38-پرسش راجع به ماهيت بشر و ثمره حقیقی بنیانگذاری كانتي
بطور فزاينده آشكار مي گردد كه ما به ثمره مقتضی بنیانگذاری كانتي نزديك تر نمي شويم مادامی که به هر تعريف يا يك نظريۀ [از پیش] فرمول بندی شده مي چسبيم. به فلسفه ورزي حقیقی كانت نزديكتر مي گرديم تنها اگر، با عزمی حتی بيش از قبل، نه درباره آنچه كانت مي گويد، بلكه درباره آنچه در اين بنیانگذاری رخ مي نماید، بپرسيم. تفسير اصيل تر «نقد عقل محض» که در بالا انجام گرفته تنها معطوف به نشان دادن اين رخداد است.
اما واقعا از رخ-دادِ[مطلع تاریخ] بنیانگذاری كانتي چه چيزي داده/منتج شده است؟F [آنچه رخ داد] نه اين است که قوه خيال استعلايي [همان] بنيادی است که [در بنیانگذاری] نهاده می شود؛ نه اينكه اين بنیانگذاری پرسشي از ماهيت عقل بشر مي گردد. بلکه [این است که]، به عنوان يك نتيجه از كشف سوبژكتيوتيه سوژه، كانت از بنيادي كه وی خود وضع كرده بود[یعنی خیال] عقب نشيني مي كند.
آيا اين عقب نشيني هم به ثمره مرتبط نيست؟ در آنجا چه روي مي دهد؟ آيا يك عدم انسجامي اتفاق مي افتد كه كانت بايد متقبل آن گردد؟ آيا عقب نشيني و تا پايان نرفتن فقط چيزي منفي است؟ به هيچ وجه. بعكس آنها این را آشكار مي سازند كه بواسطه بنیانگذاری، كانت خود زير مبنایی را كه ابتدا «نقد» را بر آن مستقر نموده بود نقب مي زند.H مفهوم عقل محض و وحدت يك عقل حسي محض مسأله مي گردد. تحقيق در سوبژكتيويته سوژه، یعنی«استنتاج سوبژكتيو»، ما را به درون تاريكي سوق می دهد. لذا كانت به انسان شناسي خویش ارجاع نمي دهد، نه فقط چون تجربي است و محض نيست، بلكه چون در طي اجراي خود بنیانگذاری، نحوه پرسش گري راجع به بشر پرسش برانگيز مي گردد.
موضوع بر سر جستجوي پاسخ به پرسشِ انسان چيست، نمی باشد. بلكه، پيش از همه موضوع بر سر پرسش از این است که چگونه، در بنیانگذاری براي متافيزيك بطوركلي، مي توان و می باید منحصرا انسان پرسيده شود. F
سؤال برانگيزي پرسشگری درباره بشر پرابلماتیکی است كه در روند بنیانگذاری كانتي براي متافيزيك به روشنايي سوق داده مي شود. اكنون براي اولين بار آشكار مي گردد که: عقب نشيني كانت در مقابل بنيادي كه خود او نامستور ساخت، یعنی عقب نشینی در مقابل قوه خيال استعلايي، آن حركت فلسفه ورزي است كه فرو ریزی مبنا را آشكار مي سازد و بنابراين بي بنيادي متافيزيك را آشكار مي سازد. این عقب نشینی به منظور نجات عقل محض، يعني به منظور چسبیدن به مبنای حقیقی بوده است.
ابتدا براساس اين ثمره، تفسير اصيل از بنیانگذاری كانتي که در بالا انجام گرفت، حقانیت اش و ابتنای/حجیت ضرورت اش را بدست می آورد. اين امر نه اصراری است تهی به دنبال [فهم] آنچه اصيل ترست، نه خواست- بهتر- دانستن، بلكه فقط كار آزادگذاری درونی ترین محرك بنیانگذاری و پرابلماتیک خود آن است، پرابلماتیکی كه تمام تلاش هاي تفسير[Interpretation] حاضر را راه مي برد.
§38. The Question Concerning the Human Essence and the Authentic Result of the Kantian Ground-Laying
It becomes increasingly obvious that we are not coming any closer to the proper outcome of the Kantian ground-laying as long as we hold to any definition or to a formulated thesis. We only come closer to Kant’s authentic philosophizing if, with even more resolve than previously, we ask not about what Kant says, but instead about what occurs in his ground-laying. The more original interpretation of the Critique of Pure Reason carried out above takes aim only at exhibiting this occurrence.
But what has actually resulted from the occurrence of the Kantian ground-laying? Not that the transcendental power of imagination is the previously-laid ground; not that this ground-laying becomes a question of the essence of human reason. Rather, as a result of unveiling the subjectivity of the subject, Kant falls back from the ground which he himself had laid.
