از اين رو تلاش از طريق انسان شناسي [کانت] براي تجربه نمودن آنچه اصيل تر است در مورد قوة خيال به عنوان بنياد طرح شدة قبلي براي وجودشناسي، در هر صورت ناموفق مي ماند. نه فقط این بلكه همچنین اينچنين تلاشي بطور كلي اشتباه است زيرا از سويي در تشخيص خصوصيت تجربي انسان شناسي كانتي شكست مي خورد و از سوي ديگر طبيعت خاص رویکرد تاسيس بنياد و آشكارسازي منشا در «نقد عقل محض» را در نظر نمي گیرد.
انسان شناسي كانتي به معناي دوگانه اي تجربی است. اولاً توصيف قواي نفس در چارچوب شناختی حرکت مي كند كه تجربۀ كلي [این شناخت را] راجع به موجودات بشري ارائه مي كند. و ثانیاً از پيش و تنها براساس قوت آن [شناخت تجربی]، خود قواي نفس، به عنوان نمونه قوة خيال، با ارجاع به [اين واقعيت] مورد ملاحظه قرار می گیرند كه قواي نفس به موجود قابل تجربه مربوط شده اند و اينكه چگونه قواي نفس به موجود قابل تجربه مربوط شده اند. قوه خيال آفريننده كه انسان شناسي [کانتی] بدان مربوط است هرگز با هيچ چيزي جز صورتدهي مناظر ابژه تجربتاً ممكن يا حتي تجربتاً غير ممكن سر و كار ندارد.
از سوي ديگر قوة خيال آفريننده در «نقد عقل محض» هرگز به صورتدهي ابژه ها ارجاع نمي دهد، بلكه در عوض به منظر محض ابژكتيويتي بطور كلي ارجاع مي دهد. قوة خيال آفرينندة محض، آزاد از تجربه، تجربه را براي اولين بار ممكن مي سازد. نه هر قوة خيال آفريننده اي محض است، بلكه آنچه محض است در معنايي كه هم اکنون توصيف شده ضرورتاً آفريننده است. تا آنجا كه [قوه خیال در «نقد عقل محض»] استعلا را صورت مي دهد، به درستي قوه خيال استعلايي ناميده مي شود.
انسان شناسي[کانت] پرسش استعلا را به هيچ وجه طرح نمي كند. با اين حال تلاش عقيم براي طلب تفسير قوة خيال به نحو اصيل تر در پرتو انسان شناسي [کانت] ثابت كرد كه ارجاع به ساختارهاي استعلا هميشه از پيش در تفسير تجربي قواي نفس قرار دارد، قواي نفسی که به معنای درست کلام هرگز خودشان نمي توانند صرفا بطور خالص تجربي باشند. اما اين ها نمي توانند نه در انسان شناسي [کانت] مبتني باشند نه بطوركلي مي توانند بوسيله مفروضات صرف از آن خلق شوند.
اما پس چه نوع از شناسایی است كه آشكارسازي استعلا، يعني آزادسازي تاليف محض را و با آن تفسیر قوۀ خیال، را محقق می سازد؟ اگر کانت این نوع از معرفت را «استعلايي» مي نامد، پس اين تنها استنباط این را ممكن مي سازد كه اين معرفتْ استعلا را به عنوان موضوع مدنظر دارد. اما خصيصه روش شناختي اين شناسایی چيست؟ بازگشت به منشا چگونه اتفاق مي افتد؟ تا زماني كه وضوح مورد نياز در اين موضوع مفقود است، پس در واقع موضوع از این قرار است كه هیچ گامي در تاسيس بنياد كه ممكن است اصيل باشد محقق نتواند گشت.
در اين مرحله از ملاحظات مان، ديگر اجتناب كردن از بحث صريحی از «روش استعلايي» ممكن به نظر نمي رسد. در واقع با فرض اينكه اين روش می تواند آشكار بشود، وظيفه اي كه همچنان باقي مي ماند استنباط كردن راستاي بازگشت مورد نياز توسط خود ساحت منشا و انجام دادن چنين امري از خودِ بنياد از پيش- تاسيس شده است. البته اينكه آيا خود اين دنبال نمودنِ مسیری كه بوسيله خود موضوعات علامت گذاری شده، نيازمند تفسير اصيل تر و ممكن اش است بستگي دارد به اينكه آيا تاسيس بنياد كانت تا اين نقطه- يا حتي تفسير آن- به اندازه كافي اصيل و فراخ هست تا راهنمايي چنين دنبال کردنی را متقبل گردد. به هر حال تنها تلاشی بالفعل كه تحقق يافته است مي تواند [در مورد] آن تصميم بگيرد. راه انسان شناسي كانت كه ابتداً به نظر مي رسد كه بديهي باشد، آشكار كرده است که خود طريقی است غلط. پس بطور واضح تري اين ضرورت بارز مي گردد كه ما تفسير بيشتري را بطور بي مضايقه بر روي پديداري متمركز نگاه داريم كه خود را به عنوان بنياد امكان دروني تاليف وجودشناختي هويدا مي سازد، [يعني] بر قوة خيال استعلايي.
