129
131

35- اصالت بنیاد قبلاً تأسیس شده و مسأله متافیزیک

بنیانگذاری کانت برای متافیزیک درباره بنیادهای امکان درونی وحدت ذاتی معرفت انتولوژیک می پرسد. بنیادی که [بنیانگذاری کانت] به آن بر می خورد قوه خیال استعلایی است. علی رغم ترتیب دو منبع اصلی برای ذهن (حساسیت و فاهمه)، قوه خیال استعلایی به عنوان قوه ای واسط اخلال ایجاد می کند. اما تفسیر اصیل تر این بنیاد قبلا تأسیس شده، این قوه واسط را نه فقط به عنوان مرکز متحد کننده اصیل آشکار می سازد، بلکه این مرکز را به عنوان ریشه هر دو شاخه ظاهر می کند.

بنابراین راه به بن-سرچشمه اصیل هر دو منبع<42> اصلی گشوده می شود. تفسیر قوه خیال استعلایی به عنوان ریشه، به عبارتی، توضیح اینکه چگونه تالیف محض می گذارد هر دو شاخه از آن بیرون بیایند و چگونه آنها را حفظ می کند، از خودش به سوی آنچه که این ریشه در آن ریشه دارد باز می گردد: به زمان اصیل. به عنوان صورت دهی متحد کننده سه گانه اصیلِ آینده، گذشته و حال به طور کلی این[=زمانِ اصیل] چیزی است که ابتدا «قوه» تألیف محض را ممکن می سازد، یعنی آنچیزی که قادر است اصطلاحاً متحد سازی مؤلفه های سه گانه معرفت انتولوژیک را ایجاد کند، [معرفت انتولوژیکی] که در وحدت آن استعلا صورت می گیرد.

لذا حالات تألیف محض- دریافت محض، بازآفرینی محض، بازشناسی محض- چون به سه مؤلفه معرفت محض اشاره می کنند سه تا نیستند، بلکه چون، بطور اصالتاً متحد در خودشان، به عنوان زمان-صورت دهنده، دمیدن/حدوث/فرارسیدن/فتوح/شکفتن/طلوع/ظهور [Zeitigung] خود زمان را [به صورت آینده، گذشته و حال] قوام می دهند [سه گانه اند]. تنها چون این حالات تألیف محض در متحد سازی سه گانه زمان اصالتاً متحد هستند، امکان متحدسازی اصیل عناصر سه گانه معرفت محض هم در آنها می بایست یافت شود. اما به این دلیل، متحد سازی اصیل که آشکارا فقط واسطه گری، [یعنی] قوه واسط خیال استعلایی، است در واقع غیر از زمان اصیل نیست. این ریشه داشتن در زمان به تنهایی قوه خیال استعلایی را به طور کلی قادر می سازد که ریشه استعلا باشد.

زمان اصیل قوه خیال استعلایی را ممکن می سازد،H [قوه ای] که فی نفسه ذاتاً پذیرش خود انگیخته و خود انگیختگی پذیرنده است. تنها در این وحدت، حساسیت محض به عنوان پذیرش خودانگیخته و اپرسپشن محض به عنوان خودانگیختگی پذیرنده به یکدیگر تعلق دارند و ماهیت متحد عقل حسیِ محضِ محدود را قوام می دهند.

 اما اگر چنانچه در ویراست دوم رخ می دهد، قوه خیال استعلایی به عنوان یک قوه موسس منحصر به فرد حذف شود و اگر کارکرد آن توسط فاهمه به عنوان خودانگیختگی صرف به عهده گرفته شود، پس امکان فهم حساسیت محض و تفکر محض با توجه به وحدت شان در عقل بشری محدود نقصان می یابد، چنانکه حتی امکان تبدیل آن به یک مساله هم نقصان می یابد. اما چون قوه خیال استعلایی بر بنیاد ساختار اصیل خلل ناپذیرش امکان بنیانگذاری برای معرفت انتولوژیک را  و از این طریق برای متافیزیک را می گشاید، پس به این دلیل ویراست اول به رانه درونی مسأله بنیانگذاری متافیزیک نزدیک تر است. لذا با توجه به این مرکزی ترین پرسش کل اثر، ویراست اول سزاوار تقدم بنیادی بر ویراست دوم است. [در ویراست دوم] همه بازتفسیر قوه محض خیال به عنوان کارکردی از تفکر محض- بازتفسیری که «ایده الیسم آلمانی» در پی ویراست دوم از نقد عقل محض حتی به تاکید بیان کرد- ماهیت مختص اثر را بد می فهمد.

