083
085

«تجربه»، به معنای [عمل] تجربه کردن در تمایز از آنچه تجربه می شود، شهودی است که چیزها را می پذیردd و باید بگذارد موجود خودش را عرضه کند. «اینکه ابژه ای داده شده است» به معنی این است که «بطور بی واسطه در شهود حاضر شده است»168 اما این امر به چه معنی است؟ کانت پاسخ می دهد: «مرتبط ساختن بازنمایی {ابژه} به تجربه (خواه[تجربه] بالفعل باشد یا هنوز ممکن باشد)169» اما این مرتبط کردن دلالت دارد که: برای اینکه ابژه ای بتواند خودش را عرضه کند، باید پیشاپیش از قبل سوگردانی/اقبال به چنین رخدادی که قادر به «دعوت» شدگی است وجود داشته باشد. «این گردش اولیه توجه کسی به سوی… […Sichzuwenden zu] همانطور که استنتاج استعلایی نشان می دهد و شاکله سازی استعلایی توضیح می دهد، در تألیف انتولوژیک رخ می دهد. این گردش توجه شخص به سوی… شرط امکان تجربه کردن است.

و همچنان امکان معرفت محدود شرط دومی نیز لازم دارد. فقط معرفت حقیقی شناخت است. اما حقیقت به معنی «مطابفت با ابژه[objekt170است. پس پیشاپیش باید چیزی وجود داشته باشد همچون با چه ی [with-what/ein Womit] مطابفت ممکن<52> که می تواند مورد مواجهه قرار گیرد، یعنی چیزی که با اعطای معیارتنظیم می کند. باید از پیش افق مقابل- ایستایی را بگشاید و بدین گونه می بایست متمایز باشد. این افق شرط امکان برابرایستا [Gegenstand] است با توجه به توان-مقابل-ایستادن اش. […]e

بنابراین امکان معرفت محدود یعنی تجربه نمودن آنچه تجربه می شود به ماهو، تحت دو شرط قرار می گیرد. این دو شرط با هم باید ماهیت کامل استعلا را تعیین حدود نماید. این تعیین حدود با یک قضیه ای که بنیاد امکان احکام تألیفی را، یعنی احکام شناسایی محدود را، بیان می کند و از پیش به ماهو به «همه» اطلاق می گردد می تواند تحقق پذیرد.

کانت چه صورتبندی نهایی به این «بالاترین اصل بنیاد همه احکام تألیفی» می دهد؟ وی می نویسد: «شرایط امکان تجربه به نحو کلی در عین حال شرایط امکان ابژه های تجربه اند» 171.

محتوای اساسی این قضیه آنقدر که در عبارت «در عین حال….. اند» قرار دارد در آنچه که کانت با حروف ایتالیک نوشته قرار ندارد. بر این اساس این «در عین حال بودن» به چه معنی است؟ این عبارت بیانگر وحدت ذاتی ساختار کامل استعلا است، که در این واقعیت قرار دارد که در مقابل- ایستا- گذاریی که خود را به سوی می گرداند به ماهو افق ابژکتیویتی بطور کلی را شکل می دهد. برون رفتن به… که پیشاپیش و در همه حال در شناخت محدود ضروری بود، بنابراین برون-ایستایی-از…(Ecstasis) مدام  است. اما این برون-ایستایی-از… ذاتی، بطور دقیق در ایستادگی، افقی را صورت می دهد و در آنجا نزد خودش نگه می دارد. استعلا فی نفسه برون-ایستای افقمند است. بالاترین اصل به این تفصیل استعلای در خود متحد توضیح می بخشد.

بر این اساس، این موضوع می تواند بطور خلاصه نیز بدین صورت فهمیده شود: آنچه که [عمل] تجربه نمودن را ممکن می سازد در عین حال [ابژه] تجربه پذیر را یا تجربه کردن [ابژه تجربه پذیر را] به ماهو ممکن می سازد. این امر بدین معنی است: استعلا موجود فی نفسه را برای مخلوق محدود دسترس پذیر می سازد. «در عین حال بودگی» در فرمول بالاترین اصل تألیفی<53> فقط بدین معنی نیست که هر دو شرط همیشه در زمان یکسانی پیش می آیند یا اینکه اگر ما به یکی بیاندیشیم آنگاه برای اندیشیدن به دیگری الزام داریم یا حتی اینکه هر دو شرط یکسان هستند. قضیه بنیادی [Grandsatz] اصلی[Prinzip] نیست که در موقع نتیجه گیری حاصل می شود، یعنی چیزی که ما اگر تجربه درست باشد باید به منزله معتبر طرح نماییم. بلکه بیان اصیل ترین معرفت پدیدارشناختی از درونی ترین ساختار متحد استعلاست که به زحمت در مراحل طرح ذاتی تالیف انتولوژیک که قبلاً ارائه شده اند استخراج شده است. 172

