حال نشان داده شده است كه بنا به بنيادهاي صرافتش شهود محض ويژگي خودانگيختگي دارد. به عنوان پذيرندگي خودانگيخته محض، شهود محض ماهيت اش را در قوة خيال استعلايي داراست.

اكنون اگر تفكر محض قرار است از همان ماهيت باشد، پس به عنوان خودانگيخته بايد در عين حال ويژگي پذيرندگي محض را نشان دهد. اما آيا كانت بطور كلي فرض نمي كند كه فاهمه و عقل به سادگي با خودانگيختگي يكسان اند؟

با اين حال، اگر كانت فاهمه را با خودانگيختگي معادل مي گيرد، اين امر مانع از پذيرندگی فاهمه نیست همانطور که معادل گرفتن حساسيت- شهود محض- با پذيرندگی مانع خودانگيختگي متناظر آن نیست. نهایتا، وجه نظر شهود تجربي صرفا توصيف موكد و انحصاري را به عنوان پذيرندگی توجيه مي كند و بطور متناظر وجه نظر كاركرد «منطقي» فاهمه در معرفت تجربي تأكيد انحصاري خودانگيختگي و «كاركرد» آن را توجيه مي كند.

از سوي ديگر در حوزه معرفت محض، يعني در مساله امكان استعلا، پذيرش محض آنچه خود را مي دهد يعني پذيرشی كه به خودش مي دهد(خودانگيختگي)، نمي تواند پنهان بماند. اما آيا اكنون دقيقاً پذيرندگی محضی همانقدر الزام آور نمي بايست در تفسير استعلايي تفكر محض با همه خودانگیختگی اش بروز كند؟ ظاهرا اين پذيرندگي در طول روند تفسير استنتاج استعلايي و شاكله سازي بروز مي كند.

براي ديدن خصوصيت ذاتاً شهودي تفكر محض، تنها بايد ماهيت راستين شهود محدود به عنوان پذيرش آنچه خود را مي دهد به چنگ آورده و حفظ شود. اما اكنون اين امر به عنوان خصوصيت بنيادي «وحدت» اپرسپشن استعلايي كه، [به عنوان عمل] وحدت بخشي مدام پيشاپیش، درتقابل با هر چيز تصادفي است. لذا در خود-گردي بازنماینده- به سوي …، تنها اين در- مقابل- بودن و نه چيزي ديگر اخذ مي گردد. طرح افکنی صورتدهندة آزاد قرابت في نفسه عرضه بازنمايي كننده به آن است كه اشياء را مي پذيرد. قواعد، كه در فاهمه به عنوان قوه قواعد بازنمايي مي شوند، به عنوان چيزي در دست «درآگاهي» نيستند. بلكه قواعد  به هم پیونددهی (تأليف) دقيقاً به عنوان پيوند دهنده در ويژگي شان به عنوان به هم-پيوند دهنده باز نمايي مي شوند.<19> اگر چيزي به عنوان قاعدۀ قاعده گذار تنها در قاعده مند شدن-رواداری اي كه چيزها را مي پذيرد وجود دارد، پس «ايده» به عنوان بازنمايي قاعده تنها مي تواند به گونه چیزی كه اشياء را مي پذيرد بازنمايي شود.

Now it has been shown that on the grounds of its purity pure intuition possesses the character of spontaneity. As pure, spontaneous receptivity, it has its essence in the transcendental power of imagination.

Now if pure thinking is to be of the same essence, then as spontaneity it must at the same time exhibit the character of a pure receptivity. But does Kant not generally suppose that understanding and reason are simply identical with spontaneity?

Nevertheless, if Kant equates the understanding with spontaneity, this no more excludes a receptivity of understanding than the equating of sensibility — finite intuition — with receptivity excluded a corresponding spontaneity. In the end, the view of empirical intuition merely justifies the emphatic and exclusive characterization as receptivity, and, correspondingly, the view of the “logical” function of the understanding within empirical knowledge justifies the exclusive emphasis of its spontaneity and “function.”

