105
در اين معني، تفكر محض في نفسه، نه ثانیا[ وبالعرض]، مي تواند چيزها را بپذيرد: يعني شهود محض است. اين خودانگيختگي پذيرنده ساختاراً پيوسته بايد بر این اساس از قوة خيال استعلايي نشات یابد تا بتواند آنچه که هست باشد. به عنوان اپرسپشن محض فاهمه «بنياد امكانش» را در «قوه اي» دارد كه «در بیکرانگی بازنمايي ها و مفاهيم خود- ساخته مراقبه می کند.» 217 قوة استعلايي خيال كليت امكاناتي را که برحسب آن «مراقبه مي كند» پیشاپیش طرح مي نمايد تا بدين وسيله پيش خود افقي را حفظ کند كه خود شناسا، ليكن نه فقط خود شناسا، عمل کند. تنها بدين دليل كانت مي تواند بگويد: «عقل بشر در طبيعتش معماری گونه است يعني همه معرفت را به عنوان متعلق به يك سيستم ممكن ملاحظه مي كند…» 218
به هر حال خصوصيت شهودي اي كه به تفكر محض به ماهو مربوط است كمتر عجيب مي نمايد، اگر ملاحظه كنيم كه شهودهاي محض، زمان و مكان، به همان اندازة مقولات، منوط به اينكه [مقولات] به نحو مناسبی فهم شوند، يعني به عنوان شاكله هاي محض، «غيرقابل شهود» اند- مادامی كه «شهودپذير» تنها بدين معني است: قابل درك بواسطة عضو حسي.
اما ضرورت آشكار شده در مقابل- ايستايي افق ابژكتيويتي،<20> تنها تا آنجا به عنوان «الزام» مورد مواجهه ممكن است كه از پيش بر آزاد-بودن براي آن رخ دهد. آزادي از پیش در ماهيت فاهمه محض، يعني ماهيت عقل نظري محض، قرار دارد، تا جايي كه اين امر [آزادي] به معناي وضع شخص تحت ضرورت خود- داده است. لذا فاهمه و عقل آزاد نيستند چون ويژگي خودانگيختگي دارند، بلكه چون اين خودانگيختگي يك خودانگيختگي پذيرنده است، يعني چون قوة خيال استعلايي است، آنها آزادند.
اما در طول بازگشت شهود محض و تفكر محض به قوه خيال استعلايي، مي بايست همچنين روشن شده باشد كه در اين طريق قوة استعلايي خیال خودش را بيشتر و بيشتر به عنوان امكان ساختاري، يعني در ممكن سازي استعلای آن به عنوان ماهيت خودِ محدود آشكار مي سازد. لذا آن نه تنها ويژگي يك قوة تجربي متخذ نفس را از دست مي دهد، بلكه منع، تاكنون برقرار، را از ماهيت آن برای ريشه-بودن قوة نظري به ماهو نيز [رفع مي نمايد]. و لذا گام آخر در آشكارسازي «اصالت» بنياد قبلاً تاسيس شده بايد خطر شود.
In this sense, pure thinking in itself, not after the fact, is capable of taking things in stride: i.e., it is pure intuition. This structural, coherent, receptive spontaneity must, accordingly, spring forth from the transcendental power of imagination in order to be able to be what it is. As pure apperception, the understanding has the “ground for its possibility” in a “faculty” which “looks out in an infinity of self-made representations and concepts.”217 The transcendental power of imagination projects, forming in advance the totality of possibilities in terms of which it “looks out,” in order thereby to hold before itself the horizon within which the knowing self, but· not just the knowing self, acts. Only for this reason can Kant say: “Human reason is by its nature architectonic, i.e., it regards all knowledge as belonging to a possible system …. “218
The intuitive character which belongs to pure thinking as such, however, can appear much less strange if we consider that the pure intuitions, time and space, are just as “unintuitable” as the properly understood categories, i.e., as pure schemata-as long as “intuitable” just means: to be perceivable through a sense organ.
