بوسيله آشكارسازي اصيل ماهيت فاهمه، ماهیت دروني اش بايد در نظر آورده شود: وابستگي به شهود. اين وابسته- بودن فاهمه- بودن فاهمه را مشخص مي كند. <16>و اين «بودن» چه استي و چگونه استی آن در تأليف محض قوه خيال محض است. كسي ممكن است بدين امر پاسخ دهد که: يقيناً فاهمه «بواسطه» قوه خيال محض به شهود محض مرتبط است. اما این به اين معني نیست كه فاهمه محض خودش قوه استعلايي خيال است و چيزي نیست كه قائم بذات باشد.

اينكه فاهمه چيزي قائم بذات مي باشد توسط منطق شهادت داده می شود، [منطقي] كه نيازي به پرداختن به قوه خيال ندارد. و در واقع كانت اغلب فاهمه را به صورتي كه منطق ظاهراً  محقق «مطلق» و بالفعل براي آن تعيين كرده است معرفي مي كند. تحليل بايد در واقع از اين استقلال تفكر جدا شود اگر قرار است منشا تفكر در قوه خيال نشان داده شود.

اينكه منطق سنتي به قوه خيال نمي پردازد جاي بحث ندارد. ‍اما حداقل اينكه آيا منطق بطور كلي نيازي به پرداختن به قوه خيال ندارد چنانچه خود را می فهمد بايد مفتوح بماند. اينكه كانت نقطه عزيمت براي پرسشگري اش را اغلب اوقات از منطق اخذ مي كند [نيز] بطور مشابه غيرقابل انكار است. اما درست بدين سان پرسش برانگيز است كه آيا بدين نحو منطق، در معناي تعیين كننده اي، تفكر را تنها موضوع اش مي سازد، و نيز آيا تضمين مي نمايد كه اين منطق مي تواند ماهيت كامل تفكر را تعيين حدود بنمايد يا مي تواند حتي بدان راه برد.

آيا تفسير كانت از تفكر محض در استنتاج استعلايي و آموزة شاكله سازي نشان نمي دهد كه نه تنها كاركردهاي حكم، بلكه همچنين مفاهيم محض به عنوان معقولات، صرفا مؤلفه هاي تصنعا منزوي شده تأليف محض را عرضه می کنند، [تالیف محضی] كه به سهم خود «پيش فرض» ذاتا ضروري براي «وحدت تاليفي اپرسپشن»مي باشد؟ و آيا كانت منطق صوری را، كه در واقع خود وی مدام به آن همچون [امری] «مطلق» معطوف می باشد، در آنچه «منطق استعلايي» a مي نامد منحل نمی سازد، [«منطق استعلايي» ای] كه قوة خيال استعلايي را به عنوان موضوع كانوني اش دارد؟ آيا رد منطق سنتي تا بدانجا نمي رسد كه كانت- مشخصاً براي اولين بار در ويراست دوم- بايد بگويد: «و لذا وحدت تاليفي اپرسپشن بالاترين نقطه ای است كه ما بايد تمام كاركرد فاهمه، حتي كل منطق و بدینسان فلسفه استعلايي را بدان مستند سازيم. در واقع اين قوه خودش فاهمه است؟»206

لذا پيش تلفی هاي مربوط به توانايي تفكر براي ايستادن بر خودش[قیام بذات]- به گونه اي كه از طريق وجود بالفعل آنچه آشكارا بالاترين و غيرقابل تقليل ترين دسیپلین منطق صوري بود پيشنهاد مي شد- نمی توانند که براي تصميم دربارة امكان منشا تفكر محض در قوه استعلايي خيال استانداردي شوند. بلكه براي ما شايسته است جستجوي ماهيت تفكر محض، در آنچه خود تأسيس بنياد از پيش در اين باره به روشني آورده است. تنها بوسيله آغاز با ماهيت اصيل فاهمه، و نه به هيچ نحو با «منطق» ي كه اين ماهيت را ناچيز مي انگارد، مي توان تصميمي دربارة منشا ممكن آن گرفت.

توصيف تفكر به عنوان حكم در واقع مناسب است ليكن هنوز هم تعيينی دور[حد بعید] از ماهيت آن مي باشد. طرح تفكر به عنوان «قوه قواعد» محققاً به اين [ماهيت] «نزديك تر مي شود»، و در واقع اين طور مي شود چرا كه از اينجا راهي به تعيين اساسي فاهمه به عنوان «اپرسپشن محض» مي انجامد.

