132
134

بنابراین قصد بنیادی تفسیر حاضر از «نقد عقل محض» روشن ساختن محتوای تعیین کننده این اثر بدین نحو بود و بدین وسیله بیرون ‌آوردن آنچه که کانت «می خواست بگوید.» با این رویه، این طرح-آشکارساز/تفسیر[Auslegungen] قاعده کلی خودش را می سازد که کانت خود می خواسته به تفاسیر تحقیقات فلسفی اعمال شده بداند و آنچه را که او در عبارات ذیل در پایان پاسخ به نقد [ژوهان آگوست] ابرهاردِ لایبنیتسی قرار می دهد: «لذا «نقد عقل محض» ممکن است به خوبی دفاعیه مناسبی برای لایبنیتس باشد و حتی در مقابل با پیروان او که با کلمات ناشایسته تحسین آمیز او را بالا می برند، چنانکه می تواند برای فیلسوفان گوناگون قدیمی تر نیز که کثیری از نویسندگان تاریخ فلسفه با همه تمجیدهایشان باز به خود اجازه می دهند سخن یاوه بگویند [دفاعیه حقیقی] باشد. آنها مقاصد این فیلسوفان را کشف نمی کنند هنگامی که از این [نکته] کلیدی تمام تفاسیرِ[Auslegungen] از فرآورده های محض عقل بر اساس مفاهیم صرف، [یعنی] نقد خود عقل(به عنوان منبع مشترک همه [آن فرآورده ها])، غفلت می کنند، و هنگامی که آنها نمی توانند ورای لغت شناسیِ آنچه که متقدمان شان گفته اند، آنچه را که آنها می خواسته اند بگویند را ببینند.»276

یقیناً برای استحصال آنچه که کلمات «قصد دارند بگویند» از کلمات بالفعل، هر تفسیری باید ضرورتاً از نیرو استفاده کند.H اما چنین نیرویی خودسرانگی هرزه گرد نیست. قدرت ایده ای که پیش می تابد باید راهبر و راهنمای طرح-آشکارساز/تفسیر[Auslegungen] باشد. تنها در قدرت این ایده یک تفسیر می تواند به آنچه که همواره خطیر است مبادرت کند، یعنی واگذار نمودن خود به داعی درونی اثر تا بتواند از طریق آن، خود را درون ناگفته قرار دهد و آن را به سخن وا دارد. اما این یک راه است که به وسیله آن ایده هدایت کننده، در قدرت اش برای روشن سازی به روشنی می آید.

بنیانگذاری کانت برای متافیزیک به قوه خیال استعلایی منجر می گردد. این ریشه هر دو شاخه، [یعنی] حساسیت و فاهمه، است. بدین نحو این ریشه وحدت اصیل تألیف انتولوژیک را ممکن می دارد. اما این ریشه در زمان اصیل ریشه دارد. بنیاد اصیلی که در بنیانگذاری آشکار می گردد زمان است.

بنیانگذاری کانتی برای متافیزیک با Metaphysica Generalis [=متافیزیک عام] آغار می گردد و لذا پرسش امکان انتولوژی به طور کلیa می گردد. این امر پرسش مربوط به ماهیت قوام وجود موجودات، یعنی مربوط به وجود به طور کلی را طرح می کند.

بنیانگذاری برای متافیزیک بر بنیاد زمان رشد می کند. پرسش مربوط به وجود، [یعنی] پرسش بنیانگر بنیانگذاری برای متافیزیک، مسأله [کتاب] «وجود و زمان» است.

این عنوان [= وجود و زمان] حاوی ایده راهنمای تفسیر قبل از «نقد عقل محض» به عنوان تأسیس بنیاد برای متافیزیک است. اما این ایده که از راه این تفسیر تصدیق شده، اشارتی از مسأله انتولوژی بنیادی را فراهم می سازد. این امر نمی بایست به عنوان چیزی فرضاً «جدید»، در مقابل به قول معروف «قدیمی» فهمیده شود. بلکه بیان تلاش برای اخذ نمودن اصیل آنچیزی است که در بنیانگذاری برای متافیزیک ضروری است، یعنی کمک به بنیانگذاریاز طریق بازیابی [Wiederholung] امکان اصیلترش.