“Experience,” understood as experiencing in distinction from what is experienced, is intuiting which takes things in stride d and which must let the being give itself. “That an object is given” means that it “is presented immediately in intuition.”168 But what does this mean? Kant answers: “to relate the representation {of the object} to experience (be it actual or still possible).” 169 This relating, however, wants to suggest: in order for an object to be able to give itself, there must in advance already be a turning-toward such an occurrence, which is capable of being “summoned.” This preliminary turning-one’s-attention-toward . . . [Sichzuwenden zu . . .] occurs, as the Transcendental Deduction shows and as the Transcendental Schematism explains, in the ontological synthesis. This turning-one’s-attention-toward . . . is the condition for the possibility of experiencing.

And yet, the possibility of finite knowledge requires a second condition. Only true knowledge is knowledge. Truth, however, means “accordance with the Object [Objekt].”170 In advance, then, there must be something like a with-what [ein Womit] of the possible accordance<52> which can be encountered, i.e., something which regulates by giving a standard. It must open up in advance the horizon of the standing-against, and as such it must be distinct. This horizon is the condition for the possibility of the object [Gegenstand] with respect to its being-able-to-stand-against [Gegenstehenkönnens].e

Hence the possibility of finite knowledge, i.e., the experiencing of what is experienced as such, stands under two conditions. These two conditions together must delimit the full essence of transcendence. This delimitation can be carried out with one proposition which states the ground for the possibility of synthetic, i.e., finite, knowing judgments, and which as such applies in advance to “all.”

What conclusive formulation does Kant give to this “highest fundamental principle of all synthetic judgments”? It reads: “the conditions for the possibility of experience in general are at the same time conditions for the possibility of the objects of experience.” 171

The decisive content of this proposition lies not so much in what Kant italicized, but rather in the “are at the same time” [“sind zugleich“]. What, then, does this “to be at the same time” [“zugleich sein“] mean? It gives expression to the essential unity of the full structure of transcendence, which lies in the fact that the letting-stand-against which turns itself toward as such forms the horizon of objectivity in general. The going-out-to . . . , which was previously and at all times necessary in finite knowing, is hence a constant standing-out-from . . . (Ecstasis). But this essential standing-out-from . . . , precisely in the standing, forms and therein holds before itself — a horizon. In itself, transcendence is ecstatic-horizonal. The highest principle gives expression to this articulation of transcendence unified in itself.

Accordingly, it may also be understood concisely as follows: what makes an experiencing possible at the same time makes possible the experienceable, or rather experiencing [an experienceablel as such. This means: transcendence makes the being in itself accessible to a finite creature. The “Being-at-the-same- time” in the formula for the highest synthetic principle<53> does not just mean that both conditions always come forth at the same time, or that if we think of the one then we will also have had to think of the other, or even that both conditions are identical. The grounding proposition [Grundsatz] is no principle [Prinzip] that is arrived at in the drawing of a conclusion that we must put forth as valid if experience is to hold true. Rather, it is the expression of the most original phenomenological knowledge of the innermost, unified structure of transcendence, laboriously extracted in the stages of the essential projection of ontological synthesis that have already been presented.172

„Erfahrung”, verstanden als Erfahren im Unterschied von Erfahrenem, ist hinnehmendes Anschauen d, das sich das Seiende geben lassen muß. „Einen Gegenstand geben” besagt: ihn „unmittelbar in der Anschauung darstellen” 168. Was heißt aber dieses? Kant antwortet: die „Vorstellung [des Gegenstandes] auf Erfahrung (es sei wirkliche oder doch mögliche) beziehen” 169. Dieses Beziehen aber will sagen: damit ein Gegenstand sich soll geben können, muß im vorhinein schon eine Zuwendung zu solchem geschehen sein, was „herbeigerufen” werden kann. Dieses vorgängige Sichzuwenden zu … geschieht, wie die transzendentale Deduktion zeigte und der transzendentale Schematismus erklärte, in der ontologischen Synthesis. Dieses Sich-zuwenden zu … ist die Bedingung der Möglichkeit des Erfahrens.

Allein, die Möglichkeit endlicher Erkenntnis bedarf einer zweiten Bedingung. Nur wahre Erkenntnis ist Erkenntnis. Wahrheit aber bedeutet „Einstimmung mit dem Objekt” 170Es muß demnach im vorhinein so etwas wie ein Womit der möglichen Einstimmung begegnen können, d. h. etwas, was maßgebend regelt. Es muß im vorhinein der Horizont des Gegenstehenden offen und als solcher vernehmlich sein. Dieser Horizont ist die Bedingung der Möglichkeit des Gegenstandes hinsichtlich seines Gegenstehenkönnens e.