Does this falling-back not belong as well to the result? What occurs therein? Perhaps an inconsistency to which Kant should own up? Are the falling-back and the not-going-to-the-end just something negative? By no means. On the contrary, they make it obvious that with his ground-laying, Kant himself undermines the floor upon which he initially placed the CritiqueH. The concept of pure reason and the unity of a pure, sensible reason become the problem. Inquiring into the subjectivity of the subject, the “Subjective Deduction,” leads us into darkness. Therefore, Kant does not refer to his Anthropology, not just because it is empirical and not pure, but rather because in and through the execution of the ground-laying itself, the manner of questioning regarding human beings becomes questionable.
It is not a matter of searching for the answer to the question, what is man. Rather, it is first of all a matter of asking how, in a laying of the ground for metaphysics in general, we can and must have asked about man exclusively.
The questionableness of the questioning about human beings is the problematic which is forced to light in the process of the Kantian laying of the ground for metaphysics. Now it appears for the first time: Kant’s falling-back before the ground which he himself unveiled, before the transcendental power of imagination, is — for purposes of the rescue of pure reason, i.e., of holding-fast to the proper foundation — that movement of philosophizing which makes manifest the breaking-open of the foundation and thus makes manifest the abyss of metaphysics.
On the basis of this outcome the original interpretation [Auslegung] of the Kantian ground-laying, carried out above, first acquires its justification and the grounding of its necessity. It is not the empty pressing after what is more original, not the wanting-to-know-better, but just the task of freeing the innermost drive of the ground-laying, and with it its ownmost problematic which guides all the efforts of the interpretation [Interpretation].
38. Die Frage nach dem Wesen des Menschen und das eigentliche Ergebnis der Kantischen Grundlegung
Mehr und mehr zeigt sich, daß wir dem eigentlichen Ergebnis der Kantischen Grundlegung nicht näherkommen, solange wir uns an irgendeine Definition oder eine formulierte These halten. Dem eigentlichen Philosophieren Kants kommen wir nur dann nahe, wenn wir noch entschlossener als bisher nicht dem nachfragen, was Kant sagt, sondern dem, was in seiner Grundlegung geschieht. Einzig auf die Freilegung dieses Geschehens zielt die oben durchgeführte ursprünglichere Auslegung der Kritik der reinen Vernunft.
Was hat sich aber im Geschehen der Kantischen Grundlegung eigentlich ergeben? Nicht, daß die transzendentale Einbildungskraft der gelegte Grund ist, nicht, daß diese Grundlegung eine Frage nach dem Wesen der menschlichen Vernunft wird, sondern, daß Kant bei der Enthüllung der Subjektivität des Subjektes vor dem von ihm selbst gelegten Grunde zurückweicht.
Gehört nicht auch dieses Zurückweichen zum Ergebnis? Was geschieht darin? Etwa eine Inkonsequenz, die man Kant vorrechnen sollte? Ist das Zurückweichen und Nichtzuendegehen nur etwas Negatives? Keineswegs. Es macht vielmehr offenbar, daß Kant bei seiner Grundlegung sich selbst den Boden weggräbt, auf den er anfangs die Kritik stellte. Der Begriff der reinen Vernunft und die Einheit einer reinen sinnlichen Vernunft werden zum Problem. Das Hineinfragen in die Subjektivität des Subjektes, die „subjektive Deduktion”, führt ins Dunkel. Kant beruft sich nicht nur deshalb nicht auf seine Anthropologie, weil diese empirisch und nicht rein ist, sondern weil im Vollzug der Grundlegung durch diese selbst die Art des Fragens nach dem Menschen fraglich wird.
Nicht die Antwort gilt es zu suchen auf die Frage, was der Mensch sei, sondern es gilt, allererst zu fragen, wie denn in einer Grundlegung der Metaphysik überhaupt nach dem Menschen allein gefragt werden kann und muß.
Die Fraglichkeit des Fragens nach dem Menschen ist diejenige Problematik, die im Geschehen der Kantischen Grundlegung der Metaphysik ans Licht drängt. Nun zeigt sich erst: Kants Zurückweichen vor dem von ihm selbst enthüllten Grund, vor der transzendentalen Einbildungskraft, ist — in Absicht auf die Rettung der reinen Vernunft, d. h. das Festhalten des eigenen Bodens — jene Bewegung des Philosophierens, die das Einbrechen des Bodens und damit den Abgrund der Metaphysik offenbart.
Erst von diesem Ergebnis aus gewinnt die oben durchgeführte ursprüngliche Auslegung der Kantischen Grundlegung ihr Recht und die Begründimg ihrer Notwendigkeit. Nicht das leere Drängen auf das Ursprünglichere, nicht das Besserwissenwollen, sondern einzig die Aufgabe, den innersten Zug der Grundlegung und damit ihre eigenste Problematik freizulegen, leitete alle Bemühungen der Interpretation.
§ 38. — La question de l’essence de l’homme et le résultat véritable de l’instauration kantienne du fondement.
Il apparaît de plus en plus clairement que nous n’arriverons pas à cerner le résultat véritable de l’instauration kantienne tant que nous nous en tiendrons à le présenter sous forme de définition ou de thèse arrêtée. La manière de philosopher propre à Kant ne nous sera accessible que si nous nous abstenons, avec plus de détermination encore qu’auparavant, d’examiner ce que Kant a exposé littéralement, pour rechercher ce qui s’accomplit. au cours de son instauration. L’explicitation originelle de la Critique de la Raison pure, telle que nous l’avons donnée plus haut, n’a d’autre but que de dévoiler cet accomplissement.
