25- استعلا به عنوان بنیانگذاری برای متافیزیک عام
معین شد که کشف بنیاد امکان درونی ماهیت تالیف انتولوژیک به منزله کار بنیانگذاری برای متافیزیک عام است. ثابت شده است که معرفت انتولوژیک خود آنچیزی است که استعلا را صورت می دهد. لذا اکنون بصیرت در ساختار کامل استعلا برای اولین بار داشتن نظری واضح از گسترة کامل خصوصیات مختص به معرفت انتولوژیک – [یعنی نحوة عملکرد] شناسایی اش و آنچه که می شناسد – را ممکن می سازد.
[عمل] شناسایی به عنوان [شناسایی] محدود، باید شهودی تفکرکننده از آنچه که خودش را می دهد باشد که [آنچیزی را که خودش را می دهد] می پذیرید، و لذا باید محض باشد. شناسایی شاکله سازی محض است. وحدت محض سه مؤلفة معرفت محض در مفهوم شاکله استعلایی به عنوان «تعین استعلایی زمان» بیان می گردد.
اگر شناسایی انتولوژیک شاکله- صورتگری است، فلذا منظر(تصویر) محض را از درون خودش خلق می کند (صورت می بخشد). بر این اساس آیا حتی معرفت انتولوژیک که در قوة خیال استعلایی متحقق می گردد «خلاق» نیست؟ و اگر شناسایی انتولوژیک استعلا را صورت می بخشد که به نوبه خود مقوم ماهیت محدودیت است، آنگاه محدودیت استعلا بخاطر این ویژگی «خلاق» متلاشی نمی گردد؟ آیا مخلوق محدود بواسطة این رفتار «خلاق» نامحدود نمی گردد؟
اما آیا معرفت انتولوژیک بر این اساس همچون intuitus originarius [شهود اصیل] است، که برای آن موجود در[عمل] شهود [فقط] در[عمل شهود] هست و [تنها] به عنوان صادر/پیش-ایستا[Entstand] هست و هرگز نمی تواند ابژه/برابر-ایستا شود؟<54> آیا موجودات «شناخته» می شوند در این معرفت انتولوژیکِ «خلاق»، یعنی آیا بدین نحو خلق می شوند؟ مطلقا خیر. معرفت انتولوژیک نه تنها موجودات را خلق نمی کند، بلکه خود را نیز به هیچ نحو بطور موضوعی[thematically] و مستقیماً به موجود مرتبط نمی سازد.
پس به چه چیزی [مرتبط می گردد]؟ شناختة این شناسایی چیست؟ نا-چیز[عدم]؟ کانت آن را «X» می نامد و از یک «ابژه» حرف می زند. تا چه حد این X یک نا-چیز است، و تا چه حدی نیز یک «چیزی» است؟ پاسخ به این پرسش راجع به [امر] شناخته شده در معرفت انتولوژیک می تواند از طریق تفسیری کوتاه از هر دو متن عمده ای که کانت از این X سخن می گوید عرضه گردد. بطور ویژه متن اول در مقدمه بر استنتاج استعلایی قرار دارد. 173 دومین متن در بخش «دربارة مبانی تمایز همة ابژه ها بطور کلی در پدیدارها و نومن ها» 174 قرار دارد که، براساس ساختار «نقد عقل محض»، تأسیس ایجابی بنیاد متافیزیک عام را نتیجه گیری می نماید.
متن اول بیان می کند: «حال همچنین قادریم تا بطور صحیح تری مفهوم مان<55> را از ابژه بطور کلی معین نماییم. همه تصورات به ماهو تصورات ابژه خودشان را دارند و خودشان به نوبه خود می توانند ابژه های تصورات دیگری باشند. پدیدارها تنها ابژه هایی اند که می توانند بیواسطه به ما داده شوند و آنچه بی واسطه به ابژه مربوط می شود، شهود نام دارد. ولی این پدیدارها اشیاء فی نفسه نیستند؛ بلکه خودشان تنها تصوراتی هستند که به نوبة ابژه خودشان را دارند- ابژه ای که دیگر نمی تواند به وسیلة ما شهود شود و از آن روی می تواند ابژه غیرتجربی، یعنی ابژه استعلایی = X نام گیرد.»