Thus the fundamental intention of the present interpretation of the Critique of Pure Reason was to make visible in this way the decisive content of this work and thereby to bring out what Kant “had wanted to say” With this procedure, the laying-out creates a maxim of its own which Kant himself would have wanted to know had been applied to the interpretation of philosophical investigations and which he put in the following words at the end of a reply to the critique by the Leibnizian Eberhard: “Thus the Critique of Pure Reason may well be the proper apologia for Leibniz, even in opposition to his adherents who elevate him with dishonorable words of praise, as it can also be for various older philosophers about whom many writers of the history of philosophy, with all their praise, still let themselves speak nonsense. They do not discover the intentions of these philosophers while they neglect the key to all interpretations [Auslegungen] of the pure products of reason on the basis of mere concepts, the critique of reason itself (as the common source for all), and while they cannot see, beyond the etymology of what their predecessors have said, what they had wanted to say.”276

Certainly, in order to wring from what the words say, what it is they want to say, every interpretation [Interpretation] must necessarily use violenceHSuch violence, however, cannot be roving arbitrariness. The power of an idea which shines forth must drive and guide the laying-out [Auslegung]. Only in the power of this idea can an interpretation risk what is always audacious, namely, entrusting itself to the concealed inner passion of a work in order to be able, through this, to place itself within the unsaid and force it into speech. That is one way, however, by which the guiding idea, in its power to illuminate, comes to light.

Kant’s laying of the ground for metaphysics leads to the transcendental power of imagination. This is the root of both stems, sensibility and understanding. As such, it makes possible the original unity of ontological synthesis. This root, however, is rooted in original time. The original ground which becomes manifest in the ground-laying is time.

Kant’s laying of the ground for metaphysics starts with Metaphysica Generalis and thus becomes the question of the possibility of ontology in general.a This poses the question concerning the essence of the constitution of the Being of beings, i.e., concerning Being in general. 

The laying of the ground for metaphysics grows upon the ground of time. The question concerning Being, the grounding question for a laying of the ground for metaphysics, is the problem of Being and Time.

This title contains the guiding idea of the preceding interpretation of the Critique of Pure Reason as a laying of the ground for metaphysics. The idea, however, attested to through this interpretation, provides an indication of the problem of a fundamental ontology. This is not to be grasped as something supposedly “new,” as opposed to the allegedly “old.” Rather, it is the expression of the attempt to adopt in an original way what is essential in a laying of the ground for metaphysics, i.e., to aid in the ground-laying through a retrieval [Wiederholung] of its own, more original possibility.

So war es die Grundabsicht der vorliegenden Interpretation der Kritik der reinen Vernunft, den entscheidenden Gehalt dieses Werkes dadurch sichtbar zu machen, daß dasjenige herauszustellen versucht wurde, was Kant „hat sagen wollen”. Bei diesem Verfahren macht sich die Auslegung eine Maxime zu eigen, die Kant selbst auf die Interpretation philosophischer Untersuchungen angewandt wissen wollte und die er am Schluß einer Entgegnung auf die Kritik des Leibnizianers Eberhard in folgenden Worten festgelegt hat:

„So möchte denn wohl die Kritik der reinen Vernunft die eigentliche Apologie für Leibniz, selbst wider seine, ihn mit nicht ehrenden Lobsprüchen erhebende, Anhänger sein; wie sie es denn auch für verschiedene ältere Philosophen sein kann, die mancher Geschichtsschreiber der Philosophie, bei allem ihnen erteilten Lobe, doch lauter Unsinn reden läßt, dessen Absicht er nicht errät, indem er den Schlüssel aller Auslegungen reiner Vernunftprodukte aus bloßen Begriffen, die Kritik der Vernunft selbst (als die gemeinschaftliche Quelle für alle), vernachlässigt, und, über dem Wortforschen dessen, was jene gesagt haben, dasjenige nicht sehen kann, was sie haben sagen wollen” 276.

