اگر قدرت و غير عمومي بودن الوهيت ابتدائا و سراسر بر دازاين اسطوره اي احاطه دارد، لذا معاملت با فعليت نمي تواند شهودي صرف باشد بلكه بیشتر همچون يك فعليت بخشي است كه صورت آداب و آيين مي گيرد.فا هر روايت اسطوره اي هميشه فقط يك گزارشي ثانوی/مشتق شده از تعاملات قدسي است. در اين تعاملات قدسي، برخلاف [آداب و آیین ها و روایات] دازاين اسطوره اي خود را بي واسطه حاضر/ظاهر مي كند. [در مسیر تحولات دازاین اسطوره ای] هر چه آيين زودتر شكل بگيرد، قرباني كردن موقعيت محوري تري بخود مي گيرد، قرباني کردن در واقع صدقه/بلاگردان است، اما در عين حال باز هم عملي است كه توسط يك شخص اقدام می گیرد كه راهي براي يك رهايي خاص از قدرت استثنایي نيروهاي جادويي فراهم مي سازد. به هر روی، در اينجا قدرت آزاد دازاين برملا مي گردد و در عين حال شكاف بين عرصه های بشري و الوهي را [هویدا مي سازد] چنانكه در يك سطح بالاتري [در طی تحولات دازاین اسطوره ای اين شكاف] يك تفوق مجددي را طلب مي كند.
در اين طريق، اسطوره به عنوان يك قدرت صورتبخشِ خودمختارِ متحد آشكار مي گردد. شكل های اسطوره اي ديالیکتيك دروني ای را به نمايش مي گذارند که در آن صورت هاي قبل بسط مي يابند و متحول مي گردند اما اصلا مردود نمي شوند. «روند» اسطوره اي خود را در خود دازاين بدون بازتاب/رفلکشن محقق مي سازد. هنگامي كه اين روند امكاناتش را صرف نمود، خودش در مقابل تفوق خويش قيام مي كند. كاسيرر مي خواهد اين ديالیکتيك در مواضع گوناگون را كه اسطوره نسبت به جهان-تصویرِ خويش عهده دار مي گردد نشان دهد. (ص 290)
اين ارزيابي مختصر مجبور است صرفنظر نماید حتي از يك بحث كوتاه درباره ماده تاريخي غني قوم شناختي و مذهبي اي كه تفسير كاسيرر از اسطوره را بنا مي كند و آنچه او در تحليل هاي منفرد با استعداد يكتاي خويش براي معرفي زيركانه و شايسته در کار می کند. كتابخانه واربورگ در هامبورگ با مهیا نمودن مجموعه هاي نادر و گرانبهايش براي نويسنده، بعلاوه و مخصوصا استفاده از تمام امكاناتش در این كار کمک استثنايي فراهم كرد( پيش گفتار، صفحه. xiii). در ميان تحليلات پديدار اسطوره اي، آنهايي كه به فنكسيون ابزار در آشكار ساختن جهان- ابژه[Object-world] مي پردازند و آنهايي كه به قرباني مي پردازند بطور خاص حائز توجه اند.
خط مشي ما به فلسفه اسطوره كه در اينجا مطرح گرديد بايد سه هدف را دنبال نمايد. اولا بايد پرسيده شود كه: اين تفسير به چه چيزي براي ابتنا/توجیه و هدايت علوم تحصلي از دازاين اسطوره اي (قوم شناسي و تاريخ دين) دست مي يابد؟ پس وارسي مباني و اصول روش شناختي اي كه تحليل فلسفي از ماهيت اسطوره را پشتيباني مي نمايد ضروري مي گردد. و سرانجام پرسش اساسي درباره كاركرد سازنده اسطوره در دازاين بشري و [این]همه ی موجودات بماهو مطرح مي گردد. فا
در ارتباط با پرسش اول، كار كاسيرر خود را [به عنوان] موفقيتي مثمر ثمر به اثبات مي رساند. اين اثر مسئله پژوهش تحصلي در حوزه اسطوره را در طرق گوناگوني بواسطه مبرهن نمودن اينكه اسطوره هرگز نمي تواند توسط رجوع به حوزه هاي معين اي از ابژه ها[Objects] در جهان اسطوره اي «تعبير» گردد به سطح اساسا بالاتري ارتقا مي دهد. نقدي كه بدين طريق عليه تلاش هاي طبيعت انگارانه، توتم انگارانه، جاندار انگاري و جامعه شناسانه در تعبير [اسطوره] معطوف است سراسر صريح و ويرانگر است. اين نقد به سهم خويش ابتنا دارد در تعيين مقدماتي اسطوره به عنوان يك فرم كاركردي روح [Funktionsform] ، كه قوانين خودش را داراست. اگر اين مفهوم از اسطوره بتواند بر تحقيق تجربي غالب گردد، آنگاه راهنمايي مطمئن بدست آمده است هم براي اطلاق و تفسير اوليه مواد مكشوفه جديد هم براي بسط و كاوش نتايج از پيش حاصل شده [در اسطوره شناسی تجربی].