By means of an original unveiling of the essence of understanding, its innermost essence must be brought into view: the dependency upon intuition. This Being-dependent characterizes the Being-understanding of the understanding.<16> And this “Being” is what and how it is in the pure synthesis of the pure power of imagination. To this one might reply: certainly the understanding is related to pure intuition “through” the pure power of imagination. But by no means is that to say that the pure understanding is itself the transcendental power of imagination and not something which stands on its own.

That the understanding is something which stands on its own is attested to by logic, which does not need to deal with the power of imagination. And in fact, Kant always introduces the understanding in a form which the apparently “absolute,” at-hand logic has determined for it. The analysis must indeed depart from this independence of thinking if the origin of thinking in the power of imagination is to be shown.

That traditional logic does not treat the pure power of imagination is indisputable. Whether logic does not need to treat it in general if it understands itself, however — this, at least, must remain open. That Kant takes the point of departure for his questioning time and again from logic is similarly undeniable. But just as questionable is whether in this way logic, in a determinative sense, makes thinking its only theme, as well as whether it guarantees that this logic can delimit the full essence of thinking or can even approach it.

Does not Kant’s interpretation of pure thinking in the Transcendental Deduction and in the Doctrine of the Schematism show that not only the functions of judgment, but also the pure concepts as notions, merely present artificially isolated elements of the pure synthesis which, for its part, is an essentially necessary “presupposition” for the “synthetic unity of apperception”? And does not Kant even absorb formal logic, with respect to which he indeed constantly orients himself as if with respect to an “Absolute,” into what he calls Transcendental Logic, a which has the transcendental power of imagination as its central theme? Does the rejection of traditional logic not go so far that Kant —characteristically, for the first time in the second edition — must say: “And so the synthetic unity of apperception is the highest point to which we must ascribe all employment of the understanding, even the whole of logic, and in conformity with it, transcendental philosophy. Indeed, this faculty is the understanding itself”?206

Thus, the preconceptions concerning the ability of thinking to stand on its own — how they were suggested through the tactical existence of what was apparently the highest and irreducible discipline of formal logic — are not permitted to become the standard for a decision concerning the possibility of an origin of pure thinking in the transcendental power of imagination. Rather, it is worth our while to seek the essence of pure thinking in what the ground-laying itself has already brought to light in this regard. Only by beginning with the original essence of understanding, and in no way with a “logic” that slights this essence, can a decision be made concerning its possible origin.

The characterization of thinking as judging is indeed appropriate, but is still only a distant determination of its essence. The designation of thinking as “faculty of rules” already “comes closer to” this [essence],207 and indeed it does so because from there a way leads out to the basic determination of the understanding as “pure apperception.”

Bei einer ursprünglichen Wesensenthüllung des Verstandes muß sein innerstes Wesen in den Blick genommen werden: die Angewiesenheit auf die Anschauung. Dieses sein Angewiesensein ist das Verstandsein des Verstandes. Und dieses „Sein” ist, was und wie es ist, in der reinen Synthesis der reinen Einbildungskraft. Hierauf möchte man erwidern: gewiß, der Verstand ist „durch” die reine Einbildungskraft auf die reine Anschauung bezogen. Aber das heißt doch in aller Welt nicht, der reine Verstand sei selbst transzendentale Einbildungskraft und nichts Eigenständiges.

Daß er aber das letztere ist, bezeugt doch die Logik, die nicht von der Einbildungskraft zu handeln braucht. Und gerade Kant führt den Verstand immer in der Gestalt ein, die ihm die scheinbar „absolut” vorhandene Logik bestimmt hat. Von dieser Selbständigkeit des Denkens muß die Analyse doch ausgehen, wenn der Ursprung des Denkens aus der Einbildungskraft aufgewiesen werden will.

Daß die überlieferte Logik nicht von der reinen Einbildungskraft handelt, ist unbestreitbar. Ob die Logik von ihr überhaupt nicht zu handeln braucht, wenn sie sich selbst versteht, muß aber zum mindesten offen bleiben. Daß Kant den Ausgang seiner Fragestellungen immer wieder von der Logik her nimmt, läßt sich gleichfalls nicht leugnen. Aber ebenso fraglich ist, ob dadurch, daß die Logik das Denken in einem bestimmten Sinne zu ihrem einzigen Thema macht, auch schon verbürgt wird, daß diese Logik das volle Wesen des Denkens umgrenzen oder auch nur treffen kann.

