در «پرتاب شدگي» يك سپرده شدن/اعطا شدن دازاين به جهان وجود دارد چنان كه اين وجود-در-عالم [دازاین] سراسر بواسطه آنچه كه به آن[کل موجودات/عالم] سپرده مي شود احاطه مي گردد. [خصوصیت] قدرت محیط[عالم به عنوان کل محیط] به ماهو به كل قادر به اعلام خود است تنها براي موجودي كه به چيزي سپرده شده است. در اين ارجاع شدن به قدرت احاطه گر[عالم به کل]، دازاين توسط آن مسخّر مي گردد و قادر است بنابراين به تجربه خويش تنها به عنوان [اگزیستانسی] درتعلق به و وابسته به خود اين فعليت. در پرتاب شدگي هر موجود نامستور و همه موجودات نامستور، بر اين اساس، وجود-خصيصه[تعین وجودی] [این خصوصیت] قدرت محیط (مانا) را دارا هستند. اگر تفسير وجودشناختي به سوی «حيث زماني» خاص که پرتاب شدگي را بنا مي كند پيش براند، آنگاه مي توان بطور وجودشناختي قابل فهم ساخت كه چرا و چگونه آنچه به عنوان مانا بالفعل است اغلب خود را در «اوقات» خاصي آشكار مي کند. در پرتاب شدگي يك سوق یافتگی به اينجا و آنجا قرار دارد به تناسب كه از درون خويش براي آنچه اغلب در هر مورد امر خارق العاده ناگهاني است باز است. پس مقولات خاص تفكر اسطوره اي بايد بواسطه دنبال نمودن سرلوحه هدايتگر بازنمايي- مانا «استنتاج» گردند.
پديدار ديگری در اين گروه لاینفک از درون پرسش مربوط به نسبت/معاملت اصلی دازاين اسطوره ای و نسبت اش با خويش بروز می کند. «اولين نيرو» («قدرت») ی كه در آن وجود خود دازاين اسطوره اي آشكار مي گردد بر آن، براساس [نظر] كاسيرر نيروي آرزو/خواهش (P194) است. اما چرا اول است؟ ما بايد آشكار سازيم كه چگونه اين [عمل] خواهش همچنين در پرتاب شدگی ريشه دارد و نشان دهیم كه چگونه خواهش (محض)، براساس يك ناپيمايش خاص از امكان كثيرش[برخلاف پیمایش های تجربی/آنتروپولوژیک در امکانات دازاین]، مي تواند نيروي اين تاثير را داشته باشد. تنها هنگامي كه خود [عمل] خواهش از پيش به عنوان پیوسته مانا فهميده شود مي تواند خود را به عنوان «[عمل] تاثیر» آشكار سازد. اما هنگامي كه [عمل] خواهش فرض می گردد كه «مواجهه» بين عالم و من را قوام می دهد، پس بايد توجه شود كه اين انواع معاملت دازاين اسطوره اي همیشه فقط راه هایی هستند كه براساس آنها استعلاي دازاين نسبت به جهانش مكشوف مي گردد، اما ابتدا ايجاد نمي گردد. «مواجهه» در استعلاي دازاين ابتنا دارد. و دازاين اسطوره اي مي تواند بدان وسيله خويش را احراز کند همراه با ابژه ها [Objects] فقط چون خودش را به عالم متعامل می کند به عنوان در-عالم-بودن. اما اینکه چگونه اين استعلاي بدرستی فهميده شده مي تواند به دازاين مربوط باشد می باید نشان داده شود. آغاز با اغتشاش «احساس ها» اي كه «فرم داده شده» اند نه تنها غير كافي است براي مسأله فلسفي استعلا بلكه از پيش روي پديدار اصيل استعلا به عنوان شرايط امكان هر «انفعال» را مي پوشاند. از اين رو يك پريشاني اساسي نيز در سخن كاسيرر از «انطباعات» هويدا مي گردد. گاهي آنچه منظور مي گردد يك تأثير شبه-حسي است، گاهي اما مسخّر شده توسط خود فعلیت، به مفهوم پیوسته مانا بودن. يقينا مانا در خود دازاين اسطوره اي به عنوان يك نحو بودن فهم نمي گردد، بلكه به عنوان آنچه خود[دازاین] پیوسته ماناست فهم مي گردد، يعني [مانا] به عنوان يك موجود بازنمايي مي گردد. بدين دليل تفاسير انتيك از مانا نيز بطور كامل ناروا نمي باشند.
In “thrownness” there is a being-delivered-over of Dasein to the world, so that this being-in-the-world is overwhelmed by that to which it is delivered over. Overpoweringness as such is capable on the whole of announcing itself only for a being that is delivered over to something. In this being referred to the overpowering, Dasein is dazed by it and is capable therefore of experiencing itself only as belonging to and affiliated with this actuality itself. In thrownness any and all uncovered beings have, accordingly, the Being-character of overpoweringness (mana). If the ontological interpretation were to push forward to the specific “temporality” that grounds thrownness, then it could be made ontologically understandable why and how what is actual as mana always makes itself evident in a specific “instantaneousness.” In thrownness there is a proper being driven here and there that is open from out of itself for what is always in each case the suddenly extraordinary. The specific “categories” of mythical thought must then be “deduced” by following the guiding thread of the mana-representation.