ولي اگر اين تفسير از اسطوره فقط در نسبت با آنچه به منزله راهنمايي در علوم تحصلي بدست مي آورد ارزيابي نگردد بلكه در نسبت با محتواي فلسفي خويش نيز ارزيابي گردد، پرسش هاي ذيل ظاهر مي گردند: آيا تعيين پيشيني اسطوره به عنوان يك فرم كاركردي[Funktionsform] از آگاهي خلاق به كفايت بر شروط اش مبتني است؟ بنيادهاي چنين ابتناي مسلما اجتناب ناپذيري كجا يافت مي گردد؟ آيا بنياد ها خودشان بكفايت ایمن/مطمئن و پرداخته اند؟ تأسيس از پيش معين كاسيرر از اسطوره به عنوان يك نيروي خلاق روح [bildender Kraft] («فرم سمبليك») ذاتا توسل به «انقلاب كپرنيكي» كانت است، براساس اينكه هر «فعلیتي» به عنوان يك تشکل آگاهي ی آفريننده است.
If the power and uncommonness of the divine primarily and thoroughly dominates mythical Dasein, then the basic comportment to actuality can never be a mere intuition but is rather in like manner an actualizing that takes on the form of cult and rite. All mythical narration is always only a derivative report of sacred dealings. In these sacred dealings, in contrast, mythical Dasein presents itself immediately. The earlier the cult takes shape, the more sacrifice assumes a central position. Sacrifice is indeed a renunciation, but at the same time it is still a dealing that is enacted by oneself which prepares the way for a certain release from the exclusive power of magical forces. Therein, however, the free power of Dasein is exposed and at the same time the cleft between the human and the divine widens, so as to demand at a higher level a renewed overcoming.
In this way, myth becomes visible as a unified autonomous formative power. Mythic shapes display an inner dialectic in which earlier forms are expanded and transformed but not simply rejected. The mythical “process” carries itself out in Dasein itself without reflection. When this process has run through its possibilities, it itself comes up against its own overcoming. Cassirer seeks to show this dialectic in the different positions that myth assumes toward its own world-image (p. 290) [Symbolic Forms, p. 235].
This brief account has to forego even a slight treatment of the rich ethnological and religious historical material that grounds Cassirer’s interpretation of myth and that he works into the individual analyses with his unique talent for perspicacious and apt presentation. In making available to the author its extensive and rare collections, as well as and especially the use of its entire facilities, the Warburg library in Hamburg provided exceptional assistance in the work (Foreword, p. xiii) [Symbolic Forms, p. xviii]. Among the analyses of mythical phenomena, especially noteworthy are those dealing with the function of the tool in the unveiling of Object-world, and those dealing with sacrifice (p. 273ff.) [Symbolic Forms, p. 221ff.].
Our approach to the philosophy of myth outlined here must pursue three points. First, it must be asked: What does this interpretation achieve for the grounding and guiding of the positive sciences of mythical Dasein (ethnology and the history of religion)? Then it becomes necessary to examine the foundations and methodological principles that support the philosophical analysis of the essence of myth. And finally, the basic question arises concerning the constitutive function of myth in human Dasein and in the all of beings as such.
With regard to the first question, Cassirer’s work proves itself to be a fruitful success. It brings the problematic of the positive research into myth to a fundamentally higher level by carrying out in a variety of ways the demonstration that myth can never be “explained” by having recourse to determinate spheres of Objects within the mythical world. The critique that is directed in this way against the naturalistic, totemistic, animistic, and sociological attempts at explanation is thoroughly unambiguous and devastating. This critique, for its part, is grounded in the anticipatory determination of myth as one functional form [Funktionsform] of spirit, having its own laws. If this conception of myth can prevail in empirical research, then secure guidance has been gained both for the initial appropriation and interpretation of newly discovered material as well as for the elaboration and exploration of already established results.
Yet if this interpretation of myth is to be judged not only with regard to what it achieves as a guide in the positive sciences but also with regard to its own philosophical content, then the following questions arise: is the predetermination of myth as a functional form of creative consciousness adequately grounded on its own terms? Where are the foundations for such an admittedly unavoidable grounding to be found? Are the foundations themselves sufficiently secured and elaborated? Cassirer’s grounding of his guiding predetermination of myth as a creative force [bildender Kraft] of spirit (“symbolic form”) is essentially an appeal to Kant’s “Copernican revolution,” according to which all “actuality” is to be considered as a formation of productive consciousness.