Zeigt nicht gerade Kants Auslegung des reinen Denkens in der transzendentalen Deduktion und in der Schematismuslehre, daß nicht nur die Urteilsfunktionen, sondern auch die reinen Begriffe als Notionen lediglich künstlich isolierte Elemente der reinen Synthesis darstellen, die ihrerseits eine wesensnotwendige „Voraussetzung” für die „synthetische Einheit der Apperzeption” ist? Löst nicht gerade Kant die formale Logik, an der er sich zwar ständig wie an einem „Absoluten” orientiert, in das auf, was er transzendentale Logik nennt a und was die transzendentale Einbildungskraft zum zentralen Thema hat? Geht die Zurückweisung der überlieferten Logik nicht so weit, daß Kant — charakteristischerweise erst in der zweiten Auflage — sagen muß: „Und so ist die synthetische Einheit der Apperzeption der höchste Punkt, an dem man allen Verstandesgebrauch, selbst die ganze Logik, und, nach ihr, die Transzendental-Philosophie heften muß, ja dieses Vermögen ist der Verstand selbst” 206?

So dürfen denn die Vormeinungen über die Eigenständigkeit des Denkens, wie sie durch die faktische Existenz der scheinbar obersten und unableitbaren Disziplin der formalen Logik nahegelegt sind, nicht maßgebend werden für eine Entscheidung über die Möglichkeit eines Ursprungs des reinen Denkens aus der transzendentalen Einbildungskraft. Vielmehr gilt es, das Wesen des reinen Denkens in dem zu suchen, was bereits die Grundlegung selbst darüber ans Licht gebracht hat. Nur vom ursprünglichen Wesen des Verstandes her, keineswegs aber aus der dieses Wesen nichtachtenden „Logik” kann über seinen möglichen Ursprung entschieden werden.

Die Charakteristik des Denkens als Urteilen ist zwar treffend, aber doch nur eine entferntere Bestimmung seines Wesens. „Näher tritt” diesem schon die Kennzeichnung des Denkens als „Vermögen der Regeln” 207. Und zwar deshalb, weil von da aus ein Weg zur Grundbestimmung des Verstandes als „reiner Apperzeption” führt.

Une explicitation originelle de l’entendement doit saisir son essence la plus intime : son ordination à l’intuition. Cette ordination est l’être même de l’entendement. C’est dans la synthèse pure de l’imagination pure que cet « être » est ce qu’il est et à la façon dont il l’est. On pourrait objecter ici que, sans aucun doute, l’entendement se rapporte à l’intuition pure « par » l’imagination pure, mais que ceci ne signifie aucunement que l’entendement pur est lui-même imagination transcendantale et qu’il n’a pas de nature propre,

Que l’entendement possède pourtant une nature propre, c’est ce que prouve la logique, qui n’a pas à traiter de l’imagination. Et de fait Kant présente toujours l’entendement sous la forme que lui attribue une logique traditionnelle et [qui se pose en science] apparemment absolue. Il faut bien que l’analyse s’institue à partir de cette autonomie, si elle veut montrer l’origine de la pensée à partir de l’imagination.

Il est incontestable que la logique traditionnelle ne traite pas de l’imagination pure. Mais si la logique veut se comprendre elle-même, il n’est pas sûr qu’elle n’en doive point traiter. On ne peut pas nier non plus que Kant emprunte toujours à la logique le point de départ des problèmes qu’il pose. Il n’en est pas moins douteux que la logique, parce qu’elle a fait de la pensée pure, prise en un certain sens, son thème unique, nous offre la garantie de pouvoir circonscrire ou même seulement atteindre la pleine essence de cette pensée.

