حال اگر كانت اين خود-گردي محض، خود-ارتباطي محض- به… را «انديشه ما» [“unseren Gedanken“] مي نامد، پس «تفكر» [“Denken“] اين انديشه [Ge- dankens] ديگرحكم ناميده نمي شود، بلكه تفكر است در معناي صورتدهي آزاد و «یافت» [“Sichdenkens“]طرح افکن (گرچه نه دلخواهانه)  چيزي است. اين «تفكر» اصيل صورتگری محض است.

خصوصيت تخيل كنندة تفكر محض حتي واضح تر مي گردد اگر تلاش كنيم براساس تعيین ذاتي فاهمه كه بدان نائل شده ايم تا نزديك تر شويم به خود- آگاهي محض، به ماهيت آن، به منظور فراچنگ آوردن آن به عنوان عقل. اينجا دوباره، تمايز بين فاهمه اي كه حكم مي كند و عقلي كه استنتاج مي كند، تمايزي وام گرفته شده از منطق صوري، مطمئنا روا نيست كه تعیین کننده باشد. درعوض، آنچه تعیین کننده است آن چيزي است كه در تفسير استعلايي فاهمه بروز مي كند.

كانت فاهمه محض را يك «وحدت بسته» مي نامد. اما اين كل پيوسته مطرح قرابت كليت اش را از كجا اخذ مي كند؟ تا جايي كه اين امر پرسش از كليت يك بازنمايي به عنوان چنين [قرابتی] است، كه كليت را مي دهد بايد خودش يك بازنمايي باشد. اين امر در صورتدهي ايده [idee] اتفاق مي افتد. چون فاهمه محض «فكر مي كنم» مي باشد، براساس ماهيتش بايد خصوصيت «قوه ايده ها» را داشته باشد يعني خصوصيت عقل را، چون بدون عقل ما «هيچ كاركرد منسجمي از فاهمه»212 نداريم. ايده ها «شامل يك تماميت خاص اند»213 ، آنها «صورت يك كل»214 را بازنمايی می کنند و از اين رو به معناي اصيلي قانون- دهنده اند.

حال ممكن است كسي ايراد بگيرد كه دقيقاً با تشرح ايده ال استعلايي، كه «بايد به عنوان قاعده و مثال… خدمت كند» 215 كانت صراحتا اظهار مي كند كه آن «كاملا بطور متفاوت… با آفريده هاي قوه خيال» «از آنگونه كه نقاشان و قيافه شناسان ادعا مي كنند كه در سرهاي خود دارند»216 عمل مي كند. اينجا ارتباط بين ايده عقل محض و ايده هاي قوه خيال در واقع صراحتاً انكار شده است. هرچند اين متن بسادگي بیان مي دارد كه ايده ال استعلايي «بايد هميشه مبتني بر مفاهيم معين باشد» و نمي تواند دلخواه و «ترسيمی محو» از قوه خيال تجربي آفريننده باشد. اين امر نافی این نیست كه اين «مفاهيم معين» تنها در قوه استعلايي خيال ممكن هستند.

حال كسي مي تواند با تفسير عقل نظري در نسبت خويشاوند اش با قوه خيال محض موافق باشد تا بدانجا كه آن صورتدهندۀ آزاد بازنمايي كننده در تفكر محض را ممتاز مي سازد. هرچند اگر [اين] تفسير بخواهد از اين امر به عنوان يك منشا تفكر محض در قوه خيال استعلايي نتيجه بگيرد، پس ما بايد توجه بدهيم كه خودانگيختگي تنها وجهي از قوه خيال استعلايي را مي سازد و اينكه بر اين اساس زمانی كه تفكر در واقع ارتباطي با قوه خيال دارد، اين امر هرگز دال بر انطباق كامل ماهيت آنها نيست. چرا كه قوه خيال همچنين و دقيقاً يك قوه شهود است، يعني قوه پذيرندگي. به علاوه پذيرنده است نه فقط جداي از خودانگيختگي اش. بلكه وحدت اصيل پذيرندگي و خودانگيختگي است، و نه وحدتي كه مركب از این دو باشد.

Now if Kant calls this pure, self-orienting, self-relating-to . . . , “our thought” [“unseren Gedanken“], then “thinking” [“Denken“] this thought [Gedankens] is no longer called judging, but is thinking in the sense of the free, forming, and projecting (although not arbitrary) “conceiving” [“Sichdenkens“] of something. This original “thinking” is pure imagining.

The imaginative character of pure thinking becomes even clearer if we attempt, based on the essential determination of the understanding which has now been achieved, to come nearer to pure self-consciousness, to its essence, in order to grasp it as reason. Here again, the difference between understanding which judges and reason which draws conclusions, a difference borrowed from formal logic, certainly may not be permitted to be decisive. Instead, what will be decisive is what arises in the transcendental interpretation of the understanding.