§25. Transcendence as the Laying of the Ground for Metaphysica Generalis
The unveiling of the ground for the inner possibility of the essence of ontological synthesis was determined to be the task of the laying of the ground for Metaphysica Generalis. Ontological knowledge has proven itself to be that which forms transcendence. Hence, the insight into the full structure of transcendence now makes it possible for the first time to have a clear view of the complete range of characteristics peculiar to ontological knowledge — its knowing as well as what it knows.
The knowing, as finite, must be a thinking intuiting of what gives itself which takes [what gives itself] in stride, and hence it must be pure. It is a pure schematism. The pure unity of the three elements of pure knowledge is expressed in the concept of the transcendental schema as “transcendental determination of time.”
If ontological knowing is schema-forming, then therewith it creates (forms) from out of itself the pure look (image). Is it not the case, then, that even ontological knowledge which occurs in the transcendental power of imagination is “creative”? And if ontological knowing forms transcendence, which in turn constitutes the essence of finitude, then is not the finitude of transcendence burst asunder because of this “creative” character? Does not the finite creature become infinite through this “creative” behavior?
But is ontological knowledge, then, as “creative” as intuitus originarius, for which the being in intuiting is in and as what stands forth and can never become object?<54> Do beings come to be “known,” then, in this “creative” ontological knowledge — i.e., are they created as such? Absolutely not. Ontological knowledge not only does not create beings, but also it does not relate itself at all, thematically or directly, to the being.
But to what [is it related] then? What is the known of this knowing? A Nothing. Kant calls it the “X” and speaks of an “object.” To what extent is this X a Nothing, and to what extent is it still a “Something”? The answer to this question regarding the known in ontological knowledge can be given through a short interpretation of both of the main passages in which Kant speaks of this X. Characteristically, the first passage is found in the introduction to the Transcendental Deduction.173 The second is found in the section entitled “On the Grounds for the Distinction of all Objects in General into Phenomena and Noumena”174 that, according to the structure of the Critique Of Pure Reason, concludes the positive laying of the ground for Metaphysica generalis.
The first passage reads: “Now we are also able to determine more correctly our concept<55> of an object in general. All representations, as representations, have their object and can themselves in turn be objects of other representations. Appearances are the only objects which can be given to us immediately, and what in them immediately relates to the object is called intuition. Now these appearances, however, are not things in themselves; rather, they are themselves only representations which in turn have their object — an object which can no longer be intuited by us and which may therefore be named the nonempirical, i.e., transcendental object = X.”
25. Die Transzendenz und die Grundlegung der Metaphysica generalis
Die Enthüllung des Grundes der inneren Möglichkeit des Wesens der ontologischen Synthesis wurde als Aufgabe der Grundlegung der Metaphysica generalis bestimmt. Die ontologische Erkenntnis hat sich als das erwiesen, was die Transzendenz bildet. Der Einblick in die volle Struktur der Transzendenz ermöglicht daher, jetzt erst die ganze Eigenart der ontologischen Erkenntnis, ihr Erkennen sowohl wie ihr Erkanntes, zu übersehen.
Das Erkennen muß als endliches ein hinnehmend denkendes Anschauen des Sich gebenden sein, und zwar reines. Es ist ein reiner Schematismus. Die reine Einheit der drei Elemente der reinen Erkenntnis kommt im Begriff des transzendentalen Schemas als „transzendentaler Zeitbestimmung” zum Ausdruck.
Wenn das ontologische Erkennen Schema-bildend ist, schafft (bildet) es damit von sich aus den reinen Anblick (Bild). Ist dann nicht gerade die ontologische Erkenntnis, die in der transzendentalen Einbildungskraft geschieht, „schöpferisch”? Und wenn das ontologische Erkennen die Transzendenz bildet, diese aber das Wesen der Endlichkeit ausmacht, ist dann durch diesen „schöpferischen” Charakter nicht die Endlichkeit der Transzendenz gesprengt? Wird das endliche Wesen durch dieses „schöpferische” Verhalten nicht gerade unendlich?
