself be determined by self-conceit and self-love. Respect, in its specific mode of manifestation, has reference to the person. “Respect is always directed toward persons, never things.”44

In having respect for the law, I submit to it. This specific feeling for . . . which is characteristic of respect is a submission. In having respect for the law, I submit to myself. I am myself in this act of submitting to myself. What, or more precisely who, is the self manifested to myself in this feeling of respect?

In submitting to the law, I submit myself to myself qua pure reason. In submitting to myself, I raise myself to myself as a free being capable of self-determination. This raising the self by submitting to the self reveals the ego in its “dignity.” Negatively expressed: in having respect for the law which I give to myself as a free being, I am unable to despise myself. Consequently, respect is that mode of being-as-self of the ego which prevents the latter from “rejecting the hero in his soul.” Respect is the mode of being responsible for the Being of the self; it is the authentic being-as-self.

The projection of the self, in submission, on the total, fundamental possibility of authentic existence, this possibility being given by the law, is the essence of the self, i.e., practical reason.

The preceding interpretation of the feeling of respect not only reveals to what extent this feeling constitutes practical reason but also makes it clear that the concept of feeling in the sense of an empirical faculty of the soul is eliminated and replaced by a transcendental, fundamental structure of the transcendence of the moral self. The expression “feeling” must be understood in this ontologico-metaphysical sense if we are to do justice to what Kant means by his characterization of respect as a “moral feeling” and as the “feeling of my existence.” No further steps are now required in order to see that this essential structure of respect lets the primordial nature of the transcendental imagination appear as it is in itself.

The self-submissive, immediate surrender to . . . is pure receptivity; the free self-imposition of the law is pure spontaneity. In themselves, the two are originally one. Furthermore, only by understanding that the origin of practical reason is to be found in the transcendental imagination are we able to understand why it is that in the feeling of respect neither the law nor the active self is objectively apprehended but that both are made manifest therein in a more original, unthematic and unobjective way as duty and action, and form the non-reflective, active mode of being-as-self.