الف- توصيف صريح بنياد تأسيس شده در تأسيس بنياد
26- مركز صورتدهنده معرفت وجودشناختي به عنوان قوة استعلايي خيال
تأسيس بنياد برای Metaphysica Generalis پاسخ به پرسش مربوط به وحدت ذاتي معرفت وجودشناختي و بنياد امكان آن است. معرفت وجودشناختي استعلا را «صورت مي دهد»، يعني مفتوح- نگه داشتن افقي كه از پيش از طريق شاكله های محض تشخص پذیر است. اين ها «ﻧﺸﺄت/صدور/سرچشمه می یابند/پيش مي جهند» به عنوان «فرآوردة استعلايي»180 قوة خيال استعلايي. به عنوان تأليفِ محضِ اصيل، [این قوهْ] وحدت ذاتي شهود محض (زمان) و تفكر محض(اپرسپشن) را صورت مي دهد.
هرچند قوة خيال استعلايي ابتدئاً موضوع مركزي در آموزة شاكله سازي نمي گردد. بلكه خيال استعلايي از پيش در مرحلة تأسيس بنياد، یعنی استنتاج استعلايي [چنين جایگاهی را داشت]. زيرا قوة خيال استعلايي که می بایست وحدت بخشي اصيل را به عهده بگیرد، بايد از پيش در مرحلة دوم، با اولين توصيف از وحدت ذاتي معرفت وجودشناختي مورد توجه واقع شده باشد. لذا قوة خيال استعلايي بنيادي است كه امكان درونی معرفت وجودشناختي و با آن امكان درونی Metaphysica Generalis ساخته مي شود.
كانت قوه خيال محض را به عنوان «كاركرد اجتناب ناپذير نفس»181 معرفي مي كند. لذا توضيح بنياد از پيش- تأسيس شدۀ متافيزيك به نحو صريح بدين معني است: تعيين دقيق تر قوه اي از نفس انساني. اينكه تأسيس بنياد متافيزيك سرانجام به چنين وظيفه اي مي انجامد «بديهي» است، اگر در واقع متافيزيك در عبارات خود كانت، به «طبيعت انسان» متعلق است. نتيجتا، «انسان شناسي» اي كه كانت در طول سالها در سخنراني هايش بدان مي پردازد بايد براي ما اطلاعي در مورد بنياد ِمقرر شدۀ متافيزيك فراهم نمايد.182
«قوة خيال (facultas imaginandi) قوه شهود [است]، حتي بدون حضور ابژه»183 . لذا، قوة خيال به قوة شهود تعلق دارد. براساس تعريف فوق، از شهود ما ابتدا و بيشتر شهود تجربي موجودات را مي فهميم. به عنوان «قوة حسی» قوة خيال در زمرة قواي معرفت، كه به حساسيت و فاهمه تقسيم شده اند، قرار می گیرد و از اينها اولي به عنوان «قوة» پايين تر شناخت معرفي مي شود. قوة خيال يك راه شهود حسي است «حتي بدون حضور ابژه». خود موجود شهود شده نيازي ندارد كه حاضر باشد[anwesend]، و بعلاوه خيال آنچه به عنوان شهود پذيرفته مي شود را به عنوان چيزي بطور بالفعل در دست [wirklich Vorhandenes]، و فقط به این نحو، شهود نمي كند آن طور كه در مورد ادارك حسی(perception)، ابژه [Object] براي آن «بايد به عنوان حاضر بازنموده گردد»184 . قوة خيال «مي تواند» شهود كند. «مي تواند» منظر چيزي را بپذيرد، بدون اينكه شهود شده اي كه بدان راجع است، خودش را، به عنوان موجود نشان دهد و بدون اینکه تنها از خودش منظر فراهم کند.
A. THE EXPLICIT CHARACTERIZATION OF THE GROUND LAID IN THE GROUND-LAYING
§26. The Formative Center of Ontological Knowledge as Transcendental Power of Imagination
The laying of the ground for Metaphysica Generalis is the answer to the question concerning the essential unity of ontological knowledge and the ground of its possibility. Ontological knowledge “forms” transcendence, i.e., the holding-open of the horizon which is discernable in advance through the pure schemata. These “spring forth” as the “transcendental product”180 of the transcendental power of imagination. As original, pure synthesis, it forms the essential unity of pure intuition (time) and pure thinking (apperception).
The transcendental power of imagination, however, did not first become the central theme in the Doctrine of the Transcendental Schematism. Rather, it already [had that status] in the preceding stage of the ground-laying, the Transcendental Deduction. Because it is to undertake the original unification, it must already have been mentioned in the second stage, with the first characterization of the essential unity of ontological knowledge. The transcendental power of imagination is hence the ground upon which the inner possibility of ontological knowledge, and with it that of Metaphysica Generalis, is built.