L’explicitation kantienne de la pensée pure, telle qu’elle figure dans la déduction transcendantale et dans la doctrine du schématisme, ne montre-t-elle pas que les fonctions du jugement, aussi bien que les concepts purs pris comme notions, forment des éléments isolés et purement artificiels de la synthèse pure, laquelle, de son côté, constitue un « présupposé » essentiellement nécessaire de I’« unité synthétique de l’aperception »? N’est-il pas vrai que Kant dissout la logique formelle, à laquelle pourtant il se réfère toujours comme à une sorte d’« absolu », en faisant de la logique une science transcendantale, dont l’imagination transcendantale forme le thème essentiel? Et le rejet de la logique traditionnelle ne va-t-il pas si loin que Kant — quoique, chose caractéristique, seulement dans la seconde édition de la Critique — se trouve contraint d’écrire : « L’unité synthétique de l’aperception est donc ainsi le point le plus élevé auquel il faut rattacher tout l’usage de l’entendement, même la logique entière et, après elle, la philosophie transcendantale. On peut dire que ce pouvoir est l’entendement même 1 . »

Les préjugés relatifs à l’autonomie de la pensée, sous la forme qu’ils doivent à la logique formelle, discipline apparemment suprême et irréductible, ne peuvent pas décider s’il est possible de voir l’origine de la pensée pure dans l’imagination transcendantale. Il vaut mieux chercher l’essence de la pensée pure dans ce que l’instauration du fondement en a déjà révélé. On ne peut rechercher l’origine possible de l’entendement qu’à partir de son essence authentique, non à partir d’une « logique » qui ne tient pas compte de cette essence.

Il est certes frappant de caractériser la pensée par le jugement mais on ne s’offre alors qu’une détermination assez éloignée de son essence. La détermination de la pensée comme « faculté des règles » est déjà « plus proche » de cette essence 2 . On découvre par là, en effet, un chemin vers la détermination fondamentale de l’entendement comme « aperception pure ».

An original disclosure of the understanding must take account of its innermost essence, namely, its dependence on intuition. This being-dependent-on is the being-as-understanding [Verstandsein] of the understanding. And this “Being” is how it is and what it is in the pure synthesis of the pure imagination. But it might be objected here that although the understanding is certainly related to pure intuition “through” the pure imagination, this in no way signifies that the pure understanding is in itself transcendental imagination and not something autonomous.

That the understanding is an autonomous faculty is affirmed by logic which does not have to treat of the imagination. And in fact, Kant always introduces the understanding in a form attributed to it by a logic [which sets itself up as a science] apparently absolute. Our analysis must proceed from this autonomy of thought if the origin of the latter in the imagination is to be shown.

That traditional logic does not treat of pure imagination is indisputable. But if logic wishes to understand itself, the question as to whether or not it need be concerned with the imagination must at least remain open. It is also undeniable that Kant always borrows from logic the point of departure for the problems which he formulates. And yet it is doubtful whether logic, merely because it has made pure thought, taken in a certain sense, its only theme, offers us a guarantee that it can delimit the complete essence of pure thought or even approach it.

Does not Kant’s interpretation of pure thought in the transcendental deduction and in the doctrine of schematism show that not only the functions of judgment but also the pure concepts qua notions represent only artificially isolated elements of the pure synthesis which, on its side, constitutes an essentially necessary “presupposition” of the “synthetic unity of apperception?” Is it not also true that even though Kant always refers to formal logic as if it were an “absolute,” he merges it with what he terms “transcendental logic,” which last has the transcendental imagination as its only theme. And does not the rejection of traditional logic go so far that Kant—characteristically, only in the second edition—is compelled to assert: “The synthetic unity of apperception is, therefore, the highest point to which we must ascribe all employment of the understanding, even the whole of logic, and conformably therewith, transcendental philosophy. Indeed, this faculty of apperception is the understanding itself.”27

The preconceptions relative to the autonomy of thought, and in the form which they owe to the existence of formal logic as a discipline apparently supreme and irreducible, cannot themselves provide the authority for a decision concerning the possibility of the origin of pure thought in the transcendental imagination. It is advisable, rather, to seek the essence of pure thought in that which the laying of the foundation itself has already revealed. We can come to a decision concerning the possible origin of the understanding only by looking to the original essence of the understanding itself and not to a “logic” which does not take this essence into account.

To characterize thought as judgment is indeed pertinent, but it is still a characterization rather far removed from the essence of thought. The description of thought as “the faculty of rules” approaches this essence “more closely”28 because by means of this description it is possible to discover a path which leads to the fundamental determination of the understanding as “pure apperception.”