On the other hand, in the domain of pure knowledge, i.e., within the problem of the possibility of transcendence, the pure taking-in-stride of that which gives itself, i.e., the taking-in-stride which gives to itself (spontaneously), cannot remain concealed. But must not precisely a pure receptivity now emerge, just as compelling and with all its spontaneity, in the transcendental interpretation of pure thinking? Apparently. It has long since emerged in the preceding interpretation of the Transcendental Deduction and the Schematism.

In order to see the essential intuitive character of pure thinking, only the genuine essence of finite intuiting as a taking-in-stride of what gives itself must be grasped and adhered to. But now it has come out as the fundamental character of the “unity” of transcendental apperception that, constantly unifying in advance, it is opposed to everything random. Hence, in the representing self-turning-toward . . . , only this Being-in-opposition and no other is taken up. The free, formative projecting of the affinity is in itself a representing submitting to it which takes things in stride. The rules, which are represented in the understanding as the faculty of rules, are not grasped as something at hand “in consciousness.” Rather, the rules of binding together (synthesis) are represented precisely as binding in their character as binding-together.<19> If something, such as a ruling rule, is only there in the letting-be-ruled which takes things in stride, then the “Idea” as representation of the rule can only be represented in the manner of something which takes things in stride.

Nun wurde von der reinen Anschauung gezeigt, daß sie auf Grund ihrer Reinheit den Charakter der Spontaneität besitzt. Als reine spontane Rezeptivität hat sie ihr Wesen in der transzendentalen Einbildungskraft.

Sollte nun das reine Denken des gleichen Wesens sein, dann müßte es als Spontaneität zugleich den Charakter einer reinen Rezeptivität bekunden. Setzt aber Kant nicht durchgängig Verstand und Vernunft mit Spontaneität schlechthin identisch?

Wenn Kant jedoch den Verstand mit Spontaneität gleichsetzt, so schließt das ebensowenig eine Rezeptivität desselben aus, wie die Gleichsetzung von Sinnlichkeit — endlicher Anschauung — mit Rezeptivität eine zugehörige Spontaneität ausgeschlossen hat. Am Ende rechtfertigt lediglich der Blick auf die empirische Anschauung die betonte und ausschließliche Charakteristik als Rezeptivität und entsprechend der Blick auf die „logische” Funktion des Verstandes innerhalb der empirischen Erkenntnis die ausschließliche Betonung seiner Spontaneität und „Funktion”.

Dagegen konnte im Gebiet der reinen Erkenntnis, d. h. innerhalb des Problems der Möglichkeit der Transzendenz, das reine, d. h. das sich selbst (spontan) gebende Hinnehmen des Sichgebenden nicht verborgen bleiben. Ob jetzt nicht auch ebenso unwiderstehlich in der transzendentalen Interpretation des reinen Denkens bei aller Spontaneität sich gerade eine reine Rezeptivität herausstellen muß? Offenbar. Sie hat sich durch die obige Interpretation der transzendentalen Deduktion und des Schematismus längst herausgestellt.

Um den wesenhaften Anschauungscharakter des reinen Denkens zu sehen, muß nur das echte Wesen des endlichen Anschauens als eines Hinnehmens von Sichgebendem begriffen und festgehalten werden. Nun ergab sich aber als Grundcharakter der „Einheit” der transzendentalen Apperzeption, daß sie, im vorhinein ständig einigend, wider alles Geratewohl ist. Im vorstellenden Sich-zuwenden-zu … wird daher dieses Dawider und nichts anderes entgegengenommen. Das frei bildende Entwerfen der Affinität ist in sich ein vorstellend hinnehmendes Sich-unterwerfen unter sie. Die Regeln, die im Verstand als dem Vermögen der Regeln vorgestellt werden, sind nicht als etwas „im Bewußtsein” Vorhandenes erfaßt, sondern die Regeln des Verbindens (Synthesis) werden gerade als bindende in ihrer Verbindlichkeit vorgestellt. Wenn dergleichen wie eine regelnde Regel nur da ist im hinnehmenden Sich-regeln-lassen, dann kann die „Idee” als Vorstellung der Regeln nur vorstellen in der Weise eines Hinnehmens.

Nous avons montré, cependant, que l’intuition pure possède, en raison même de sa pureté, un caractère de spontanéité. Comme réceptivité spontanée pure, elle a son essence dans l’imagination transcendantale.