The necessity, however, revealed in the standing-against of the horizon of objectivity,<20> is only possible as encountered “compulsion” insofar as it happens in advance upon a Being-free for it. Freedom already lies in the essence of pure understanding, i.e., of pure theoretical reason, insofar as this means placing oneself under a self-given necessity. Hence understanding and reason are not free because they have the character of spontaneity, but because this spontaneity is a receptive spontaneity, i.e., because it is the transcendental power of imagination.
Along with the leading-back of pure intuition and pure thinking to the transcendental power of imagination, however, it should also become obvious that in this way the transcendental power of imagination reveals itself more and more as structural possibility, i.e., in its making-possible of transcendence as the essence of the finite self. Thus it loses not only the character of an empirical faculty of the soul which has been picked up, but also the restriction, hitherto in effect, of its essence to the root-Being [Wurzelseinl for the theoretical faculty as such. And so, then, the last step in the unveiling of the “originality” of the previously laid ground must be risked.
In diesem Sinne ist das reine Denken in sich, nicht nachträglich, hinnehmend, d. h. reine Anschauung. Diese struktural einheitliche rezeptive Spontaneität muß demnach der transzendentalen Einbildungskraft entspringen, um das sein zu können, was sie ist. Der Verstand hat als reine Apperzeption den „Grund seiner Möglichkeit” in einem „Vermögen”, das „in eine Unendlichkeit von selbstgemachten Vorstellungen und Begriffen hinaussieht”217. Die transzendentale Einbildungskraft entwirft bildend im vorhinein das Ganze der Möglichkeiten, in das sie „hinaussieht”, um sich dadurch den Horizont vorzuhalten, innerhalb dessen das erkennende Selbst, und nicht nur dieses, handelt. Nur deshalb vermag Kant zu sagen: „Die menschliche Vernunft ist ihrer Natur nach architektonisch, d. i. sie betrachtet alle Erkenntnisse als gehörig zu einem möglichen System. . .”218
Der dem reinen Denken als solchem zugehörige Anschauungscharakter kann aber um so weniger befremden, wenn bedacht wird, daß die reinen Anschauungen Zeit und Raum ebenso „unanschaulich” sind wie die rechtverstandenen Kategorien, d.h. deren reines Schema, solange „anschaulich” nur heißt: durch ein Sinnesorgan wahrnehmbar sein.
Die Notwendigkeit aber, die sich im Entgegenstehen des gegenständlichen Horizontes bekundet, ist als begegnende „Nötigung” nur möglich, sofern sie im vorhinein auf ein Freisein für sie stößt. Im Wesen des reinen Verstandes, d. h. der reinen theoretischen Vernunft, liegt schon Freiheit, sofern diese besagt, sich stellen unter eine selbstgegebene Notwendigkeit. Der Verstand und die Vernunft sind nicht deshalb frei, weil sie den Charakter der Spontaneität haben, sondern weil diese Spontaneität eine rezeptive Spontaneität, d. h. transzendentale Einbildungskraft ist.
In eins mit der Rückführung der reinen Anschauimg und des reinen Denkens auf die transzendentale Einbildungskraft soll aber ersichtlich werden, daß dabei die transzendentale Einbildungskraft mehr und mehr sich als strukturale Möglichkeit, d. h. in ihrer Ermöglichung der Transzendenz als des Wesens des endlichen Selbst, offenbart. Sie verliert so nicht nur überhaupt den Charakter eines empirisch aufgerafften Seelenvermögens, sondern es fällt auch die bisherige Beschränkung ihres Wesens auf das Wurzelsein für das theoretische Vermögen als solches. Und so muß denn der letzte Schritt in der Enthüllung der „Ursprünglichkeit” des gelegten Grundes gewagt werden.
