با پرداخت مفروضات تعیین کننده برای پرابلماتیک نقد عقل محض264 ، محدودیت معرفت به صحن مرکزی کشیده می شود. محدودیت معرفت مبتنی بر محدودیت [عمل] شهود،یعنی مبتنی بر پذیرش، است. لذا معرفت محض، یعنی شناخت آنچه در مقابل می ایستد به طور کلی، مفهوم محض، بنیاد در شهودی دارد که چیزها را می پذیرد. اما پذیرش محض بدین معنی است: متأثر شدن در غیاب تجربه، یعنی خود-متأثرسازیH.
زمان به عنوان خود تاثیری محض آن شهود محض محدود است که مفهوم محض (فاهمه) را که در خدمت شهود قرار دارد به طور کلی حامل است و ممکن می سازد. به هر حال ویژگی کلی حسیاست محض، یعنی زمان، اکنون همچنین آشکار گشته است. نتیجتاً، قوه خیال استعلایی قادر است وحدت اصیل و کلیت محدودیت خاص سوژه انسانی را حمایت کند و صورت دهدH.
ایده خود-تاثیری محض که چنانکه اکنون دیده ایم ماهیت درونی استعلا را معین می سازد، اینگونه توسط کانت برای اولین بار در ویراست دوم معرفی شد. در آن ویراست این ایده به سادگی صراحتاً صورتبندی شد، و در واقع به طور توصیفی [در آغاز] حسیات استعلایی265 ظاهر می شود. مطمئناً، این متن باید مبهم بماند مادامی که تفسیر فاقد آن چشم اندازی است که می بایست به وسیله ارائه مقدماتی مراحل بنیانگذاری و تاسیس اصیل تر آنها تضمین شود. اما از این چشم انداز تقریباً «بدیهی است». «اکنون آنچه که به عنوان باز نمایی، می تواند سابق بر هر عمل تفکر هر چیزی باشد شهود است و اگر حاوی هیچ نباشد جز روابط، صورت شهودH است. چرا که این صورت چیزی را باز نمایی نمی کند جز مگر اینکه چیزی در ذهن قرار گیرد، نمی تواند چیزی باشد مگر نحوه ای که ذهن از طریق فعالیت خودش (یعنی، این وضع بازنمایی اش) نتیجتاً بواسطه خودش، یعنی بر اساس یک حس درونی از صورتش، متأثر گردد.» H 266
حس به معنی شهود محدود است. صورت حس پذیرش محض است. حس درونی «از بیرون» دریافت نمی کند بلکه از خود دریافت می کند. در پذیرش محض، تأثیر درونی باید از درون خود محض بیرون بیاید یعنی باید در ماهیت خودیت به ماهو صورت بپذیرد، و لذا باید در وهله نخست این خود را قوام دهد. خود-تأثیریH محض ساختار اولی استعلایی خود محدود به ماهو را فراهم می سازد. لذا مطلقا موضوع این نیست که ذهن در میان دیگرانی قرار دارد که، برای او، چیزهایی هستند همچنین مربوط به او، و مطلقا موضوع این نیست که ذهن خود-وضع کننده عمل می کند. بلکه این «از- درون-خودش-به- سوی … و بازگشت-به-خودش» نخست ویژگی ذهنی ذهن را به عنوان من محدود قوام می دهدH.
اما در این طریق در یک نگاه آشکار است که زمان به عنوان خود-تاثیری محض «در ذهن» «همراه با» اپرسپشن محض یافت نمی شود. بلکه به عنوان بنیاد برای امکان خود بودن، زمان از قبل در اپرسپشن محض قرار دارد، و اینگونه ابتدا ذهن را به ذهن مبدل می سازد.
خود محدود محض فی نفسه ویژگی زمان دارد. اما اگر من، عقل محض، ذاتاً زمانی است پس دقیقاً بر اساس این ویژگی زمانی است که تعین مهمی که کانت از یافت استعلایی می دهد ابتدا فهمیده شود.
زمان و «من فکر می کنم» دیگر به طور غیرقابل تطبیق و غیرقابل مقایسه غریب نمی افتند؛ آنها یکی هستندH. [کانت] با بنیان گذاریش برای متافیزیک و از طریق بنیاد گرایی که با آن برای اولین بار او به طور استعلایی هم زمان را، همیشه لنفسه و هم «من فکر می کنم» را، همیشه لنفسه، تفسیر کرد. کانت هر دوی اینها را در یکسانی اصیل شان به هم آورد- یقیناً بدون اینکه این را به ماهو برای خویش بطور صریح ببیند.