Si la pensée pure possédait la même essence, elle devrait, comme spontanéité, manifester également un caractère de réceptivité pure. Mais Kant n’identifie-t-il pas couramment la raison et l’entendement avec la spontanéité pure et simple?

Or, si Kant détermine l’entendement par la spontanéité, cela exclut aussi peu une réceptivité de celui-ci, que la détermination de la sensibilité — intuition finie — par la réceptivité n’excluait une spontanéité correspondante. Mais peut-être la considération exclusive de l’intuition empirique amène-t-elle à souligner uniquement sa réceptivité; comme, corrélativement, la considération de la fonction « logique » de l’entendement dans la connaissance empirique, aboutit à souligner exclusivement sa spontanéité et sa fonction de liaison.

Par contre, dans l’ordre de la connaissance pure, c’est-à-dire concernant le problème de la possibilité de la transcendance, la réceptivité pure, se donnant à elle-même (spontanément) ce qui s’offre, ne peut demeurer dissimulée. L’interprétation transcendantale de la pensée pure ne doit-elle pas, dès lors, tout en insistant sur la spontanéité, mettre en évidence avec la même vigueur une réceptivité pure? Sans aucun doute. Celle-ci s’est d’ailleurs déjà affirmée au cours de notre précédente interprétation de la déduction transcendantale et du schématisme.

Pour saisir le caractère essentiellement intuitif de la pensée pure, il suffit maintenant de comprendre et de retenir la véritable essence de l’intuition finie, comme acte de recevoir ce qui se donne. Mais par ailleurs le caractère fondamental de I’« unité » de l’aperception transcendantale, constamment unifiante d’emblée, s’est avéré être l’opposition [Dawider] à tout arbitraire. C’est pourquoi l’acte représentatif d’orientation ne reçoit rien d’autre que cette opposition. Le libre projet, qui développe l’affinité en même temps qu’il s’y soumet, est en soi un acte réceptif de représentation. Dans l’entendement, pris comme faculté des règles, ces règles ne sont point représentées comme quelque chose de donné « dans la conscience », mais comme des règles de liaison (synthèse), contraignantes en tant qu’elles lient. Si une règle n’existe qu’en exerçant sa fonction dans l’acte réceptif qui se la laisse imposer, l’« idée », comme représentation des règles, ne peut être source de représentation que sur le mode d’une réceptivité.

We have shown, however, that pure intuition by reason of its purity has the character of spontaneity. As pure spontaneous receptivity, it has its essence in transcendental imagination.

If pure thought is to have the same essence, it must, as spontaneity, exhibit at the same time the character of receptivity. But does not Kant identify understanding and reason with spontaneity pure and simple?

However, if Kant identifies the understanding with spontaneity, this no more rules out a receptivity on the part of the understanding than the identification of sensibility—finite intuition —with receptivity rules out a corresponding spontaneity. But perhaps the exclusive consideration of empirical intuition tends to emphasize the receptivity of this intuition just as, correlatively, the consideration of the “logical” function of the understanding within empirical knowledge leads to an emphasis of its spontaneity and [connective] function.

On the other hand, in the domain of pure knowledge, i.e., that which has to do with the problem of the possibility of transcendence, pure receptivity, the mode of receptivity which gives to itself (spontaneously) that which offers itself, cannot remain concealed. Therefore, must not the transcendental interpretation of pure thought, while insisting on the spontaneity of the latter, just as vigorously set forth a pure receptivity? Without doubt. This receptivity has already been affirmed in the course of the preceding interpretation of the transcendental deduction and of schematism.

In order to comprehend the essentially intuitive character of pure thought, it is necessary only to understand and retain the true essence of finite intuition as a reception of that which offers itself. Now, it has been established that the fundamental character of the “unity” of transcendental apperception is that, as constantly unifying in advance, it is opposed to all that is haphazard. This is why in the representative act of orientation only this opposition is received and nothing more. The free formative projection which develops affinity while submitting to it is in itself a receptive act of representation. The rules which are represented in the understanding, taken as the faculty of rules, are not apprehended as actually given “in consciousness” but as rules of connection (synthesis) which compel as they connect. If a rule exercises its function only in the receptive act which lets it rule, then the “idea” as the representation of rules can itself represent only in the mode of receptivity.