The attempt to experience by means of Anthropology what is more original about the power of imagination as the previously laid ground for ontology, therefore, remains unsuccessful in any case. Not only that, but also such an attempt in general is a mistake because on the one hand it fails to recognize the empirical character of the Kantian Anthropology, and on the other hand it does not allow for the peculiar nature of the consideration of the ground-laying and of the unveiling of origin in the Critique of Pure Reason.
The Kantian Anthropology is empirical in a double sense. First, the characterization of the faculties of the soul moves within the framework of the knowledge which general experience offers concerning human beings. And second, in advance and solely on the strength of it, the faculties of the soul themselves, e.g., the power of imagination, will come to be considered with reference to [the fact] that they are related, and how they are related, to the experienceable being. The productive power of imagination, with which Anthropology is concerned, never has to do with anything but the forming of the looks of empirically possible, or rather impossible, objects.
On the other hand, the productive power of imagination in the Critique of Pure Reason never refers to the forming of objects, but refers instead to the pure look of objectivity in general. The pure productive power of imagination, free of experience, makes experience possible for the first time. Not all productive power of imagination is pure, but what is pure in the sense just characterized is necessarily productive. To the extent that it forms transcendence, it is rightly called the transcendental power of imagination.
Anthropology does not pose the question of transcendence at all. All the same, the abortive attempt to want to interpret the power of imagination in a more original way in light of Anthropology proved that a reference to transcendental structures always already lies in the empirical interpretation of the faculties of the soul, which, properly speaking, can never simply be purely empirical themselves. But these can neither be grounded in Anthropology nor in general can they come to be created from it by means of mere assumptions.
But then, what kind of knowing is it which carries out the unveiling of transcendence, i.e., the freeing of pure synthesis and with that the interpretation of the power of imagination? If Kant calls this kind of knowledge “transcendental,” then it is only possible to gather from this that it has transcendence for a theme. But what is the methodological character of this knowing? How does the going-back to the origin occur? As long as the required clarity in this matter is lacking, then indeed it is also the case that no step in the ground-laying which might be more original may be carried out.
At this stage of our considerations, it no longer seems possible to avoid an explicit discussion of the “Transcendental Method.” Indeed, assuming that this method may be clarified, the task still remains to deduce the direction of the going-back required by the dimension of origin itself and to do so from the already-laid ground itself. Of course, whether this falling-in behind the direction itself, which is marked out by the matters themselves, requires its possible, more original interpretation, depends upon whether Kant’s ground-laying up to this point — or rather the interpretation of it — is original and ample enough to assume the guidance of such a falling-in-behind. However, only an actual attempt that is carried out can decide that. The way of Kant’s Anthropology, which at first appears to be self-evident, has revealed itself to be the wrong way. All the more clearly, then, the necessity arises that we unflinchingly keep the further interpretation focused on the phenomenon which reveals itself as the ground for the inner possibility of ontological synthesis, on the transcendental power of imagination.
Der Versuch, von der Anthropologie Ursprünglicheres über die Einbildungskraft als den gelegten Grund der Ontologie zu erfahren, bleibt daher in jeder Weise erfolglos. Nicht nur das, er ist überhaupt ein Mißgriff, weil er den empirischen Charakter der Kantischen Anthropologie verkennt und andererseits der Eigentümlichkeit der Grundlegungsbetrachtung und Ursprungsenthüllung in der Kritik der reinen Vernunft nicht Rechnung trägt.
Die Kantische Anthropologie ist in einem doppelten Sinne empirisch. Einmal bewegt sich die Charakteristik der Seelenvermögen im Rahmen der Kenntnisse, die die allgemeine Erfahrung vom Menschen darbietet. Sodann aber werden die Seelenvermögen selbst, z. B. die Einbildungskraft, im vorhinein und einzig daraufhin betrachtet, daß sie und wie sie sich auf das erfahrbare Seiende beziehen. Die produktive Einbildungskraft, von der die Anthropologie handelt, betrifft immer nur das Bilden von Anblicken empirisch möglicher bzw. Unmöglicher Gegenstände.