Demnach steht die Möglichkeit der endlichen Erkenntnis, d. h. des Erfahrens des Erfahrenen als eines solchen, unter zwei Bedingungen. Diese zwei Bedingungen müssen zusammen das volle Wesen der Transzendenz umgrenzen. Diese Umgrenzung ist vollziehbar in einem Satz, der den Grund der Möglichkeit der synthetischen, d. h. endlich erkennenden Urteile aussagt und der als solcher im vorhinein für „alle” gilt.

Welche abschließende Formulierung gibt Kant diesem „obersten Grundsatz aller synthetischen Urteile”? Er lautet: „die Bedingungen der Möglichkeit der Erfahrung überhaupt sind zugleich Bedingungen der Möglichkeit der Gegenstände der Erfahrung171.

Der entscheidende Gehalt dieses Satzes liegt nicht so sehr in dem, was Kant im Druck gesperrt hat, sondern in dem „sind zugleich”. Denn was heißt dieses „zugleich sein”? Es bringt die Wesenseinheit der vollen Transzendenzstruktur zum Ausdruck. Diese liegt darin, daß das sichzuwendende Gegenstehenlassen als solches den Horizont der Gegenständlichkeit überhaupt bildet. Das im endlichen Erkennen vorgängig und jederzeit notwendige Hinausgehen zu … ist demnach ein ständiges Hinausstehen zu …(Ekstasis). Aber dieser wesenhafte Hinausstand zu … bildet gerade im Stehen und hält sich darin vor: einen Horizont. Die Transzendenz ist in sich ekstatisch-horizontal. Diese Gliederung der in sich einigen Transzendenz bringt der oberste Grundsatz zum Ausdruck.

Daher läßt er sich kurz auch so fassen: das ein Erfahren Ermöglichende ermöglicht zugleich das Erfahrbare bzw. Erfahrene als ein solches. Das sagt: Transzendenz macht einem endlichen Wesen das Seiende an ihm selbst zugänglich. Das „Zugleichsein” in der Formel des obersten synthetischen Grundsatzes bedeutet nicht nur, daß die beiden Bedingungen immer zugleich vorkommen, oder daß, wenn man die eine denke, auch die andere gedacht werden müsse, oder gar, daß beide Bedingungen identisch seien. Der Grundsatz ist überhaupt kein im Rückschluß gewonnenes Prinzip, das man als gültig ansetzen muß, wenn die Erfahrung gelten soll, sondern er ist der Ausdruck der ursprünglichsten phänomenologischen Erkenntnis der innersten einheitlichen Struktur der Transzendenz. In den dargestellten Stadien des Wesensentwurfes der ontologischen Synthesis wurde sie erarbeitet 172.

L’« expérience », prise au sens d’activité et non en celui de contenu, est un acte d’intuition réceptif qui doit se laisser donner l’étant. « Donner un objet » veut dire : le « présenter immédiatement dans l’intuition 1 ». Qu’est-­ce que cela signifie? Kant répond : « rapporter la représentation (de l’objet) à l’expérience (soit réelle, soit possible) 2 ». Cette mise en relation veut dire que, pour qu’un objet se puisse donner, il faut que, d’emblée, soit intervenue une orientation vers cet objet qui sera « susceptible d’être approché ». Cette orientation préalable s’accomplit, comme le montrait la déduction transcendantale et l’expliquait le schématisme transcendantal, dans la synthèse ontologique. Cet acte d’orientation vers… est la condition de la possibilité de l’expérience.

Mais la possibilité de la connaissance finie requiert une seconde condition. Seule une connaissance vraie est une connaissance. Or, la vérité signifie « l’accord avec l’objet 3 ». Il faut donc que d’emblée puisse être rencontré ce avec quoi l’accord possible se réalise, c’est-­à-dire ce qui règle et fournit une mesure. Il faut que d’emblée l’horizon de ce qui s’ob-jette apparaisse ouvert et perceptible comme tel. Cet horizon est la condition de la possibilité de l’objet relativement à son être ob-jet possible.

Dès lors la possibilité de la connaissance finie, c’est-à-dire de l’acte d’expérimenter, comme tel, un objet d’expérience se trouve placée sous deux conditions. Ces deux conditions doivent délimiter ensemble la pleine essence de la transcendance. Cette délimitation se résume en une proposition [Satz] qui exprime le fondement de la possibilité des jugements synthétiques, c’est-à-dire des jugements caractéristiques de la connaissance finie, proposition qui comme telle doit valoir pour « tous » les jugements.