Allein, ist die ontologische Erkenntnis denn so „schöpferisch” wie der intuitus originarius, für den im Anschauen das Seiende im und als Entstand ist und gar nie Gegenstand werden kann? Wird denn in dieser „schöpferischen” ontologischen Erkenntnis Seiendes „erkannt”, d. h. als solches geschaffen? Ganz und gar nicht. Die ontologische Erkenntnis schafft nicht nur nicht Seiendes, sie bezieht sich überhaupt nicht thematisch und direkt auf das Seiende.
Worauf aber dann? Was ist das Erkannte dieses Erkennens? Ein Nichts. Kant nennt es das X und spricht von einem „Gegenstand”. Inwiefern ist dieses X ein Nichts und inwiefern doch ein „Etwas”? Die Antwort auf diese Frage nach dem in der ontologischen Erkenntnis Erkannten sei durch eine kurze Interpretation der beiden Hauptstellen gegeben, an denen Kant von diesem X spricht. Die erste Stelle steht charakteristischerweise in der Einleitung zur transzendentalen Deduktion 173. Die zweite findet sich in dem Abschnitt, der überschrieben ist: „Von dem Grunde der Unterscheidung aller Gegenstände überhaupt in Phaenomena und Noumena” 174 und der innerhalb des Aufbaus der Kritik der reinen Vernunft die positive Grundlegung der Metaphysica generalis abschließt.
Die erste Stelle lautet: „Nunmehro werden wir auch unsere Begriffe von einem Gegenstande überhaupt richtiger bestimmen können. Alle Vorstellungen haben, als Vorstellungen, ihren Gegenstand, und können selbst wiederum Gegenstände anderer Vorstellungen sein. Erscheinungen sind die einzigen Gegenstände, die uns unmittelbar gegeben werden können, und das, was sich darin unmittelbar auf den Gegenstand bezieht, heißt Anschauung. Nun sind aber diese Erscheinungen nicht Dinge an sich selbst, sondern selbst nur Vorstellungen, die wiederum ihren Gegenstand haben, der also von uns nicht mehr angeschaut werden kann, und daher der nichtempirische, d. i. transzendentale Gegenstand = X genannt warden mag.”
§ 25. — La transcendance et l’instauration du fondement de la metaphysica generalis.
La mise au jour du fondement de la possibilité intrinsèque de l’essence de la synthèse ontologique a été déterminée comme l’objet de l’instauration du fondement de la metaphysica generalis. La connaissance ontologique s’est révélée comme ce qui forme la transcendance. La saisie de la structure complète de la transcendance nous permet à présent d’apercevoir l’originalité totale de la connaissance ontologique, tant en ce qui regarde son acte que son objet.
L’acte de connaître, en tant que fini, doit être une intuition réceptive et pensante de ce qui s’offre à lui, et il doit l’être de manière pure. C’est un schématisme pur. L’unité pure des trois éléments de la connaissance pure s’exprime dans le concept du schème transcendantal comme « détermination transcendantale du temps ».
Si la connaissance ontologique est formatrice du schème, il s’ensuit qu’elle crée (forme) donc spontanément la vue pure (l’image). Ne s’ensuit-il pas que la connaissance ontologique, qui s’accomplit dans l’imagination transcendantale, est « créatrice »? Et si la connaissance ontologique forme la transcendance, laquelle constitue, d’autre part, l’essence de la finitude, cette finitude de la transcendance ne se trouve-t-elle pas surmontée par ce caractère « créateur »? L’être fini ne devient-il donc pas infini par ce comportement « créateur »?
Mais la connaissance ontologique est-elle donc « créatrice » à la manière de l’intuitus originarius, pour lequel l’étant, dans l’intuition, surgit comme création [Entstand] sans jamais pouvoir devenir ob-jet [Gegenstand]? L’étant se trouve-t-il « connu », c’est-à-dire créé comme tel par cette connaissance ontologique « créatrice »? En aucune façon. Non seulement la connaissance ontologique ne crée pas l’étant, mais elle ne se rapporte même pas thématiquement et immédiatement à lui.
