086
088

X «ابژه به طور کلی» است. این امر بدین معنی نیست: موجود کلی نامتعین که مقابل می ایستد. بلعکس این عبارت به آن چیزی ارجاع می دهد که پیشاپیش مقوم برآوردی/براندازی/تخمینی از همة ابژه های ممکن به عنوان برابر- ایستا است، یعنی افق برابر ایستایی. اگر از ابژه موجودی را که بطور موضوعی ادراک می شود منظور می کنیم؛ این افق در واقع ابژه نیست بلکه یک نا-چیز است. و معرفت انتولوژیک، شناخت نیست اگر شناخت به معنای ادراک موجودات است.

هر چند معرفت انتولوژیک به درستی معرفت نامیده می شود اگر نیل به حقیقت می کند. اما معرفت انتولوژیک صرفا حقیقت را «ندارد» بلکه حقیقت اصیل است که کانت بر این اساس «حقیقت استعلایی» می نامد، که ماهیت آن بواسطة شاکله سازی استعلایی توضیح داده می شود. «به هر حال تمام شناخت ما در دایره هرگونه تجربه ممکن قرار دارد، و حقیقت استعلایی، که پیش از هرگونه حقیقت تجربی می آید و آن را ممکن می سازد، متضمن در رابطه کلی با همان شناخت ها است.» 176

معرفت انتولوژیک استعلا را «صورت می دهد» و این شکل دهی چیزی نیست غیر از مفتوح نگه داشتن افقی که در آن وجود موجود به نحوی نخستین دیدارپذیر[erblickbar] می گردد. اگر حقیقت در واقع به معنای نامستوریِ… است، پس استعلا حقیقت اصیل است. اما حقیقت خود باید به انکشاف[Enthülltheit] وجود و گشودگی [Offenbarkeit] موجودات منشعب گردد. 177 اگر معرفت انتولوژیک افق را منکشف می سازد پس حقیقت اش دقیقاً در [عمل] اجازه دادن به مورد مواجهه قرار گرفتن موجود در افق قرار دارد. کانت می گوید: معرفت انتولوژیک فقط «استفاده تجربی» دارد یعنی برای ممکن- سازی معرفت محدود در معنای تجربة موجودی که خودش را نشان می دهد خدمت می نماید.

بنابراین حداقل اینکه آیا این معرفت «خلاق» که همواره فقط انتولوژیک است و نه هرگز انتیک، محدودیت استعلا را متلاشی می کند یا اینکه اکنون «سوژه» محدود را در محدودیت اصیل ترش می نشاند باید مفتوح بماند.

براساس تعیین ذاتی معرفت انتولوژیک، انتولوژی چیزی نیست غیر از کشف صریح کلیت نظامند معرفت محض تا بدانجا که استعلا را صورت می دهد.

با این حال کانت می خواهد که «نام فاخر انتولوژی» 178 را با «فلسفه استعلایی» جایگزین کند، یعنی با اکتشاف ماهیت استعلاH، و او در انجام این کار تا بدانجا که عنوان «انتولوژی» در معنی متافیزیک سنتی اخذ می گردد موجه است. این انتولوژی سنتی «ارائه معرفت تألیفی ماتقدم از اشیاء به نحو کلی را مفروض می گیرد». این انتولوژی خودش را به یک معرفت انتیک ماتقدم که فقط برآزنده ذاتی نامحدود است برمی کشد. اما اگر این انتولوژی، همراه با «فرض» اش، غرورش را ترک کند یعنی اگر خود را در محدودیتش به عهده بگیرد یا بلکه خود را به عنوان ساختار ضروری ماهیت محدود بفهمد- آنگاه برای اولین بار به عبارت «انتولوژی» ماهیت حقیقی اش اعطا خواهد شد، و بدین وسیله استفاده اش موجه خواهد گشت. پس  در این معناست،[معنایی] که ابتدا از طریق بنیانگذاری برای متافیزیک حاصل  و تضمین شده بود، که خود کانت نیز عبارت «انتولوژی» را استفاده می نماید، در واقع در متن تعیین کننده ای در «نقد عقل محض» که طرح متافیزیک به عنوان یک کل را ارائه می کند. 179

اما با دگرگونی متافیزیک عام بنیادی که متافیزیک سنتی بر آن ساخته شده است می لرزد و بدین دلیل عمارت مربوط به متافیزیک خاص شروع به تزلزل می کند. در اینجا اما به این پرابلماتیک دنباله دار[که در مسیرهای دیگری پیش می رود] نمی بایست پرداخت. بعلاوه این پرداخت آمادگی ای می طلبد که فقط از طریق پرداخت اصیل تر به آنچیری می تواند انجام گیرد که کانت در وحدت حسیات استعلایی و منطق به عنوان بنیانگذاری برای متافیزیک عام حاصل کرده بود.