Die produktive Einbildungskraft der Kritik der reinen Vernunft dagegen bezieht sich nie auf das Bilden von Gegenständen, sondern auf den reinen Anblick von Gegenständlichkeit überhaupt. Sie ist erfahrungsfreie, Erfahrung allererst ermöglichende reine produktive Einbildungskraft. Nicht jede produktive Einbildungskraft ist rein, wohl aber ist die reine in dem charakterisierten Sinne notwendig produktiv. Sofern sie die Transzendenz bildet, heißt sie mit Recht die transzendentale Einbildungskraft.
Die Anthropologie stellt überhaupt nicht die Frage nach der Transzendenz. Gleichwohl hat der mißglückte Versuch, an Hand der Anthropologie die Einbildungskraft ursprünglicher auslegen zu wollen, ergeben, daß in der empirischen Auslegung der Seelenvermögen, die eben im Grunde selbst nie rein empirisch sein kann, immer schon ein Hinweis auf transzendentale Strukturen liegt. Aber diese können in der Anthropologie weder begründet, noch überhaupt aus ihr durch bloße Übernahme geschöpft werden.
Welcher Art ist denn nun aber das Erkennen, das die Enthüllung der Transzendenz, d. h. die Freilegung der reinen Synthesis und damit die Auslegung der Einbildungskraft vollzieht? Wenn Kant diese Erkenntnisart die „transzendentale” nennt, so läßt sich daraus nur entnehmen, daß sie die Transzendenz zum Thema hat. Aber welches ist der methodische Charakter dieses Erkennens? Wie geschieht der Rückgang in den Ursprung? Solange hierüber die geforderte Klarheit fehlt, läßt sich doch auch kein ursprünglicherer Schritt in der Grundlegung vollziehen.
Eine ausdrückliche Erörterung über die „transzendentale Methode” läßt sich scheinbar an dieser Stelle der Betrachtung nicht mehr umgehen. Doch gesetzt, diese Methode sei geklärt, dann bleibt immer noch die Aufgabe, aus dem bisher gelegten Grunde selbst die Richtung des Rückganges herauszulesen, den die Ursprungsdimension selbst verlangt. Ob freilich dieses Einschwenken in die von den Sachen selbst vorgezeichnete Richtung ihrer möglichen ursprünglicheren Auslegung gelingt, hängt einzig davon ab, ob die bisherige Grundlegung Kants bzw. die Interpretation derselben ursprünglich und reich genug ist, die Führung bei einem solchen Einschwenken zu übernehmen. Das kann jedoch nur ein wirklich durchgeführter Versuch entscheiden. Der zunächst selbstverständlich scheinende Weg in die Anthropologie Kants hat sich als Abweg erwiesen. Um so deutlicher aber ergibt sich die Notwendigkeit, die weitere Auslegung unentwegt bei dem Phänomen zu halten, das sich als Grund der inneren Möglichkeit der ontologischen Synthesis offenbarte, bei der transzendentalen Einbildungskraft.
Partant de l’anthropologie, il est donc tout à fait vain de tenter de comprendre originellement l’imagination comme le fondement établi de l’ontologie. Mais cette tentative n’est pas seulement vaine, elle est une erreur pure et simple parce qu’elle conduit à méconnaître le caractère empirique de l’anthropologie kantienne et que, d’autre part, elle n’estime pas à sa valeur la nature propre du débat sur l’instauration du fondement et de l’effort fait pour en dévoiler l’origine, tels que nous les présente la Critique de la Raison pure.
L’anthropologie kantienne est empirique en un double sens. D’abord la description des facultés de l’âme se meut dans le cadre des connaissances que l’expérience commune nous fournit de l’homme. Ensuite les facultés de l’âme, et donc l’imagination, sont étudiées en fonction du seul fait et de la seule nature de leur relation à l’étant accessible à l’expérience. L’imagination productrice dont traite l’anthropologie ne concerne jamais que la formation de vues d’objets considérés comme empiriquement possibles ou impossibles.
Au contraire, dans la Critique de la Raison pure, l’imagination productrice ne concerne pas la formation imaginative d’objets, mais la vue pure de l’ob-jectivitë en général. Elle est une imagination productrice pure, indépendante de l’expérience et qui, même, rend l’expérience possible. Toute imagination productrice n’est pas pure, mais l’imagination pure, au sens décrit, est nécessairement productrice. Et dans la mesure où celle-ci forme la transcendance, cette imagination est appelée à bon droit transcendantale.
L’anthropologie ne pose aucunement la question de la transcendance. Sans doute, le vain effort d’expliquer originellement l’imagination en fonction de l’anthropologie a-t-il tout de même montré que l’explicitation empirique des facultés de l’âme, laquelle d’ailleurs ne saurait jamais être purement empirique, recèle, malgré tout, une référence aux structures transcendantales. Mais l’anthropologie ne saurait les fonder, — elle ne saurait même pas les emprunter à sa propre matière.