En ce sens, la pensée pure est, comme telle et non pas accessoirement, réceptive, c’est-à-dire intuition pure. Cette spontanéité, réceptive dans l’unité même de sa structure, doit son origine à l’imagination transcendantale pour qu’elle puisse être ce qu’elle est. L’entendement, comme aperception pure, a le « fondement de sa possibilité » dans une « faculté » qui « contemple hors de soi [hinaussieht] une infinité de représentations et de concepts qu’elle a forgés elle-même ». L’imagination transcendantale développe d’emblée, en le formant, l’ensemble des possibilités qu’elle « contemple », se proposant ainsi l’horizon à l’intérieur duquel se meut le moi connaissant, mais sans qu’il soit seul à s’y mouvoir. Voilà pourquoi Kant peut dire : « La raison humaine est, de sa nature, architectonique, c’est-à-dire qu’elle considère toutes les connaissances comme appartenant à un système possible. »
Le caractère d’intuition, inhérent à la pensée pure, ne peut surprendre si l’on songe que les intuitions pures d’espace et de temps sont tout aussi « non intuitives » que les catégories, dès qu’on les comprend bien, c’est-à-dire dès qu’on les comprend comme schèmes purs. Cette dénégation reste vraie aussi longtemps qu’« intuitif » veut dire : perceptible par un organe sensible. La nécessité, qui s’annonce dans l’objectivation de l’horizon d’objectivité, ne peut être une « contrainte » rencontrée que si elle trouve d’emblée un être libre à son égard.
L’essence de l’entendement pur, c’est-à-dire de la raison théorique pure, contient déjà la liberté, si celle-ci équivaut à se placer sous une nécessité qu’on s’est soi-même imposée. L’entendement et la raison ne sont pas libres parce qu’ils ont un caractère de spontanéité, mais parce que cette spontanéité est une spontanéité réceptive pure, c’est-à-dire l’imagination transcendantale.
En même temps que s’accomplit la réduction de l’intuition et de la pensée pures à l’imagination transcendantale, on s’aperçoit que, par cette réduction, l’imagination transcendantale se manifeste de plus en plus comme une possibilité structurelle de la transcendance. C’est-à-dire comme ce qui rend la transcendance possible, comme l’essence de l’ipséité finie. L’imagination cesse ainsi non seulement d’être une faculté empirique de l’âme, trouvée telle quelle en celle-ci, mais elle s’affranchit également des limites qui, jusqu’à présent, restreignaient son essence à n’être que la source de la faculté théorique. Dévoilant l’« authenticité » du fondement établi, nous devons maintenant risquer le dernier pas.
In this sense, pure thought is in itself—not merely accessorially—pure intuition. Consequently, this spontaneity, which in the very unity of its structure is receptive, must have its origin in the transcendental imagination in order to be what it is. As pure apperception, the understanding has the “ground of its possibility” in a faculty that “contemplates an infinity of representations and concepts which it has made itself.”38 Forming it in advance, the transcendental imagination projects the complex of possibilities it “contemplates,” thus proposing the horizon within which the knowing self—and not only the knowing self—acts. This foundational role of the transcendental imagination underlies the very structure of human cognition. Kant asserts that “human reason is by its nature architectonic. This is to say, it regards all our knowledge as belonging to a possible system.”39
The intuitive character of pure thought seems less strange when we consider that pure intuitions, such as space and time, are just as “unintuitive” as the categories when understood correctly—that is, as pure schemata. Pure intuition and categories are not perceptible by sensory organs but serve as the structural a priori conditions for the possibility of experience.
The necessity manifest in the objectification of a horizon of objectivity can only be encountered as that which constrains if the being encountering it is free to accept it as such. Freedom, in this sense, implies self-imposition of necessity, and it is inherent in the essence of pure understanding and pure theoretical reason. Understanding and reason are not free merely because they are spontaneous but because this spontaneity is also receptive—it is transcendental imagination. This duality, wherein spontaneity is grounded in receptivity, reveals the fundamental role of the imagination in linking freedom and necessity in human cognition.
As pure intuition and pure thought are reduced to transcendental imagination, it becomes evident that this imagination is a structural possibility of transcendence, making transcendence the essence of the finite self. The imagination, therefore, transcends its prior limitation as an empirical faculty and becomes free from its restriction to the theoretical. Instead, it emerges as the ground of the finite self’s capacity for transcendence, enabling not only theoretical cognition but a broader understanding of human freedom and necessity. This final realization unveils the “basic originality” of the established ground, completing the journey of understanding the transcendental imagination.
علایم:
پانوشت های هایدگرعدد
حاشیه نوشت های هایدگرحروف
پی نوشت های مترجم انگلیسی<عدد>
پی نوشت های مترجم فارسیفا
حاشیه نوشت های هوسرلH