The X is “object in general.” This does not mean: a universal, indeterminate being which stands-against. On the contrary, this expression refers to that which makes up in advance the rough sizing up of all possible objects as standing-against, the horizon of a standing-against. This horizon is indeed not object but rather a Nothing, if by object we mean a being which is apprehended thematically. And ontological knowledge is no knowledge if knowledge means: apprehending of beings.

Ontological knowledge is rightly termed knowledge, however, if it attains truth. But it does not just “have” truth; rather, it is the original truth, which Kant therefore terms “transcendental truth,” the essence of which is elucidated by means of the Transcendental Schematism. “In the whole of all possible experience, however, lies all our knowledge, and transcendental truth consists in the general relation to the same, which precedes all empirical truth and makes it possible.” 176

Ontological knowledge “forms” transcendence, and this forming is nothing other than the holding-open of the horizon within which the Being of the being becomes discernable in a preliminary way. If truth indeed means: unconcealment of . . . , then transcendence is original truth. Truth itself, however, must bifurcate into the unveiledness of Being and the openness [Offenbarkeit] of beings.177 If ontological knowledge unveils the horizon, then its truth lies precisely in [the act of] letting the being be encountered within the horizon. Kant says: ontological knowledge only has “empirical use,” i.e., it serves for the making-possible of finite knowledge in the sense of the experience of the being which shows itself.

Hence, it must at least remain open as to whether this “creative” knowledge, which is always only ontological and never ontic, bursts the finitude of transcendence asunder, or whether it does not just plant the finite “subject” in its authentic finitude.

According to this essential determination of ontological knowledge, ontology is none other than the explicit unveiling of the systematic whole of pure knowledge, to the extent that it forms transcendence.

Nevertheless, Kant wants to replace “the proud name of an ontology”178 with that of a “Transcendental Philosophy,” i.e., with an essential unveiling of transcendenceH. And he is justified in doing this as long as the title “Ontology” is taken in the sense of traditional metaphysics. This traditional ontology “presumes to give synthetic a priori knowledge of things in general.” It raises itself to an a priori ontic knowledge which can only come to an infinite creature. But if this ontology, with its “presumption,” takes off its “pride,” i.e., if it grasps itself in its finitude — or rather grasps itself as the necessary structure of the essence of finitude — then the expression “ontology” will have been given its true essence for the first time, and thereby its use will have been justified. It is in this sense, then, which was first won and guaranteed through the laying of the ground for metaphysics, that Kant himself also uses the expression “ontology,” and indeed [he does so] in the decisive passage in the Critique of Pure Reason which sets forth the outline of metaphysics as a whole.179

With the transformation of Metaphysica Generalis, however, the ground upon which traditional metaphysics is built is shaken, and for this reason the proper edifice of Metaphysica Specialis begins to totter. This problematic leads off in further directions, however, and will not be treated here. Moreover, it requires a preparation which can only be accomplished through a more original appropriation of what Kant had achieved as a laying of the ground for Metaphysica Generalis in the unity of the Transcendental Aesthetic and Logic.

Das X ist „Gegenstand überhaupt”. Das bedeutet nicht: ein allgemeines, unbestimmtes gegenstehendes Seiendes. Dieser Ausdruck meint vielmehr das, was im vorhinein den Überschlag über alle möglichen Gegenstände als gegenstehende ausmacht, den Horizont eines Gegenstehens. Dieser Horizont ist freilich nicht Gegenstand, sondern ein Nichts, wenn Gegenstand so viel bedeutet wie thematisch erfaßtes Seiendes. Und die ontologische Erkenntnis ist keine Erkenntnis, wenn Erkenntnis heißt: Erfassen von Seiendem.

Ontologische Erkenntnis wird aber mit Recht Erkenntnis genannt, wenn ihr Wahrheit zukommt. Sie „hat” aber nicht nur Wahrheit, sondern ist die ursprüngliche Wahrheit, die Kant deshalb „transzendentale Wahrheit” nennt, deren Wesen durch den transzendentalen Schematismus aufgehellt wird. „In dem Ganzen aller möglichen Erfahrung liegen aber alle unsere Erkenntnisse, und in der allgemeinen Beziehung auf dieselbe besteht die transzendentale Wahrheit, die vor aller empirischen vorhergeht, und sie möglich macht.” 176

Die ontologische Erkenntnis „bildet” die Transzendenz, welches Bilden nichts anderes ist als das Offenhalten des Horizontes, in dem das Sein des Seienden vorgängig erblickbar wird. Wenn anders Wahrheit besagt: Unverborgenheit von …, dann ist die Transzendenz die ursprüngliche Wahrheit. Die Wahrheit selbst aber muß sich gabeln in die Enthülltheit von Sein und die Offenbarkeit von Seiendem 177. Wenn die ontologische Erkenntnis den Horizont enthüllt, dann liegt ihre Wahrheit gerade im Begegnenlassen des Seienden innerhalb des Horizontes. Kant sagt: die ontologische Erkenntnis hat nur „empirischen Gebrauch”, d. h. sie dient zur Ermöglichung der endlichen Erkenntnis im Sinne der Erfahrung des sich zeigenden Seienden.