زمان اصیل شکل گیری محض استعلا را محقق می سازد. بر اساس آنچه که قبلاً عرضه شد، [یعنی] آشکار سازی اصیل تر <43>  بنیاد تاسیس شده قبل، ما اکنون همچنین برای اولین بار با نگاهی به قبل درونی ترین برجستگی پنج مرحله بنیانگذاری را و معنی ای را که مقتضی هسته آن- شاکله سازی استعلایی- است را می فهمیم.

چون استعلا در زمان اصیل حدوث می کند[zeitigt]، معرفت انتولوژیک «تعینات استعلایی زمان» است.

§35. The Originality of the Previously Laid Ground and the Problem of Metaphysics

Kant’s laying of the ground for metaphysics asks about the grounds for the intrinsic possibility of the essential unity of ontological knowledge. The ground upon which it comes is the transcendental power of imagination. As opposed to the arrangement of two basic sources for the mind (sensibility and understanding), the transcendental power of imagination obtrudes as an intermediate faculty. The more original interpretation of this previously laid ground, however, unveils this intermediate faculty not just as original, unifying center, but rather it unveils this center as the root of both stems.

Thus the way is opened to the original ground for the source of both basic sources.<42> The interpretation of the transcendental power of imagination as root, i.e., the elucidation of how the pure synthesis allows both stems to grow forth from out of it and how it maintains them, leads back from itself to that in which this root is rooted: to original time. As the original, threefold-unifying forming of future, past, and present in general, this is what first makes possible the “faculty” of pure synthesis, i.e., that which it is able to produce, namely, the unification of the three elements of ontological knowledge, in the unity of which transcendence is formed.

The modes of pure synthesis — pure apprehension, pure reproduction, pure recognition — are not therefore three in number because they refer to the three elements of pure knowledge, but rather because, originally unified in themselves, as time-forming, they constitute the ripening of time itself. Only because these modes of pure synthesis are originally unified in the threefold-unifying of time, is there also to be found in them the possibility for the original unification of the three elements of pure knowledge. For that reason, however, the original unifying which is apparently only the mediating, intermediate faculty of the transcendental power of imagination, is in fact none other than original time. This rootedness in time alone enables the transcendental power of imagination in general to be the root of transcendence.

Original time makes possible H  the transcendental power of imagination, which in itself is essentially spontaneous receptivity and receptive spontaneity. Only in this unity can pure sensibility as spontaneous receptivity and pure apperception as receptive spontaneity belong together and form the unified essence of a finite, pure, sensible reason.

If, however, as occurs in the second edition, the transcendental power of imagination is deleted as a particular grounding faculty and if its function is taken over by the understanding as mere spontaneity, then the possibility of grasping pure sensibility and pure thinking with regard to their unity in a finite, human reason diminishes, as does even the possibility of making it into a problem. However, because the transcendental power of imagination, on the grounds of its indissoluble, original structure, opens up the possibility of the laying of a ground for ontological knowledge, and thereby for metaphysics, then for this reason the first edition remains closer to the innermost thrust of the problematic of a laying of the ground for metaphysics. With reference to this most central question of the whole work, therefore, it [the first edition] deserves a fundamental priority over the second. All reinterpretation [Umdeutung] of the pure power of imagination as a function of pure thinking — a re-interpretation which “German Idealism” even accentuated subsequent to the second edition of the Critique of Pure Reason — misunderstands its specific essence.