By working out the presuppositions decisive for the intrinsic problematic of the Critique of Pure Reason,264 the finitude of knowledge is drawn to center stage. The finitude of knowledge rests on the finitude of intuiting, i.e., on taking-in-stride. Consequently, pure knowledge, i.e., the knowing of what stands-against in general, the pure concept, is grounded in an intuition which takes [things] in stride. Pure taking-in-stride, however, means: becoming affected in the absence of experience, i.e., self-affectingH.
Time as pure self-affection is that finite, pure intuition which bears and makes possible in general the pure concept (the understanding) that stands in essential service to intuitionH.
The idea of pure self-affection, which as we have now seen determines the innermost essence of transcendence, was thus not introduced by Kant for the first time in the second edition. In that edition it was simply formulated more explicitly, and indeed it appears characteristically [at the beginning] in the Transcendental Aesthetic.265 To be sure, this passage must remain obscure as long as the interpretation lacks that perspective which should have been secured by means of the preceding presentation of the stages of the ground-laying and their more original setting. But then, from this perspective it is almost “self evident.” “Now that which, as representation, can be antecedent to every act of thinking anything, is intuition; and if it contains nothing but relations, it is the form of intuitionH. Since this form represents nothing except insofar as something is posited in the mind, it can be nothing other than the way the mind, through its own activity (namely, this positing of its representation), consequently comes to be affected through itself, i.e., according to an inner sense of its form.”H 266
Sense means finite intuition. The form of sense is pure taking-in-stride. Inner sense does not receive “from without,” but rather from the self. In pure taking-in-stride, the inner affection must come forth from out of the pure self; i,e., it must be formed in the essence of selfhood as such, and therefore it must constitute this self in the first place.H Pure self-affection provides the transcendental, primal structure of the finite self as such. Thus it is absolutely not the case that a mind exists among others which, for it, are also something related to it, and that it practices self-positing. Rather, this ‘from-out-of-itself-toward . . . and back-to-itself’ first constitutes the mental character of the mind as a finite selfH.
In this way, however, it is obvious at a glance that time as pure self-affection is not found “in the mind” “along with” pure apperception. Rather, as the ground for the possibility of selfhood, time already lies within pure apperception, and so it first makes the mind into a mind.
The pure, finite self has, in itself, temporal character. However, if the I, pure reason, is essentially temporal, then it is precisely on the basis of this temporal character that the decisive determination which Kant gives of transcendental apperception first becomes understandable.
Time and the “I think” no longer stand incompatibly and incomparably at odds; they are the sameH. With his laying of the ground for metaphysics, and through the radicalism with which, for the first time, he transcendentally interpreted both time, always for itself, and the “I think,” always for itself, Kant brought both of them together in their original sameness — without, to be sure, expressly seeing this as such for himself.
Bei der Herausarbeitung der für die innere Problematik der Kritik der reinen Vernunft entscheidenden Voraussetzungen 264 wurde die Endlichkeit der Erkenntnis in den Mittelpunkt gerückt. Die Endlichkeit der Erkenntnis beruht in der Endlichkeit des Anschauens, d. h. im Hinnehmen. Reine Erkenntnis, d. h. das Erkennen von Gegenstehendem überhaupt, der reine Begriff, gründet demnach in einer hinnehmenden Anschauung. Rein Hinnehmen besagt aber: erfahrungsfrei affiziert werden, d. h. sich selbst affizieren.
Die Zeit als reine Selbstaffektion ist diejenige endliche reine Anschauung, die den reinen Begriff (den Verstand), der in wesenhafter Dienststellung zur Anschauung steht, überhaupt trägt und ermöglicht.
Die Idee der reinen Selbstaffektion, die, wie jetzt deutlich geworden ist, das innerste Wesen der Transzendenz bestimmt, hat Kant also nicht erst in der zweiten Auflage eingeführt. Hier wird sie lediglich ausdrücklicher, und zwar charakteristischerweise schon in der transzendentalen Ästhetik 265, formuliert. Allerdings muß diese Stelle solange dunkel bleiben, als der Interpretation diejenige Perspektive fehlt, die durch die vorausgegangene Darstellung der Stadien der Grundlegung und ihrer ursprünglicheren Fassung gesichert werden sollte. Innerhalb dieser Perspektive freilich ist sie fast „selbstverständlich”.
