اما «قوه قواعد» بدين معناست: نگه داشتن وحدت هاي بازنمايي شده پيش ما كه راستاي هر متحدسازي ممكن كه بازنمايي مي كند را مي دهند. بدين رو وحدت هايي (معقولات، با بلکه مقولات) كه به عنوان منظم كننده بازنمايي شده اند بايد نه تنها بياموزند كه نقش شان را براساس قرابت متناسب شان بازی کنند، اما اين قرابت نيز بايد خودش بطور جامع از پيش در يك وحدت پایا از طريق يك پيش- نهادن باز هم منتظرانه تر[vorgreifenderes Vor-stellen] آنها فهميده شود.

پيش نهادن<17> اين وحدت اخير به عنوان یکسانی كل قواعد قرابت، انگيزش اساسي مقابل ايستا-گذارِیِ … است. در چنين خود-گردي پيشگذارنده [vorstellenden] به سوي …، «خود» در اين گردش- به سوي… گويي برون مي شود. در چنین گردش- به سوي… اي، يا بلکه در «خود» ي كه با آن «بيرون پرتاب» شده بود، «من»ِ اين «خود» ضرورتا هويدا مي شود. بدين نحو «من پيش مي نهم» هر [عمل] بازنمايي را «همراهی می کند».<18> اما اين امر پرسشي از عمل جانبی تحقق يافتۀ شناسایی كه توسط خود تفكر قصد شده نیست. «من» در خود-گردي محض «همراهی مي کند». تا حدي كه خودش تنها آن چيزي است كه در اين «من فكر مي كنم» هست، ماهيت تفكر محض همچون ماهیت من در «خودآگاهي محض» قرار دارد. اما اين «آگاهي»ِ از خود تنها براساس وجود خود مي تواند توضيح داده شود و نه بلعكس، كه وجود خود را براساس «آگاهي»ِ از خود توضيح دهد، يا حتي وجود خود بواسطه «آگاهي»ِ از خود زائد گردد.

به هر حال «من فكر مي كنم» هميشه يك «فكر مي كنم جوهر را»، «فكر مي كنم عليت را» مي باشد- يا بلكه «در» اين وحدت هاي محض (مقولات) هميشه «فكر مي كنم بدين معنی است»:208 «من فكر مي كنم جوهر را»، «فكر مي كنم عليت را» و غيره. من «محمل» مقولات است تا حدي كه در خود-گردي اوليه اش به سوي ِ…، آنها را [تا نقطه اي] مي برد كه به عنوان وحدت هاي منتظم كننده بازنمايي شده، مي توانند متحد كنند.

 نتيجتا، فاهمه محض پيش- صورتدهنده افق وحدت است كه «از درون خود» باز نمایی می کند. خود- انگيختگی صورتدهنده بازنمايي كننده است، وقوع آن در «شاكله سازي استعلایي» قرار دارد. كانت صريحاً اين را «روند فهم با اين شاكله ها»”209 مي نامد، و از «شاكله سازي فاهمه مان»210 سخن مي گويد. و در عین حال شاكله محض «فرآوردة استعلايي قوه خيال»211 است. اين چگونه قابل جمع است؟ فاهمه شاكله را پيش نمي آورد، بلكه «با آنها كار مي كند.» هر چند اين كار كردن- باي فاهمه يك نحوة به کار گرفتن نيست، كه به نحو موقعي تحقق يابد. بلكه اين شاكله سازي محض كه در قوه خيال استعلايی بنیاد دارد، دقيقاً وجود اصيل فاهمه، یعنی «فكر مي كنم جوهر را» و غيره، را قوام می دهد. به عنوان [عمل] بازنمايي اي كه بنحو خودانگيخته صورت میدهد، دستاورد آشكار فاهمه محض در تفكر وحدت ها عمل اساسي محض قوه خيال استعلايي است. اين امر بالاخص اين طور است چون اين [عمل] بازنمايی، یعنی خود-گردي به سويِ… ، اظهار موضوعي وحدت نيست، بلكه در عوض خود را- نزد [ما]-آوری غيرموضوعي  آنچه پيش نهاده شده است[das Vorgestellten] مي باشد، همانطور كه از پيش چندين بار اشاره كرده ايم. اما اين امر در یک [عمل] بازنمايي صورتدهنده، يعني بازنمايي اي كه پيش مي آورد، اتفاق مي افتد.

