085
087

آنچه بی واسطه در مقابل آنچه که در پدیدار است می ایستد آن است که توسط شهود داده می شود. اما اکنون پدیدارها خودشان «فقط تصورات» اند نه اشیاء فی نفسه. آنچه در آنها بازنمایی می گردد تنها خود را در گردش- کسی- به سوی … و برای گردش- کسی- به سوی … ای که می پذیرد نشان می دهد. اما این [گردش- کسی- به سوی] خودش باید «به نوبه خود ابژه اش را داشته باشد». در واقع بطور کلی می بایست چیزی را پیشاپیش بدهد که ویژگی یک مقابل- ایستایی به نحو کلی را دارد تا افقی را صورت دهد که در آن موجودات جزئی بتوانند مورد مواجهه قرار گیرند.H لذا این مقصود [Woraufzu] گردش نخستین به سوی، دیگر نمی تواند در معنای شهود تجربی توسط ما شهود شود. اما این امر نافی لزوم درک پذیر بودن بی واسطه آن در یک شهود محض نیست- [بلکه] در واقع متضمن [چنین ادراکی محض] است. بنابراین این مقصد اقبال اولیه می تواند «ابژه غیر تجربی = X نامیده می شود»

«تمام تصورات ما در واقع از راه فاهمه به نوعی ابژه [Objekt] مربوط می شوند، و چون پدیدارها چیزی جز تصورات نیستند، پس فاهمه پدیدارها را به چیزی همچون برابرایستای [Gegenstand] شهود حسی مربوط می سازد؛ ولی این چیزی *همچون برابرایستای شهود بطور کلی*، از این حیث فقط ابژه [Objekt] استعلایی است. اما این برابرایستا نشانگر چیزی = X است که ما دربارة آن هیچ نمی دانیم و اصلاً (بر پایه سازمان کنونی فهم مان/ دربارة آن هیچ نمی توانیم بدانیم، بلکه فقط چیزی است که به عنوان یک متضایف وحدت اپرسپشن می تواند به وحدت کثرات در شهود حسی خدمت کند، به واسطة این عمل، فاهمه کثرات را در مفهوم یک برابرایستا متحد می کند» 175

X «چیزی» است که از آن بطور کلی، به هیچ وجه چیزی نمی دانیم. اما بنابراین این X غیر قابل شناخت نیست بدین دلیل که به عنوان یک موجود «پشت» یک لایه از پدیدارها مخفی می ماند. بلکه چون به سادگی نمی تواند یک ابژه ممکن از شناسایی، یعنی کسب معرفتی از موجودات، بشود قابل شناخت نیست. هرگز نمی تواند چنین شود چون یک نا-چیز[ناموجود/عدم] است H.

نا-چیز بدین معنی است: نه یک موجود، بلکه با این حال «چیزی». «تنها به عنوان متضایف عمل می کند» یعنی براساس ماهیت اش افق محضH است. کانت این X را «ابژه استعلایی» می نامد، یعنی در مقابل بودن [das Dawider] ی که در استعلا و از طریق استعلا به منزلة افق اش قابل دیدار است. اکنون اگر این X که در معرفت انتولوژیک شناخته می شود، براساس ماهیت اش، افق است، پس این شناسایی نیز باید طوری باشد که این افق را در ویژگی اش به عنوان افق مفتوح نگاه دارد. نتیجتا این چیزی حتی به عنوان موضوع مجزا و مستقیم [قابل اشاره] ی التفات نمی تواند باشد. افق باید غیر موضوعی[unthematic] باشد، اما در عین حال باید بازهم در نظر باشد. تنها بدین طریق آنچه را که در آن مورد مواجهه واقع می شود می توان به [امری]موضوعی [در ادراک انتیک] واداشت و بدل نمود.H

What stands immediately in opposition to what is in the appearance is that which is given by intuition. Now the appearances, however, are themselves “only representations,” not things in themselves. What is represented in them only shows itself in and for a turning-oneself-toward . . . which takes-in-stride. This, however, must itself “have its object in turn.” Indeed, in general, it must give something in advance which has the character of a standing-against in general in order to form the horizon within which original beings can be encountered.H This terminus of the preliminary turning-toward, therefore, can no longer be intuited by us in the sense of empirical intuition. However that does not exclude — indeed, it includes — the necessity of its immediate distinguishability in a pure intuition. This terminus of the preliminary turning-toward, therefore, can “be termed the nonempirical object = X.”