„Nun ist das, was, als Vorstellung, vor aller Handlung irgend etwas zu denken, vorhergehen kann, die Anschauung, und, wenn sie nichts als Verhältnisse enthält, die Form der Anschauung, welche, da sie nichts vorstellt, außer so fern etwas im Gemüte gesetzt wird, nichts anderes sein kann, als die Art, wie das Gemüt durch eigene Tätigkeit, nämlich dieses Setzen ihrer Vorstellung, mithin durch sich selbst affiziert wird, d. i. ein innerer Sinn seiner Form nach.” 266
Sinn bedeutet endliche Anschauung. Die Form des Sinnes ist das reine Hinnehmen. Der innere Sinn empfängt nicht „von außen”, sondern vom Selbst her. Die innere Affektion muß im reinen Hinnehmen aus dem reinen Selbst herkommen, d. h. im Wesen der Selbstheit als solcher sich bilden und damit diese selbst allererst ausmachen. Die reine Selbstaffektion gibt die transzendentale Urstruktur des endlichen Selbst als eines solchen. Es ist also ganz und gar nicht so, daß ein Gemüt existiert, unter anderem auch für sich etwas auf sich bezieht und Selbstsetzungen ausübt, sondern dieses ,Von-sich-aus-hin-zu … und Zurück-auf-sich’ konstituiert gerade erst den Gemütcharakter des Gemütes als eines endlichen Selbst.
Damit ist aber mit einem Schlage offenbar, daß die Zeit als reine Selbstaffektion nicht „neben” der reinen Apperzeption „im Gemüt” vorkommt, sondern daß sie als Grund der Möglichkeit der Selbstheit in der reinen Apperzeption schon liegt und so das Gemüt erst zum Gemüt macht.
Das reine endliche Selbst hat in sich Zeitcharakter. Wenn aber das Ich, die reine Vernunft, seinem Wesen nach zeitlich ist, dann muß gerade aus diesem Zeitcharakter allererst die entscheidende Bestimmung verständlich werden, die Kant von der transzendentalen Apperzeption gibt.
Die Zeit und das „ich denke” stehen sich nicht mehr unvereinbar und ungleichartig gegenüber, sie sind dasselbe. Kant hat durch den Radikalismus, mit dem er bei seiner Grundlegung der Metaphysik zum erstenmal sowohl die Zeit je für sich als auch das „ich denke” je für sich transzendental auslegte, beide in ihre ursprüngliche Selbigkeit zusammengebracht — ohne diese freilich als solche selbst ausdrücklich zu sehen.
En explicitant les présupposés décisifs de la problématique intrinsèque de la Critique de la Raison Pure 1 , nous avons accordé une importance centrale à la finitude de la connaissance. La finitude de la connaissance repose sur la finitude de l’intuition, c’est-à-dire sur la réceptivité. La connaissance pure, c’est-à-dire la connaissance de I’ob-jet en général, se fonde donc sur une intuition réceptive. Une réceptivité pure [se trouve chez un sujet] affecté en dehors de l’expérience, c’est-à-dire s’affectant lui-même.
Le temps comme pure affection de soi est l’intuition pure finie qui porte et rend possible le concept pur (l’entendement) en tant que celui-ci se trouve essentiellement au service de l’intuition.
Ce n’est donc pas seulement dans la seconde édition de la Critique que Kant a introduit l’idée de l’affection pure de soi laquelle détermine, comme il est maintenant devenu manifeste, l’essence profonde de la transcendance. Elle s’y trouve simplement formulée de manière plus explicite et apparaît déjà, ce qui est bien caractéristique, dans l’esthétique transcendantale 2 . Il est vrai que ce passage demeure obscur aussi longtemps que l’interprétation ne dispose pas de la perspective que vient d’assurer la saisie originelle des étapes de l’instauration du fondement. Mais à l’intérieur de cette perspective, cette interprétation semble « aller de soi ».