“Faculty of rules,” however, means: to hold before us in advance the represented unities which give direction to every possible unification that is represented. These unities (notions, or rather categories) which are represented as regulative, however, must not only have learned to play their part based on their proper affinity, but this affinity must itself also be grasped comprehensively in advance in a lasting unity through a still more anticipatory pro-posing [vorgreifenderes Vor-stellen] of them.

The proposing<17> of this lasting unity, as the sameness of the totality of the rules of affinity, is the basic impulse of the letting-stand-against-of. . . . In such a proposing [vorstellenden] self-orienting toward . . . , the “self” in this orienting- toward . . . is, as it were, taken outside. In such an orienting-toward . . . , or rather in the “self” which was “thrown out” with it, the “I” of this “self” is necessarily apparent. In this way, the “I propose” “accompanies” all representing.<18> But it is not a question of a nearby, consummated act of knowing which is directed by thinking itself. The “I” “goes with” in the pure self-orienting. To the extent that it is itself only what it is in this “I think,” the essence of pure thinking as well as that of the I lies in “pure self-consciousness.” This “consciousness” of the self, however, can only be elucidated based on the Being of the self and not the reverse, whereby the latter might be elucidated based on the former, or rather whereby the latter might even be rendered superfluous through the former.

The “I think,” however, is always an “I think substance,” “I think causality” — or rather, “in” these pure unities (categories), always already “it means”:208 “I think substance,” “I think causality,” etc. The I is the “vehicle” of the categories to the extent that in its preliminary self-orienting toward . . . , it brings them along [to a point] from which, as represented, regulative unities, they can unify.

As a result, the pure understanding is a pre-forming of the horizon of unity which represents “from out of itself.” It is a representing, forming spontaneity, the occurrence of which lies in the “Transcendental Schematism.” Kant expressly calls this “the procedure of understanding with these schemata,”209 and he speaks of the “schematism of our understanding.”210 And yet, the pure schemata are now “a transcendental product of the power of imagination.”211 How does this allow for reconciliation? The understanding does not bring forth the schemata, but “works with them.” This working-with of the understanding, however, is not a way of putting-into-practice, which it also carries out on occasion. Rather, this pure schematism, which is grounded in the transcendental power of imagination, constitutes precisely the original Being of the understanding, the “I think substance,” etc. As representing which forms spontaneously, the apparent achievement of the pure understanding in the thinking of the unities is a pure basic act of the transcendental power of imagination. This is all the more so since this representing, self-orienting toward . . . is no thematic asserting of the unity, but is instead the unthematic bringing-itself-before[-us] of what has been proposed [das Vorgestellten], as we have already indicated several times. This occurs, however, in a forming representing, i.e., one which brings-forth.

„Vermögen der Regeln” heißt aber: im vorhinein vorstellend sich die Einheiten vorhalten, die aller möglichen vorstellenden Einigung die Führung geben. Diese als regelnd vorgestellten Einheiten (Notionen bzw. Kategorien) müssen aber nicht nur auf ihre eigene Affinität eingespielt sein, sondern die letztere muß selbst im vorhinein in einer bleibenden Einheit durch ein noch vorgreifenderes Vor-stellen dieser umgriffen werden.