Quel est le résultat véritable de l’instauration kantienne? Ce n’est pas que l’imagination transcendantale y devient le fondement établi, ni que cette instauration se transforme en une question sur l’essence de la raison humaine mais plutôt que Kant, tandis qu’il dévoile la subjectivité du sujet, a un mouvement de recul devant le fondement qu’il a lui-même établi.
Ce recul ne fait-il pas lui-même partie du résultat? Et qu’est-ce donc qui s’accomplit en lui? Est-ce une simple inconséquence, qu’il y aurait lieu de reprocher à Kant? Ce recul et ce refus d’aller jusqu’au bout sont-ils purement négatifs? En aucune façon. Il est au contraire manifeste que Kant, à mesure que se poursuit son instauration, sape lui-même le fondement sur lequel, au début, il appuyait sa Critique. Le concept de raison pure et l’unité d’une raison pure sensible deviennent des problèmes. L’enquête approfondie que Kant mène sur la subjectivité du sujet, la « déduction subjective », nous conduit à l’obscurité. Ce n’est pas seulement parce que l’anthropologie kantienne est empirique et non pure que Kant ne se réfère pas à elle, c’est parce que le cours de l’instauration rend la manière de s’interroger sur l’homme elle-même contestable.
Ce n’est pas la réponse donnée à la question de l’essence de l’homme qu’il s’agit de rechercher : il s’agit avant tout de se demander comment, dans une instauration du fondement de la métaphysique, il est possible de mettre l’homme en question, et comment cette mise en question est nécessaire.
Le caractère contestable de l’interrogation relative à l’homme est précisément ce qui est mis en lumière dans l’accomplissement de l’instauration kantienne. Il apparaît maintenant que le recul de Kant devant le fondement qu’il a lui-même dévoilé, c’est-à-dire devant l’imagination transcendantale, n’est autre — relativement à son intention de sauver la raison pure, de maintenir le fondement qu’il se proposait — que le mouvement de la pensée philosophique qui rend manifeste la ruine de ce fondement et nous place ainsi devant l’abîme de la métaphysique.
C’est par ce résultat que l’explicitation originelle de l’instauration kantienne, précédemment accomplie, acquiert sa justification et fonde sa nécessité. Tous les efforts de cette interprétation ont été inspirés non par le vain souci de pousser toujours plus avant la recherche ou d’en savoir toujours plus long, mais uniquement par l’intention de mettre au jour le mouvement le plus intime de l’instauration et, par là, sa problématique propre.
§ 38. The Question of the Essence of Man and the True Result of Kant’s Laying of the Foundation
It becomes more and more obvious that we will not discover the true result of the Kantian laying of the foundation as long as we rely on a definition or a fixed thesis. The manner of philosophizing peculiar to Kant will become accessible to us only if, with greater resolution than heretofore, we examine not what he says but what is achieved in his laying of the foundation. The primordial explication of the Critique of Pure Reason as we have given it above has as its only objective the revelation of this achievement.
But what is the true result of the Kantian laying of the foundation? It is not that the transcendental imagination is the established ground, not that this laying of the foundation becomes a question as to the essence of human reason, but that, with the revelation of the subjectivity of the subject, Kant recoiled from the ground which he himself had established.
Does not this recoil also belong to the result? What takes place therein? Is it something inconsequent for which Kant should be reproached? Is this recoil and this refusal to go the whole way only something negative? On the contrary, it makes obvious that in pursuing his laying of the foundation, Kant undermined the base [Boden] on which in the beginning he set his Critique. The concept of pure reason and the unity of a pure sensible reason become problems. Kant’s profound study of the subjectivity of the subject, “the subjective deduction,” leads us into obscurity. It is not only because Kant’s anthropology is empirical and not pure that he does not refer to it but also because, in the course of the laying of the foundation, our mode of questioning man itself is brought into question. It is not the answer to the question of the essence of man which must be sought; rather, it is a matter first of all of asking how in the laying of the foundation of metaphysics it is possible to bring man into question and why it is necessary to do this.
The questionable character of the interrogation relative to man is precisely what is illuminated in the development of the Kantian laying of the foundation of metaphysics. It now appears that Kant’s recoil from the ground which he himself revealed, namely the transcendental imagination, is—relative to his intention of preserving pure reason, i.e., of holding fast to the base which is proper to it—that movement of philosophical thought which makes manifest the destruction of this base and thus places us before the abyss [Abgrund] of metaphysics.
It is by this result that the primordial explication of the Kantian laying of the foundation as given above first acquires its justification and establishes its necessity. All the effort expended in this interpretation has been inspired not by a vain pursuit of the primordial and not by a drive to know ever more and more but only by the task of laying bare the internal character and development of the laying of the foundation and the problematic proper to it.