Daher muß es zum mindesten offen bleiben, ob diese immer nur ontologisch und nie ontisch „schöpferische” Erkenntnis die Endlichkeit der Transzendenz sprengt, ob sie nicht gerade das endliche „Subjekt” in seine eigentliche Endlichkeit einsenkt.

Nach dieser Wesensbestimmung der ontologischen Erkenntnis ist nun aber die Ontologie nichts anderes als die ausdrückliche Enthüllung des systematischen Ganzen der reinen Erkenntnis, sofern es die Transzendenz bildet.

Kant will jedoch „den stolzen Namen einer Ontologie” 178 durch den einer „Transzendental-Philosophie”, d. h. Wesensenthüllung der Transzendenz, ersetzen. Und das mit Recht, solange der Titel „Ontologie” im Sinne der überlieferten Metaphysik genommen wird. Diese überlieferte Ontologie „maßt sich an, von Dingen überhaupt synthetische Erkenntnisse a priori zu geben.” Sie übersteigert sich zu einer ontischen Erkenntnis a priori, die nur einem unendlichen Wesen zukommen kann. Legt diese Ontologie aber mit ihrer „Anmaßung” den „Stolz” ab, d. h. begreift sie sich in ihrer Endlichkeit bzw. sich als notwendige Wesensstruktur der Endlichkeit, dann wird dem Ausdruck „Ontologie” sein echtes Wesen allererst gegeben und damit sein Gebrauch gerechtfertigt. In dieser durch die Grundlegung der Metaphysik erst gewonnenen und gesicherten Bedeutung gebraucht denn auch Kant selbst den Ausdruck „Ontologie”, und zwar an der entscheidenden Stelle der Kritik der reinen Vernunft, die den Aufriß der Metaphysik im ganzen vorlegt 179.

Mit der Verwandlung der Metaphysica generalis kommt jedoch der Baugrund der überlieferten Metaphysik in Bewegung, und dadurch gerät das eigentliche Gebäude der Metaphysica specialis ins Wanken. Doch diese weiterführende Problematik soll hier nicht angerührt werden; denn dazu bedarf es einer Vorbereitung, die sich nur durch eine ursprünglichere Aneignung dessen gewinnen läßt, was Kant in der Einheit der transzendentalen Ästhetik und Logik als einer Grundlegung der Metaphysica generalis erreicht hat.

L’X est « objet en général ». Mais il n’est pas, pour cela, un étant général et indéterminé, se présentant sous forme d’ob-jet. Cette expression désigne plutôt ce qui d’avance constitue le dépassement de tous les objets possibles en tant qu’ob-jets, l’horizon d’une ob-jection. Cet horizon n’est pas un objet mais un néant si l’on entend par objet un étant thématiquement saisi. Et la connaissance ontologique n’est pas une connaissance si par « connaissance » on entend la saisie d’un étant.

La connaissance ontologique est pourtant nommée à bon droit une connaissance, s’il lui appartient quelque vérité. Or, non seulement elle « possède » une vérité mais elle est la vérité originelle que Kant, pour cette raison, appelle la « vérité transcendantale ». Cette vérité est explicitée en son essence par le schématisme transcendantal. « C’est dans l’ensemble de toute l’expérience possible que résident toutes nos connaissances et c’est dans le rapport général à cette expérience que consiste la vérité transcendantale qui précède toute vérité empirique et la rend possible 1 . »

La connaissance ontologique « forme » la transcendance, « formation » qui équivaut à tenir ouvert l’horizon dans lequel l’être de l’étant est d’emblée perceptible. Si, d’autre part, la vérité est le dévoilement de… [Unverborgenheit], la transcendance est la vérité originelle. Or la vérité elle-même doit être entendue à la fois comme dévoilement de l’être et comme caractère manifeste de l’étant 2 . Si la connaissance ontologique dévoile l’horizon, sa vérité consiste à permettre la rencontre de l’étant à l’intérieur de cet horizon. Kant dit que la connaissance ontologique n’a qu’un « usage empirique », c’est-à-dire qu’elle sert à rendre possible la connaissance finie, entendue comme expérience de l’étant qui se manifeste.

La question de savoir si cette connaissance « créatrice » seulement au plan ontologique mais jamais dans l’ordre ontique, surmonte la finitude de la transcendance ou si, au contraire, elle ne plonge pas plutôt le « sujet » fini dans ce qui est proprement sa finitude, cette question doit rester en suspens.