Das Vorstellen dieser bleibenden Einheit als der Selbigkeit des Regelganzen der Affinität ist der Grundzug des Gegenstehenlassens von … In solchem vorstellenden Sich-zuwenden-zu … wird das „Sich” gleichsam in das Zuwenden-zu … hinausgenommen. In solchem Zuwenden-zu …, bzw. in dem mit ihm „geäußerten” „Sich”, ist notwendig das „Ich” dieses „Sich” offenbar. In solcher Weise „begleitet” das „ich stelle vor” alles Vorstellen. Nicht aber handelt es sich um einen nebenbei vollzogenen Akt des auf das Denken selbst gerichteten Wissens. Das „Ich” „geht” im reinen Sich-Zuwenden „mit”. Insofern es selbst nur ist, was es ist, in diesem „ich denke”, liegt das Wesen des reinen Denkens sowohl wie das des Ich im „reinen Selbstbewußtsein”. Dieses „Bewußt-sein” des Selbst aber kann nur aus dem Sein des Selbst, nicht umgekehrt dieses aus jenem aufgehellt bzw. durch jenes sogar überflüssig gemacht werden.

Das „ich denke” ist nun aber jeweils immer ein „ich denke Substanz”, „ich denke Kausalität”, bzw. „in” diesen reinen Einheiten (Kategorien) „heißt es” 208 immer schon: „ich denke Substanz”, „ich denke Kausalität” usf. Das Ich ist das „Vehikel” der Kategorien, sofern es diese in seinem vorgängigen Sich-Zuwenden-zu … dahin bringt, von wo aus sie als vorgestellte regelnde Einheiten einigen können.

Der reine Verstand ist demnach ein „von sich aus” vorstellendes Vorbilden des Einheithorizontes, eine vorstellend bildende Spontaneität, deren Geschehen im „transzendentalen Schematismus” liegt. Diesen nennt Kant ausdrücklich „das Verfahren des Verstandes mit diesen Schematen” 209 und spricht vom „Schematismus unseres Verstandes” 210. Nun sind aber doch die reinen Schemata „ein transzendentales Produkt der Einbildungskraft” 211. Wie läßt sich das vereinigen? Der Verstand bringt die Schemata nicht hervor, sondern „verfährt mit ihnen”. Dieses sein Verfahren aber ist nicht eine Betätigungsweise, die er gelegentlich auch vollzieht, sondern dieser reine Schematismus, der in der transzendentalen Einbildungskraft gründet, macht das ursprüngliche Verstandsein, das „ich denke Substanz” usf., gerade aus. Die scheinbare Eigenleistung des reinen Verstandes im Denken der Einheiten ist als spontan bildendes Vorstellen ein reiner Grundakt der transzendentalen Einbildungskraft. Das um so mehr, als ja gerade dieses vorstellende Sich-zuwenden-zu ... kein thematisches Meinen der Einheit ist, sondern das schon mehrfach aufgezeigte unthematische Sich-vorhalten des Vorgestellten. Dieses aber geschieht in einem bildenden (hervorbringenden) Vorstellen.

La « faculté des règles » est celle qui se pro-pose d’emblée, en les représentant, les unités qui guident toute unification possible dans l’acte de représentation. Ces unités (notions ou catégories), représentées dans leur fonction régulatrice, ne doivent pas seulement être disposées en raison de leur affinité propre; elles ont elles-mêmes, d’emblée, à être englobées sous une unité qui demeure présente, par une représentation encore plus originelle.

La représentation de cette unité toujours présente, comme identité [Selbigkeit] de l’ensemble des règles de l’affinité est le caractère fondamental de l’acte d’ob-jectivation. Pareille orientation de soi, qui s’accomplit sous forme de représentation, emporte en quelque sorte le soi dans cette orientation. Cette orientation, c’est-à-dire le « soi » qui se trouve « extériorisé » en elle, rend manifeste le « moi » de ce « soi ». C’est d’une telle manière qu’un « je représente » « accompagne » toute représentation. Mais il ne s’agit pas ici d’un acte accessoire du savoir, prenant la pensée pour objet. Le « moi » « accompagne » l’acte pur de s’orienter. Si le « moi » n’est lui-même ce qu’il est que dans ce « je pense », l’essence de la pensée pure comme celle du « moi », réside dans la « conscience de soi » pure. Cet « être-conscient » du soi ne peut être explicité qu’à partir de l’être du soi; on ne peut expliciter l’être par la conscience, à plus forte raison celle-ci ne saurait-elle rendre celui-là superflu.