Kant calls the pure understanding a “closed unity.” But from where does the projected whole of affinity take its wholeness? Insofar as it is a question of the wholeness of a representing as such an [affinity], that which gives the wholeness must itself be a representing. This occurs in the forming of the Idea [Idee]. Because the pure understanding is the “I think,” on the grounds of its essence it must have the character of a “faculty of Ideas,” i.e., of reason, for without  reason we have “no coherent employment of the understanding.”212 Ideas “contain a certain completeness,”213 they represent the “form of a whole,”214 and hence in a more original sense are rule-giving.

Now one might object that precisely with the unfolding of the Transcendental Ideal, which “must serve . . . as rule and archetype” 215 Kant expressly says that it acts “completely differently . . . with creations of the power of imagination” “of the kind which painters and physiognomists profess to have in their heads.”216 Here the connection between the Ideas of pure reason and those of the power of imagination has indeed been expressly denied. However, this passage says simply that the Transcendental Ideal “must always rest on determinate concepts,” and can be no arbitrary and “blurred sketch” of the empirical, productive power of imagination. This does not rule out that those “determinate concepts” are possible only in the transcendental power of imagination.

Now one could agree with the interpretation of theoretical reason with regard to its kinship with the transcendental power of imagination insofar as it highlights the representing, free forming in pure thinking. However, if the interpretation wants to conclude from this as to an origin of pure thinking in the transcendental power of imagination, then we must point out that spontaneity constitutes but one moment of the transcendental power of imagination and that, accordingly, while thinking indeed has a relationship with the power of imagination, this is never indicative of a full coinciding of their essences. For the power of imagination is also and precisely a faculty of intuition, i.e., of receptivity. And it is receptive, moreover, not just apart from its spontaneity. Rather, it is the original unity of receptivity and spontaneity, and not a unity which was composite from the first.

Wenn nun Kant dieses reine sich zuwendende Sich-beziehen-auf … „unseren Gedanken” nennt, dann heißt jetzt „Denken” dieses Gedankens nicht Urteilen, sondern es ist das Denken im Sinne des frei bildenden und entwerfenden, obzwar nicht willkürlichen „Sichdenkens” von etwas. Dieses ursprüngliche „Denken” ist reines Einbilden.

Der Einbildungscharakter des reinen Denkens wird noch deutlicher, wenn wir versuchen, von der jetzt erreichten Wesensbestimmung des Verstandes aus, dem reinen Selbstbewußtsein, seinem Wesen noch näher zu kommen, um ihn als Vernunft zu fassen. Auch hier darf freilich nicht der aus der formalen Logik entlehnte Unterschied von urteilendem Verstand und schließender Vernunft maßgebend sein, sondern das, was sich in der transzendentalen Interpretation des Verstandes ergibt.

Kant nennt den reinen Verstand eine „geschlossene Einheit”. Woher nimmt aber das entworfene Ganze der Affinität seine Ganzheit? Sofern es sich um die Ganzheit eines Vorstellens als eines solchen handelt, muß das die Ganzheit Gebende selbst ein Vorstellen sein. Dies geschieht im Bilden der Idee. Weil der reine Verstand das „ich denke” ist, muß er im Grunde seines Wesens den Charakter eines „Vermögens der Ideen”, d. h. einer Vernunft, haben; denn ohne Vernunft haben wir „keinen zusammenhängenden Verstandesgebrauch” 212. Ideen „enthalten eine gewisse Vollständigkeit” 213, sie stellen die „Form eines Ganzen” vor 214 und sind daher in einem ursprünglicheren Sinne Regel gebend.

Nun könnte man einwenden, daß Kant gerade bei der Auseinanderlegung des transzendentalen Ideals, das „zur Regel und Urbilde … dienen muß” 215, ausdrücklich sagt, daß es sich „ganz anders … mit denen Geschöpfen der Einbildungskraft” verhalte, „dergleichen Maler und Physiognomen in ihrem Kopfe zu haben vorgeben” 216. Hier ist doch der Zusammenhang von Ideen der reinen Vernunft und der Einbildungskraft ausdrücklich abgewiesen. Allein, diese Stelle sagt lediglich, daß das transzendentale Ideal „jederzeit auf bestimmten Begriffen beruhen … muß” und keine willkürliche und „schwebende Zeichnung” der empirischen produktiven Einbildungskraft sein kann. Das schließt nicht aus, daß gerade jene „bestimmten Begriffe” in der transzendentalen Einbildungskraft allein möglich sind.

Nun könnte man der Interpretation der theoretischen Vernunft hinsichtlich ihrer Zugehörigkeit zur transzendentalen Einbildungskraft so weit zustimmen, als sie das vorstellende freie Bilden im reinen Denken heraushebt. Wollte die Interpretation aber hieraus einen Ursprung des reinen Denkens aus der transzendentalen Einbildungskraft folgern, dann müßte ihr entgegengehalten werden, daß die Spontaneität doch nur ein Moment der Einbildungskraft ausmacht und daß demzufolge das Denken mit ihr zwar eine Verwandtschaft, aber niemals eine volle Deckung des Wesens zeigt. Denn die Einbildungskraft ist ja doch auch und gerade ein Vermögen der Anschauung, d. h. Rezeptivität. Und dies ist sie nicht nur auch noch, außer ihrer Spontaneität, sondern sie ist die ursprüngliche und nicht erst zusammengesetzte Einheit von Rezeptivität und Spontaneität.