Selon cette détermination de l’essence de la connaissance ontologique, l’ontologie n’est rien d’autre que le dévoilement explicite de la totalité systématique de la connaissance pure en tant que celle-ci forme la transcendance.

Kant cependant veut remplacer « le titre orgueilleux d’une ontologie 3 » par celui d’une « philosophie transcendantale », désignant par là le dévoilement de l’essence de la transcendance. Il le fait à bon droit si le terme d’ontologie reste entendu au sens de la métaphysique traditionnelle, laquelle « prétend donner, des choses en général, une connaissance synthétique a priori ». Elle se hausse jusqu’à devenir une connaissance ontique a priori, privilège d’un être infini. Si au contraire cette ontologie abandonne désormais son orgueil et sa prétention; si elle se comprend dans sa finitude, c’est-à-­dire comme structure essentielle et nécessaire de la finitude, alors, vraiment, on donne au terme d’ontologie son essence véritable en même temps qu’on justifie son usage. C’est en effet selon cette signification, acquise et assurée par l’instauration du fondement de la métaphysique, que Kant se sert lui-même du terme d’« ontologie », et cela en un endroit décisif de la Critique de la Raison pure, qui trace le plan de la métaphysique dans son ensemble 4 .

Par cette transformation de la metaphysica generalis le fondement de la métaphysique traditionnelle est mis en question et, par là, l’édifice même de la metaphysica specialis se trouve ébranlé. Mais nous ne traiterons pas pour l’instant des nouveaux problèmes qui sont ainsi posés; leur étude suppose une préparation qui réclame une assimilation plus profonde de l’unité, atteinte par Kant, dans l’instauration du fondement de la metaphysica generalis, en liant l’esthétique et la logique transcendantales.

The X is an “object in general,” but this does not mean that it is a universal, indeterminate essent which presents itself in the form of an ob-ject. On the contrary, this expression refers to that which in advance constitutes the passing over [Überschlag] of all possible objects qua ob-jective, the horizon of an ob-jectification. If by “object” we mean an essent thematically apprehended, this horizon is not an object but a Nothing. And if by “knowledge” we mean the apprehension of an essent, ontological knowledge is not knowledge.

Ontological knowledge may rightly be termed knowledge if it attains truth. However, it does not merely “possess” truth, it is original truth, and it is for this reason that Kant terms the latter “transcendental truth.” The essence of this truth is clarified through the transcendental schematism. “All our knowledge is contained within this whole of possible experience, and transcendental truth, which precedes all empirical truth and renders it possible, consists in general relation to that experience.” 160

Ontological knowledge “forms” transcendence, and this formation is nothing other than the holding open of the horizon within which the Being of the essent is perceptible in advance. Provided that truth means: the unconcealment of [Unverborgenheit von ] . . . , then transcendence is original truth. But truth itself must be understood both as disclosure of Being and overtness of the essent.161 If ontological knowledge discloses the horizon, its truth lies in letting the essent be encountered within this horizon. Kant says that ontological knowledge has only “empirical use,” that is, it serves to make finite knowledge possible, where by “finite knowledge” is meant the experience of the essent that manifests itself.

Hence, the question must at least remain open as to whether this knowledge, which is “creative” only on the ontological level and never on the ontic, overcomes the finitude of transcendence or whether, on the contrary, it immerses the finite “subject” in the finitude proper to it.

According to this definition of the essence of ontological knowledge, ontology is nothing other than the explicit disclosure of the systematic whole of pure knowledge so far as the latter forms transcendence.

Kant, however, wishes to replace the “proud name of an Ontology”162 by that of “transcendental philosophy,” the object of which is the disclosure of the essence of transcendence. And he is justified, so long as the term “ontology” is taken in the sense of traditional metaphysics. This traditional ontology “claims to supply, in systematic doctrinal form, synthetic a priori knowledge of things in general.” It seeks to raise itself to the level of ontic knowledge a priori, a knowledge which is the privilege only of an infinite being. If, on the contrary, this ontology abandons its “pride” and “presumption,” if it undertakes to understand itself in its finitude, i.e., as an essential and necessary structure of finitude, then one may give the expression “ontology” its true essence and at the same time justify its use. It is in accordance with this meaning, first attained and secured through the laying of the foundation of metaphysics, that Kant himself uses the expression “ontology” and, indeed, in that decisive passage of the Critique of Pure Reason which sets forth the outline of metaphysics as a whole.163

By this transformation of metaphysica generalis, the foundation of traditional metaphysics is shaken and the edifice of metaphysica specialis begins to totter. However, the new problems which are thus posed will not be touched on here. Their study demands a preparation which can be achieved only through a more profound assimilation of that which Kant attained in the unity of transcendental aesthetic and logic as a laying of the foundation of metaphysica generalis.

086
088