Quelle est la forme définitive donnée par Kant à ce principe [proposition fondamentale] suprême de tous les jugements? Ce principe s’énonce ainsi : « Les conditions de la possibilité de l’expérience en général sont en même temps les conditions de la possibilité des objets de l’expérience 4 . »

Le contenu décisif de cette phrase n’est pas tant à chercher dans les mots soulignés par Kant que dans le sont en même temps. Que veut dire cet « être en même temps »? Il exprime l’unité essentielle de la structure complète de la transcendance. Cette dernière consiste en ce que l’acte, qui en s’orientant laisse surgir l’objet, forme, comme tel, l’horizon de l’objectivité en général. La sortie vers… qui, dans la connaissance finie, est d’emblée et à tout moment nécessaire, s’avère du même coup et constamment comme un acte de s’ex-poser à… (Ekstasis). Mais cette ex-position essentielle, dans sa position, forme et se propose un horizon. La transcendance est en soi ekstatique et possessive d’horizon. Cette articulation de la transcendance en elle-même unifiée, se trouve exprimée par le principe suprême.

C’est ce qu’on pourrait encore brièvement montrer comme suit : ce qui rend possible l’acte d’expérience, rend possible, en même temps, le contenu de l’expérience, l’objet d’expérience comme tel. Cela veut dire que la transcendance rend l’étant en lui-même accessible à un être fini. Le « en même temps », dans la formule du principe synthétique suprême, ne signifie pas seulement que les deux conditions sont toujours présentes du même coup, ou que l’une ne peut être pensée sans l’autre, ou même que les deux conditions sont identiques. Le principe fondamental n’est pas du tout un principe trouvé par inférence que l’on aurait à tenir pour valable, si on voulait que l’expérience le fût; il est, au contraire, l’expression de la connaissance phénoménologique originelle de la structure intime et unifiée de la transcendance. Celle-ci a été étudiée au cours des étapes déjà exposées du développement essentiel de la synthèse ontologique 5 .

“Experience,” understood as the act and not the content of experience, is an act of receptive intuition which must let the essent be given. To give an object means to present it immediately in intuition.152 But what is the significance of this? Kant answers: “that the representation through which the object is thought relates to actual or possible experience.”153 But this relating-to means that in order for an object to be capable of being given, there must take place in advance an orientation toward that which is capable of being “called up.” This precursory orientation takes place as the transcendental deduction revealed and the transcendental schematism explained in the ontological synthesis. This act of orientation toward . . . is the condition of the possibility of experience.

But the possibility of finite knowledge requires a second condition: knowledge is knowledge only when it is true. Truth, however, means “agreement with the object.”154 There must, therefore, be encountered in advance something on the order of a with-what  [Womit] of the possible agreement, i.e., something which regulates and provides a standard. It is necessary from the first that the horizon of the ob-jective be overt and perceptible as such. This horizon is the condition of the possibility of the object relative to its being able to take up a position opposite to. . . .

Consequently, the possibility of finite knowledge, that is, the act of experiencing that which is experienced as such, stands under two conditions. These two conditions together must delimit the complete essence of transcendence. This delimitation can be expressed in one proposition which states the ground of the possibility of synthetic judgments, i.e., judgments characteristic of finite knowledge. This is a proposition which as such is valid for all “judgments.”

What is the definitive formulation given by Kant to this “highest principle of all synthetic judgments?” It reads as follows: “the conditions of the possibility of experience in general are at the same time conditions of the possibility of the objects of experience.155

The decisive content of this sentence is not so much to be found in the words italicized by Kant as in the “are at the same time.” For what does this “at the same time” signify? It expresses the essential unity of the complete structure of transcendence which lies in this: the act of orientation which lets something take up a position opposite to . . . forms as such the horizon of ob-jectivity in general. The going-beyond to . . . , which in finite knowledge is necessary in advance and at every moment, is accordingly a constant ex-position [Hinausstehen] to . . . (Ekstasis). But this essential ex-position to . . . in its position [Stehen] forms and pro-poses to itself a horizon. Transcendence is in itself ecstatic-horizontal. This articulation of transcendence, which last in itself is conducive to unity, is expressed by the highest principle.

The latter may also be grasped in the following form: that which makes the act of experience possible at the same time makes possible the content of experience, i.e., the object of experience as such. This means that transcendence makes the essent in itself accessible to a finite being. The “at the same time” in the formulation of the highest synthetic principle does not signify that the two conditions always occur together, or that if we think of the one we must also think of the other, or even that both conditions are identical. The fundamental principle is in general not a principle found by inference and one which must be held to be valid if the validity of experience is to be defended. Rather, it is the expression of the original phenomenological knowledge of the intrinsic unitary structure of transcendence. This structure has been worked out in the stages of the essential development of the ontological synthesis already presented.156

083
085