Kant introduces the pure power of imagination as an “indispensable function of the soul.”181 To clear the already-laid ground for metaphysics in an explicit way, therefore, means: to determine more precisely a faculty of the human soul. That the laying of the ground for metaphysics finally arrives at such a task is “self-evident,” if indeed metaphysics, in Kant’s own words, belongs to “human nature.” As a consequence, the “Anthropology” which Kant dealt with over the years in his lectures must provide us with information concerning the already-laid ground for metaphysics.”182
“The power of imagination (facultas imaginandi) [is] a faculty of intuition, even without the presence of the object.”183 Hence, the power of imagination belongs to the faculty of intuition. According to the definition cited above, by intuition we understand first and foremost the empirical intuition of beings. As “sensible faculty,” the power of imagination belongs among the faculties of knowledge, which have been divided into sensibility and understanding, and of these the first is presented as the “lower” faculty of knowledge. The power of imagination is a way of sensible intuiting “even without the presence of the object.” The intuited being itself does not need to be presenting [anwesend], and furthermore, the imagination does not intuit what it has taken in stride as intuition, as something really and only at hand, as is the case with perception for which the Object “must be represented as present.”184 The power of imagination “can” intuit, “can” take the look of something in stride, without showing the intuited which is referred to, itself, as being, and without getting the look from itself alone.
A. Die ausdrückliche Charakteristik des in der Grundlegung gelegten Grundes
26. Die bildende Mitte der ontologischen Erkenntnis ah transzendentale Einbildungskraft
Die Grundlegung der Metaphysica generalis ist die Beantwortung der Frage nach der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis und nach dem Grunde ihrer Möglichkeit. Die ontologische Erkenntnis „bildet” die Transzendenz, d. h. das Offenhalten des Horizontes, der durch die reinen Schemata im vorhinein erblickbar ist. Diese „entspringen” als „transzendentales Produkt” 180 der transzendentalen Einbildungskraft. Sie bildet als ursprüngliche reine Synthesis die Wesenseinheit von reiner Anschauung (Zeit) und reinem Denken (Apperzeption).
Aber die transzendentale Einbildungskraft wurde nicht erst in der Lehre vom transzendentalen Schematismus, sondern bereits in dem vorangehenden Stadium der Grundlegung, in der transzendentalen Deduktion, zentrales Thema. Weil sie die ursprüngliche Einigung übernehmen soll, muß sie bereits bei der ersten Kennzeichnung der Wesenseinheit der ontologischen Erkenntnis, im zweiten Stadium, genannt werden. Die transzendentale Einbildungskraft ist demnach der Grund, auf den die innere Möglichkeit der ontologischen Erkenntnis und damit die der Metaphysica generalis gebaut wird.
Kant führt die reine Einbildungskraft als eine „unentbehrliche Funktion der Seele” ein 181. Den gelegten Grund der Metaphysik ausdrücklich freilegen, heißt demnach: ein Seelenvermögen des Menschen näher bestimmen. Daß die Grundlegung der Metaphysik schließlich bei einer solchen Aufgabe anlangt, ist „selbstverständlich”, wenn anders die Metaphysik nach Kants eigenen Worten zur „Natur des Menschen” gehört. Somit muß die „Anthropologie”, die Kant ja viele Jahre hindurch in seinen Vorlesungen behandelt hat, über den gelegten Grund der Metaphysik Aufschluß geben 182.
„Die Einbildungskraft (facultas imaginandi) [ist] ein Vermögen der Anschauungen auch ohne Gegenwart des Gegenstandes” 183. Die Einbildungskraft gehört demnach zum Anschauungsvermögen. In der angeführten Definition wird unter Anschauung zunächst die empirische Anschauung des Seienden verstanden. Als „sinnliches Vermögen” gehört die Einbildungskraft unter die Erkenntisvermögen, die in Sinnlichkeit und Verstand geschieden sind, davon die erste das „untere” Erkenntnisvermögen darstellt. Die Einbildungskraft ist eine Weise des sinnlichen Anschauens „auch ohne Gegenwart des Gegenstandes”. Das angeschaute Seiende braucht nicht selbst anwesend zu sein, mehr noch, die Einbildung schaut das in ihr als Anschauung Hingenommene nicht an als ein wirklich Vorhandenes, und nur als dieses, wie die Wahrnehmung, für welche das Objekt „als gegenwärtig vorgestellt werden muß” 184. Die Einbildungskraft „kann” anschauen, einen Anblick hinnehmen, ohne daß das betreffende Angeschaute sich selbst als Seiendes zeigt und von sich her allein den Anblick verschafft.
A. — LA DESCRIPTION EXPLICITE DU FONDEMENT OBTENU PAR L’INSTAURATION
§ 26. — L’imagination transcendantale comme centre de constitution de la connaissance ontologique.