Another phenomenon in this indissociable group emerges from out of the question concerning mythical Dasein’s basic comportment and its comportment to itself. The “first force” (power) in which mythical Dasein’s own Being becomes manifest to it, according to Cassirer is the force of the wish (p. 194) [Symbolic Forms, p. 157]. But why is it the first? We must make visible how this wishing is also rooted in thrownness and demonstrate how the (mere) wish, on the basis of a peculiar non-survey [Nichtüberschauen] of its many possibilities, can have the force of this efficacy. Only when wishing itself is understood in advance as bound to mana can it make itself evident as such an “effecting.” But when wishing is supposed to constitute the “confrontation” between world and I, then it must be noted that these kinds of comportment of mythical Dasein are always only ways according to which the transcendence of Dasein toward its world is unveiled but not first produced. The “confrontation” is grounded in the transcendence of Dasein. And mythical Dasein can thereby identify itself with Objects only because it comports itself to its world as a being-in-the-world. But how this properly understood transcendence can belong to Dasein has to be shown. Beginning with a chaos of “sensations” that are “formed” is not only insufficient for the philosophical problem of transcendence but already covers over the original phenomenon of transcendence as the condition for the possibility of any “passivity” Hence, a basic confusion also arises in Cassirer’s talk of “impressions”: sometimes what is meant is the pure sensation-like affection, sometimes, however, the being dazed by the actual itself, understood as bound to mana. To be sure, the mana is not grasped as a way of Being in mythical Dasein itself, but rather it is grasped as what is itself bound to mana, that is, it is represented as a being. For this reason the ontic interpretations of mana are also not completely unjustified.
In der „Geworfenheit” liegt ein Ausgeliefertsein des Daseins an die Welt derart, daß ein solches In-der-Welt-sein von dem, woran es ausgeliefert ist, überwältigt wird. Übermächtigkeit vermag sich als solche überhaupt nur zu bekunden für ein Ausgeliefertsein an … In solcher Angewiesenheit an das Übermächtige ist das Dasein von diesem benommen und vermag sich daher nur als zugehörig zu und verwandt mit diesem Wirklichen selbst zu erfahren. In der Geworfenheit hat sonach alles irgendwie enthüllte Seiende den Seinscharakter der Übermächtigkeit (mana). Wird die ontologische Interpretation gar bis zu der spezifischen „Zeitlichkeit” vorgetrieben, die der Geworfenheit zugrunde liegt, dann läßt sich ontologisch verständlich machen, warum und wie sich das mana-haft Wirkliche je gerade in einer spezifischen „Augenblicklichkeit” bekundet. In der Geworfenheit liegt ein eigenes Umgetriebenwerden, das von sich aus für das jeweils immer überraschende Außerordentliche offen ist. Am Leitfaden der Mana-Vorstellung müssen sodann die spezifischen „Kategorien” des mythischen Denkens „deduziert” werden.
Eine andere von den vorigen unablösbare Gruppe von Phänomenen ergibt sich aus der Frage nach dem Grundverhalten und Zusichselbstverhalten des mythischen Daseins. Die „erste Kraft” (Mächtigkeit), in der sich dem mythischen Dasein sein eigenes Sein offenbart, ist nach C. die Kraft des Wunsches (S. 194). Aber warum ist sie die erste? Es gilt auch die Verwurzelung dieses Wünschens in der Geworfenheit sichtbar zu machen und nachzuweisen, wie auf Grund eines eigentümlichen Nichtüberschauens der vielen Möglichkeiten der (bloße) Wunsch diese Kraft des Erwirkens haben kann. Nur wenn das Wünschen selbst zuvor mana-haft verstanden ist, kann es sich als solche „Wirkung” bekunden. Wenn aber das Wünschen die „Auseinandersetzung” zwischen Welt und Ich konstituieren soll, dann bleibt zu beachten, daß dergl. Verhaltungen des mythischen Daseins immer nur Weisen sind, gemäß denen die Transzendenz des Daseins zu seiner Welt enthüllt, aber nie erst hergestellt wird. Die „Auseinandersetzung” gründet in der Transzendenz des Daseins. Und das mythische Dasein kann sich wiederum nur deshalb mit den „Objekten” identifizieren, weil es als ein In-der-Welt-sein zu einer Welt sich verhält. Wie nun aber diese rechtverstandene Transzendenz zum Dasein gehören kann, muß gezeigt werden. Der Ansatz eines Chaos von „Empfindungen”, die „geformt” werden, reicht für das philosophische Problem der Transzendenz nicht nur nicht aus, sondern verdeckt schon das ursprüngliche Phänomen der Transzendenz als die Bedingung der Möglichkeit für jegliche „Passivität”. Daher kommt auch bei C. in die Rede von den „Eindrücken” eine grundsätzliche Verwirrung: bald ist die rein empfindungsmäßige Affektion gemeint, bald aber das Benommensein von dem mana-haft verstandenen Wirklichen selbst. Das mana wird nun allerdings im mythischen Dasein selbst nicht als Seinsart begriffen, sondern selbst mana-haft, d. i. als ein Seiendes vorgestellt. Deshalb sind auch die ontischen Deutungen des mana nicht völlig im Unrecht.