Original time allows the pure formation of transcendence to occur. Based on the previously presented, more original<43> unveiling of the previously laid ground, we now also understand for the first time, retrospectively, the innermost thrust of the five stages of the ground-laying and the meaning which its nucleus — the Transcendental Schematism — has been adjudged as having.

Because transcendence ripens in original time, [instances of] ontological knowledge are “transcendental determinations of time.”

35. Die Ursprünglichkeit des gelegten Grundes und das Problem der Metaphysik

Kants Grundlegung der Metaphysik fragt nach dem Grunde der inneren Möglichkeit der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis. Der Grund, auf den sie stößt, ist die transzendentale Einbildungskraft. Entgegen dem Ansatz von zwei Grundquellen des Gemütes (Sinnlichkeit und Verstand) drängt sich diese als Zwischenvermögen vor. Die ursprünglichere Auslegung dieses gelegten Grundes enthüllte aber dieses Zwischenvermögen nicht nur als ursprünglich einigende Mitte, sondern diese Mitte als Wurzel der beiden Stämme.

Damit öffnete sich der Weg zum ursprünglichen Quellgrund der beiden Grundquellen. Die Auslegung der transzendentalen Einbildungskraft als Wurzel, d. h. die Aufhellung dessen, wie die reine Synthesis die beiden Stämme aus sich entwachsen läßt und sie hält, führte von selbst in die Verwurzelung dieser Wurzel zurück: zur ursprünglichen Zeit. Erst diese, als das ursprüngliche, dreifach-einigende Bilden von Zukunft, Gewesenheit und Gegenwart überhaupt, ermöglicht das „Vermögen” der reinen Synthesis, d. h. das, was sie vermag, nämlich die Einigung der drei Elemente der ontologischen Erkenntnis, in deren Einheit sich die Transzendenz bildet.

Die Modi der reinen Synthesis — reine Apprehension, reine Reproduktion, reine Rekognition — sind nicht deshalb drei an der Zahl, weil sie auf die drei Elemente der reinen Erkenntnis Bezug haben, sondern weil sie, in sich ursprünglich einig, zeitbildend die Zeitigung der Zeit selbst ausmachen. Nur weil diese Modi der reinen Synthesis in der dreifach-einigen Zeit ursprünglich einig sind, liegt in ihnen auch die Möglichkeit der ursprünglichen Einigung der drei Elemente der reinen Erkenntnis. Deshalb ist aber auch das ursprünglich Einigende, das scheinbar nur vermittelnde Zwischenvermögen der transzendentalen Einbildungskraft, nichts anderes als die ursprüngliche Zeit. Diese Verwurzelung in der Zeit ist es allein, kraft deren die transzendentale Einbildungskraft überhaupt die Wurzel der Transzendenz sein kann.

Die ursprüngliche Zeit ermöglicht die transzendentale Einbildungskraft, die in sich wesenhaft spontane Rezeptivität und rezeptive Spontaneität ist. Nur in dieser Einheit können reine Sinnlichkeit als spontane Rezeptivität und reine Apperzeption als rezeptive Spontaneität zusammengehören und das einheitliche Wesen einer endlichen reinen sinnlichen Vernunft bilden.

Wird jedoch die transzendentale Einbildungskraft, wie das in der zweiten Auflage geschieht, als eigenes Grundvermögen gestrichen und ihre Funktion dem Verstand als der bloßen Spontaneität übertragen, dann schwindet die Möglichkeit, reine Sinnlichkeit und reines Denken hinsichtlich ihrer Einheit in einer endlichen menschlichen Vernunft zu begreifen, ja auch nur zum Problem zu machen. Weil die transzendentale Einbildungskraft aber auf Grund ihrer unzerreißbaren ursprünglichen Struktur die Möglichkeit einer Grundlegung der ontologischen Erkenntnis und damit der Metaphysik eröffnet, deshalb bleibt die erste Auflage dem innersten Zuge der Problematik einer Grundlegung der Metaphysik näher. Im Hinblick auf diese zentralste Frage des ganzen Werkes verdient sie daher grundsätzlich den Vorzug vor der zweiten. Alle Umdeutung der reinen Einbildungskraft in eine Funktion des reinen Denkens — eine Umdeutung, die der „deutsche Idealismus” im Anschluß an die zweite Auflage der Kritik der reinen Vernunft noch übersteigerte — verkennt ihr spezifisches Wesen.