« Or, l’intuition est ce qui, comme représentation, peut précéder tout acte quelconque de penser quelque chose, ou, si l’intuition ne renferme rien que des rapports, c’est la forme de l’intuition qui précède, puisque celle-ci ne représente rien, sauf dans la mesure où quelque chose est placé dans l’esprit [Gemüt]; [ce qu’elle représente] ne peut être autre chose que la manière dont cet esprit est affecté par sa propre activité, à savoir par la position de leur représentation, [c’est-à-dire par la représentation de ces rapports]. Cette activité est donc un sens intérieur considéré dans sa forme 3 . »
« Sens » veut dire intuition finie. La forme du sens est la réceptivité pure. Le sens interne ne reçoit rien « du dehors », il tient tout de soi [vom Selbst her]. Dans la réceptivité pure, l’affection interne doit naître du soi pur, c’est-à-dire se former dans l’essence de l’ipséité même et donc constituer celle-ci. L’affection pure de soi définit la structure transcendantale originelle du soi fini comme tel. L’esprit n’existe donc point de telle manière que, entre autres modes d’être, il se rapporterait certaines choses à lui-même et se poserait soi-même, mais cette « visée de soi vers… » et cette « rétrospection » définissent le caractère spirituel de l’esprit comme moi fini.
Du coup, il est manifeste que le temps, comme affection pure de soi, ne se trouve pas « dans l’esprit » « à côté » de l’aperception mais que, en tant que fondement de la possibilité de I’ipséité, il est déjà inclus dans l’aperception pure et permet que l’esprit soit ce qu’il est.
Le soi fini pur a en lui-même un caractère temporel. Si donc le moi (la raison pure) est essentiellement temporel, il faudra comprendre à partir de ce caractère la détermination fondamentale que Kant donne de l’aperception transcendantale.
Le temps et le « je pense » ne sont plus désormais inconciliables, ne s’opposent plus par une différence de nature mais ils sont identiques. Kant, grâce au radicalisme avec lequel, dans l’instauration du fondement de la métaphysique, il a interprété, pour la première fois, transcendantalement le temps et le « je pense » pris à part, les a par là même unis dans leur foncière identité — sans que cependant il ait explicitement conçu cette identité.
In working out the presuppositions which are decisive insofar as the intrinsic problematic of the Critique of Pure Reason is concerned,86 we accorded a central importance to the finitude of knowledge. This finitude of knowledge depends upon the finitude of intuition, on receptivity. Consequently, pure knowledge, in other words, knowledge of the ob-jective as such, the pure concept, is based on a receptive intuition. Pure receptivity is [found in a subject] affected in the absence of experience, i.e., [in a subject which] affects itself.
Time as pure self-affection is that finite, pure intuition which sustains and makes possible the pure concept (the understanding) as that which is essentially at the service of intuition.
Hence, it is not in the second edition that Kant first introduces the idea of pure self-affection, which last, as has now become clear, determines the innermost essence of transcendence. It is simply that the idea is formulated more explicitly in this edition and, characteristically enough, appears [at the beginning of the work] in the transcendental aesthetic.87 To be sure, this passage must remain obscure as long as the interpretation lacks that perspective assured by the more primordial comprehension of the laying of the foundation of metaphysics made possible by the preceding presentation of the stages of this foundation. But given this perspective, the passage is almost “self-evident.”
“Now that which, as representation, can be antecedent to any and every act of thinking anything, is intuition; and if it contains nothing but relations, it is the form of intuition. Since this form does not represent anything save insofar as something is posited in the mind, it can be nothing but the mode in which the mind is affected through its own activity (namely, through this positing of [their] representation), and so is affected by itself; in other words, it is nothing but an inner sense in respect of the form of that sense.”88
“Sense” means “finite intuition.” The form of sense, therefore, is pure receptivity. The internal sense does not receive “from without” but from the self. In pure receptivity, internal affection must arise from the pure self, i.e., be formed in the essence of selfhood as such, and therefore must constitute the latter. Pure self-affection provides the transcendental ground-structure [Urstruktur] of the finite self as such. Therefore, it is absolutely untrue that the mind exists in such a way that, among other beings, it relates certain things to itself and in so doing posits itself [Selbstsetzungen ausübt]. Rather, this line of orientation from the self toward . . . and back to [the self] first constitutes the mental character of the mind as a finite self.
It is at once obvious, therefore, that time as pure self-affection is not found “in the mind” “beside” pure apperception. On the contrary, as the basis of the possibility of selfhood, time is already included in pure apperception and first enables the mind to be what it is.
The pure finite self has in itself a temporal character. Therefore, if the ego, i.e., pure reason, is essentially temporal, the fundamental determination which Kant provides for transcendental apperception must first become intelligible through this temporal character.
Time and the “I think” are no longer opposed to one another as unlike and incompatible; they are the same. Thanks to the radicalism with which, in the laying of the foundation of metaphysics, Kant for the first time subjected time and the “I think,” each taken separately, to a transcendental interpretation, he succeeded in bringing them together in their primordial identity—without, to be sure, having seen this identity expressly as such.