Um freilich dem, was die Worte sagen, dasjenige abzuringen, was sie sagen wollen, muß jede Interpretation notwendig Gewalt brauchen. Solche Gewalt aber kann nicht schweifende Willkür sein. Die Kraft einer vorausleuchtenden Idee muß die Auslegung treiben und leiten. Nur in Kraft dieser kann eine Interpretation das jederzeit Vermessene wagen, sich der verborgenen inneren Leidenschaft eines Werkes anzuvertrauen, um durch diese in das Ungesagte hineingestellt und zum Sagen desselben gezwungen zu werden. Das aber ist ein Weg, auf dem die leitende Idee selbst in ihrer Kraft zur Durchleuchtung an den Tag kommt.

Kants Grundlegung der Metaphysik führt auf die transzendentale Einbildungskraft. Diese ist die Wurzel der beiden Stämme Sinnlichkeit und Verstand. Als solche ermöglicht sie die ursprüngliche Einheit der ontologischen Synthesis. Diese Wurzel aber ist in der ursprünglichen Zeit verwurzelt. Der in der Grundlegung offenbar werdende ursprüngliche Grund ist die Zeit.

Kants Grundlegung der Metaphysik setzt bei der Metaphysica generalis ein und wird so zur Frage nach der Möglichkeit einer Ontologie überhaupt. a Diese stellt die Frage nach dem Wesen der Seinsverfassung des Seienden, d. h. nach dem Sein überhaupt.

Auf dem Grunde der Zeit erwächst die Grundlegung der Metaphysik. Die Frage nach dem Sein, die Grundfrage einer Grundlegung der Metaphysik, ist das Problem von „Sein und Zeit”.

Dieser Titel enthält die leitende Idee der vorstehenden Interpretation der Kritik der reinen Vernunft als einer Grundlegung der Metaphysik. Die durch diese Interpretation bezeugte Idee aber gibt die Vorzeichnung des Problems einer Fundamentalontologie. Diese begreift sich nicht als ein vermeintlich „Neues” gegenüber dem angeblich „Alten”. Sie ist vielmehr der Ausdruck des Versuches, das Wesentliche einer Grundlegung der Metaphysik ursprünglich anzueignen, d. h. der Grundlegung durch eine Wiederholung zu ihrer eigenen ursprünglicheren Möglichkeit zu verhelfen.

Aussi l’intention principale de la présente interprétation de la Critique de la Raison pure était-elle de rendre sensible le contenu capital de cet ouvrage en s’efforçant de mettre en évidence ce que Kant « a voulu dire ». Ce faisant, notre interprétation s’inspire d’une maxime que Kant lui-même voulait voir appliquée à l’interprétation des travaux philosophiques et qu’il formule en ces termes, à la fin de sa réponse aux critiques du leibnizien Eberhard :

« Ainsi la Critique de la Raison pure pourrait-elle bien être la véritable apologie de Leibniz, fût-ce à l’encontre des partisans de celui-ci dont les éloges ne l’honorent guère; elle pourrait être aussi une apologie de bien des philosophes plus anciens auxquels certains historiens de la philosophie, tout en les couvrant de louanges, font dire de purs non-sens. Car ils n’en comprennent pas les intentions lorsqu’ils négligent de chercher la clef de toutes les explications des œuvres de la raison pure dans les concepts purs et ils ignorent ainsi la critique de la raison elle-même en tant qu’elle est la forme commune de tous concepts, incapables qu’ils sont de reconnaître, au-delà des mots que ces philosophes ont employés, ce que ceux-ci ont voulu dire 1. »

Il est vrai que pour saisir au-delà des mots ce que ces mots veulent dire, une interprétation doit fatalement user de violence. Mais cette violence ne peut se confondre avec un arbitraire fantaisiste. L’interprétation doit être animée et conduite par la force d’une idée inspiratrice. La puissance de cette idée permet seule à l’interprète le risque, toujours présomptueux, de se confier à l’élan secret d’une œuvre, pour s’attacher à ce qu’elle n’exprime pas et tenter d’en trouver l’expression. L’idée directrice elle-même se confirme alors par sa puissance d’éclairement.