L’instauration du fondement de la metaphysica generalis répond à la question de l’unité essentielle de la connaissance ontologique et du fondement de sa possibilité. La connaissance ontologique « forme » la transcendance, c’est-à-dire qu’elle tient ouvert l’horizon rendu d’emblée « visible » par les schèmes purs. Ceux-ci « surgissent », comme le « produit transcendantal 1 » de l’imagination transcendantale. Cette dernière, en tant que synthèse pure et originelle, forme l’unité essentielle de l’intuition pure (le temps) et de la pensée pure (l’aperception).
Mais ce n’est pas seulement dans la doctrine du schématisme transcendantal que l’imagination transcendantale apparaît comme thème premier, elle occupait déjà cette situation privilégiée au stade précédent de l’instauration du fondement, c’est-à-dire dans la déduction transcendantale. Et comme elle doit assumer l’unification originelle, il faut que mention en soit faite dès la première esquisse de l’unité essentielle de la connaissance ontologique, c’est-à-dire dès la deuxième étape de l’instauration. L’imagination transcendantale est donc le fondement sur lequel se construisent la possibilité intrinsèque de la connaissance ontologique et du même coup celle de la metaphysica generalis.
Kant introduit l’imagination pure comme une « fonction indispensable de l’âme 2 ». Éclaircir expressément le fondement établi pour la métaphysique revient donc à déterminer plus précisément une faculté de l’âme humaine. Il « va de soi » que l’instauration du fondement de la métaphysique s’impose forcément cette tâche, s’il est vrai que, selon la propre parole de Kant, la métaphysique appartient à la « nature de l’homme ». C’est pourquoi l’anthropologie, dont Kant traita durant de nombreuses années dans ses cours, nous renseignera sur le fondement établi pour la métaphysique 3 .
L’imagination (facultas imaginandi) est une faculté d’intuitionner même sans la présence de l’objet 4 . » L’imagination appartient donc à la faculté d’intuition. La définition citée entend par intuition, en premier lieu, l’intuition empirique de l’étant. En tant que « faculté sensible », l’imagination fait partie des facultés de connaissance qui se divisent entre la sensibilité et l’entendement, la première constituant notre faculté de connaissance « inférieure ». L’imagination est une manière d’intuitionner sensiblement « même sans la présence de l’objet ». L’étant intuitionné n’a pas besoin d’être lui-même présent. Bien mieux, l’imagination n’intuitionne pas ce qu’elle appréhende dans son acte comme un donné réel et sous la forme exclusive dont la perception représente son objet, « lequel lui est nécessairement présent 5 ». L’imagination « peut » intuitionner, recevoir une vue, sans que l’objet correspondant se manifeste lui-même comme étant et sans qu’il soit à l’origine de la vue qu’elle possède.
A. The Explicit Characterization of the Fundamental Ground Established in the Laying of the Foundation of Metaphysics
§ 26. The Transcendental Imagination as the Formative Center of Ontological Knowledge
The laying of the foundation of metaphysica generalis is the answer to the question as to the essential unity of ontological knowledge and the basis of its possibility. Ontological knowledge “forms” transcendence, i.e., it holds open the horizon which is made perceptible in advance by the pure schemata. These schemata “arise” as the “transcendental product”1 of the transcendental imagination. The latter as the original, pure synthesis forms the essential unity of pure intuition (time) and pure thought (apperception).
But it is not only in the doctrine of the transcendental schematism that the transcendental imagination appears as the central theme; it occupies that position in the preceding stage of the laying of the foundation, in the transcendental deduction. Because the primordial act of unification is undertaken by the transcendental imagination, it is necessary that the latter be mentioned with the first characterization of the essential unity of ontological knowledge, i.e., in the second stage. The transcendental imagination is, therefore, the foundation on which the intrinsic possibility of ontological knowledge, and hence of metaphysica generalis as well, is constructed.
Kant introduces the pure imagination as an “indispensable function of the soul.”2 To lay bare the established ground of metaphysics, then, means to determine a faculty of the human soul more precisely. That the laying of the foundation of metaphysics must finally arrive at such a task is “self-evident” provided that, in Kant’s own words, metaphysics belongs to “human nature.” This is why “anthropology,” which Kant discussed over the years in his lectures, provides us with information about the established ground of metaphysics.”3
“The imagination (facultas imaginandi) is a faculty of intuition even without the presence of an object.”3a Hence, the imagination belongs to the faculty of intuition. The definition cited understands by “intuition” first of all the empirical intuition of the essent. As a “sensible faculty,” the imagination is included among the faculties of knowledge, which last are divided between sensibility and understanding, the first representing our “lower” faculty of knowledge. The imagination is a mode of sensible intuition “even without the presence of an object.” The essent intuited need not itself be present, and furthermore, unlike perception for which the object “must be represented as present,”4 the imagination does not intuit what it apprehends in its act as something actually on hand. The imagination “can” intuit, can take in an aspect, and the intuited thing concerned need not show itself as essent and need not itself provide the aspect in question.