“All our representations are in fact referred to some Object through the understanding, and since appearances are nothing but representations, the understanding refers them to a Something as the object of the sensible intuition: but this Something *as object of an intuition in general* is to that extent only the transcendental Object. But this means a Something = X, of which we know nothing and, according to the present organization of our understanding, of which we can know nothing at all, but rather which, as just a correlatum of the unity of apperception, can serve only for the unity of the manifold in sensible intuition. By means of this, the understanding unifies them in the concept of an object.”175  

The X is a “Something” of which in general we can know nothing at all. But it is not therefore not knowable, because as a being this X lies hidden “behind” a layer of appearances. Rather, it is not knowable because it simply cannot become a possible object of knowing, i.e., the possession of a knowledge of beings. It can never become such because it is a NothingH.

Nothing means: not a being, but nevertheless “Something.” It “serves only as correlatum,” i.e., according to its essence it is pure horizonH. Kant calls this X the “transcendental object,” i.e., the Being-in-opposition [das Dawider] which is discernable in and through transcendence as its horizon. Now if the X which is known in ontological knowledge is, according to its essence, horizon, then this knowing must also be such that it holds open this horizon in its character as horizon. But then, this Something may not even stand as what is directly and exclusively meant in the theme of an apprehending. The horizon must be unthematic, but must nevertheless be regularly in view. Only in this way can it push forward into the theme [of the apprehending] what is encountered in it as such.H

Was in der Erscheinung unmittelbar entgegensteht, ist das, was die Anschauung gibt. Die Erscheinungen sind nun aber selbst „nur Vorstellungen”, nicht Dinge an sich. Das in ihnen Vorgestellte zeigt sich nur in und für ein hinnehmendes Sichzuwenden zu … Dieses aber muß selbst „wiederum seinen Gegenstand haben”. Ja, es muß überhaupt so etwas vorgeben, was den Charakter eines Gegenstehenden überhaupt hat, um den Horizont zu bilden, innerhalb dessen eigenständiges Seiendes begegnen kann. Dieses Woraufzu der vorgängigen Zuwendung kann also von uns nicht mehr angeschaut werden im Sinne der empirischen Anschauung. Das schließt aber nicht aus, sondern ein die Notwendigkeit seiner unmittelbaren Vernehmbarkeit in einer reinen Anschauung. Dieses Woraufzu der vorgängigen Zuwendung kann daher „der nichtempirische … Gegenstand = X genannt werden”.

„Alle unsere Vorstellungen werden in der Tat durch den Verstand auf irgendein Objekt bezogen, und, da Erscheinungen nichts als Vorstellungen sind, so bezieht sie der Verstand auf ein Etwas, als den Gegenstand der sinnlichen Anschauung: aber dieses Etwas als Gegenstand einer Anschauung überhaupt ist insofern nur das transzendentale Objekt. Dieses bedeutet aber ein Etwas = X, wovon wir gar nichts wissen, noch überhaupt (nach der jetzigen Einrichtung unseres Verstandes) wissen können, sondern, welches nur als ein Correlatum der Einheit der Apperzeption zur Einheit des Mannigfaltigen in der sinnlichen Anschauung dienen kann, vermittelst deren der Verstand dasselbe in den Begriff eines Gegenstandes vereinigt.” 175

Das X ist ein „Etwas”, wovon wir überhaupt gar nichts wissen können. Es ist aber nicht deshalb nicht wißbar, weil dieses X als ein Seiendes „hinter” einer Schicht von Erscheinungen versteckt liegt, sondern weil es schlechthin kein möglicher Gegenstand eines Wissens, d. h. des Besitzes einer Erkenntnis von Seiendem, werden kann. Es kann dergleichen nie werden, weil es ein Nichts ist.

Nichts bedeutet: nicht ein Seiendes, aber gleichwohl „Etwas”. Es „dient nur als Correlatum”, d. h. es ist seinem Wesen nach reiner Horizont. Kant nennt dieses X den „transzendentalen Gegenstand”, d. h. das in der Transzendenz und durch sie als ihr Horizont erblickbare Dawider. Wenn nun aber das in der ontologischen Erkenntnis erkannte X seinem Wesen nach Horizont ist, dann muß dieses Erkennen auch so sein, daß es diesen Horizont in seinem Horizontcharakter offenhält. Dann aber darf dieses Etwas gerade nicht als direkt und einzig Gemeintes im Thema eines Erfassens stehen. Der Horizont muß unthematisch, aber gleichwohl eben im Blick sein. Nur so kann er das in ihm Begegnende als solches in das Thema vordrängen.