Die ursprüngliche Zeit läßt die reine Bildung der Transzendenz geschehen. Aus der vorgelegten ursprünglicheren Enthüllung des gelegten Grundes verstehen wir nun auch erst rückläufig den innersten Zug der fünf Stadien der Grundlegung und die Bedeutung, die dem Kernstück derselben, dem transzendentalen Schematismus, zugesprochen wurde.

Weil sich die Transzendenz in der ursprünglichen Zeit zeitigt, deshalb sind die ontologischen Erkenntnisse „transzendentale Zeitbestimmungen”.

§  35. — L’ authenticité du fondement établi et le problème de la métaphysique.

L’instauration kantienne du fondement de la métaphysique s’interroge sur le fondement de la possibilité intrinsèque de l’unité essentielle de la connaissance ontologique. Le fondement auquel elle atteint est l’imagination transcendantale, qui, remettant en cause la dualité initiale des deux sources fondamentales de l’esprit (la sensibilité et l’entendement), s’impose comme faculté intermédiaire. Or, l’explicitation plus originaire du fondement établi a dévoilé que cette faculté intermédiaire est non seulement un élément central et originellement unificateur mais encore la racine des deux souches.

Ainsi s’est ouvert un chemin vers le lieu originel des deux sources fondamentales. L’explicitation de l’imagination transcendantale comme racine, c’est-à-dire le dévoilement de la modalité selon laquelle la synthèse pure pousse les deux souches et les nourrit, a conduit tout naturellement au lieu d’enracinement, au temps originel. Celui-ci seul, en tant qu’il forme originellement l’unité trinitaire de l’avenir, du passé et du présent, rend possible la faculté de synthèse pure et, avec elle, ce qu’elle est capable de produire : l’unification des trois éléments de la connaissance ontologique dont l’unité forme la transcendance.

Les modes de la synthèse pure — l’appréhension, la reproduction et la recognition pures — ne sont pas au nombre de trois parce que relatifs aux trois éléments de la connaissance pure mais parce que, originellement un, ils forment le temps, constituent la temporalisation du temps lui-même. C’est seulement parce que les modes de la synthèse pure sont originellement un dans la triple unité du temps, qu’ils recèlent la possibilité d’une unification originelle des trois éléments de la connaissance pure. C’est pourquoi l’élément originellement unifiant, l’imagination transcendantale, apparemment simple faculté intermédiaire et médiatrice, n’est rien d’autre que le temps originel. Seul cet enracinement dans le temps fait de l’imagination transcendantale la racine de la transcendance.

Le temps originel rend possible l’imagination transcendantale qui, en elle-même, est essentiellement réceptivité spontanée et spontanéité réceptive. Seulement cette unité permet que la sensibilité pure comme réceptivité spontanée et l’aperception pure comme spontanéité réceptive s’appartiennent et forment l’unité essentielle de la raison finie sensible et pure.

Si cependant, ainsi qu’il advient dans la seconde édition, l’imagination transcendantale est supprimée en tant que faculté fondamentale et autonome, sa fonction étant transmise à l’entendement comme spontanéité pure, on perd la possibilité de comprendre l’unité de la sensibilité pure et de la pensée pure dans une raison humaine finie; on perd même la possibilité de s’interroger sur elle. La première édition manifeste plus clairement le développement de la problématique qui caractérise l’instauration du fondement de la métaphysique parce que, en raison de sa structure originelle et indissécable, l’imagination transcendantale fournit la possibilité d’une instauration du fondement de la connaissance ontologique et, par là, de la métaphysique. Relativement au problème central de tout l’ouvrage, la première édition mérite d’être préférée foncièrement à la seconde. Toute transformation de l’imagination pure en une fonction de la pensée pure — une transformation que l’« idéalisme allemand », à la suite de la seconde édition de la Critique de la Raison pure, accentua encore — méconnaît la nature propre de l’imagination pure.