Or, le « je pense » est toujours un « je pense la substance » ou « je pense la causalité », etc., plus exactement « dans » ces unités pures (catégories), « il s’agit » 1 toujours implicitement d’un « je pense la substance », « je pense la causalité », etc. Le moi est le « véhicule » des catégories pour autant que, dans son acte d’orientation préalable, il mène celles-ci à pouvoir être, comme représentées, des unités régulatrices et unifiantes.

L’entendement pur est dès lors une pré-formation représentative par elle-même de l’horizon d’unité, une spontanéité représentative et formatrice qui s’accomplit dans le « schématisme transcendantal ». Kant nomme expressément celui-ci « l’emploi des schèmes par l’entendement 2 » et parle même du « schématisme de notre entendement 3 ».

Cependant, les schèmes purs sont « un produit transcendantal de l’imagination 4 ». Comment ces thèses peuvent-elles être conciliées? L’entendement ne produit pas les schèmes mais les « emploie ». Cet emploi n’est pas une activité mise occasionnellement en œuvre : le schématisme pur, qui se fonde dans l’imagination transcendantale, constitue l’être originel de l’entendement, son « je pense la substance », etc. Cet acte, apparemment indépendant, que pose l’entendement pur dans la pensée des unités est, en tant que représentation spontanément formatrice, un acte fondamental pur de l’imagination transcendantale. Cela est d’autant plus vrai que cette orientation vers…, elle-même représentative, ne vise pas thématiquement l’unité mais, comme nous l’avons montré plusieurs fois, se pro-pose son représenté de manière non thématique. Ceci s’accomplit dans une représentation formatrice (pro-ductrice).

The “faculty of rules” is that which, by representing them, pro-poses in advance those unities which guide all possible modes of unification in the act of representation. These unities (notions or categories) represented in their regulative function must not only be disposed in accordance with their proper affinity but must also be included in advance in an abiding [bleibenden] unity by means of an act of representation even more primordial.

The representation of this abiding unity, as the identity of the complex of the rules of unity, is the fundamental character of the act of ob-jectification. In such representational self-orientation toward . . . , the “self” is, as it were, taken outside [hinausgenommen] in the act of orientation. In this act, more precisely in the “self” “exteriorized” with it, the “I” of this “self” is necessarily made manifest. It is in this way that the “I represent” “accompanies” every act of representation. But it is not a question here of a subsidiary act of knowledge which takes thought as its object. The “I” “goes with” the act of pure self-orientation. Inasmuch as this “I” is what it is only m the “I think,” the essence of pure thought as well as that of the “I” lies in “pure self-consciousness.” This “consciousness” of the self can only be explained by the Being of the self, not conversely. Being cannot be explained or rendered superfluous by consciousness.

Now, the “I think” is always “I think substance” or “I think causality,” etc. More precisely “in” these pure unities (categories) “what we assert in them”29 is always “I think substance, cause, etc.” The ego is the “vehicle” of the categories inasmuch as in its precursory act of orientation it puts them in a position wherein, as represented, they can be regulative, unifying unities.

The pure understanding is consequently a pre-formation “by itself” representative of the horizon of unity; it is a representational, formative spontaneity which occurs in the “transcendental schematism.” This schematism Kant terms specifically “the procedure of understanding in these schemata,”30 and speaks of the “schematism of our understanding.”31

However, the pure schemata form a “transcendental product of imagination.”32 How may these theses be reconciled? The understanding does not produce the schemata but “employs” them. This employment, however, is not a mode of activity in which the understanding occasionally indulges. On the contrary, this pure schematism which is grounded in the transcendental imagination constitutes original being-as-understanding, i.e., the “I think substance,” etc. The apparently independent act of the understanding in thinking the unities is, as a spontaneously formative act of representation, a fundamental act of the transcendental imagination. This is all the more evident in view of the fact that this representational self-orientation does not intend this unity thematically but, as we have already indicated several times, is the unthematic pro-position of that which is represented. This pro-position, however, takes place in a formative (pro-ductive) act of representation.