L’instauration kantienne du fondement de la métaphysique conduit à l’imagination transcendantale. Celle-ci forme la racine commune des deux souches, que sont la sensibilité et l’entendement. Elle rend ainsi possible l’unité originelle de la synthèse ontologique. Cette racine est implantée elle-même dans le temps originel. Le fondement originel qui se dévoile dans l’instauration kantienne du fondement est le temps.

L’instauration kantienne de la métaphysique s’amorce dans la metaphysica generalis et devient par là une question sur la possibilité de l’ontologie en général. Celle-ci s’interroge sur l’essence de la constitution ontologique de l’étant, c’est-à-dire sur l’être.

L’instauration du fondement de la métaphysique se fonde sur le temps. La question de l’être, question fondamentale de l’instauration du fondement de la métaphysique, est le problème de Sein und Zeit.

Ce titre contient l’idée directrice de la présente interprétation de la Critique de la Raison pure comme instauration du fondement de la métaphysique. L’idée mise en évidence par cette interprétation fournit une esquisse du problème d’une ontologie fondamentale. Celle-ci ne doit pas être comprise comme se prétendant « nouvelle » et s’opposer à ce qui est « ancien ». Elle est bien plutôt l’expression d’un effort visant à s’approprier originellement l’essentiel de l’instauration du fondement de la métaphysique, aidant ainsi cette instauration à parvenir, en se répétant, à sa possibilité la plus proprement originelle.

The fundamental purpose of the present interpretation of the Critique of Pure Reason is to reveal the basic import of this work by bringing out what Kant “intended to say.” Our interpretation is inspired by a maxim which Kant himself wished to see applied to the interpretation of philosophical works and which he formulated in the following terms at the end of his reply to the critique of the Leibnizian, Eberhard.

“Thus, the Critique of Pure Reason may well be the real apology for Leibniz, even in opposition to his partisans whose words of praise hardly do him honor. It can also be an apology for many older philosophers about whom certain historians of philosophy, for all the praises they bestow, speak the purest nonsense. They do not understand the intentions of these philosophers when they neglect the key to all explication of the works of pure reason through concepts alone, namely, the critique of reason itself (as the common source of all concepts), and are incapable of looking beyond the language which these philosophers employ to what they intended to say.”98

It is true that in order to wrest from the actual words that which these words “intend to say,” every interpretation must necessarily resort to violence. This violence, however, should not be confused with an action that is wholly arbitrary. The interpretation must be animated and guided by the power of an illuminative idea. Only through the power of this idea can an interpretation risk that which is always audacious, namely, entrusting itself to the secret élan of a work, in order by this élan to get through to the unsaid and to attempt to find an expression for it. The directive idea itself is confirmed by its own power of illumination.

Kant’s laying of the foundation of metaphysics leads to the transcendental imagination. This is the common root of both stems, sensibility and understanding. As such, it makes possible the original unity of the ontological synthesis. This root itself, however, is implanted in primordial time. The primordial ground which is revealed in the Kantian laying of the foundation is time.

Kant’s laying of the foundation of metaphysics begins with metaphysica generalis and so becomes a question as to the possibility of ontology in general. This question concerns the essence of the ontological constitution of the essent, i.e., Being in general.

The laying of the foundation of metaphysics is based on time. The question as to Being, the fundamental question of a laying of the foundation of metaphysics, is the problem of Sein und Zeit.

This title contains the directive idea of the present interpretation of the Critique of Pure Reason as a laying of the foundation of metaphysics. This idea, to which the interpretation bears witness, provides an indication of the problem of a fundamental ontology. Fundamental ontology should not be viewed as something which is supposedly “new” in contrast to what is reputed to be “old.” Rather, it is the expression of an attempt to assimilate the essentials of a laying of the foundation of metaphysics, thus aiding this foundation, by a repetition, to realize its own primordial possibility.

132
134