Si Kant appelle « notre pensée » cet acte pur de se référer à…, en se tournant vers…, penser cette « pensée » ne signifie plus, dès lors, juger, mais vise la pensée en tant qu’elle « s’imagine » [quelque contenu], en tant qu’elle forme ce contenu, le projette librement, mais sans arbitraire. Cet acte originel de « penser » est un acte d’imagination pure.

Le caractère imaginatif de la pensée pure devient encore plus apparent si nous essayons, à partir de la définition essentielle de l’entendement déjà obtenue, de préciser davantage l’essence de la conscience pure de soi afin de la saisir comme raison. Ici encore, on ne peut pas se laisser guider par la distinction, empruntée à la logique formelle, d’un entendement qui juge et d’une raison qui raisonne; il faut, au contraire, s’appuyer sur les résultats fournis par l’interprétation transcendantale de l’entendement.

Kant appelle l’entendement pur une « unité fermée ». Mais d’où cette totalité construite, qu’est l’affinité, tire-t-elle son caractère de totalité? Pour autant qu’il s’agisse de la totalité de l’acte de représenter comme tel, ce qui livre cette totalité doit être lui-même un acte de représentation. Cet acte de représentation s’effectue dans la formation de l’idée. Puisque l’entendement pur est un « je pense », il doit, dans son essence même, avoir le caractère d’une « faculté d’idées », c’est-à-dire être raison; car « sans raison, nous n’avons plus d’usage systématique de l’entendement 1 ». Les idées « contiennent une certaine perfection 2 », elles représentent « la forme d’un tout 3 » et elles sont ainsi, en un sens plus originel, apport de règles.

On pourrait, il est vrai, objecter que Kant, au cours de l’exposé de l’idéal transcendantal qui « doit servir de règle et de prototype 4 », dit expressément qu’il en est « tout autrement des créations de l’imagination » comme celles « que les peintres et les physionomistes prétendent avoir dans leur tête 5 ». Le lien des idées de la raison pure et de l’imagination se trouve ici expressément nié. Mais ce texte dit simplement que l’idéal transcendantal « doit toujours reposer sur des idées déterminées », il ne peut être le « dessin flottant » et arbitraire de l’imagination productive empirique. Cela n’exclut point que, justement, ces « concepts déterminés » ne sont possibles que dans l’imagination transcendantale.

Il serait possible d’approuver l’interprétation de la raison théorique qui concerne la parenté de celle-ci avec l’imagination transcendantale, dans la mesure où cette interprétation souligne le caractère de libre formation propre à la représentation exercée par la pensée pure. Si cependant l’interprétation concluait de là qu’il faut chercher l’origine de la pensée pure dans l’imagination transcendantale, il faudrait lui opposer que la spontanéité n’est qu’un moment de l’imagination et que, par conséquent, la pensée, si elle a avec l’imagination une parenté incontestable, ne saurait s’identifier pleinement à elle. Car l’imagination est aussi, et même surtout, une faculté d’intuition, elle est donc réceptivité. Elle n’est pas réceptive en outre et en dehors de sa spontanéité, mais l’unité originelle et non composée de la réceptivité et de la spontanéité.

If what Kant terms “our thought” is this pure self-orienting reference-to . . . , the “thinking” of such a thought is not an act of judgment but is thinking in the sense of the free, but not arbitrary, “envisioning” [Sich-denken] of something, an envisioning which is at once a forming and a projecting. This primordial act of “thinking” is an act of pure imagination.

The imaginative character of pure thought becomes even more apparent when we attempt, from the vantage point of the essential definition of the understanding already attained, to draw nearer to the essence of self-consciousness in order to comprehend it as reason. Here again, we should not take as authoritative the distinction, borrowed from formal logic, between the understanding which judges and reason which draws conclusions. On the contrary, it is necessary to rely on the results yielded by the transcendental interpretation of the understanding.

Kant calls the understanding “a closed unity.” But from what source does the projected totality which is affinity derive its character as a totality? Insofar as it is a question of the totality of the act of representation as such, that which provides this totality must itself be an act of representation. This act of representation takes place in the formation of ideas. Because the pure understanding is the “I think,” it must, on the basis of its essence, have the character of a “faculty of ideas,” i.e., it must be a [form of] reason, for “without reason we should have no coherent employment of the understanding.”33 Ideas “contain a certain completeness,”34 they represent “the form of a whole,”35 and, hence, in a more original sense provide rules.

Now, one might object that in the course of his analysis of the transcendental ideal which must serve “as a rule and an archetype,”36 Kant specifically states that the products of the imagination “such as painters and physiognomists profess to carry in their heads” “are of an entirely different nature.”37  Here the connection between the ideas of pure reason and those of the imagination is expressly denied. But this passage says simply that the transcendental ideal “must always rest on determinate concepts” and cannot be an arbitrary and “blurred sketch” supplied by the empirical, productive imagination. This does not prevent these “definite concepts” from being possible only in the imagination.