Mais quelle est donc la nature de la connaissance qui parfait le dévoilement de la transcendance, c’est-à-dire la mise au jour de la synthèse pure, qui, dès lors, accomplit l’explicitation de l’imagination? Lorsque Kant appelle transcendantale une connaissance de cette nature, on en peut conclure seulement qu’elle a la transcendance pour thème. Mais qu’est-ce qui caractérise la méthode de cette connaissance? Comment s’effectue la régression vers l’origine? Tant qu’on n’aura pas sur ces points la clarté requise, il sera impossible de faire un pas valable vers l’instauration du fondement.
Il n’est manifestement plus possible, à ce point du débat, d’éluder une discussion expresse de la « méthode transcendantale ». Mais à supposer même que cette méthode soit explicitée, il nous reste toujours l’obligation de déchiffrer, partant du fondement établi jusqu’à présent, la direction de la régression indiquée par la dimension originelle. Qu’il soit possible de réussir une interprétation originelle en s’engageant dans la voie tracée par les choses elles-mêmes, cela dépend uniquement du point de savoir si l’instauration du fondement donné par Kant, et donc son interprétation, sont suffisamment originelles pour nous conduire dans une telle voie. Mais ceci ne peut être décidé que par la mise en œuvre d’une pareille tentative. Le chemin qui paraissait s’offrir naturellement dans l’anthropologie de Kant s’est révélé être une impasse. La nécessité n’en est que plus évidente de maintenir désormais sans défaillance l’explicitation sur le terrain du phénomène qui se manifesta comme le fondement de la possibilité intrinsèque de la synthèse ontologique, c’est-à-dire sur le terrain de l’imagination transcendantale.
In view of the above, it is entirely useless to attempt, by means of the study of anthropology, to comprehend the imagination as the established ground of ontology. Not only that, such an attempt is an error pure and simple in that it not only leads to a misconception of the empirical character of Kant’s anthropology but also, insofar as the Critique of Pure Reason is concerned, fails to evaluate properly the true nature of the observations on the laying of the foundation and the efforts made in the Critique to uncover the origin [of the latter].
The Kantian anthropology is empirical in a double sense. First, the characterization of the faculties of the soul moves within the framework of the knowledge which ordinary experience furnishes us concerning man. Finally, the faculties of the soul, among them the imagination, are studied only with regard to the fact and the nature of their relation to the essent capable of being experienced. The productive imagination with which anthropology is concerned has to do only with the formation of the aspects of objects considered as empirically possible or impossible.
On the other hand, in the Critique of Pure Reason the pure productive imagination is never concerned with the imaginative formation of objects but with the pure aspect of objectivity in general. It is pure productive imagination, independent of experience, which first renders experience possible. Not all productive imagination is pure, but pure imagination in the sense just described is necessarily productive. Insofar as it forms transcendence, this imagination is rightly termed transcendental.
In general, anthropology does not raise the question of transcendence. Nevertheless, the vain effort on the part of anthropology to interpret the imagination in a more original way shows that in the empirical interpretation of the faculties of the soul, which interpretation, by the way, can never be purely empirical, there is always a reference to transcendental structures. But these structures can neither be firmly established in anthropology nor derived from it through mere assumptions.
But what is the nature of that mode of knowledge which effects the disclosure of transcendence, i.e., which reveals the pure synthesis and thereby completes the explication of the imagination? When Kant terms this mode of knowledge “transcendental,” the only conclusion that can be drawn from this is that the theme of the mode of knowledge in question is transcendence. But what characterizes the method of this knowledge? How does the regression to the origin take place? As long as the necessary clarity on this point is lacking, it will be impossible to take the first step toward the laying of the foundation.
It no longer seems possible at this stage of the investigation to avoid an explicit discussion of the “transcendental method.” But provided that it is possible to clarify this method, the task still remains to deduce from the principles hitherto established the direction of the regression required by the dimension of origin itself. However, whether it is possible to effect an original interpretation by setting out in the new direction indicated by the principles in question depends uniquely on knowing whether Kant’s laying of the foundation of metaphysics and our interpretation thereof are sufficiently original to guide us in this new course. This can only be decided by actually carrying out such an attempt. Insofar as Kant’s anthropology is concerned, the way which seemed at first to be the most natural has turned out to lead to an impasse. All the more evident, then, is the necessity of keeping the interpretation focused on the phenomenon which manifests itself as the ground of the intrinsic possibility of the ontological synthesis, i.e., the transcendental imagination.