Wenn die Mächtigkeit und Ungemeinheit des Göttlichen das mythische Dasein primär und durchgängig beherrscht, dann kann das Grundverhalten zur Wirklichkeit nie ein bloßes Anschauen sein, sondern gleichermaßen ein Wirken, das sich als Kultus und Ritus ausbildet. Alle mythische Erzählung ist immer nur nachträglicher Bericht der heiligen Handlungen. In diesen dagegen stellt sich das mythische Dasein unmittelbar dar. Je früher sich der Kult ausbildet, um so mehr tritt das Opfer in den Mittelpunkt. Das Opfer ist zwar ein Verzicht, aber doch zugleich eine selbstvollzogene Handlung, in der sich eine gewisse Entbindung von der ausschließlichen Macht der magischen Kräfte vorbereitet. Darin enthüllt sich aber die freie Macht des Daseins und zugleich weitet sich die Kluft zwischen Mensch und Gott, um auf höherer Stufe eine erneute Überwindung zu fordern.
So wird der Mythos als eine einheitliche eigengesetzliche Kraft des Bildens sichtbar. Das mythische Gestalten zeigt eine innere Dialektik, in der frühere Formen weiter- und umgebildet, aber nicht einfach abgestoßen werden. Der mythische „Prozeß” vollzieht sich am Dasein selbst ohne Reflexion. Wenn er seine Möglichkeiten durchlaufen hat, reift er selbst seiner eigenen Überwindung entgegen. C. sucht diese Dialektik an den verschiedenen Stellungen zu zeigen, die der Mythos zu seiner eigenen Bildwelt einnimmt (S. 290 ff.).
Der vorstehende knappe Bericht mußte darauf verzichten, auf das reiche ethnologische und religionsgeschichtliche Material auch nur hinzuweisen, das C. seiner Interpretation des Mythos zugrundelegt und mit der ihm eigenen durchsichtigen und gewandten Darstellungsgabe in die einzelnen Analysen einfügt. Hierbei bot dem Verf. die Bibliothek Warburg in Hamburg sowohl mit ihren reichen und seltenen Beständen, als auch besonders in ihrer ganzen Anlage eine ungewöhnliche Hilfe (Vorw. S. XIII f.). Von den Analysen mythischer Phänomene seien besonders genannt die der Funktion des Werkzeugs in der Enthüllung der Objektwelt (S. 261 ff.) und die des Opfers (S. 273 ff.). –
Die Stellungnahme zu der gekennzeichneten Philosophie des Mythos muß nach drei Hinsichten erfolgen. Einmal ist zu fragen: Was leistet diese Interpretation für die Grundlegung und Leitung der positiven Wissenschaften vom mythischen Dasein (Ethnologie und Religionshistorie)? Sodann bedarf es der Prüfung der Fundamente und methodischen Prinzipien, auf denen die philosophische Wesensanalyse des Mythos ihrerseits ruht. Und schließlich erhebt sich die grundsätzliche Frage nach der konstitutiven Funktion des Mythos im menschlichen Dasein und im All des Seienden überhaupt.
In der Richtung der ersten Frage erweist sich C.s Werk als eine wertvolle Leistung. Es bringt die Problematik der positiven Mythenforschung auf eine grundsätzlich höhere Stufe durch den vielfältig ausgeführten Nachweis, daß der Mythos sich nie durch den Rückgang auf bestimmte Objektkreise innerhalb der mythischen Welt „erklären” läßt. Die so gerichtete Kritik der naturalistischen, totemistischen, animistischen und soziologischen Erklärungsversuche ist überall eindeutig und durchschlagend. Sie gründet sich ihrerseits auf die vorgreifende Bestimmung des Mythos als einer eigengesetzlichen Funktionsform des Geistes. Wenn sich diese Auffassung des Mythos in der empirischen Forschung durchsetzt, dann ist sowohl für die erste Aufnahme und Auslegung neuentdeckter Tatbestände, als auch für die verarbeitende Durchdringung der bisherigen Ergebnisse ein sicherer Leitfaden gewonnen.
Soll nun aber die vorliegende Interpretation des Mythos nicht nur mit Rücksicht auf diese Leitfadenfunktion in den positiven Wissenschaften, sondern ihrem eigenen philosophischen Gehalt nach beurteilt werden, dann erheben sich folgende Fragen: ist die Vorbestimmung des Mythos als Funktionsform des bildenden Bewußtseins ihrerseits zureichend begründet, wo liegen die Fundamente einer solchen freilich unumgänglichen Begründung, sind diese Fundamente selbst genügend gesichert und ausgearbeitet? C.s Begründung seiner leitenden Vorbestimmung des Mythos als bildender Kraft des Geistes („symbolische Form”) ist wesentlich eine Berufung auf Kants „Kopernikanische Drehung”, wonach alle „Wirklichkeit” als Gebilde des gestaltenden Bewußtseins gelten soll.