Alors à quoi se rapporte-t-elle? Quel est le connu de cette connaissance? Un néant. Kant le nomme un X et parle à son propos d’un « objet ». En quelle mesure cet X est-il un néant, en quelle mesure est-il quand même « quelque chose »? Une brève interprétation des deux passages principaux relatifs à cet X fournira la réponse à la question : quel est le connu de la connaissance ontologique? Il est caractéristique que le premier de ces passages se trouve dans l’introduction à la déduction transcendantale 1 . Le second fait partie de la section intitulée : « Du principe de la distinction de tous les objets en général en phénomènes et noumènes 2 », section qui, selon le plan de la Critique de la Raison pure, termine l’instauration positive du fondement de la metaphysica generalis.
Voici le premier passage : « Maintenant nous pourrons déterminer d’une manière plus exacte notre concept d’un objet en général. Toutes les représentations ont, en qualité de représentations, leur objet et peuvent être elles-mêmes, à leur tour, des objets d’autres représentations. Les phénomènes sont les seuls objets qui puissent nous être donnés immédiatement et ce qui en eux se rapporte immédiatement à l’objet s’appelle intuition. Or, ces phénomènes ne sont pas des choses en soi, mais seulement des représentations qui, à leur tour, ont leur objet, lequel, par conséquent, ne peut plus être intuitionné par nous et doit, par suite, être appelé l’objet non empirique, c’est-a-dire transcendantal = X. »
§ 25. Transcendence and the Laying of the Foundation of Metaphysica Generalis
The revelation of the ground of the intrinsic possibility of the essence of the ontological synthesis was defined as the task of the laying of the foundation of metaphysica generalis. Ontological knowledge has proved to be that which forms transcendence. The insight into the complete structure of transcendence permits us for the first time to be aware of the complete originality of ontological knowledge—its act as well as its object.
As finite, the act of knowledge must be a receptive, reflective intuition of that which offers itself; furthermore, this intuition must be pure. It is a pure schematism. The pure unity of the three elements of pure knowledge is expressed in the concept of the transcendental schema as the “transcendental determination of time.”
If ontological knowledge is schema-forming, then it creates [forms] spontaneously the pure aspect (image). Does it not follow, then, that ontological knowledge, which is achieved in the transcendental imagination, is creative? And if ontological knowledge forms transcendence which in its turn constitutes the essence of finitude, is not this finitude “overcome” by the creative character in question? Does not the finite being [man] become infinite through this “creative behavior?”
But is ontological knowledge “creative” in the manner of intuitus originarius, for which the essent in the act of intuition is as e-ject and never as ob-ject? In this “creative” ontological knowledge is the essent “known,” i.e., created as such? Absolutely not. Not only does ontological knowledge not create the essent, it does not even relate itself directly and thematically to the essent.
But to what does it relate itself, then? What is known in ontological knowledge? A Nothing. Kant calls it an X and speaks of an “object.” In what respect is this X a Nothing, and in what respect is it still “something”? A brief interpretation of the two main passages in which Kant speaks of this X should furnish the answer to the question as to what it is that is known in ontological knowledge. Characteristically, the first passage is found in the introduction to the transcendental deduction. 157 The second passage is found in the section entitled: “the Ground of Distinction of all Objects in General into Phenomena and Noumena.” 158 This section, according to the plan of the Critique of Pure Reason, concludes the positive laying of the foundation of metaphysica generalis.
The first passage reads: “Now, also, we are in a position to determine more adequately our concept of an object in general. All representations have, as representations, their object, and can themselves in turn become objects of other representations. Appearances are the sole objects which can be given to us immediately, and that in them which relates immediately to the object is called intuition. But these appearances are not things in themselves; they are only representations, which in turn have their object—an object which cannot itself be intuited by us, and which may, therefore, be named the non-empirical, that is, transcendental object = X.”