Le temps originel laisse se constituer le développement pur de la transcendance. Le dévoilement originel du fondement établi, tel qu’on vient de le présenter, nous fait désormais comprendre le cours nécessaire des cinq étapes de l’instauration du fondement et la signification que nous avons accordée à l’élément central de cette instauration, au schématisme transcendantal.

Les connaissances ontologiques sont des « déterminations transcendantales du temps » parce que la transcendance se temporalise dans le temps originel.

§ 35. The Basic Originality of the Established Ground and the Problem of Metaphysics

Kant’s laying of the foundation of metaphysics seeks the ground of the intrinsic possibility of the essential unity of ontological knowledge. The ground which it discovers is the transcendental imagination. In opposition to the disposition of the mind into two fundamental sources (sensibility and understanding) the imagination compels recognition as an intermediate faculty. However, the more primordial interpretation of this established ground has revealed that this intermediate faculty is not only a central element and one which is originally unifying but also the root of both stems.

Thus a way is opened to the original source-ground of the two fundamental sources. The interpretation of the transcendental imagination as a root, i.e., the disclosure of the manner in which the pure synthesis puts forth and sustains the two stems, leads naturally back to that in which this root is rooted, primordial time. The latter alone, as the original tri-unitary formation of future, past, and present, makes possible the “faculty” of pure synthesis and with it that which it is capable of producing, i.e., the unification of the three elements of ontological knowledge, the unity of which forms transcendence.

The modes of pure synthesis—pure apprehension, pure reproduction, pure recognition—are not three in number because they are relative to the three elements of pure knowledge but because, originally one, they are time-forming and thus constitute the temporalization of time itself. Only because these modes of pure synthesis are originally one in the threefold unity of time do they constitute the ground of the possibility of the original unification of the three elements of pure knowledge. This is why the primordially unifying element, the transcendental imagination, apparently only a mediating, intermediate faculty, is nothing other than primordial time. Only because the transcendental imagination is rooted in time can it be the root of transcendence.

Primordial time makes transcendental imagination, which in itself is essentially spontaneous receptivity and receptive spontaneity, possible. Only in this unity can pure sensibility as spontaneous receptivity and pure apperception as receptive spontaneity belong together and form the essential unity of pure sensible reason.

However, if, as takes place in the second edition, the transcendental imagination is eliminated as an autonomous fundamental faculty and its function is taken over by the understanding as pure spontaneity, then the possibility of comprehending the unity of pure sensibility and pure thought in finite human reason is lost. Indeed, it cannot even be entertained as an hypothesis. The first edition is more faithful to the innermost character and development of the problematic which characterizes the laying of the foundation of metaphysics because, by virtue of its indissoluble primordial structure, the transcendental imagination opens up the possibility of a laying of the foundation of ontological knowledge and, hence, of metaphysics. Therefore, relative to the problem which is central to the whole work, the first edition is essentially to be preferred to the second. All transformation of the pure imagination into a function of pure thought—a transformation accentuated by German idealism following the second edition—is the result of a misunderstanding of the true nature of the pure imagination.

Primordial time lets the pure formation of transcendence take place. Through the fundamental disclosure of the established ground which has just been presented, we now understand for the first time the necessary course of development of the five stages of the laying of the foundation and the significance which has been accorded to the central part of this laying of the foundation, i.e., the transcendental schematism.

Ontological knowledge is made up of “transcendental determinations of time” because transcendence is temporalized in primordial time.

129
131