Ce qui, dans le phénomène, s’oppose immédiatement [à nous] est donné par l’intuition. Or, les phénomènes ne sont eux-mêmes « que des représentations », non des choses en soi. Ce qui est représenté en eux ne se manifeste que dans et pour un acte d’orientation réceptive. Mais l’orientation réceptive doit, « à son tour, avoir son objet ». Elle doit, en effet, se donner préalablement ce qui possède en général le caractère d’un ob-jet. Elle forme ainsi l’horizon qui permettra la rencontre d’un étant autonome. Ce terme [Woraufzu] de l’orientation préalable ne peut donc plus être intuitionné par nous sous forme d’une intuition empirique. Ceci n’exclut pas mais, au contraire, inclut la nécessité de sa perceptibilité immédiate dans une intuition pure. Ce terme de l’orientation préalable peut donc « être appelé l’objet non empirique = X ».

« Toutes nos représentations sont, en fait, rapportées à quelque objet par l’entendement, et, comme les phénomènes ne sont que des représentations, l’entendement les rapporte à quelque chose pris comme objet de l’intuition sensible; mais ce quelque chose n’est, sous ce rapport, en qualité d’objet d’une intuition en général, que l’objet transcendantal. Par cet objet il faut entendre quelque chose = X dont nous ne savons rien du tout et dont même, en général (d’après la constitution actuelle de notre entendement), nous ne pouvons rien savoir, mais qui peut, à titre de corrélatif de l’unité de l’aperception, servir à unifier le divers clans l’intuition sensible, opération par laquelle l’entendement lie ce divers dans le concept d’un objet 1 . »

Cet X est un « quelque chose » dont, en général, nous ne pouvons rien savoir. Il n’est pas inconnaissable parce qu’il serait un étant dissimulé « derrière » une couche de phénomènes mais parce que, en principe, il ne peut devenir l’objet possible d’un savoir, c’est-à-dire l’objet d’une connaissance relative à un étant. Et il ne peut jamais le devenir parce qu’il est un néant.

Par néant, nous entendons ce qui n’est pas un étant mais est tout de même « quelque chose ». Il ne « sert que de corrélatif », c’est-à-dire qu’il est, par essence, horizon pur. Kant nomme cet X I’« objet transcendantal », c’est-à-dire ce qui s’oppose [Dawider] dans la transcendance et peut être aperçu par elle comme son horizon. Si maintenant l’X connu dans la connaissance ontologique est, par essence, horizon, cette connaissance devra être de telle nature qu’elle tienne cet horizon ouvert en sa qualité même d’horizon. Mais, dès lors, ce « quelque chose » ne pourra précisément pas être le thème immédiat et exclusif d’une visée. L’horizon sera non thématique, mais restera en même temps dans le champ du regard. A cette condition seule il peut proposer [vordrängen] et rendre thématique en tant que tel l’étant rencontré en lui.

What immediately confronts us in experience is that which is given by intuition. The appearances themselves, however, are “only representations,” not things in themselves. What is represented in these presentations shows itself only in and for an act of receptive orientation. This act must “also have its object.” Indeed, it must in general give something in advance which has an ob-jective character in order to form the horizon within which an autonomous essent can be encountered. This terminus [Woraufzu] of the precursory orientation, therefore, can no longer be intuited by us in the form of an empirical intuition. This does not exclude—on the contrary, it includes—the necessity of its being immediately perceptible in a pure intuition. This terminus of the precursory orientation, hence, can “be named the non-empirical object = X.”

“All our representations are, it is true, referred by the understanding to some object; and since appearances are nothing but representations, the understanding refers them to a something, as the object of sensible intuition. But this something, thus conceived, is only the transcendental object; and by that is meant a something = X, of which we know, and with the present constitution of our understanding can know, nothing whatsoever, but which, as a correlate of the unity of apperception, can serve only for the unity of the manifold in sensible intuition. By means of this unity the understanding combines the manifold into the concept of an object.”159

The X is “something” of which we can know nothing. This X is not unknowable because as an essent it lies hidden “behind” a layer of appearances, but because in principle it is not able to become an object of cognition, that is, the object of a knowledge relative to the essent. It can never become such because it is a Nothing.

By a Nothing we mean not an essent but nevertheless “something.” It serves only as “a correlate,” i.e., according to its essence it is pure horizon. Kant calls this X the “transcendental object,” that which is opposed [Dawider] in transcendence and is capable of being perceived by transcendence as its horizon. Now, if the X known in ontological knowledge is, in essence, horizon, this knowledge must be of such a nature that it holds this horizon open in its character as horizon. Consequently, this something may not be the direct and exclusive theme of an intention. The horizon must be unthematic but nevertheless still kept in view. Only in this way can it thrust forward [vordrängen] and render thematic that which is encountered within it.

085
087